Haukur - 01.01.1901, Blaðsíða 12

12
HAUKUR.
IV. 1-3.
hreyfast ekki, og þess vegna. er ekki hægt að sjá, að
kúlan snyst. En lími maðnr pappírsögn á kúluna, þá
er þegar hægt að sjá, að hún hreyfist. Reyndar sjest
ekki kúlan sjálf fremur eftir heldur en áður; það er
að eins pappírssnepillinn, sem sjest.
Nafnið »guðakúla« er sprottið af því, að kúlan
er í sinni röð fullkomnari, heldur en nokkur annar
jarðneskur hlutur, og telja Japansmenn hana þess
vegna ímynd hinna guðlegu eiginlegleika: fullkom-
leikans, skírleikans og ósýnilegleikans. Flest þau hof,
er nokkuð kveður að, eiga ofurlitla guðakúlu, og
geyma hana sem helgan dóm.
Enn þá hefir engu gripasafni í Evrópu heppnast,
að ná í slikan dýrgrip, og er mjög hætt við því, að
slys það, sem kúlum þeim, er áttu að fara til sýn-
ingarinnar í Vínarborg, vildi til, verði til þess, að
slíkar gersimar fáist aldrei sendar til Evrópu framar.
Það hefir komið í sama stað niður, hversu hátt
verð Japansmönnum hefir verið boðið fyrir slíka guða-
kúlu; þeir eru ófáanlegir til þess, að láta hana, hvað
sem í boði er, og er þess vegna ekki of mikið sagt,
þótt þær sjeu kallaðar dýrustu gimsteinar heimsins.
Var ekki von aö henni gremdist?
Ungur maður einn, sem hafði meiri gjöld en tekj-
ur, var að draga sig eftir vel efnaðri stúlku, er hafði
mesta yndi af blómum. Hann langaði þess vegna til,
að senda henni blóm við og við, en sá sjer ekki fært
að kaupa þau. Loksins komst hann að samningum
við garðyrkjumann einn, um það, að garðyrkjumaður-
inn skyldi láta hann íá blóm, gegn því, að hann Ijeti
garðyrkjumanninn l'á gömul föt, er hann var hættur
að nota.
Einn góðviðrisdaginn sendi garðyrkjumaðurinn
honum svo ljómandi fallegan blómvönd, og hann var
ekki lengi að hugsa sig um, heldur sendi hann þegar
til stúlku þeirrar, er hann var ástfanginn í, og Ijet
þá orðsendingu fylgja, að hann ætiaði að leyfa sjer,
að koma og heilsa upp á hana síðari hluta dagsins.
Um kvöldið lagöi hann svo af stað heim til henn-
ar, og þóttist nú viss um, að hann myndi fá hinar
beztu viðtökur. En hversu mjög brá honum ekki í
brún, þegar hann heyröi, hversu stúlkan og foreldrár
hennar voru þur og afundin við hann, rjett eins og
þau væru rekin upp í hrútshorn.
»1 hverju skyni hafið þjersentmjer þennan miða,
sem þjer senduð mjer?« spurði stúlkan eftir langa og
ógeöslega þögn.
»Miða?« stamaði maðurinn út úr sjer. »Jeg hefi
ekki sent yður neinn miða«.
»Það er nú ekki til neins fyrir yður, að bera á
móti því«, mælti stúlkan gröm i geði. »Þjer höfðuð
stungið honam inn á milli blómanna í blómvendinum.
Sko, hjerna er hann«.
Hún fjekk honum ofurlítinn miða, og á þaun miöa
voru rituð þessi orð:
»Þjer lofuðuð, aö láta mig fá gamlar buxur af
yður. Gleymið ekki að senda mjer þær«.
Sfirítlur.
Skrítið.
Ari: Eigið þjer Ijóra bræður á lífi?
Bjarni: Nei, ekki nema þrjá.
Ari: Er það nú áreiðanlegt?
