Helgarpósturinn - 30.01.1981, Qupperneq 21

—he/cjarpósfurinn Föstúda9ur 30 ianúar i98i
QBÍ'""
21
KROSSGATA
ELLI
HEI/ÍIIUt)
WUöflPfl
OW55flí.
EKK/

LoGFí
í-i/n
L
O

ÞRtYru
BRRm
uR/rVJY
s/r>fí
0'orvP/
ÝSfuR
R£/V
/ntfWY
‘ýör/CLfj
5TILLT
uPP
sæ.R
5 K.ST
KoUfl
—í—
/íium
-4—
Wifl 55
EjfvS
u/r> fí
f\ul\uh
Rot
WHHft
GRO01IR
-4i
SflL_
R3SK
OPIN13.
srn RF5
(TlflNN
!NH
/AYLLU
T\nNK
HLEypfí
VINtVfí
HfiPURT
l
TLOTTPl
Rfí ■f
HVTES
6RfíWY
OR
áfí'opua
L'ÖS/p
/fíJUK
GRfíÐ
UGU/7
hfíup!
k fíuufí
SflMSf.
lÉ/HS
GRIíVfí
FLEYTfí
KRoPP
KNfEPP
N
R ffiWM
fíHRP
RfíuNfít)
LoKfí
ORÐlD
ÍO'r

