Helgarpósturinn - 15.12.1983, Blaðsíða 7

Einkamal
„Ég veit að þet
furðulega í eyruEjanrég var að kaupa
happdrættismiða. Er þér sama þótt þú
kyssir hann
(«1 •
HOn.num heppni?
HŒr5tn|!#-tipcr vio
pni)
stórsnjöllum
Enc Weber
eí hverium
— blaoamaður Helgarpostsin§ stígur í
Wiftwfiti' ^^-ynnrgiiTH
iparsvemsins
igum sem
höfundur handbókar
eftir Egil Helgason myndir Jim Smart
„Enn er von“ — en nú, nú er
nauðsyn... Samkvæmt manntali
eru nú tvöþúsund íslenskir karl-
menn (og sko alls engar gungur)
dæmdir til einlífis, hvorki meira
né minna. Það mátti að minnsta
kosti lesa í skorinorðu og áhyggju-
bólgnu lesendabréfi _ í Morgun-
blaðinu á dögunum. Útlitið er því
æði svart fyrir íslenska pipar-
sveina og þá ungu menn sem eru
í þann mund að pipra, ástvana og
kvenmannslausir — svo ekki sé
talað um alla þá vonsviknu og
reynsluríku karlmenn sem eiga að
baki sér splundruð hjónabönd og
þurfa því, kannski meira af vilja
en getu, að fara að þreifa fyrir sér
á nýjan leik á markaðstorgi holds-
ins.
Nú kynnu ef til vill einhverjir
giftir og ráðsettir karlmenn að
halda að það sé hægur leikur og
einfaldur að fara á fjörurnar við
kvenþjóðina, kannski ekki síst nú
á tímum frjálsræðis og hleypi-
dómaleysis? Eða lifum við ekki á
bjartri og frjálsri öld? Allir þeir
sem hafa einhverja reynslu af
hörðu einlífi piparsveinsins vita
náttúrlega að ofanskráð er argvít-
ugasti misskilningur. Það er list að
krækja sér í kvenmann, heil
íþróttagrein; og jafnvíst að þar
lætur ólympíuárangurinn oftast á
sér standa. Gildi þrotlausra æfinga
verður auðvitað ekki ofmetið, þá
fyrst lærist karlmanninum að
segja rétta hluti á því eina rétta
augnabliki, að flana ekki að neinu,
en vera þó ákveðinn og fastur fyr-
ir — sýna svo ekki verður um villst
hvað á spýtunni hangir, hvert
lokatakmarkið er.
Jæja. Ég, undirritaður blaða-
maður á Helgarpóstinum, er ekki
nema rétt í. meðallagi pipraður og
kvenmannsleysið kannski ekkert
að drepa mig... Og þó — alltaf má
betur ef duga skal. Enda þótt við
íslenskir karlmenn séum upp til
hópa hörkutól og karlmenni, þá
erum við lika frægir fyrir það að
vera dulítið dumbslegir í fram-
komu, uppburðalitlir og kannski
blátt áfram feimnir. Því var ekki
laust við að mér, undirr. blm. HP,
hnykkti við þar sem ég var að
snudda í bókabúð um daginn og
rak augun í bók sem auglýsir
„auðveldustu aðferðina til að
kynnast kvenfólki," bók sem er
„alveg troðfull af fullkomnustu
tækninni til að koma sér í mjúkinn
hjá unaðslegustu stúlkunum!" Og
ekki varð áhuginn minni þegar ég
las að ég þyrfti ekki að vera „neitt
framúrskarandi, fallegur eða rik-
ur til að kynnast þeim allra bestu."
„Enn er von“, heitir þetta hug-
verk, reyndar þýdd og staðfærð
útgáfa af amrískri bók, „How to
Pick up Girls," og ef trúa má höf-
undunum ómetanlegt hjálpar-
gagn í hinum eilífa skollaleik karl-
og kvenpeningsins.
Jú, það mátti reyna. Það mátti
skp aldeilis reyna...
Ágætur kunningi minn, kven-
hollur með afbrigðum, enda af út-
lensku bergi brotinn, lýsti strax yf-
ir megnustu vantrú á fyrirtækinu.
