Kennarablaðið - 01.08.1900, Blaðsíða 12

172
þessarav, því að þessi maður heflr getað haft óvenjulega góða
keanarahæfileika." Öll ræðan og öll framkoma þingmanns-
ins miðar í þá áttina að hnekkja aukinni kennarafræðslu. En
hvað hann heflr ætlað sér að sanna með þessum orðum, er
oss eigi fyllilega ljóst. Hitt er víst, að þetta er ágætt dæmi
upp á alíslenzka röksemdafærslu.
Björn Sigfússon, 1. þingm. Húnvetninga:
„Það eitt getur ekki orðið næg trygging fyrir góðum barna-
kennurum, að veita þeim sem á kennaraskóia hafa gengið for-
róttindi. Þvert á móti. — Ég er hræddur um, að ýmsir, sem
hafa litla eða enga kennarahæfileika, mundu einmitt fara að
ganga á kennaraskóla, ef þeir fyrir fram vita, að þeir eftir á
verði einir um hituna, hvernig sem þeir reynast.
Margir kennarar, sem ekki hafa notið kennarafræðslu, hafa
hingað til reynst. vel, en hvötin hjá þeirn mundi fljótt falla burt,
þegar þeir vissu, að þeir yrðu að lúta i lægra haldi . . . Ég
álít ekki holt, að auka aðsókn að skólanum með því, að veita
lærisveinunum þessi forréttindi; en þeir munu sjálflr ryðja sér
tii lúms, ef þeir reynast vel.“
í öllum þessum og svipuðum ummælum kemur auðsjáan-
lega fram sú hugsun, að sérstök kennaramentun sé með öllu
óþörf, að mest og nærfelt alt só undir því komið, að kennar-
inn kunni það sem hann á að kenna í hinum einstöku náms-
greinum. Éessi hugsun er ráðandi hjá meiri hluta þingsins og
vafalaust einnig hjá rneiri hluta þjóðarinnar. (Niðurl.)
Xi.e0lrQrIiiinnál{Q o 18. öld m. II.
Lestrarkensla er ekki almenn fyr en eftir það, að baina-
ferming er leidd í lög hér á landi. Pað var árið 1744. Ekk-
ert barn, sem óbrjálaða skynsemi hafði, mátti prestur ferma,
nema það væri lesandi. Lestrarkunnáttan gekk á undan krist-
indómsnáminu, því nú áttu börn að læra „kver“ auk fræða
Lúters, og ríkt var gengið eftir, að á hverju heimili væri ein-
hver húsiestrarfær maður,