Tíminn - 28.04.1961, Blaðsíða 14

14
TfMINN, föstudaginn 28. aprfl‘1961.
Þau drukku kaffi I setu-
stofunni og um leið og þau
voru búin, stillti Clive sér
upp fyrir framan arinhilluna.
Eftir að hafa ræskt sig nokkr
um sinnum, byrjaði hann:
— Það eru nú tvö ár síðan
Ez Roy Faversham dó. Tvö ár
er ekki langur tími.........
kannski ekki nógu langur til
þess að enska kvikmyndaeftir
litið leyfi okkur að sýna
myndina fyrst um sinn, en
það er nægilega langur tími
til að þið getið leikið í mynd
inni án þess það valdi ykkur
of miklum sárindum. Það
væri bókstaflega hættulegt
að fresta tökunni .... minni
okkar er ekki óskeikult ....
og ég vil reyna að safna sam
an öllum smáatriðum og
staðreyndum í sambandi við'
dauðsfall Faversham . . . ég
hef áhuga á öllu, hversu mik
ið smáatriði það virðist í
fljótu bragði .... með því
móti einu getum við fengið
skýra og lifandi mynd af því
sem gerðist hér þessa helgl.
Hann hikaði og horfði fast
á fólkið í stofunni, sem horfði
á hann með vakandi áhuga.
— Það sem gerðist i RAUN
OG VERU, endurtók hann
hægt. — Ekki þá vitleysu sem
borin var fram í réttinum.
Mark hélt niðri í sér and-
anum og beið eftirvæntingar
fullur þess að orðin þrengdu
sér inn ímeðvitund áheyrend
anna. Antonia hafði að vísu
verið undir þetta búinn, en
jafnvel henni varð ónotalega
við. Það liðu nokkrar mínút-
ur áður en hin áttuðu sig,
hann sá það á andlitum
þeirra að þau höfðu skilið
. . . . En enginn mælti orð af
vörum og Clive hélt áfram:
— Eins og ykkur er öllum
kunnugt um, viðurkenndi
Lorelie March að hún hefði
skotið Faversham af slysni
meðan á töku auglýsingaat-
riðis stóð. Áður en lengra er
haldið er eitt sem þið öll verð
ið að fá að vita .... ÞAÐ VAR
EKKI SATT SEM HÚN
SAGÐI .... EKKI EITT EIN-
ASATA ORÐ! Eg hef ferið
yfir allt málið með ungfrú
March og hún hefur skýrt
mér frá þvi sem raunverulega
gerðist. Hún var neydd til að
segja það sem hún sagði í rétt
inum, verjandi hennar þving
aði hana til þess, af því að
hann hélt það yrði henni fyr
ir betzu. Það var tekin mynd
sem sýnir kvenmann miða
byssu á Faversham í gervi
„Bróður Villa“ . . . . en þessi
kona er EKKI Lorelie March.
Hann hikaði enn og leit á
furðu lostna áheyrendur sína.
— Hún vissi það auðvitað
allan tímann . . . af þeirri ein
földu ástæðu að hún tók
aldrei þátt í neinu auglýsinga
atriði . . .
— Hvað í fjáranum eruð
þér að dylgja, æpti Hastings
fokillur. Eg tók þessa mynd
af Lorelie á þeirri sekúndu
þegar hún lyfti byssunni . . .
og hún var heppin að ég
skyldi gera það! Það bjarg-
aði henni frá dauðadómi.
Clive sneri sér leiftur-
snöggt að leikaranum.
— Já, myndi nvar ástæð-
an til þess að hún samþykkti
að segja það sem hún gerði
. . . myndin gerði henni ó-
kleift að segja sannleikann
. . . sem var að hún SNERTI
EKKI BYSSUNA. Hún fór á
eftir Faversham niður í garð
inn til að slíta sambandi
þeirra að fullu . . . það er ekki
nauðsynlegt é gfari út í þá
sálma, þið vorum hér öll
kvöldið áður og vitið hvað
gerðist milli þeirra. Hún tal-
aði við Faversham þarna
niðrí „Skógargöngunum" og
slðan fór hún aftur inn í
húsið .... hún var ekki með
neina byssu í hendi . . . . og
Faversham var ekki búinn
neinu gervi . . . en samt gerist
það fáeinum mínútum síðar,
að hann er skotinn og hefur
þá hárkolluna og skeggið á
sér þegar að er komið. Þér,
herra Hastings gátuð lagt
fram mynd sem sýndi kven-
mann með byssu í hendi. Við
erum samankomin hér til að
grafast fyrir um hver þessi
kona var!
