Haukur - 01.01.1901, Blaðsíða 2

2
HAUKUR.
IV. 1-3.
sama stólinn, sem jeg bafði setið á. Jeg varð of for-
viða til þess, að mjer gæti komið til hugar að líta
við. Jeg stóð þess vegna kyr, og starði á mynd hans
í speglinum.
Maðurinn var hár og grannvaxinn. Andlitið var
náfölt, og jeg tók eftir því, að undir augunum voru
dökkir baugar. Jeg hafði einu sinni áður sjeð þessu
svipað andlit í líkhúsinu. Mjer var ómögulegt að
hætta að horfa á manninn. Allt í einu þreif hann
blýantinn minn, og skrifaði depla og strik á pappirs-
miða er lá á borðinu. Jeg hafði gát á því, hvernig
hann hrevfði höndina, og sá, að hann skrifaði fyrst
tvö strik og einn depil, eða með öðrum orðum »G«.
Því næst skrifaði hann »æ«, svo »t«, svo »i«, og svo
»ð«. Svo sá jeg að hann skrifaði »y«, svo »ð«, svo
»a«, og svo »r«. Svo hætti hann um stund, og var
svo að sjá, sem hann hugsaði sig rækilega um. Jeg
vissi, hvað næst myndi koma, og að lokum skrifaði
hann líka stafinn »H«.
Að því búnu stóð hann upp. Hann hafði auðsæi-
lega engan grun um það, að jeg væri í herberginu.
Hann leit hvorki til hægri nje vinstri, og gekk hægt
og gætilega út um dyrnar, er stóðu opnar.
Jeg stóð sem steini lostinn af skeifingu. LoksÍDs
náði jeg mjer þó svo aftur, að jeg gat farið yfir að
skrifborðinu. Það er víst hægt að hugsa sjer það,
hvernig mjer varð við, þegar jeg leit á pappírsmið-
ann, og sá, að hann var með öllu auður — á honum
var ekki svo mikið sem einn depill.
Jeg reikaði fram að dyrunum, ljet þær varlega
aftur, og lokaði þeim. Svo hneig jeg máttvana niður
á stól, og varð svo utan við mig, að jeg gat ekki
fest hugann við neitt. Jeg veit ekki, hversu lengi jeg
sat þannig hreyfiDgarlaus. Sólin var fyrir löngu far-
in að skína inn um gluggann hjá mjer, þegar jeg
raknaði við aftur, og fjekk fulla meðvitund. En blóð-
ið ólgaði í æðum mínum, eins og jeg hefði megnustu
hitasótt. Jeg fór yfir að glugganum, og lauk honum
upp, til þess að anda að mjer hreinu og svölu lofti.
Jeg starði stundarkorn ofan á götuna, sem var
með öllu mannlaus, og var mjög utan við mig. Það
kom mjög sjaldan fyrir, að maður sæist á gangi svona
snemma morguns; en ef svo bar við, að einhver gekk
um götuna meðan næturkyrrðin var á, bergmálaði
fótatak hans æfinlega frá einu húsi til annars. Meðan
jeg stóð þannig, og starði út á götuna, sá jeg mann
einn koma eftir gangstjettinni hinumegin við götuna.
Hann gekk hratt, en þó svo hljóðlega, að ekkert
fótatak heyrðist. Mjer þótti þetta býsna kynlegt,
einkum vegna þess, að mjer virtist hann ganga svo
ákaflega þunglamalega. Þegar hann náigaðist húsið,
sem jeg var 1, fór hann að hægja á sjer. Fyrst í
stað sneri hann sjer undan, eins og hann vildi ekki
láta sjá framan í sig. En þegar hann var kominn á
móts við gluggann, sneri hann sjer allt í einu við,
og starði beint framan í mig. Víð horfðum þannig
iitla stund hvor á annan, og sájeg, að einhver skelfing-
arsvipur hvildi yfir ásjónu hans. Svo benti hann með
hendinni yfir til Eastend. Jeg get ekki lýst, þvf,
hvernig mjer varð við, þegar jeg þekkti, að þetta
var sami maðurinn, sem hafði heimsótt mig um
nóttina. — —
Jeg teygði mig út úr glugganum, og kallaði til
hans. En hann ljet sem hann heyrði það ekki. Hann
hjelt áfram hægt og rólega, 0g leit ekki einu sinni
við. Svo hvarf hann fyrir næsta húshorn. Jeg hljóp,
eins og jeg væri viti mínu fjær, ofan stigann, og veitti
honum eftirför. En hann sást hvergi. Það var eins
og jörðin hefði allt í einu gleypt hann.
