Freyja - 01.05.1910, Blaðsíða 4

244
FREYJA
XII g.
sá brátt hve ástœðulaus slíkur ótti var og fyrirvarö mig fyrir
hann, því hér voru allir eins og bræSur og systur, tengdir
böndum sameiginlegrar ógæfu, þó það sýnilega tilheyrði eins
mörgum stéttum og þaö var margt. Og ég vissi aö sú stétta-
skifting myndi gjöra vart við sig strax og það fengi frelsi sitt
aftur. I þessu sá égþað afl, sem sameinar allarsannarkven-
réttindakonur án tillits til stétta, auös eöa örbyrgöar. Það
er sameiginlegt takmark, saméiginleg barátta, eraölokum far-
sæli alla.
,,Nú var ég ekki Lady Lytton heldur fátœk saumastúlka
í augum stjórnarinnar og þessvegna látin ílítinn og óþverraleg-
an klefa meö trébekk fyrir rúm. Fœðinu, sem var boeöi iltog
lítiö neitaði ég rneö öllu. Var þá læknir látinn pumpáofan í
mig mat tvisvar á dag. Matnum er pumpað gegrtúm nasirn-
ar. Fylgdi þvíœfinlega voöalegur magakrampi og áköf upp-
sala, enda er fanginn þá vanalega látirtn liggja á bakið
og haföurí klemmu meðan á verkirtu stendur. Má þá nœrri
geta að fanganurn gagnast ekki fæðan, enda veiktist ég brátt.
Einnsinni bað églæknirinn að hafa matinn minni (það var
mörk tvisvar á dag) og lofa mér að' sitja uppi, það myndi hafa
betri afleiðingar. I staðinn fyrir aö verða við bón; rninni sló
hann rnig kinnhest og tók til starfa. Leiö þá yfir mig, svo
veik var ég orðin. Næst mæltist égtil að hann berði mig ekki
þó hann áliti skyldn sína að neyða ofan’í mig mat. - Eftir það
lofaði hann mér að sitja uppi viö þau tækifæri og * barði mig
aldrei, enda bilaði þá heilsa mín gjörsamléga. En' stjórnin
gjörði sér enga rellu út af því, þó ein saumastúlka hrykki upp
af.
,,Eina nótt vaknaði ég í Walton fangelsinu og leið þá ó-
vanalega vel. Iljartað bœrðist varla og ég bfóst viö dauða
mínum á hverju augnabliki inrtiléga fegin freisinu ná hvaða
hátt sem það kœmiannan en þánn, að svíkjasf urtdan merkj-
um. Alt í einu heyrðist mér kallað til mín, eins og veggirnir
umhvefis mig hefðu 'fengið' mál og bergmáluöu hátt og snjalt
þessi orð Mrs. Leígh, sem haf'a gjört hana og baráttu vora ó-
dauðlega: no surrender, (éða rneö orðum Jóns Sigurðsson-
ar — aldrei að víkja.) Já, inér fanst þetta hróp ná til mín.