Það var augnabliks þögn,
hlaðin svo mikilli spennu að
Mark átti ervitt með að draga
andann.
Svo sagði frú Charles undr
andi og skelfd: — Þér eruð
vitskert'ur! Auðvitað var það
Lorelie March sem drap
tengdason minn! Hvernig
dirfist þér að koma með
dylgju um aðra?
— Af því að ég trúi orðum
hennar, svaraði Clive.
— En ég hélt að málinu
væri lokið fyrir löngu, skaut
Con Garvin inn í. — Eruð þið
í lögreglunni?
Clive hristi höfuðið.
— Nei, alls ekki. Opinber-
sá að Garvin léttilg .
Marks sá að Garvin létti
stórum, en þegar Clive hélt
áfram, dimmdi á ný yfir svip
hans: — Þetta er einkarann
sókn okkar. Við Mark Clare
erum báðir sannfærðir um að
það var ekki Lora sem skaut
Faversham. Við erum hingað
komnir til að komast að því
HVER gerði það . . .
Hastings þaut upp og kom
ógnandi í átt til Clive. —
Þetta kalla ég ósvífni! Hver
í andskotanum haldið þér
eiginlega að þér séuð.
Clive leit rólega á hann. —
Herra Clare var kvæntur ná
frænku Loru, og ég ætla að
kvænast Loru.
Hastings stóð eins og á báð
um áttum, úr svip hans varð
ekkert lesið. — Eg skil, hvæsti
hann. — Ein stóreflis fjöl-
skylda. Svo það útskýrir þessa
ósvifnu tilraun ykkar til að
hvítþvo hana af grun.
— Hvítþvo?
— Já, það er það sem þið
viljið, ekki satt? Þér viljið
ekki kvænast kvenmanni,
sem hefur flekkað mannorð
. . . þér viljið reyna að svipta
hana allri sök án þess að
taka minnsta tillit til ann-
arra. Hann sneri sér að Noll
Chambers. — Þér er ljóst
hvað þetta þýðir. Við höfum
verið göbbuð til að koma hing
að, og þetta raus um kvik-
myndina var hreinn upp-
spuni, bara yfirskin til að
tæla okkur hingað.
Það var eins og hann væri
að kafna úr vonzku og hann
þagnaði til að ná andanum.
Áður en Clive og Mark fengu
ráðrúm til að segja nokkuð,
sneri hann sér að eiginkonu
sinni og sagði kuldalega: —
Komdu, Sonja! Við förum
héðan á samri stundu, og . . .
bætti hann við og leit á hin
tvö — ef þið eruð skynsöm
gerið þið það líka.
Frú Charles leit upp. —
Nei, nei, það megið þið ekki
gera. Þið eruð mínir gestir.
Það eru . . . þessir herrar
þarna sem eiga a ðfara. Þeg
ar ég bauð ykkur að koma
hingað, datt mér ekki í hug
að hús mitt yrði notað sem
réttarsalur.
— Eg geri samt ráð fyrir
að þér kjósið það heldur en
að ég þurfi að mæta í raun-
verulegum réttarsal, sagði
Clive fljótmæltur og leit á
hana.
— Ef við verðum reknir
héðan í dag, förum við beina
leið í lögregluna.
Hún fölnaði en Hastings
hló yfirlætislega. — Og segið
lögreglunni hvað? Að þér
viljið taka málið upp aftur,
vegna fyrirhugaðrar gifting-
ar með Lorelie March ....
Hann herpti varirnar fyrirlit
lega. — Eg hef ekki trú á að
lögreglan yrði mjög áhuga-
söm með það.
Clive hristi höfuðið:
— Nei . . . en ég hugsa að
þeir yrðu áhugasamir ef ég
gæfi þeim nokkrar upplýsing
ar um ykkur, sem ég hef í fór
um mínum.