Hann fussaði og sagði að engir
nema Fransmenn og kannski al-
múgalegustu Amríkanar gripu til
þeirra úrræða sem kennd eru i
bókinni. Auk þess væri hitastigið
hér á íslandi, bæði í eiginlegri og
óeiginlegri merkingu, svo lágt að
liklega myndi ég eiga fótum mín-
um fjör að launa ef ég færi að til-
einka mér þá framkomu sem bók-
in uppáleggur piparsveinum. En
hin óslökkvandi forvitni, rannsak-
araeðlið sem hefur gert mennina
siðmenntaða og frjálsa, hlustar
ekki á úrtölur og því lagði ég —
undirr. blm. HP — af stað i birt-
ingu einn skammdegismorgun-
inn, með bókina blíðu, hlýja og
handfjatlaða i vasanum, til að
vinna mitt dagsverk... að stíga í
vænginn við íslenskar konur, vita-
skuld bláókunnugar.
„Þú ert mikilvægur maður. Þú
ert skemmtilegur, viðkvæmur,
viðfeldinn, karlmannlegur, og þú
elskar konur..." Þessum ofan-
skráðum orðum úr bókinni Enn er
von vildi ég, undirr. blm. HP,
trúa þennan eina dag og reyna af
fremsta megni að beita þeirri
tækni sem kennd er í bókinni,
ekki síst hinum snjöllu upphafs-
setningum, sem nota má til að
gefa sig á tal við konur.
Fyrsta atrenna: Þessi litla og lít-
ilfjörlega tilraun hefst er undirr.
blm. HP ekur á lánsbifreið sinni,
Mazda-bifreið, R 62332, austur
Hringbrautina framhjá Háskóla-
lóðinni. Ég sé reyndar ekki glöggt
hvernig stúlkan sem þarna bíður,
liklega eftir Breiðholtsvagninum,
er af guði gerð, því henni er vand-
lega pakkað inní vetrarflíkur —
Álafossúlpu, lopatrefil, skíðahúfu.
Nei, vinur minn útlendingurinn
hefur sennilega á réttu að standa,
hitastigið er ekki heppilegt til ásta.
Samt renni ég bifreiðinni fimlega
upp að gangstéttinni, skrúfa niður
rúðuna farþegamegin og spyr
mjúkri röddu:
— Viltu ekki lofa mér ad aka þér
í stad þess ad bída hérna í kuldan-
um? (bls.98)
— Nei! Strœtó er alveg ad
koma...
— Hvert ertu að fara?
— A Kopasker. Þú ert kannski til
í að keyra mig þangað...
Önnur atrenna: í bókaverslun í
miðborginni. Þarna er hún þessi
rauðhærða, kannski sú sama og
talað er um í bókinni, þessi eina
rétta sem slapp. Hugurinn reikar
frá bókakjölunum, stórvirkjum
mannsandans í vasabroti, jú, sjáðu
hvað hún er með undarlega boga-
dregið nef.
— Heyrðu héddna, ég er með al-
veg frábœra bók handa þér...(bls.
91)
Hún lítur ekki upp úr Leif
Panduro-bókinni sem hún er að
skoða.
— Jœja...
— Jú, þetta er alveg frábœr bók,
Ijóð eftir kínversk skáld. Að vísu
eru þau ekki á frummálinu, en ég
held að þýðingin sé nokkuð góð.
Kínversk skáld. Þar tókst mér
vel upp. Henni hlýtur að finnast
ég, undirr. blm. á HP, ógurlega
dularfullur og gáfaður.
— Ég les aldrei Ijóð... Mér finnst
þau leiðinleg.
Maður skilur svosem fyrr en
skellur í tönnum.
Þriðja atrenna: Lestrarsalur
Landsbókasafnsins, skrjáf í göml-
um og þurrum dagblöðum, lotnir
og hæruskotnir ættfræðingar
masa saman í hálfum hljóðum, á
háborði situr Agnar Þórðarson rit-
HELGARPÓSTURINN 7