Helgarpósturinn - 11.01.1980, Side 12

12
Föstudagurinn 11. janúar 1980.
Jne/garpásturinrL
Jörundur færðist undan því að tala við Helgarpóstinn
heima hjá sér. „Það er allt í rauðu hundunum", sagði
hann og réði okkur frá innrás i heimilið.Það varðúr að
við ákváðum að hittast á matsölustað. Jörundur er einn
þeirra manna sem í gegnum starf sitt kynnist geysi-
mörgu fólki/ og það kom ekki á óvart að hann átti í
hrókasamræðum við menn á einu borðinu þegar við
mættum. Hann snéri sér þó f Ijótlega að okkur, og þurfti
ekki að hugsa sig lengi um þegar við spurðum hann hvort
starfið honum líkaði betur — að selja fisk fyrir Sölu-
stofnun lagmetis, eða að selja sjálfan sig sem skemmti-
kraft.
„Fljótlega búinn að yfirkeyra markaðinn”
„Ég kann miklu betur við aö
selja sjálfan mig, heldur en lag-
metiö. Ég veit þó hvað ég er að
selja. Enda er ég að hætta hjá
sölustofnuninni um mánaðamót-
in”.'
— Ætlarðp þá að sniia þér al-
fariö að eiíirhermunum?
„Eins mikið og ég get. Mig
langar til að gera einn eða tvo
sjónvarpsþætti i viðbót, sem ég
hef ekki hafttima öl að gera, en
auðvitað ætla ég mér að fá mér
fasta vinnu einhverntimann. Og
áður en langt um liður. Ég er
óvanur að ganga atvinnulaus um
miöjandaginn,ogfinnst illa farið
með timann að gera ekki neitt”.
[ Mom fyrsl fram
með óla Gauk
— Er þá ekki grundvöllur fyrit
þvi að vera skemmtikraftur að
atvinnu hér á landi?
„Jú, það erhægt i stuttan tima.
Tvö ár kannski. En þii ert fljót-
lega búinn að yfirkeyra markað-
inn. Þú verður að taka allt sem
er heldur ekki eins fjölbreytt og
skemmtilegt.”
Saklaus Drandarí
ð forsfiðrann
— Manstu eftir þvi að hafa
tekist sérlega illa upp einhvern-
timann?
„Já, já, það kemur fyrir að
manni tekst illa upp. Ég man eftir
þvi að einu sinni var ég að
skemmta hjá Ferðaskrifstofu, og
stemningin var virkilega góð.
Óskastemning eins og við kölluin
hana. Undir lok mins prógrams
lædfii ég einum saklausum brand-
ara á forstjórann, við talsverða
kátinu viöstaddra, en forstjórinn
vaiðsvo vondur að ég hef ekki oft
séð annað eins. Þeir sem þekkja
hann kemur það kannski ekki svo
á óvart. Hann tekur allt til sin þó
langáótt sé. Honum skal ætið tak-
ast að heimfæra eitthvað uppá
sig.
Nýlega eftir að ég byrjaði, 1971,
að mig minnir, átti ég að
skemmta á hestamannamóti i
fram og skemmta á eftir ræðu
forstjóra Sambandsins þar sem
hannrakti og rifjaði upp æviferil
næstum hvers einasta meðlims
sambandsins frá upphafi að mér
fannst. Þetta tók klukkutima. Það
eróskaplega erfittað koma fram
eftir slikt. Ræðumönnum er af-
skaplega illa viö að hafa grin á
undan ræöum sinum og við fáum
oft að kenna á þvi.
Langbest finnst mér að koma
fram á árshátiðum og þorrablót-
um. Þaö er reyndar lifibrauð i
þessum bransa. Svo er talsverð
vinna I sjónvarpi og útvarpi,
hringferð um landiö með ein-
hverjum hóp er lika fastur liður.
Ekki gieölvandur
— Hvernig vinnurðu aö þessu?
„Ég reyni að fá raddirnar á
ráöa við með góöu móti. Að
þekkja sin takmörk. Margir
þeirra sem sitja á alþingi hafa
ekkert þangað að gera.”
— Attu þér uppáhaldasraddir?
„Maður reynir svona að taka
þá sem mest eru i sviðsljósinu
hverju sinni. Það er erfitt að
segja hver er uppáhaldsröddin.
Ég hef gaman af að herma eftir
Geir og hermi mikið eftir pólitik-
usum. Þeir eru mitt specialitet.
Ég minnist þess nú ekki að hafa
reynt við raddir og gefist upp á
þeim. Ég er fljótur að komast að
þvi hvort ég á möguleika á að ná
röddum eða ekki, og sleppi þeim
þá bara alveg. En ég var lengi að
ná GeirT
— Hvað finnst þér um sjálfan
þig. Finnst þér þú vera skemmti-
legur?
„Já, þeirri spurningu er nú eig-
sem ég sá erlendis eru bæöi betri
og verri en viö á Islandi.”
