Haukur - 01.01.1901, Blaðsíða 8

8
HAUKUR.
IV. 1-3.
kynjasögu af sjer og íjármálum sínum, er espaði for-
vitni Knights um allan helming.
Þegar þau svo komu til gistihússins, fór konan
með Knight upp í herbergi eitt á þriðja lyfti. Það
var í alla staði virðingarvert gistihús, en Knight fjekk
þó ósjálfrátt eitthvert hugboð um það, að betra væri
fyrir hann að fara gætilega.
Herbergið, sem þau komu inn í, var rúmgott, en
húsbúnaðurinn fátæklegur og fornfálegur. Konan bauð
Knight að setjast við borðið, settist siðan sjálf, og
hjelt áfram sögu sinni.
Bayard Knight hlustaði með athygli á sögu henn-
ar, og þóttist ráða í það, að hjer gæti verið um tölu-
verðan ávinning að ræða, ef kænlega væri á haldið.
Þegar þau höfðu setið þannig í rúmlega hálfa
klukkustund, dofnaði ljósið allt í einu, eins og verið
væri að loka brenniloftspípunni.
Konan æpti upp yfir sig af skelfingu; en Knight
fullyrti, að ljósið myndi bráðum lifna við aftur, og
varð konan þá rólegri, 0g hjelt áfram með söguna.
En fám mínútum siðar tók ljósið aftur að dofna.
>Jeg fer að halda, að ijósið ætli alveg að drep-
astc, mælti konan kviðafall. »Hvernig í ósköpunum
getur staðið á þessu?«
»Yerið þjer öldungis óhrædd. Það hressist við
aftur áður en langt um líður«, svaraði Knight.
Konan ætlaði enn á ný að halda áfram sögu sinni,
en þá slokknaði ljósið allt í einu að fullu, og ókunna
konan 0g gestur hennar sátu í þreifandi myrkri.
9. kapituli.
»Guð minn góður hjálpi mjer!« æpti konan upp
yfir sig. »Ljósið er alveg dautt«.
»Verið þjer óhrædd«, svaraði Knight. »Við get-
um alveg eins setið í myrkrinu, meðan þjer Ijúkið
við sögu yðar. Fyrir aila muni, segið mjer alla mála-
vexti*.
Allt í einu tók að birta í herberginu; en sú birta
var næsta undarleg og einkennileg. Það var einhver
óskiljanleg, eldrauð glæta, óttalega óviðfelldin og
draugaleg.
Konan varð dauðhrædd, og bað alla góða anda
að hjálpa sjer.
Bayard Knight varð og töluvert forviða, er hann sá
þetta; en hann var svo ffkinn í framhald sögunnar,
að hann veitti þessu merkilega fyrirbæri litla eftir-
tekt, og skoraði á konuna að halda áfram.
Hún reyndi að halda áfram sögunni, en gat ekki
komið upp nema einu og einu orði á stangli sakir
hræðslu.
En þá kom allt í einu óvænt kynjasjón í ljós á
veggnum andspænis þeim.
Kvennmannshöfuð, með ákafiega miklu og fallegu
hári, lá þar fljótandi á vatni, og þokaðist hægt og
hægt áfram, eins og það bærist fyrir straumi. Það
sneri hnakkanum að áhorfendunum, er auðvitað voru
í meira lagi forviða. En svo sneri það allt í einu
andlitinu fram, og var þá þegar auðsjeð, að það var
hið sama dnlarfulla höfuð, er fannst nokkrum vikum
áður fram undan ræsismynninu.
Bayard Knight starði litla stund á þessa ömur-
legu sjón, en ómögulegt var að sjá, að honum brygði
neitt. Hann sat rólegur í nokkrar sekúndur, eins og
ekkert væri um að vera. En svo spratt hann allt í
einu upp úr sæti sínu, vatt sjer að konunni, greip
báðum höndum fyrir kverkar henni, og hvíslaði í
eyra henni: >
»Jeg skil, hvað þjer ætlið yður. En efþjerviljiö
lífi halda, þá segið mjer þegar, hver framleitt hefir
þessa skuggamynd«.