Bjarni: Já, það er áreiðanlegt.
Ari: Hafið þjer þá nýlega misst bróður yðar?
Bjarni: Nei, jeg hefi aldrei átt nema þjá bræður.
Ari: Það er skrítið. Jeg talaði þó alveg nýskeð við
systur yðar, og hún sagðist eiga fjóra bræður.
*
* *
A. : Hvað gerir sonur yðar?
B. : Sama sem eimreiðin.
A. : Hvað eigið þjer við?
B. : Hann kemur og fer, og reykir allan daginn.
*
* *
»Hvað var það, sem Samson notaði sem barefli, þegar
hann sló Pílisteana?* spurði kennarinn, og til þess að
minna börnin á það, hverju þau ættu að svara, benti hann
með fingrinum á vangaun á sjer, og spurði: »Hvað er
þetta? Hvað er þetta?«
Drengsnáði einn stóð upp, og svaraði i mesta grand-
leysi:
»Asnakjálki«.
♦
* *
»Það er merkilegt«, sagði írægur stjórnmálamaður einn
nýskeð við vin sinn, »hvernig eitt og hið sama getur haft
misjöín áhrif á menn«.
»Hvað áttu við?«
»Jeg á við ræðuna, sem jeg hjelt á þingmálatundin-
um í dag. Mjer hefir hún haldið vakandi i fjór^r nætur,
en á tilheyrendurna haiði hún þau áhrif, að þeir stein-
sofnuðu allir«.
*
* *
Hún misskildi hana vist.
Frúin: Þú getur hæglega skroppið eftir rjómanum
í þessum stigvjelum, þótt þau sjeu ljót.
Vinnukonan: Já, en góða frú, haldið þjer að það
finnist ekki á bragðinu?
Gáta.
Blað eitt í Ameriku segir svo frá: í vikunni sem
leið var forsetinn á gangi á götu einni í Washiugton.
Þá kemur ofurlítill drenghnokki til hans, fær honum
blað, sem reikningsdæmi er skrifað á, og biður hann
í öllum guðanna bænum, að reikna þetta dæmi fyrir
sig. Forsetanum leizt vel á drenginn, og vildi gjarn-
an gera honum þennan greiða. Svo settist hann nið-
ur á bekk undir húshlið einni, og ætlaði að reikna
dæmið í snatri, en — hann gat ekki reiknað það.
Hann skammaðist sin fyrir, að verða að fá drengnum
það aftur óreiknað, og stakk því þess vegna i vasa
sinn, og kvaðst myndi hitta drenginn á sama stað
daginn eftir. Þegar hann kom heim til sin, settist
hann við að reikna, en það fór á sömu leið. Hann
gat ekki reiknað dæmið. Um kðldið voru þingmennirn-
ir í boði hjá honum, og að gamni sínu fjekk hann
þeim dæmið í hendur, og bað þá reikna það. Þeir
hjeldu, að það væri lítill vandi, og að máltíðinni lok-
inni fóru þeir þegar að glíma við dæmið. Síðan
hafa þeir setið við það nótt og dag, og hvorki unnað
sjer svefns nje matar, en ekki hefir þeim enn þá tekizt að
reikna dæmið, og er sagt, að þeir sjeu nú allir orðnir
meira og minna brjálaðir af þ vi að brjóta heilann um það,
og að nokkrir þeirra hafi þegar fyrirfarið sjer af gremju
yfir því, að geta ekki reiknað það.
Dæmið er gannig:
»7 kettir geta á 7 mínútum jetið 7 rottur. Hvað
þarf þá marga ketti tii þess, að jeta 100 rottur á 50
minútum?*
Máske kauperdur »Hauks« vilji hlaupa undir
baggann með amerísku þingmönnunum, og reikna
dæmið fyrir þá? Þaö er gustukaverk.
Prentsmiðja Stefáns Runólfssonar,