Smokkar og medalfur
„Sumt sem ég sjálfur, sumt er
samið fyrir mig og annað er þýtt
og staðfært. Maður reynir að taka
fyrir það sem er að gerast i þjóð-
félaginu. NU um þetta leyti er ég
að gera nýtt prógram, enda aðal-
vertiðinað faraihönd. Éghef það
fyrir nokkurskonar hefð að koma
með nýtt prógram uppúr áramót-
um og reyni þá að taka fýrir það
sem er að gerast i þjóðlifinu.
Jólabókaflóöið er til dæmis hægt
að nota, ýmsir titlar þar gefa til-
efni til að svolitið grin sé gert að
þeim.
Það viröist eins og allir séu
farnir að gefa út bækur. Það er ó-
trúlegt hvað fariö er að setja i
þær. Og svo viröist sem aöalmálið
sé hvernig bókarkápan lýtur Ut.
Éghef veriö að lesa ónefnda bók
með myndum af smokkum og
medali'um utaná, en innihald sem
ég á varla orö yfir. Það er alveg
sama hver kemur til sögunnar,
þaö er eitthvað að öllum. Fólkið
er allt vont og gallað, nema sögu-
hetjan sjálf, sem er höfundurinn.
Hann kemur útúr þessu heil-
steyptur og finn. Svonalagað bið-
ur uppá aö það sé notað sem
skemmtiefni.
Svo hef ég miklar áhyggjur af
þvi hver verður næsti forseti. Og
það ekki til að gera grin að þvi.
Það er sagt að heill hópur sé i
startholunúm og sumum er spáð
miklu brautargegni. Mér finnst
aðforsetinn eigi- að vera diplómat
i sér og vel upplýstur en alls ekki
„Sexifu mcnn a luiium imtmm
vift aft koma ftiiu (hiúr
Jörundnr Guftinundsson skemmtikranur (ttdgarpðstsvlftiaii
býðst og vera helst allsstaöar i
einu. Slikt er náttúrulega ekki
skemmtilegt og gengur ekki til
lengdar.Markaöurinn ersvo lftill
að þaö er ekki hægt.”
Jörundur er Akureyringur, var
ódæli að eigin sögn i æsku, en
fluttist til Reykjavikur 1967.
Tveimur árum siðar var hann
farinn að skemmta opinberlega.
„Þaö var fyrir hálfgerða tilvilj-
un aö ég leiddist úti þetta. Þegar
ég var strákur á Akureyri var ég
stundum að herma eftir og meö
allskonar fiflalæti, og eftir aö ég
fluttist hingaö suöur kynntist ég
ágætum manni, sem er dáinn
núna, sem fékkst við aö semja
skemmtiefni fyrir hina og þessa.
Þessi maður var stundum aö
gauka að mérýmsu efnifyrir mig
aö leika mér að.
Égkom fyrst fram á skemmti-
kvöldum i Lidó með Ola Gauk og
fleirum. Þetta var 1969. Ég man
nú ekki hvort ég gerði stormandi
lukku i fyrsta skiptiö. Þetta tók
svolitinn tima minnir mig. ömar
var náttúrulega aöalmaðurinn á
þessum tima,svoog Jón B. Gunn-
laugsson og Karl heitinn Einars-
son.
Þá var prógrammið allt öðru-
visi. Jón og Karl, til dæmis, voru
með um 20 minútna prógram.
Þeir byrjuðu aö herma eftir og
létu dæluna ganga i sinar tuttugu
minútur. Þvi fleiri raddir sem
menn réöu viö, þvi betri þóttu
þeir. Nú er það ekki fjöldi
raddanna sem skiptir aðalmáli,
heldur gæðin. Og látbragðið og
taktar viökomandi er fariö að
skipta miklu máli. Nú er þetta
meira samtal viö fólkið, segja
sögur, og koma meö skritnar
samlikingar...
Ég kann mun betur við þetta
núna. Sumt á ég mjög erfitt meö
að læra utan að, og tiu siðna pistl-
arvoruerfiöur bitiaö kingja. Það
„Var lengi að ná Geir”
Skagafirði. Það var eitt þaö
versta sem ég hef lent i. Menn
voru á hestum sinum inni sal, lá
við, og lætin alveg ógurleg. Ég.
geröi nokkrar tilraunir til aö
etja kapp við menn og hesta, og
hafði til þess góð tæki, mikrófóna
og fleira, en ekkert dugði. Ég
varð að láta þeim skeiðvöllinn
eftir.
