Helgarpósturinn - 27.09.1984, Page 17

Hann dreymdi byrjunina
Árni Ibsen með leikrit fyrir EGG-leikhúsið:
Árni Ibsen hefur verið með næsta
nýstárlegt leikverk í smíðum á síð-
ustu mánuðum. Hann semur það
fyrir einn leikara, Viðar Eggertsson
og leikhús hans EGG-leikhúsið, sem
hinn síðarnefndi hefur starfrækt
einsamall við góðan orðstír nokkur
undanfarin misseri.
Árni segir þetta leikverk koma til
með að verða í fullri lengd, eða allt
að tveimur tímum í flutningi. „Og
það verður gífurlega erfitt fyrri
Vidda að leika þetta, enda er ég
ekki að skrifa þetta leikrit í þeim til-
gangi að það verði orkusparandi
fyrir hann.“
— En hvað á Viðar að leika?
„1 vær personur. nao veroúr n'on-
um unnt með því móti að önnur per-
sónan breytist í útvarpstæki meðan
hin er að,“ segir Árni.
— Það er einmitt það! En hvenær
fékkstu hugmyndina að þessu Árni?
„Ég er búinn að ganga með hana
í ár, nákvæmlega meira að segja;
það var aðfaranótt sautjánda sept-
ember sem mig dreymdi byrjunina
að verkinu."
— Heyrðu; ég held að þú verðir
að segja mér eitthvað meira um efni
verksins.
„Já, það er byggt á ákveðinni
fyrirmynd, nefnilega samskiptum
tveggja kunnra bandarískra skálda,
þeirra Ezra Pound og Williams Carl-
os Williams. Þessir kollegar hittust
nú ekki oft í lifanda Iífi, en engu að
síður voru þeir miklir og góðir vinir;
Viðar Eggertsson:
Leikur einn tvær
persónur og önnur
þeirra er útvarps-
tæki.
um það bera til dæmis gríðarleg
bréfasamskipti þeirra glöggt vitni.
Þetta er merkilegt, vegna þess að
þeir voru svo gerólíkir að skoðun-
um og afskiptum af öllum hlutum,
en báru samt endalausa virðingu
hvor fyrir öðrum og' að því er sagt
er, voru bestu gagnrýnendur hvors
annars. Sem sagt; merkileg vinátta..
Nú, ég fantasera út frá þessu sam-
bandi skáldanna og er megin dram-
að fólgið í því þegar Ezra Pound
gengur fasistum Italíu á hönd í
seinna heimsstríðinu og tekur að
boða fasisma þeirra í útvarpi. Það
gekk vitaskuld á skjön við lífsstefnu
Williams. Og út frá þeirri staðreynd
spinn ég. Og er enn að, með Vidda
mér til halds og trausts."
— Hvernig kom þetta samstarf
ykkar til sögunnar?
„Við Viddi erum ákaflega góðir
félagar og höfum verið það lengi.
Eins lengi hefur okkur dreymt um
það að vinna að einhverju leik-
verki. Við höfum svipaðar skoðanir
á ýmsum hlutum í sambandi við
leikhús. Og svo var það sem sagt í
fyrrahaust, að við ákváðum að taka
okkur tak og hefja þetta umrædda
samstarf. Litlu seinna
hugmyndin að verkinu að mér, í
svefni eins og fyrr segir. Við höfum
verið að kíkja á hana allt þetta ár.
Og æfa. Svo stefnum við að því að
frumsýna stýkkið í nóvember."
— Hvar?
„Það er ekki alveg ákveðið enn-
þá. Þó eru mestar líkur á því að það
verði í Nýlistasafninu við Vatnsstíg.
Þar er lítill og snotur salur fyrir sirka
þrjátíu manns, sem er alveg nóg.“
— Hafiði skírt verkið?
„Það er nú búið að hafa ýmsa titla
frá þvi aðfaranótt sautjánda sept-
ember í fyrra. Verkið heitir til dæm-
is núna „Skjaldbakan kemst þangað
líka.“ Ég býst við að það nafn fái að
lifa.“
-SER.
Árni Ibsen: Leikritið byggist á sam-
skiptum Pounds og Williams.
ROKK
Veðraskil
Stevie Ray Vaughan-Couldn’t Stand The
Weather
Gítarleikarinn Stevie Ray Vaughan vakti
fyrst verulega athygli fyrir leik sinn á plötu
David Bowie, Let‘s Dance, sem kom út á
fyrri hluta síSasta árs. Það er álit margra,
þar á meðal mitt, að platan sú hefði orðið til
muna fátæklegri ef hans hefði ekki notið þar
við. Það vakti líka athygli í fyrra að Vaughan
lék ekki með á tónleikaferð sem far-
in var til að fylgja plötunni eftir en eitt-
hvert missætti varð þeirra í milli og var
einkum „óhóflegum" kaupkröfum Vaugh-
ans kennt þar um.
Á síðasta ári sendi Vaughan líka frá sér
sína fyrstu breiðskífu, Texas Flood, og er
þss skemmst að minnast að þar var um
frábæran grip að ræða. Nú í sumar sendi
hann svo frá sér aðra stóra plötu og ber hún
heitið Couldn‘t Stand The Weather. Nýtur
hann þar aðstoðar sömu hljóðfæraleikara
og áður, þ.e. bassaleikarems Tommy
Shannon og trommarans Chris „Whipper"
Layton og er þeirra leikur út í gegn ein-
faldur og traustur.