Jeg hjelt öldungis ósjálfrátt áfram til ritsímastöðv-
anna. Fjelagar mfnir urðu æði forviða, er þeir sáu
mig svo snemma á ferli, en jeg sagði þeim, að jeg
hefði verið lasinn, 0g ekki getað sofið. Svo fletti jeg
upp í eftirritabókinni, til þess að gæta að því, hverj-
um þetta dularfulla símrit hefði verið sent. Og því
næst lagði jeg af stað til Eastend.
Þegar jeg nálgaðizt hús það, sem móttakandi sfm-
ritsins átti heima í, sá jeg, að fjöldi manna hafði safnazt
saman fyrir utan það. Jeg ruddist gegnum mannþröng-
ina. Við dyrnar stóðu tveir lögreglumenn, til þess að
verja mönnum inngöngu. Jeg þekkti annan þeirra
af tilviljun, og spurði hann, hvað um væri að vera.
»Það hefir alveg nýskeð verið framið morð hjerna
í húsinu«, svaraði hann. »Þjer megið gjarnan fara
inn, ef þjer viljið. En verið þjer samt ekki lengi
inni«.
Jeg var ekki lengi að hugsa mig um, að nota
þetta leyfi, Mjer var vísað inn í herbergi eitt, og
þar sá jeg lík af karlmanni, er lá á gólflnu. Og mjer
er sem lík þetta liggi enn þá fyrir augunum á mjer
— slík óhugð kom yfir mig, er jeg sá það. Það var
óttalega útleikið, og blóðtjarnirnar voru til og frá um
allt gólfið.
Mjír lá við öngviti. Lögregluþjónn leitaði f vös-
um líksins, f þeirri vod, að hann myndi máske flnna
þar eitthvað það, er gæfi vitneskju um morðingjann.
Andlitið var svo sundur tætt, að það var nærri því
óþekkilegt. Loksins fann lögregluþjónninn saman-
brotinn miða i einum vasanum. Hann fletti miðan-
um sundur. Það var símrit það, er jeg hafði tekið á
móti kvöldið áður með undirskriftinni »H«.
Jeg reikaði út úr stofunni, og steig upp f þann
fyrsta vagn, er jeg sá halda áleiðis til ritsimastöðv-
anna. Þegar jeg kom þangað, sagði jeg einum af
fjelögum mínum alla söguna, og sýndi honum eftir-
ritið af símritinu. Hann ljet sera hann efaðist um,
að þetta hefði í raun og veru verið svona, og virtist
halda, að jeg væri ekki með öllum mjalla. Jeg ein-
setti mjer þess vegna, að segja ekki fleirum frá þessu
æfintýri raínu.
Svo leið hver mánuðurinn af öðrum, og lögregl-
unni auðnaðist ekki, að fá frekari vitneskju um þetta
dularfulla morð. Enginn hafði neinn grun um það,
hver morðinginn væri, og ekki heldur um orsökina
til morðsins.
En einn góðan veðurdag, hjer um bil missiri eftir
að morðið var framið, bar svo við, að maður einn,
hár og grannvaxinn, kom inn á ritsimastöðina, meðan
jeg sat þar einn við vinnu mína. Hann fór að skrif-
borðinu við gluggann, tók þar eyðublað, og fór að
skrifa símrit, sem hann ætlaði að senda. Hann sneri
bakinu að mjer, og jeg sat líka þannig, að jeg gat
ekki sjeð hann, nema jeg liti um öxl mjer. Loksins
hafði hann svo lokið við simritið, og kom inn að
grindunum. Sökum þess að jeg var af tilviljun ein-
samail, varð jeg að standa upp og taka við símritinu.
í sama bili sem hann kom inn að grindunum, sneri
jeg mjer við á stólnum. En þegar mjer varð litið
framan f hann, kipptist jeg við af hræðslu. Þetta var
sami maðurinn, sem hafði heimsótt mig nóttina ömur-
legu fyrir sex mánuðum.
Maðurinn tók eftir viðbragðinu, sem jeg tók, og
það var svo að sjá, sem hann yrði einnig hálf-skelk-
aður. Þegar hann kom nær, tók jeg þó eftir því, að