Helgarpósturinn - 22.04.1983, Qupperneq 5

~lp8sturinn ? Föstudagur 22. arpíl 1983.
Siggi: afkvæmi okkar tíma
VARÐ ALVEG
AF STREITI
Siggi verður tvítugur í október.
Hann hætti skólanámi í 8.bekk og
hefur verið „að rugla“ mikið til
síðan. f áfengi, hassi, pillum og
fleiru. Hann ráfar stefnulaust um
biðskýlið, augun ýmist fljótandi
eða starandi. Flux Shit stendur
aftan á snjáða leðurjakkanum.
Að framan eru tugir barmmerkja,
flest merkt ræflarokkhljómsveit-
um og öðru pönki. Death, stendur
á einu, Anarchy á öðru. Það
þriðja er með mynd af kannabis-
plöntu.
Við báðum hann að koma með okkur út
á Matstofu Austurbæjar og hann fylgdi
orðalaust á eftir. Hann var greinilega drukk-
inn og augasteinarnir áberandi stórir. Sljór.
Röddin drafandi mestmegnis. Flestum
spurningum svarar hann fyrst með: Ég veit
það ekki... Honum finnst þetta allt i lagi
hérna ef til er nóg af dópi. ísland er svo ein-
hæft. Það er leiðinlegt að lifa og væri allt í
lagi að drepast.
Hann segist snemma hafa byrjað í rugli.
Sem barn stal hann úr búðum og sem ungl-
ingur braust hann inn i búðir til að stela. Nú
er hann hættur þvi, segir hann, því hann er
svo oft búinn að lenda i rannsóknarlögregl-
unni að hann nennir ekki að standa í því
lengur. Hann hefur fengið sektir fyrir fikni-
efnabrot, verið kærður fyrir að skera pilt í
höndina með hníf og tekinn fyrir skartgripa-
þjófnað. Hann reiknar með að lenda á Litla-
Hrauni og er andskotans sama. Hann pælir
ekkert í því. Kannski væri bara best að
stinga af úr landi, fara til Afríku eða eitt-
hvað.
Það líður ekki sá dagur að hann sé ekki
undir áhrifum einhverra vímugjafa. Stund-
um sprautar hann sig í æð með áfengi. Einu
sinni leysti hann upp sjóveikitöflu og spraut-
aði henni í æð. Brennivín í æð hleypir svita
fram á líkama hans fyrst i stað en síðan líður
honum óskaplega vel. En þegar búið er að
reykja hass dagiega í heilan mánuð eða svo,
þá verður það leiðinlegt. „Þá langar mann
bara að detta í það eða eitthvað. Annars
reyki ég alla daga“
Hann hefur enga trú á framtíðinni. Það
sem skeður það skeður, segir hann. Er þá
engin áhrif hægt að hafa á sina eigin fram-
tíð? Jú, ef maður nennir því. Það er bara
ömurlegt að vera streit (allsgáður) upp á
hvern dag. Einu sinni var Siggi iagður inn á
sjúkrahús í viku eða hálfan mánuð. Hann
var orðínn alveg ruglaður af stréiti. Gekk á
matarbakkana.
Hann er nánast fastagestur af Hlemmi,
einn af mörgum úr iðandi og fjölbreytilegu
mannlífinu þar. Hann hatar staðinn en veit
Siggi: Ekkert að sjá nema sements-
bættan skit. Allt er leiðiniegt.
ekkert hvert annað hann á að fara. Hann
nennir ekki að hanga heima á ágætu heimili
sínu.. Það getur þó verið ágætt að fara heim
ef maður er búinn að vera á löngu pillu-
trippi. Þá nennir maður ekki eins i bæinn.
Foreldrarnir, segir hann, eru hætt að
nenna að rífast í honum. Þau biðja hann að
hætta. Hann veit ekki hvort hann viil hætta,
þetta er allt svo hörmulegt hérna, löggan og
allt þefta. Hann þekkir lögguna og þeir
hann. Hverfisstein þekkir hann líka og öf-
ugt. Einu sinni var hann á niunni i þrjá daga.
eftir Ómar Valdimarsson
myndir: Jim Smart
Einhverntima fór parti heima úr böndun-
um. Rúða var brotin. Svo brotnaði herberg-
ishurðin hjá honum þegar fjöiskyldan
skarst í leikinn. Hann hefur líka lent í slag
við lögguna. Þeir bjóða honum stundum í
slag inní klefa. Kannski þeir hati hann?
