Haukur - 01.01.1901, Blaðsíða 10

IO
HAUKUR.
rv. 1-3.
eins og skuggar, og láta sem allra minnst bera á
okkur«.
Skömmu seinna felldu þau Brandon og frú Katrín
talið, og kvöddu hvort annað.
Það hvíldi einhver ógagnfærilegur dularhjúpur
yflr konu þeirri, er kölluð var frú Katrín. Enginn
vissi, hver hún var, eða hvað hún hjet í raun og veru,
og það voru að eins fáir af meðlimum leynilögregl-
unnar, sem þekktu hana í sjón. Þeir kölluðu hana
venjulega Katrínu þöglu, sökum þess hve dæmalaust
þagmælsk hún var, bæði um sjálta sig og aðra, þeg-
ar hún var ekki beinlínis starfandi í þarflr lögregl-
unnar. Hún var einstaklega frið sýnum og háttprúð,
og mjög vel að sjer um marga hluti.
Þegar Brandon kom heim til sín, sat hann lengi
hugsandi. Hann hafði ætíð hugsað sjer, að æfisaga
frú Katrínar hlyti að vera mjög furðuleg, en aldrei
getað gert sjer grein fyrir því, í hverju leyndarmál
hennar væri fólgið. Nú var hann aftur á móti sann-
færður um, að hann hefði fundið lykilinn að leyndar-
dómnum. Hann hafði sjeð hana við tækifæri eitt,
löngu áður en hún gaf sig I þjónustu lögreglunnar,
og hafði hún þá haft það starf fyrir stafni, er var
býsna ólíkt leynilögreglustörfunum. En hann hafði
aldrei minnst á það við hana. Þegar hann nú fór að
hugsa um þetta atvik, og reyna að setja það í sam-
band við það, er hann nýskeð hafði orðið áskynja
um, vaknaði hjá honum sterkur grunur um það, að
hjer væri um mikils vert leyndarmál að ræða. 0g
það hafði einmitt verið þessi grunsemd hans, sem
hafði aftrað honum frá því, að segja henni það, er
hann vissi um Benie Ruthendale. Hann hafði minnzt
á það, að stúlka hefði verið myrt, en hann hafði
ekki nefnt nafn stúlkunnar.
Daginn eftir brá Brandon sjer snöggva ferð til
New Jersey. Hann átti þar langt tal við konu eina,
og»sömuleiðis við kirkjuþjóninn í þorpi einu litlu.
Bæði voru þau beðin að þegja yflr umræðuefninu, og
ráðabruggi því, er þar fór fram.
Um kvöldið, þegar leynilðgreglumaðurinn var
aftur kominn til New York, fór hann á fund frú Kat-
rínar.
»Þjer hafið fullyrt, að þjer mynduð þekkja dótt-
ur Ruthendales gamla, hvort sem þjer sæuð hana lífs
eða liðna«, mælti Brandon.
»Já, jeg er sannfærð um það«.
»Eruð þjer þá alveg viss um, að þjer mynduð
líka treysta yður til að þekkja hana nú, þegar hún
er orðin fullorðin stúlka?«
Frú Katrín varð föl eins og nár. Hún lagði
skjálfandi höndina á handlegg Brandons, og spurðiáköf:
»Þjer haldið þó víst ekki, að höfuð það, sem
fannst í fljótinu, sje af Renie Ruthendale?*
»Sannast að segja hefi jeg grun um, að slíkt sje
ekki með öllu óhugsandi*.
Frú Katrín ætlaði að hníga niður, og hefði eflaust
fallið á gólfið, ef Brandon hefði ekki tekið hana í
fang sjer. Hún missti meðvitundina í svip, en rakn-
aði fljótlega við aftur.
»Þetta kom svo flatt upp á mig«, mælti hún. »En
segið mjer eitt, baldið þjer, að Bayard Knight sje
valdur að morðinu?*
»Við skulum ekkert segja um það, fyr en þjer
haflð gengið úr skugga um, hvort þetta er Renie
Ruthendales lík, eða ekki«.