Auk þess nýtur Vaughan aðstoðcir bróður
síns Jimmy Vaughan í lögunum Couldn't
Stand The Weather og The things (That) I
Used To Do, en Jimmy er gítarleikari, eins
og Stevie, og hefur hann helst getið sér
orðstír fyrir að leika með hljómsveitinni
The Fabulous Thunderbirds. Þá leikur ein-
hver Christina á trommur í einu lagi og Stan
Harrison sér um saxófónblástur.
Platan hefst á stuttu fjörlegu rokk-blús
lagi, sem aðeins er leikið og fer Vaughan þar
strax á kostum. Annað lagið er titillag plöt-
unnar. Couldn't Stand The Weather og er
það góður rokk-blúsari með fönk.ívafi, sem
minnir nokkuð á Jimi Hendrix. A eftir því
kemur svo The Things (That) I Used To Do,
sem er venjulegra blús lag en hin fyrri og fer
Stevie Ray Vaughan þar á kostum i einu
besta sólói plötunnar, þar sem hann ýmist
kreistir tóninn úr gítamum eða þá hann
hrærir úr honum tónaflóðið.
Það er ljóst á öllum leik Vaughans, að
hann fer ekki leynt með aðdáun sína á Jimi
Hendrix og á Texas Flood mátti oft greina
áhrifin frá meistaranum í leik hans. Á nýju
plötunni gengur hann skrefinu lengra og
leikur Voodoo Chile (slight Retum) eftir
Hendrix og að mínu mati fer Vaughan þar
yfir strikið, því að hér er ekki um neitt ann-
að en eftiröpun á uprunalegu útgáfunni að
ræða og hún verður ekkert endurbætt.
Seinni hliðin er að mínu mati sterkari
hluti plötunnar en þar heldur Vaughan sig
meira við það sem hann gerir best, nefni-
lega að leika blús.
Cold Shot er millitempóblús, sem
Vaughan skreytir með fremur átakalitlu en
vel útfærðu sólói. Á eftir því kemur Tin Pan
Alley, rólegur og fallegur blús eftir Jimmy
Reed. Þetta er besta lag plötunnar og er
gítarleikurinn í lagi þessu sérlega afslapp-
aður, viðkvæmur og hreint út sagt mjög
góður.
í iaginu Honey Bee svífur hressilegur
ryþma og blús andi yfir. Hressilegt og gott
gamaldags lag. Plötunni lýkur svo með
einskonar jazzlagi, þar sem gítarinn og
saxófónninn kallast á. Góður og skemmti-
legur endir á góðri plötu.
Vaughan leikur enn sama leikinn og hann
gerði á fyrri skífunni, þcir sem varia er um
nokkrar yfirtökur (overdub) að ræða, enda
vart að maður með slíka tækni þurfi á slíku
að halda. Þetta gefur líka tónlistinni hrárra
og hressilegra yfirbragð.
Þá má ekki gleyma þvf að Stevie Ray
Vaughan hefur ágæta rödd til þess að
syngja þessa tegund tónlistar en eins og ég
sagði í umfjöllun um fyrri plötuna á sínum
„Vaughan ferekki
leynt með aðdáun
sínaá Jimi Hendrix,"
segirGunnlaugur
Sigfússon m.a. i
umsögn sinni um
plötuna Couldn’t
stand The Weather.
eftir Gunnlaug Sigfússon
tíma, þá er tónlist hans tímaskekkja, að
minnsta kosti verður ekki vart við marga
sem leika slíka tónlist í dag, en hún er síður
en svo verri fyrir það.
Spaundau Ballet - Parade
Það voru víst ekki margir sem komust hjá
því að heyra plötuna True, sem Spandau
Ballet sendi frá sér í fyrra og náði þá gífur-
legum vinsældum og þá sérstaklega í Bret-
landi. Ég er þó einn þeirra sem aldrei hafa
heyrt þessa plötu, utan einhver lög af henni
sem náðu vinsældum. Þó held ég að ég hafi
aldrei heyrt neitt þeirra nógu oft til þess að
bera kennsl á þau í dag. Raunar hef ég ekki
hlustað á Spandau Ballet neitt af viti síðan
þeir sendu frá sér sína fyrstu plötu, Joum-
eys To Glory árið 1981, þegar blitz æðið var
í hámarki, þannig að ég hef ekkert fylgst
með þróun þessarar hljómsveitar.
Eftir að hafa hlustað töluvert á Parade,
get ég nú varla sagt að ég sakni þess að hafa
ekki fylgst betur með þeim. Því verður þó
vart í móti mælt að þeim hefur farið geysi-
lega fram á þessum tíma, enda heyrir mað-
ur þegar hlustað er á Joumeys To Glory i
dag, að þar hafa verið algerir viðvaningar á
ferð.
Tónlist Spandau Ballet er í dag betur flutt
en áður, fyrir utan að búið er að pússa hana
og fága. Þeir halda sig við létta popp-
tónlist, sem auðveldlega getur einnig flokk-
ast undir fótaburðartónlist, þó að bassa-
trommuslagið sé nú aftar í hljóðblöndun-
inni.
Lögin á Parade em öll, svo sem verið
hefur á fyrri plötum þeirra, samin af gítar-
leikaranum Gary Kemp og enn tekst honum
að koma saman lciglínum, sem sumar hverjcir
ættu að geta náð almenningshylli og ein-
hverjar þeirra hafa raunar þegar gert það.
Að öðm leyti er Parade ekki eftirminnileg
plata og em útsetningar laganna raunar
fremur flatar og lítt eftirminnilegar og söng-
urinn er einhæfur. Það er helst að gítarinn
lífgi uppá en hann bjargar þó ekki miklu.
HELGARPÓSTURINN 29