Helgarpósturinn - 13.02.1986, Side 33

JAZZ
Spaugari, blúsari og djassmeistari
eftir Vernharð Linnet
Ég var að koma frá Kaupmannahöfn. Þar
er kalt úti, en inná Jazzhus Montmartre var
hiti sveiflunnar og glóði á freyðandi bjórinn
og kunstmaler Ólafsson meirað segja ekki í
bláa frakkanum heldur nýjum jakka enda
átti djassfrú Aðalsteinsdóttir afmæli. Sú
stúlka fær nú alltaf afmælisgjafir eftir sínu
höfði: í fyrra Chet Baker, í ár Eddie Harris.
Eddie Harris er enginn smákall. Hann er nú
kominn yfir fimmtugt og hefur brallað
margt. Exodus útgáfa hans varð smellur á
sínum tima og breiðskífur einsog Bad Luck Is
All I Have voru feikivinsælar. Eddie kann
flestum betur að blanda saman ekta djassi,
gospelættuðum blússöngvum, gríni og
glensi. Hinir miklu húmoristar djassins eru
flestir horfnir: Louis Armstrong, Fats Waller
og Louis Jordan, en eftir eigum við Eddie og
Dizzy.
Með Eddie léku rafbassaleikararnir Ralph
Armstrong, þjálfaður úr sveitum John
McLaughlins og Jean Luck Ponty og á
trommurnar var Sherman Ferguson sem ma.
lék lengi með Kenny Burrell. Armstrong er
fauta einleikari og kalla mætti hann Niels-
Henning rafbassans. Eddie blés að sjálfsögðu
mest í tenórsaxófóninn — stíll hans er mitt á
milli Gene Ammons og Stan Getz — bíhopp
með fönkbragði er aðal hans og stundum
blés hann líka í trompetinn sinn. Pað er að
vísu ekki neinn venjulegur trompet, heldur
trompet með saxafónmunnstykki einsog sjá
má á myndinni er fylgir þessari grein. Tónn-
inn úr því tóli er mjög sérstæður, ekki síst
þegar hann setti dempara framaná bjölluna.
Að sjálfsögðu settist Eddie við píanóið og
söng Bad Luck is All I Have og aðra gospel-
ættaða fönkblúsa og þá var nú gaman. Fals-
ettan falleg og röddin heit — svo sagði hann
okkur sögur af sjálfum sér og lék undir á
píanóið. Salurinn bergmálaði af hlátrasköll-
um. Ed Thigben trommumeistari og Boris
Raboniwitch Politikenkrítíker tóku bakföll,
Linnet, Aðaisteinsdóttir og Ólafsson sömu-
leiðs og meirað segja fúlasti gagnrýnandi
norðan Alpafjalla, hr. Erik Widerman hjá
information, brosti í kampinn. Þá hélt ég satt
að segja að heimsendir væri í nánd. Ég hef
ekki enn séð krítíkina hans en vonandi hefur
hann líka getað glott af sögunni um Eddie
who? þegar hann var sestur við ritvélina.
Shit!
Já það er mikið ævintýri að hlusta á tríó
Eddie Harris. Ég man ekki til að hafa heyrt
djass og húmor jafn vel samantvinnaða og
þarna, síðan ég hlustaði á Louis Jordan í
gamla Montmartre forðum. Eddie lék í tvo
tíma áðuren hann tók sér hvíld og endaði á
frægasta verki sínu, Freedom Jazz Dance,
sem Miles Davis blés svo meistaralega. Pá
var nú líka farið að sjóða uppúr heilakötlum
okkar djassgeggjara og tími til kominn að
kæla sig með gullöli.
Ekki má gleyma að minnast á annað
ágætisband er ég hlustaði á þessa Hafnar-
daga: kvartett tenórsaxafónleikarans Joe
Hendersons og píanistans JoAnne Barcheen.
Henderson ér einn af meisturum harða
boppsins, en eitthvað fannst mér skorta á
hörkuna hjá honum blessuðum þetta kvöld
— afturá móti fór hann á kostum í ballöðu-
blæstrinum og Round About Midnight varð
sem nýtt í höndum hans — eitthvað annað en
hjá gítarsnillingnum unga Stanley Jordan,
sem amerískir gagnrýnendur halda vart
vatni útaf. JoAnne er kvenmaður sem segir
sex þó sexý sé hún varla. Margir muna hana
af Montmartreskífum Stan Getz í hópi Niels-
Hennings og Billy Harts. Þetta kvöld átti hún
salinn. Leikur hennar var kraftmikill og
frumlegur — uppbygging hverrar tónsögu
rökrétt og þá er nú stutt í snillina. Ætli nokk-
ur kvenmaður leiki betur djass um þessar
mundir?
Enn að lokum: Eddie Harris verðum við að
fá til Islands — hann fellur vel að hinum
sveifluglaða húmor okkar.
á skrifstofunni
Nýjar hirslur fyrir
tölvupappír
Töivuvagnar,
tölvumöppur,
tölvupappír.
Jddi
söludeild
Höföabakka 3,
s:83366
HELGARPÓSTURINN 33