»Jafn ömurlegt og óviðfelldið starf er bezt aö
leysa sem fyrst af hendi«.
»Jeg hefl þegar útvegað vagn og ökumann, til
þess að aka okkur til járnbrautarstöðvanna. Hann
kemur hingað innan lítillar stundar, og tekur yður.
Jeg þarf að skreppa heim til mín, og bíð þar eftir
vagninum*.
»Heyrið þjer, Burt Brandon«, kallaði frú Katrín
allt i einu, þegar Brandon var að fara. »Jeg veit,
að þjer eruð ráðvandur og samvizkusamur maður.
Jeg skil eftir brjef til yðar hjerna heima hjá mjer.
Ef jeg kem ekki heim til min aftur á ákveðnum tfma,
þá megið þjer opna brjeflð. í brjeflnu verða ýmsar
bendingar, sem geta orðið yður að liði, ef jeg skyldi
deyja«.
»Deyja? Hvað eigið þjer við? Haldið þjer, að
þjer sjeuð í nokkurri hættu stödd?«
»Nei. En það getur farið svo, að jeg lifi ekki
af nóttina*.
»Jeg skil yður ekki«.
»Þjer getið ráðið í það, hvað jeg muni eiga við«.
»Nei, jeg get það ekki«.
»Jeg skal þá segja yður það: Ef jeg þekki llk
það, sem jeg ætla að skoða í nótt, þá hverf jeg ekki
heim frá því aftur«. (Meira.)
Þar þarf hugrekki til.
»Jeg var einu sinni á gangi, og þurfti að fara yflr
járnbrautarbrú*, sagði amerískur maður 1 samkvæmi
einu. »En allt í einu sá jeg, að eimlestin kom með
flugferð á móti mjer. Brúin var svo mjó, að það var
ekki viðlit, að ætla sjer að víkja til hliðar, og jeg
hafði sannast að segja enga löngun til þess, að steypa
mjer í fljótið. Hjer voru góð ráð dýr, og jeg hafði
ekki langan umhugsunartíma. Lestin kom nær og nær,
og jeg varð að ráða eitthvað af. Þegar eimreiðin var
svo sem tíu álnir frá mjer, stóð jeg eins og ekkert
væri um að vera á miðri brúnni, mitt á milli braut-
arteinanna. En þegar hún var komin svo nærri mjer,
að jeg íann sjóðheita gufuna leggja um andlit mjer,
tók jeg allt í einu á öllum þeim kröftum, sem jeg
átti til, og stökk svo hátt upp í loftið, að jeg hefl
aldrei á æfl minni stokkið annað eins. Eimlestin hjelt
áfram langt fyrir neðan mig, og þegar jeg loksins
kom aftur niður, var lestin komin úr augsýn. Jeg
nötraði allur af hræðslu, en nú var mjer borgið —
jeg hafði umflúið dauðann«.
Þegar Vesturheimsmaðurinn hafði lokið sögu sinni,
sátu allir hljóðir um stund, og vissu ekki, hvað þeir
áttu að segja. En að lokum hvíslaði þó einn að sessu-
naut sínum:
»Hvaða verðlaun fyrir hugrekki á sá maður skilið
að fá, sem dirflst að koma með aðra eins sögu og
þessa?«
cHíaisfar.
Kærleikurinn kvartar aJdrei um það, að hann verði
að leggja of mikið í sölurnar.
Aðalgallinn á þeim, sem ekkert veit, er það, að hann
hyggur sig hverjum manni snjallari.
Sár þau, er vinir veita, svíða mest.
Náttúran er andlitsblæja guðs.
Tungumál kærleikans er tungumál hjartans.
Að tala, án þess að hugsa, er sama sem að skjóta, án
þess að miða.
Fjallið og sandkornið heflr hinn sami guð skapað.