B/ír/p
PÚK/fí
lYlfílY/Y
HmÐfí
Kfl LDflV
Lj’OTT
MEÐ
T/?LS
fLBN
l ■ v/<
OLTÖU
DRÖKKfí
-r- Ffl
fíF .
~TUN I
LEOU
r/Bp/
flóli/R
TfíLlÐ
TÆPfí
L/ERp/
OLlKl I?
kflFFI
BRflUP
IP
PRÓF
æfðlir
5 EluíL
výRr
ÉKK'
LÉYFÐ
fífí
jyiwi/
ÝGUR
BflfVD
IÐ
KRftm
/D
ftFKom
MDfí
4
Hver er hvað...l7
sofa hvort hjá öðru i kross,
hittast aftur eftir niu ár. Fyrri
hluti leikritsins er upprifjun
þess sem gerðist og aödragandi
endurfundanna. Er þessi hluti
aðallega eintöl persónanna þar
sem þau segja frá þvi sem
gerðist út frá eigin sjónarhóli.
Seinni hlutinn gerist siðan i
kv öldverðarboði.
Yngri hjónin fóru til Ameriku
og þar fengu þau „meðferöina”,
sem gerir þau með öllu sátt við
lifiö og þarmeð einnig sátt við
fortiöina. Þau lifa ástriöulaust i
núinu og gera sér ekki rellu út af
þvi sem hefur gerst eða muni
gerast. Eldri hjónin eru hins-
vegar eins og áöur og samband
þeirra hefur sifellt orðið stirð-
ara og spenntara eftir þvi sem
fleiri draugar fortiðarinnar
safnast að baki þeim. Þau eru
óörugg og maðurinn gerir haröa
hrið aö ungu hjónunum en
veröld þeirra stenst rökfimi
hans. Eftir stendur aö þau hafa
fundið frið fyrir sig, en eins og
fram kemur hjá ungu konunni
þá er sá friöur engin frelsun eða
lausn frá vanda heimsins,
heldur aöeins friður fyrir þau.
Þetta leikrit byggir nær
einvöröungu á hreinum orö-
ræðum persónanna og veltur þvi
á miklu að sú orðræöa sé gerð
lifandi og spennandi. Þaö hvilir
mikiö á heröum hvers leikara.
Og frá þvi er skemmst að segja
að þetta tekst.
Eftir eintölin i fyrrihluta er
búið að skapa töluverða spennu
um hvað gerast muni þegar
hjónin hittast. Fortið þeirra er
orðin lifandi fyrir manni.
Leikurunum tekst strax að
skapapersónursem maður trúir
að hafi átt þessa fortiö. Það
læðist kannski að manni sá
grunur aö hæpið sé að Davið
Sigmundar Arnar eigi þessa
fortiö, en nútiðarmynd hans af
Daviö er hinsvegar dável gerö.
Gisli Alfreðsson fer beinlinis á
kostum i hlutverki Margeirs,
fyrrverandi kennara og
núverandi skólastjóra þrátt
fyrir langar og skrautlegar orð-
ræöur hans. Þær Steinunn og
Kristbjörg skapa einnig magn-
aöar en ólikar persónur og
draga vel fram mismuninn sem
er á þessum tveimur konum.
Þær segja fátt en tjá með lát-
Urslit i jólakrossgátunni:
Þau
lausnarvísuna
.Geysileg þátttaka var i jóla-
krossgátu Helgarpóstsins eins
og áður og greinilegt er að
islendingar eru kunnáttumenn i
að leysa krossgátur, þvi aö yfir-
gnæfandi meirihiuti hafði ráðið
rétt visurnar tvær sem óskað
var eftir.
Dregið hefur verið úr réttum
lausnum og komu fyrstu
verölaun kr. 300 nýkrónur I hlut
Ragnars Þorsteinssonar,
Hliðarvegi 50, Kópv. en 100
nýkrónur komu i hlut Friöleifs
Stefánssonar, Unnarbraut 1,
Seltjarnarnesi og önnu
Gunnarsdóttur, Sólvallagötu 45,
Reykjavik.
Sigurvegarar geta vitjað
vinninganna á skrifstofu Al-
þýðublaðs/Helgarpósts i gamla
Alþýðuhúsinu á horni Ingólfs-
strætis og Hverfisgötu, fyrir
neðan Gamlabió.
Um leiö og viö þökkum
þátttökuna látum viö visurnar
tvær fylgja hér meö:
Meðan lýgin frjáls og fri.
fer með stórum orðum,
sannleikskorniö situr i
sínum föstu skorðum.
Best er sina sorg að dylja,
sárindum að leyna.
Þeir sem eiga von og vilja
vita hvað ég meina.
Lausn á síðustu krossgátu
H ö V G Ö • Ö
R 0 5 5 N É' 5 K U R L J 'fl R
0 F r L E 6 fl 5 fl D E fl R y
l< fí R fl m E L L R fl u R fl R
l< R Pi /V fl R N fl U JH fl N M r
L Ö fí N r o R J> N fl U 5 r / D
5 5 lfl r r 7 U E U <s fí R fl 5
R fl 1< R R a r ö fl N • K fl í? fl T /
R n R. m fl R • fl 5 / / V R u N
K R • a u R ’fl 5 r E N 'fl r fl
E / B 5 5 ■ ft r L u /V / N 5 n
5 r ’/ L fl R • fl N fl /? J ú 5 5 fl
5 V fl V / ■ 4? R fl / ■ R / r fl
bragði þaö rafmagnaða and-
rúmsloft sem rikir á sviöinu.
Þegar upp er staðið veröur
maður eiginlega hálf hissa á að
svona langar orðræður skuli
hafa öðlast lif á sviðinu, en
þannig er það nú samt.
G. Ast
Galsafenginn 17
ráða ferðinni og gengur að eiga
rikja ekkju. Hinir þrir nýkvæntu
veðja siöan um það hver eigi
undirgefnustu eiginkonuna og
lesendur geta liklega imyndað
sér hver vinnur. Þannig litur
þráðurinn Ut allsber.
I frumgerð sinni hefur verkiö
