Freyja - 01.05.1910, Blaðsíða 12

252 FREYJA X.l'i).
“'Háttvirtu 'hterrar og d'ómiendur’’. Hann hneigöi sig i
áítina til hans hátignar konungsins, hældi ínnanrikismálaráö-
gjaianum fynr hve vel honum heföi tekits aö brjóta niöur u,pp-
reistaramdann i irílkinu og - jafnvel handsama forsprakkana.
reistarandann 1 ríikinu og jáfíivel hánd,sama torsprakkann.
Hann taiaíöi um 'hiö guölega váld kötnungsins, gengið aö erföuni
i marga liöu/og hver synd væri aö rísa gegn því. Hyaö -upp-
reistir væri barnalegar og ‘í alla stáöi lángt frá hinni sönnu
stjórnfræðislegu speki heimsins. Hánn kvaö þarna mann-
aumingja einungis vera verkfæri^í höndum sér meiri, fanta, sem
notaö hefðu hann fyrir verkfæri, og serii í betri selskap, úndir
hinu. nærgætna auga'stjórnarinnar gæti veriö hættulaus maöur.
Hann væri ímynd þessara manna meö hundstrygöina, sem
bygöu alt sitt traust á öðrum, og þesái anríar væri Rossi. ■ Hann
óskaði ekxi eftir þungri hegningu á svó ósj'álfstæöan afv.ega-
leidddan mann, heldur aö rétturinn skoðaði þaö sem veg tn aiö
ná saman gögnuim gegn hættilegri mönnum, • sent æfinlega
reyndu að æsa lýðinn’ gegn' hfríni féttlátu lögbundnu stjói;n.;
Ræðumaöurinn settist niður og Rórna leit í fyrstar skifti
yfir tií Brúnós, eem sýnilega leit fyriríitningaraugum á alt rétt-
arhaldiö,. og nú virtist á' farígab'úningnúm volduguir ,í- sgtuan-'
buröi viö veröina. ...... .j
“Statt'u -upp Brúnó Ro'cko; þúi' eft Rómverji — er ekki
svo?” sagði forsetinn. • ;
“Ég er rómvefs’kúf RómVerji,” sagöi fanginn.
“Vitnin fyrst —“'eirin af varðmönnunum til aö vitna um
ofstopa fangans,” og þeir kómu hver á fætur öðrum nteð sö'mu
sögu. Loks frétti forsetinn hvort fangirin vildi spyrja þá
noikkurs.;
“Einkis. Þéif hafa sagt satf,” svaraöi Brúnó. Og svo
gjörðist hann óþolinmóður og sá ekki til hvers öll þessi vitna-
lei'ðsla væri, þegar hann mótmælti engu. ...
En næsta vitni á eftir var lögreglufóringinn. Hann sagöi-
að uppreistin stafaði ekki af verðbæð brauðsins, heldur öðruni
sökum, sem ýms 'félög hefðu fundið sér til og Lýðvcldi-M-anns-?
ins stæði aðallega fyrir. Famginn, sent urrf væri aö ræða, væri
enganveginn einn af þeim sekustu, heldur imætti heita aö hann
hefð,i verið vakthnndur Davids Rossi.
“Þessi maður er asni. Hví halcíið þér ekki áfram meö
málið ?” hrópaði Brúnó.
“Þögri!” grenjaði einhver af varömönnum réttarsálsins.
Og þá 'hló Brúnó svo buldi í öllu. Rórnu varö nú litiö til fang-