Helgarpósturinn - 04.02.1983, Síða 17

17
Lfej r_________
[fficíti irinn Föstudagur 4. febrúar 1983
C ] Þeir sem grannt fylgjast með
f J fjölmiðlum hafa ef til vill tekið
eftir því að starfsemi
Þjóðleikhússins hefur verið mjög í
fréttum að undanförnu, og að blöð
og útvarp og sjónvarp hafa verið
sneisafull af viðtölum og frásögn-
um í hvert sinn sem þar er frum-
sýnt. Maðurinn á bak við allt þetta
fréttaflæði er enginn annar en
leikarinn góðkunni, Flosi Ólafsson,
en hann hefur undanfarna tvo
mánuði stjórnað kynningarstarfi
leikhússins - verið þar PR-maður,
eins og það er kallað. En þetta var
stutt gaman. Þjóðleikhúsið hefur
nú lánað Leikfélagi Akureyrar
Flosa um skeið til að setja þar upp
farsa eftir Georges Feydeau.
Frumsýning er fyrirhuguð um
páskana....
Nú mun vera afráðið að Jó-
f'J hannes Siggeirsson, hagfræð-
■S ■ ingur Alþýðusambands ís-
lands taki við stöðu aðstoðar-
bankastjóra Alþýðubankans 1.
maí nk. þegar Halldór Guðbjarn-
arson sem verið hefur aðstoðar-
bankastjóri tekur við stöðu banka-
stjóra Utvegsbankans...
'fl Skrifstofu Umferðarráðs er
f J að bætast liðsauki þar sem er
S Tryggvi Jakobsson líffræðing-
ur, sem ráðinn hefur verið upplýs-
ingafulltrúi ráðsins. Sú staða hefur
ekki verið skipuð síðan Árni Þór
Eymundsson hætti hér um árið....
Nú er rétti tíminn
til að huga að
sumarbústaðnum
Trésmiðjan Rangá hf. Hellu framleiðir ýmsar stærðir af
sumarbústöðum 20 m2,38 m2 og 50 m2. Einhver þeirra gæti
hentað yður.
Getum útvegað land í Fljótshlíðinni
RANGÁ HF, Hellu, sími 99-5859.
Hið mikla tímahrak sem
f J stjórnmálamenn komust í
S með hvalveiðibannsmálið
hefur vakið nokkra furðu meðal al-
mennings, því allar dagsetningarn-
ar voru vitaðar fyrir löngu. Það
vekur síðan enn fleiri spurningar
að það eru mörg ár síðan séð var
fyrir að hvalveiðibann væri á
leiðinni. Meira að segja töldu
menn sig hafa komið auga á hugs-
anlega lausn á málinu fyrir okkur
íslendinga fyrir nokkrum árum
þegar hér komu upp umræður þess
efnis að ísland yrði gert að eins-
konar alþjóðlegri hvaltilrauna-
stöð. Þessar hugmyndir voru á sín-
um tíma viðraðar í ýmsum alþjóð-
legum vísindasamtökum og stofn-
unum og var vel tekið - svo vel
tekið að fjármögnun hefði ekki
orðið neitt íslenskt vandamál. Með
þessu móti hefði áfram verið hægt
að veiða hval við ísland, þó að í
minna mæli væri en nú. En ein-
hvernveginn dóu þessar hugmynd-
ir. Þar til þjóðin vaknaði upp með
andfælum nokkrum dögum fyrir
lokafrestsdaginn....
Erum aö rýma til
fyrir nýjum plötum.
Magnaö úrval: Reggí,
rokk, fjútjúr,
nýrómantik, ska og
ég veit ekki hvaö
og hvaö.
Kond’ í STUÐ, þú
finnur eitthvað fyrir þig!
Laugavegi20 Sími27670
Lægö yfir
Bretlandseyjum
Ég er Sunnlendingur og alinn
upp við það, að engar veður-
fregnir séu verulega góðar fréttir
nema það sé lægð yfir Bretlands-
eyjum. Ég tala nú ekki um ef hún
er djúp og kyrrstæð.
IMú hljóta Sunnlendingar að
hafa verið sælir í haust, því að
irnar. Þær mega eiga það, að þær
eru sjaldan eins krappar og
oft ber við heima, og þess vegna
sjaldan hvasst. Það var bara einn
dag í haust reglulegt slagviðri,
fyrir utan tvö eða þrjú slagveður
sem gengu yfir á fáum klukkutím-
um. Enda sér maður nú aldeilis á
Englendingum og öllum þeirra
regnhlífum að þeir eru vanari
lægðirnar yfir Bretlandseyjum
hafa að vísu ekki verið mjög kyrr-
stæðar, en afskaplega margar.
Ein kemur þá önnur fer. En
lægðir hér eru svipaðrar náttúru
og heirna: það rignir úr þeim (eða
ofan í þær?). Októbermánuður
hér var líka sá votviðrasamasti í
manna minnum. Nóvember ekki
eins, en þó rnikið af lægðum í
honum líka. Haustrigningar. Það
eru einmitt október og nóvember
sem eru haustmánuðirnir hérna.