ramma svipaðan þeim er um-
lýkur Jeppa á Fjalli eftir Hol-
berg, þ,e, kófdrukkinn sveita-
maður er dubbaður upp sem
aðalsmaður og siðan er verkiö
leikiö fyrir hann. Þessu er
sleppt i uppfærslu LR, en i stað-
inn flutturspaugilegur forleikur
um fund i leikhúsinu. A þessum
fundi kvartar kvenfólkið mjög
yfir þeim leiða vana leikritahöf-
unda aö hafa helst ekki nema
eitt kvenhlutverk á móti
hverjum tiu karlhlutverkum.
Einnig kemur fram af þeirra
hálfu aö verkiö sé ekki mjög
merkilegtog einkennist um of af
pungrottuskap (þessi skoöun
finnst mér hárrétt). Að lokum
er þö málum miðlaö á þann veg
að konur fari með einhver karl-
hlutverk og öfugt.
Þessi forleikur er býsna
skemmtilegur og markar einnig
að minu viti nauðsynlega leiö til
frjálslegrar túlkunar og stil-
færslu. Mér býður i grun að
mörgum hefði orðiö raun af
þessu verki i hefðbundinni upp-
setningu, en þvi er vel bjargað
og sýningin öll hin ánægju-
legasta. Stillinn er brotinn á
margan hátt. Agæt leikmynd
Steinþórs skartar forláta stöðu-
mæli, og leikendur hafa i fórum
sinum m.a. kókflösku og stress-
tösku!. Búningar Unu eru ekki
ætlaðir til aö færa sviö leiksins
verulega til i tima og rúmi,
heldur yndislega ófullkomnir og
spaugilegir. I tónlistinni sem
ber öll einkenni miðalda kemur
fyrir stefið úr Yellow sub-
marime þeirra Lennon og Mc-
Cartneys, auk þess sem
Hraustir menn eru notaðir. 011
eru þessi smáu stilbrot til bóta
og svei mér þá ef þau hefðu ekki
mátt vera fleiri.
Þessi sýning ber öll merki
þeirra miklu framfara sem
oröið hafa i leikhúsinu á siðustu
árum. Miðlungsgóö verk verða
þrælsterk i uppfærslu. Þór-
hildur Þorleifsdóttir bætir á sig
einni skrautfjöðrinni enn með
þessari sýningu, leikstjórn
hennar er bæöi hugmyndarik og
styrk. Ég hef ekki áður á
Shakespearesýningu heyrt jafn-
vel farið meö texta, á þvi var
engin undantekning. Þar kann
aö hafa hjálpað til að þessi
þýðing Helga liggur nær
núti'manum aö allri gerð en
fyrri þýðingarnar. Það hlýtur
jafnfram að vera leikurum
nautn að hafa jafn kynjagóðan
texta til meðferðar.
Hlutverkin i þessu verki gefa
mismikla möguleika i túlkun. -
Það mæðir sýnu mest á þeim
Þorsteini Gunnarssyni og Lilju
Guörúnu i hlutverkum þeirra
Petrútsiós og Katrinar og þau
leika af geysilegum krafti bæöi
tvö. Hlutverk þeirra eru alvar-
legri en önnur þar sem kúgun sú
sem Katri'n sætir virkar varla
mjög spaugilega á fólk i dag.
Þau valda þessu bæði fullkom-
lega og Lilja sýnir svo ekki
verðurum villstaöhún er okkar
efnilegasta skapgerðarleik-
kona. Aö öðrum eftirminni-
legum túlkunum má nefna
Hortensió i meöförum Hönnu
Mariu Karlsdóttur. Henni hefur
tekist að skapa lóhemju spaugi-
lega persónu og hefur undravert
vald á látbragði sinu. Sigurður
Karlsson er útsmoginn og fynd-
inn i hlutverki þjóns Lúsentsiós
og það sópar að honum þegar
hann tekur á sig gervi herra
sins. Lengri upptalning er óþörf,
sýningin er heilsteypt og hin
besta skemmtun.
Hlutur tónlistarinnar i þessari
sýningu er stór og ánægjulegur,
flutning hennar annast þeir
Eggert, Harald og Kjartan.
Eggert er skrifaöur fyrir tón-
listinni þó ekki sé hann höfundur
alls þess sem heyrist. Eggert
hefur tekist að gefa tónlistinni
trúverðugan blæ miðalda og
flautuleikur hans er afbragðs-
góöur. Virtist engu skipta hvaöa
flautu hann hafði i munninum
og stundum voru þar fleiri en
ein i einu.
Af þvl sem að framan segir
má ljóst vera að sýningin var i
flesta staöi hin ánægjulegasta
og aöfinnslur fáar. Þó finnst
meV að lengra hefði mátt ganga
i breytingum og jafnvel stytta
verkið örli'tiö, það var ekki laust
við að manni setti þreytu i fyrri
hlutanum. En eftir þessa sýn-
ingu hefur þó ein spurning leitaö
á mig: Af hverju var þetta verk
Shakespeares valið til
sýningar? Þessi spurning kann
að virka hláleg i lokin á
jákvæöum dómi, en engu aö
siður teléghana eöliiega. A ekki
okkar ágæta leikhúsfólk frekar
að fást við verk sem eru aö
sönnu framúrskarandi en að
erfiða við aö gera góöa sýningu
úr verki sem á engan hátt getur
talist til stórvirkja leikbók-
menntanna?
Örfáar sekúndur^
í öryggisskyni.
-

IFHRÐAR