Æviferlil allra meoilma
Samoanðslns
Það er auðvitað leiðinleg til-
finning aö ná ekki sambandi viö
fólkiö. En maður reynir bara að
gera sitt jobb. Oftast sést auð-
veldlega ef maöur kikir fram. i
sal hvort góö stemning er i hús-
inu. Það ber þetta einhvernveg-
inn með sér. En voðalegt er að
koma fram á eftir likigum ræð-
um. Ég hef lent i þvi aö koma
segulband, og hlusta á þær i biln-
um. Sumir segja að ég sé ekki
gleöivandur að geta hlustað á
þessa endaleysu. Það er ekki
beint skemmtilegt sem þeir láta
stundum Utúr sér. Sumum þess-
ara manna hef ég kynnst per-
sónulega, og þeir eru sldnandi
menn. Og margir hverjir bráð-
skemmtiiegir. Halldór E. Sig-
urðsson til dæmis er mjög
skemmtilegur. Halldór Blöndal
lika og Gunnar Thoroddsen, en
hann er erfitt aö tala við þvi hann
veit alla skapaða hluti. Sigmar I
SigtUni er sömuleiðis einn af min-
um uppáhaldsmönnum. Það er
oft skemmtilegast aö herma eftir
mönnum sem ekki eru alveg
heimsþekktir.”
— Þú hefur engan áhuga á þvi
að fara i pólitik sjálfur?
„Nei, langt i frá. Ég álit aö
menneigiað fást viðþaö sem þeir
inlega svarað meðan ég held á-
fram að skemmta, og meðan ég
hef gaman af þvi. Ég finn fljótt
þegar fólki hættir aö lika við það
sem ég hef uppá að bjóða. Og ef
það breytist pakka ég bara
saman og skrifa sjálfsævisögu,
eins og allir aðrir virðast gera nU
til dags.
Ekherl sjOnvarp
meö l spillnu
Ég er nú yfirleitt létturog kát-
ur utan,,vinnunnar” en þó getur
aðeins hvesst. Ég sé oft skrýtnar
hliöar á hlutunum og læt það UtUr
mér við samstarfsfólkið. Ég er
hinsvegar ekki hræddur við
karakterleysi. Ég er alltaf að
leika allskonar karaktera þegar
égskemmti og ekki sjálfan mig.
Ég óttast ekkert aö tapa sjálfum
mér/’
— Er ekki hægt að nota eftir-
hermuhæfileikann sjálfum sér til
framdráttar i daglega lifinu?
„Ég hef verið beðinn um það,
en finnst þaö ekki voðalega snið-
ugt. Kannski hefði þó veriö rétt-
ara að vera ekkert að blanda
sjónvarpinuibankarániðsem við
frömdum þar. En það er nú
svona.
Þaö var Þráinn Bertelsson sem
átti hugmyndina aö þessu. Hann
studdist við erlenda fyrirmynd"
svona rán var framið i Dan-
mörku, minnir mig, og þá var
ekkert sjónvarp með i spilinu.”
— Fylgistu með erlendum eftir-
hermum ?
„Ef ég er erlendis þá reyni ég
aö lita á eitthvaö slikt. Þeir eru
svolitiö ööruvisi þar. Þeir leggja
ekki eins mikið upp Ur röddun-
um, en taka þess i stað kækina
miklu rækilegar. Þaö veröur aö
vera svolitiö lif i þessu. En þeir
gamall afdankaöur stjórnmála-
maður, sem fengið hefur á
sig skörungsorð fyrir fifialegar
setningar og ályktanir. Sumum
finnst þetta skemmtilegt, en það
dugar ekki I forsetaembætti. Það
er ekki fyrir hvern sem er.
Ég hef ekki komiö auga á neinn
ennþá sem ég yrði mjög ánægður
með, en Albert er skásti kostur-
innenn sem komið er. Það verður
erfitt að finna mann sem getur
tekið við af Kristjáni.”
Þótt Jörundur sé nú sölumaður
aö atvinnu er hann Utlærður hár-
skeri og hefur unniö viö það. Aður
en hann læröi það, var hann hins-
vegar sjómaður.
Ævlnlýramenn
„Ég var á þvi fræga skipi,
Hamrafellinu.og fór meðal annar
i mikinn tUr gegnum Panama-
skurðinn til Alaska. Við lentum I
mörgu skemmtilegu. Meöal ann-
ars reyndu tveir skipsfélagar að
strjúka undan Mexikóströndum.
Þeir voru á fyllirii um miöja nótt
og iiifðu niöur málningarjullu og
ætluöu aö sigla henni I land. Hún
haföi hinsvegar ekki verið notuð i
nokkur ár og kaðlarnir náðu ekki
alveg niður aö Kyrrahafinu. Ann-'
ar varð þvi aö halda fast i reipið
meöan hinn hljóp um allt skip að
leita að viöbót. Þetta voru ævin-
týramenn. Þegar annar var
spuröur af hverju hann hefði ætl-
aö að taka hinn meö sér svaraöi
hann, að hann hefði þurft lifandi
skrinukost! Hann strauk svo af
skipinu I New Orleans og heilsaöi
okkur fagnandi þegar viö komum
aö bryggju i Hafnarfiröi.
Annar um borð hafði mikinn
áhuga á fiörildum og aliskyns
skorkvikindum. Hann safnaöi