Það er skrítið, að árstíðirnar
hérna eru ekki bara mildari en á
íslandi hver fyrir sig, heldur
koma þær á allt öðrum tímum. I
ár missti ég gersamlega af vorinu,
því að ég var að flækjast á íslandi
fram í maí, og þar var ekkert vor
komið, eins og þeir muna best
sem reyndu að haida útifund
fyrsta maí (mér er sagt að verka-
lýðshreyfingin sé ennþá hálf-
svonaeinsogfrosin). Svodreifég
mig hingað, og komið hásumar,
allt vor búið. Eins er nieð
haustið, að það er óeðlilega seint
hérna. Og veturinn fáránlega
stuttur. Hann byrjaði í síðustu
viku nóvember. Þá fór að verða
frost á nóttunni og síðdegishitinn
oft nálægt fimm stigum. Það er
vetur.
lóðréttri rigningu en láréttri. Ég
hitti íslending um daginn sem er
bara búinn að vera hér rúmt ár,
og þó svo langt leiddur að hann
segist aldrei ferðast öðru vísi en
með regnhlífina, jafnvel þótt hún
sé eini farangurinn. En þessi fáu
slagveður sem hingað ber, þau
snúa auðvitað öllum regnhlífum
ranghverfum, og fólk nær ekki
upp í nefið á sér yfir þeirri öfugs-
núnu tilveru.
Haustið hér tekur annars mik-
inn svip af því hvað trjágróður er
mikill í borginni. Ef Reykjavík er
skógur (eins og Hákon skógrækt-
arstjóri sagði einu sinni: að sér
þætti hart að heyra að á íslandi
væri ekki hægt að rækta skóg, sér-
staklega að heyra Reykvíkinga
segja það sem sjálfir byggju í
skógi og ættu bara að skreppa
upp í Hallgrímskirkjuturn oggá),
þá er London frumskógur eða ég
veit ekki hvað. Laufið fer að falla
í lok september, og í sex eða sjö
vikur er allt vaðandi í laufi. Það
hleðst í dyngjur, skefur í skafla;
börnin vaða í hné; bæjarvinnu-
karlarnir standa á haus að sópa og
raka og moka, og sér varla högg á
vatni.
En þetta átti ekki að vera um
veturinn, heldur um haustið og
haustrigningarnar og haustlægð-
Svo, þegar aðeins er farið að
hægjast um í laufinu, þá er farið
að kvista trén, bæði í almennings-
görðum og trjáraðirnar sem svo
víða standa meðfram götunum.
Það koma einhverjir spekingar
frá bænum sem horfa og góna og
gera meira að segja einhverjar til-
raunirsem ég kann ekki að lýsa til
að meta ástand trjánna, burðar-
þol eða eitthvað slíkt. Flest trén
eru eitthvað grisjuð og kvistuð,
og þau sem ekki eru með
burðarþolið í lagi, þau eru grisjuð
rækilega.jafnvel alveg toppstýfð
og látin koma sér upp nýrri
krónu. Nema þau séu orðin allt of
stór og verði að höggva þau al-
veg. Maður sér víða stubbana,
svona frá síldartunnugildleika og
upp í að vera eins og sæmilegt
spilaborð í sárið. Sonur minn hef-
ur gaman af að klifra upp á þessa
stubba og hreykja sér þar. Hon-
um finnst ekki eins gott þegar ég
fel mig fyrir honum á bakvið tré.
Ég var vanur því heima, þegar
hann var að byrja að ganga sjálf-
ur verulegar vegalengdir, að fela
mig öðru hvoru bak við stöðu-
mæli eða ljósastaur og láta hann
hlaupa til að finna mig. Það gekk
vel. En trén hérna skyggja svo
mikið á, að hann missir stundum
alveg móðinn og finnst ég vera
horfinn.
ó að bærinn hugsi vel um
burðarþolið í sínum trjám, er
ekki eins vel litið eftir trjágróðri
annarra. Einn morguninn, ein-
mitt eftir að ein krappa lægðin
hafði ætt yfir um nóttina, kom ég
þar að sem löggan var að loka
götu og snúa umferðinni frá. Ég
var nú bara á hjóli svo aðég þurfti
ekki að snúa frá, og viti menn:
þarna hafði gamalt tré fokið um
koll inni í einum húsagarðinum.
Lenti á mannhæðarháum múr-
vcgg, kubbaðist í sundur, og efri
helniingurinn lenti á þrem bílum.
Tveim kyrrstæðum, sýndist mér,
og hafði annar þeirra lagst saman
svona niður í viðbeinshæð yfir
bílstjórasætinu. En sá þriðji hafði
greinilega verið á ferð þegar trjá-
risinn lenti á framhorninu,
splundraði framrúðunni og dæld-
aði stórum bæði húdd og topp.
Ég vona að ekki hafi orðið slys á
fólki, en illa hefur bílstjóranum
brugðið.
Þetta er þó áhyggjuefni sem
náttúran sjálf hefur verið svo
hugguleg að létta mikið til af okk-
ur, trjáeigendum á íslandi, og
þeim saklausu vegfarendum sem
leið eiga framhjá trjánum okkar,
jafnvel þótt lægðin sé ekki við
Bretlandseyjar þá stundina,
heldur skammt suðvestur í hafi, á
hraðri hreyfingu norðaustur, og
bæði djúp og kröpp.