Freyja - 01.05.1910, Qupperneq 14

254
FREVJA
XII io.
þaö sein ég hefi beöið eftir.” Með þaö stóö hann upp, kross-
lagði hendurnar á brjóstinui og hélt áfram:
“Spyrjið hann, hvo(rt ihann hafi sent eftir mér seint um
kvöld', og bolið mér fyrirgefningu ef ég vildi vitna á móti
Rossi.”
“Ég gjörði það ekki, en ráðlagði honum a'ð brúka enga
þarflausa þvermóösku, heldur segja það sem hann vissi hik-
laust, sér til bjargar og rikinu til gagns,” sagði hans háæru-
verðugheit, umsjónarmaður fangelsisins.
“Spyrjið 'hann, hvort ég hafi sagt eitt orð á móti Rossi,”
sagði Brúnó.
“Fanginn sagði samfanga sínum söguna, sem fram er lögð
í kærunni,” sagði umsjónarmaðurinn.
“Svo rétturinn sér þá, að í þessu kæruskjali er ekki eitt orð
frá fanganum sjálfum,” greip Fuselli lögmaður fram í.
Umsjónarmaður fangelsins hikaði, stamaði, en jiátaði þó að
svo væri. Hann hefði álitið slkyld'u sína að gjöra það1 semi hann
gjörði.
“'Þessi maður gaf mér einnig brauð og vatn. Hann píndi
mig í píningarklefanum eins og þeir píndu Jesúm Krist, og
þegar hann var búinn að eyðileggja líkama minn og sál, las
hann upp fyrir mér glæpsamlegan vitnisburð gegn bezta vini
niínum, og fingur mínir skrifuðu undir meðan meðvitund mín
lá í dái af kvölunum,” hrópaði Brúnó.
“Talaðu ekki svcna hátt,” sagði forsetinn.
“Hærra, hærra, — eins hátt og ég get og vil,” hróípaöi
Brúnó og allra augu litu til hans. Og flestum fanst að engi
jarðneskur máttur gæti þaggað niður í honum, meðan hann væri
í þessu skapi.
Næsta vitni var kallað, og kvaðst hafa verið við þegar
fanginn gjörði játningu sína, og að hann hefði gjört hana ótil-
neyddur.
“Spyrjið hann,” hrópaði Brúnó, “hvort harnn hafi ekki
neitað mér um að afturkalla játningu mína, þegar ég kom á
skrifstofu hans á sunnudágskvöldiö.”
“'Það er ekki satt,” sagði vitnið.
“Þú lýgur!” 'hrópaði Brúnó. “Þú veizt. að það er ósa.tt.
og þegar ég sagði þér að þú neyddir mig til að draga safklausan
mann í gálsrann, sló étg þíg, og farið er enn þtá á enninu á þér.
Þarna er Kainsmerkið eldrautt, þó hinn parturinn af andiltinu
á þér sé eins hvítt og páfans.”
Forsetinn var hættur að þagga niður í Brúnó:, því út úr