Einu sinni á jólunum átti hann enga
vimugjafa af nokkru tagi. Það var orðið,
sem hann notaði, vímugjafar. Þá svitnaði
hannallur og stirðnaði upp. Alveg ógeðslegt.
Hann lagaðist ekki fyrr en eftir hálftíma, þá
tróð hann í sig mat.
Oftast fer hann að heiman siðari hluta
dags, stundum í kringum hádegið. Oft er
hann farinn heimleiðis um miðnættið en
stundum kemur hann ekki fyrr en eftir viku
eða jafnvel iengri tíma. Þá sefur hann hing-
að og þangað, í þvottahúsum og hitaklefum.
Eða þá hjá einhverjum.
Hvað finnst mér um sjálfan mig? Ég pæli
aldrei í sjálfum mér. Bara einhver skíta-
hrúga. Það er leiðinlegt að lifa enda hefur
hann enga trú á framtiðinni. Hann á aldrei
peninga en tekst alltaf að ná sér í einhverja
vímugjafa. Sumir kunningjar gefa honum
pening fyrir kóki eða pulsu. Hann var í víni
og pillum þennan dag, einhverjum barbitur-
at-pillum. Man ekki hvað það heitir. Líka í
gær, alveg ofsalega. Ábyggilega þúsund
sinnum sterkara en sjóveikispillur. Hann
vaknaði á trippi um morguninn og tók þá
fleiri töflur inn. Hann fær pillur út um allt,
bara einhverssta/ter. Hvar hann fékk spraut-
una, sem fíknó tók, man hann ekkert. Hann
sér ekkert i kringum sig nema sementsbætt-
an skít. Steinkiessur. ísland er glatað. Alit er
leiðinlegt...
er einhver sendur út í bæ eftir því“
— Er þessi starfsemi bundin
við Hlemm?
„Langt í frá. Hlemmur og ná-
grenni er einn af þessum stöðum.
Það hefur loðað við ákveðnar
leiktækjastofur og kaffihús, bæði
á þessu svæði í borginni og svo
eins í miðbænum. Ég nefni þó
engin nöfn.“
— Það kemur undarlega fyrir
sjónir að vita af fíkniefnaverslun
í næsta húsi við lögregiustöðina...
„Það þarf ekkert að vera und-
arlegt. Þetta er svona hangs stað-
ur. Þarna er traffík — þetta er
ekkert ósvipað og járnbrautar-
stöðin í Kaupmannahöfn og neð-
anjarðarlestin í Stokkhólmi. Mið-
svæðis“
— Þið farið ekki út í razzíur
þarna — leitið á fólki og þar fram
eftir götunum?
„Nei, það höfum við að mestu
látið eiga sig. Það væri áreiðan-
lega hægt að ná í eitt og eitt
gramm með því að leita en það er
ekki á þann hátt, sem við náum til
heildsalanna og innflytjendanna“
Þrír á salerninu
Gísli Björnsson rakti fyrir okk-
ur nýlegt mál, sem hófst á
Hlemmi en gæti orðið víðtækara.
Á miðvikudagskvöldi var óskað
eftir aðstoð lögreglu í skýlinu.
Þegar lögregluþjónar komu þar
inn á salerni kom í ljós að þrír pilt-
ar voru inni í einum klefánum og
heyrðist er þeir sturtuðu niður úr
skálinni. Þegar þeir opnuðu
fundu lögregluþjónarnir heima-
gerða hasspípu í salernisskálinni,
sem einn þessara þriggja viður-
kenndi að eiga. Allir viðurkenndu
þeir umsvifalaust að hafa verið að
reykja hass. Þremenningarnir
voru 15, 19 og 20 ára.
Þegar þeir höfðu verið færðir
yfir götuna á Lögreglustöðina
kom í ljós að tveir þeirra voru með
efni í poka, hass að þeirra sögn.
Sá fimmtán ára gamli sagðist hafa
keypt hassið af „vini“ sínum á
Lækjartorgi en á þessum vini vissi
hann engin deili. Þeim yngri var
svo sleppt en þeim þriðja haldið
yfir nóttina.
