Eir - 01.12.1899, Blaðsíða 15

191
hvert einstakt tækifæri, þau ráð og þær bendingar, sem vís-
indagrein þeii-ra hefir komist að raun um að séu heppilegastar
og notabeztar. J’eir fara nú á tímum miklu lengra. f’eir eru
farnir að leggja sig alla fram til þess að uppfræða menn um,
hvernig menn eiga að haga lífi sínu og lifnaðarháttum, svo að
þessi margbreytta vél. líkami vor, geti endst sem bezt, geti
sem lengst starfað á þann hátt, sem reynslan sýni réttastan
og beztan. Samfara því mun svo að öllum líkindum afsjálfu
sér leiða ánægja við lífið. Menn eru uppfræddir um, hvað þeir
eigi a.ð éta og drokka, hvers konar lofti þeir eigi að anda að
sér, hvernig þeii' eigi að klæða sig, hvernig haga bústöðum
sinum og húsakynnum, og hvernig menn eigi að liirða líkama
sinn, svo þessum tiigangi verði náð.
Hjá öðrum þjóðum er gefinn út fjöldi timarita til þess að
fræða menn um alt þetta. Yér íslendingar höfum á þessu ári,
sem nú er að liða, haft því láni að fagna að hafa mánaðarrit,
er fer sömu leiðir. Það er útgefið að tilhlutun lækna vorra og
hefir þegar gefið mönnum allmargar bendingar i þessa átt.
Menn munu nú máske sogja, að vér, þrátt fyrir alt þetta
og þótt vér fylgdum öllum þessum ráðuin, munum seint losast
við alla þá sjúkdóma, sem einatt kippa mönnum burt á bezta
aldursskeiði, og má það vel vera að svo sé; en hitt vitum vér,
því reynsla manna, sérstaklega á þeirri öld, sem nú er að líða,
sýnir það, að alstaðar þar, sem spor hafa verið stigin í þá átt,
sem fyr getur, um alla tilhögun á lifinu, þar hefir þessum
sjúkdómum furðanlega fækkað og á stundum stungið hreint í
stúf. Ég mun síðar skýra frekara frá þessu og nefna nokkur
dæmi, er sýna þetta í einstökum atriðum.
Alþýða manna verður að fara að iáta sér skiijast það,
hve starfsvið læknanna er orðið stórt og viðfangsmikið. Þeir
hafa á síðari tímum stækkað og fært út starfsvið sitt, ekki
til þess að auka tekjur sínar, heldur af kærleika til meðbræðra
sinna, því ölluin mun skiljast það, að þessi aðferð þeirra, að
kenna mönnum, hvernig þeir eigi að haga sér, til þess að kom-
ast sem mest hjá sjúkdómum, miðar einmitt til þess með tím-
anum að rýra tekjur þeirra.