— Upplýsingar .... hvers
konar upplýsingar? Rödd
Hastings var stirðleg, þótt
hann reyndi að láta ekki bera
á hve bilt honum varð við.
— Til dæmis er sú stað-
reynd að öll höfðu fullgildar
ástæðúr til að ryðja Favers-
ham úr vegi . . . sum ykkar
höfðu tækifæri til þess að
minnsta kosti tveir — eða
tvö höfðu það sem til þurfti!
Eg er viss um að lögreglan
mun ekki hika við að taka
málið upp þegar ég hef leyst
frá skjóð'unni. Jæja . . . hvað
eigum við að segja? Rólegar
samræður hér í Ítalska hús-
inu eða opinbera rannsókn?
Það er i ykkar valdi að segja
til . . . þig skulið ákveða ykk-
ur í næði. Komdu með mér
út á meðan Mark ....
Mark leit áhyggjufullur á
Antoniu Brent áður en hann
fylgdi Clive út í forstofuna.
— Hvað átturðu við með að
tvö hefðu haft það sem til
þurfti? spurði hann forvitnis
lega.
Clive hló:
— Ekkert sérstakt. Eg var
bara að gabba þau, skilurðu.
En ég skal veðja skyrtuhnöpp
unum mínum upp á það, að
brellan hefur tilætlaðan ár-
angur. Við verðum grátbeðn
ir að vera kyrrir .. þau þora
ekki annað en vinna með okk
ur. Þau vita öll að það var
ýmislegt sem ekki kom upp
á yfirborðið við rannsóknina
fyrir tveimur árum og það
Föstudagur: 28. apríl:
8.00 Morgunútvarp.
1 8.30 Fréttir.
10.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 Um starfsfræðslu (Óalfur
Gunnarsson sálfræðingur)
13.40 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp.
18.30 Tónleikar: Harmonikulög.
18.50 Ulkynningaír.
19.20 Veðurfregnir.
19j30 Fréttir.
20.00 Efst á baugi (Tó.mas Karlsson
og Björgvin Guðmundsson).
20.30 Úr tónleikasal: Sinfóníuhljóm-
sveit Berlínarútvarpsins leik-
ur. Stjórnandi: Kurt Masur.
21.00 Ljóðalestur: Siguirður Jónsson
frá Brún l'es frumort kvæði.
21.10 íslenzkir píanóleikarar kyima
sónötur Mozarts; VI: Rögnvald
ur Sigurjónsson leikur sónötu
D-dúr (K284).
21.30 Útvarpssagan: „Litli-Brúnn og
Bjössi" eftir Stefán Jónsson;
H. (Gísli Halldórsson leikari).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Ferðaþáttur: Þvert yfir Suður-
Ameríku; síðari hluti (Vigfús
Guðmundsson gestgjafi).
22.35 Þjóðlög og létt tónlist ýmis
konar frú ungveirska útvarp-
inu.
KATE WADE:
LEYNDARDÓMUR
27 Itaiska h.ússins
EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvíti
hrafninn
76
Það sem hann sá, staðfesti illan
grun hans. Sjóræningjarnir höfðu
rofið borgarmúrinn og streymdu
nú inn í borgina. Konurnar
skr'æktu. Allt var í öngþveiti. Ei-
ríkur gaf fyrirsikpanir. Konurnar
féllu á kné og rifu hár sitt. Menn
Glenndanons voru að því komnir
að gefast upp, en stuttar fyrirsikp-
anir Eiríks söfnuðu þeim saman
aftur. Gefizt ekki upp, haldið hóp-
inn, hrópaði hann. Menn hvíta
hrafnsins böiðust á aðra hlið hans,
en hinum megin sveiflaði Erwin
sverði sínu. — Bara ef liðsaukinn
gæti nú komið, hugsaði Eiríkur.
— Áfram, mínir menn, grípið
hvíta hrafninn, hrópaði Ragnar, pt
an við sig af æsingi. — HÆTTIÐ!
heyrðist allt í einu í miðjum
hávaðanum. — Hættið þessum til-
gangslausu blóðsúthellingum. Ég
framsel mig þér, Ragnar rauði.
Láttu menn þína koma og taka
mig!