Að morgni næsta dags var sá
yfirheyrður. Þá sagðist honum
svo frá að tveir þeirra hefðu hist á
miðvikudeginum um tvöleytið á
Hlemmi og þeir síðan verið saman
mestallan daginn, m.a. á billjard-
stofu í miðborginni. Um kvöld-
matarleytið hafi þeir haldið upp
að Hlemmi og hitt þann þriðja á
leiðinni. Þegar þeir hafi komið á
Hlemm hafi þeir farið á salernið
og þar skipt á milli sín hassi, er sá
þriðji hafði verið með á sér. Einn-
ig hafi verið sett í eina pípu. Hann
kvaðst ekkert vita hvaðan hassið
hefði verið komið og ekkert vitað
um það fyrr en á salerninu.
Síðar sama dag kom sá tvítugi
aftur fyrir og sagðist vilja segja
söguna eins og hún gerðist. Hann
hefði verið á Hlemmi þegar piltur
nokkur hefði beðið sig að útvega
sér „stuð“. Hann hefði tekið við
þrjú hundruð krónum (gangverð í
dag á hassgramminu) og farið
með öðrum félaga sínum á billj-
ardstofuna áðurnefndu. Þar
hefðu þeir fengið gramm af hassi
hjá nafngreindum kunningja, far-
ið síðan aftur upp á Hlemm og
ætlað að fá sér í eina pípu áður en
þeir skiluðu hassinu til þess er
hafði lagt út fyrir því. En einmitt
þá kom löggan.
Á handleggjum hins tvítuga
voru nálastunguför — að hans
sögn eftir að hann hafði sprautað
áfengi í æð og einu sinni Ieyst upp
svefnpillu í sítrónusafa til að
sprauta sig. Við húsleit heima hjá
honum fannst sprauta. Áður
hafði verið tekin af honum pípa.
Misjafn sauður
Piltarnir, sem Gísli Björnsson
sagði frá, og margir aðrir ungling-
ar, eru í þeim hópi er t.d. Útideild
Félagsmálastofnunar Reykjavík-
urborgar hefur verið að reyna að
ná til á undanförnum árum. Við
hittum þrjá starfsmenn hjá borg-
inni, sem mikið vinna með ungl-
ingum — einkum unglingum er
eiga í persónulegum og félagsleg-
um vandræðum — og ræddum
málefni unglinganna og Hlemms
sérstaklega við þau. Þetta voru
þær Stefanía Sörheller hjá Félags-
málastofnun og Edda Ólafsdóttir
hjá Útideildinni og Sigtryggur
Jónsson, ráðgjafi útideildar, sál-
fræðingur hjá Unglingaráðgjöf-
inni í Sólheimum.
Þau voru vör um sig og kváðust
óttast að umfjöllun í fjölmiðlum
gæti haft slæm áhrif á það starf,
sem verið væri að vinna meðal
reykvískra unglinga. „Þetta er
mjög margslungið málþ sagði
Stefanía,„og öll umfjöllun getur
verið mjög tvíeggjuð. Ég vil strax
leggja á það ríka áherslu, að
Hlemmur er aðeins einn staður af
mörgum, þar sem unglingar safn-
ast saman. Því ræður staðsetning-
in í bænum. Og það er vitaskuld
misjafn sauður í mörgu fé“
— En hversu margir eru þeir
unglingar á Hlemmi, sem kannski
væri ástæða til að hafa áhyggjur
af?
„Það er mjög erfitt að segja til
um þaðþ sagði Sigtryggur Jóns-
son. „Kjarninn er kannski tutt-
ugu krakkar, ef maður slær á ein-
hverja tölu. En þetta er eins og
hver annar samkomustaður. Á
hverju vínveitingahúsi í borginni
er á einhverju tilteknu kvöldi hóp-
ur af fólki, sem kemur þangað öll
kvöld eða flest. í öðrum hópi er
fólk, sem kemur kannski einu
sinni í mánuði og þeim fjórða
fólk, sem kemur ennþá sjaldnar.
Á Reykjavíkursvæðinu eru á að
giska tuttugu þúsund ungmenni á
aldrinum 12-20 ára. Við erum því
að tala um ákaflega lítið brot af
Framh. á síðu 17
NYTT A ÍSLANDI