Konan reyndi að losa sig úr klóm hans, en þá
náði hann upp skammbyssu sinni, setti hana að enni
hennar 0g hvíslaði:
»Ef þjer hreyfið yður, eða látið nokkurn hlut
heyrast í yður, þá skal jeg senda kúluna í gegnum
hausinn á yður«.
Konan reyndi samt sem áður að bera vörn fyrir
sig, og þótt Knight hjeldi fyrir kverkar henni, auðn-
aðist henni þó að reka upp ofurlítið hljóð.
Og í sama bili snörnðust tveir menn inn I her-
bergið. Annar þeirra bar vasaklút að vitum Knights,
og hjelt honum þar, en hinn reif skammbyssuna úr
hendi hans.
Þegar Bayard Knight raknaði við aftur að hálfri
stundu liðinni, var hann einsamall liggjandi inni í
skemmtigarði einum. Fyrst var hann eins og hann
væri milli heims og heljar; en þegar hann hafði átt-
að sig, og tók að rilja upp fyrir sjer það, er við hafði
borið, tautaði hann fyrir munni sjer:
»Ha, Brandon, Brandonl Nú skil jeg þig; en jeg
skal svei mjer muna þjer þetta. Þú mátt vita það,
að jeg þori vel að reyna mig við þig«.
Atburður sá, sem hjer hefir verið lýst, var nokk-
urs konar sjónleikur, sem Brandon hafði búið út, til
þess, að reyna enn á ný að komast fyrir þaö, hvort
Knight væri í raun og veru sekur um morðið.
Kona sú, sem fór með Knight heim til sín, var
ötul og úrræðagóð leynilögreglukona, sem oft hafði
veitt Brandon aðstoð, þegar hann þurfti á að halda.
Brandon 0g lögreglumaður einn biðu 1 næsta her-
bergi við herbergi það, er Knight og konan sátu í.
Á þilinu milli herbergjanna var ofurlítið gat, og í
gegnum það sýndi Brandon myndina af höfðinu með
venjulegri skuggmyndavjel, er kastaði myndinni yfir
á vegginn beint á móti.
Þegar konan hljóðaði upp yflr sig, hlupu þeir
inn í herbergið, svæfðu Knight með klóróformi, tóku
hann á milli sín, og báru hann út. Svo ljetu þeir
hann upp í vagn, óku með hann til skemmtigarðsins,
og skildu hann þar eftir.
Einni klukkustundu síðar sátu þau Brandon og
frú Katrín, leynilögreglukonan, á tali saman.
»Tókuð þjer vel eftir honum, þegar myndin af
höfðinu kom fyrst í )jós?« spurði Brandon.
»Já, til þess var víst leikurinn gerður«, svaraði
frú Katrín.
»Og þjer sáuð ekki, að honum brygði neitt?«
»Nei, það var öðru nær«.
Leynilögreglumaðurinn lagði ýmsar fleiri spurn-
ingar fyrir hana, og sat svo hugsi nokkra stund.
»Ef satt skal segja, frú Katrín, þá er þetta eitt-
hvert það torveldasta mál, sem jeg hefl tekið að ny'er
á æfl minni«, mælti hann að lokum.
»Jeg er ókunnug öllum málavöxtum. í hverju er
aðal-torveldið fólgið?*
»Það skal jeg segja yður. Jeg er sannfærður
um, að höfuð það, sem fannst í fljótinu, er höfuðið
af stúlku einni, sem nýskeð er horfin, og þó heppnast
mjer ekki, að grafa upp neinar sannanir fyrir því.
»Og þjer ímyndið yður, að Bayard Knight hafi
myrt hana?«
»Já, jeg er sannfærður um það, að hann heflr