Tíminn - 28.01.1962, Blaðsíða 8

Hver sílda,rbáturinn af öðr
um kemur öslandi inn vikina.
Öldurnar hvítfreyða við stefn
in, og nótabátarnir hoppa aft
an í eins og smáskeljar yfir
sjóinn.
Sífellt koma nýir og nýir
bátar í ljós framundan tang-
anum, alls konar bátar, litlir,
stórir, hvítir, svartir, hreinir,
óhreinir. Og allir stefna þeir
að þorpsbryggjunni. Brátt er
fjöldinn svo mikill, að lengd
bryggjunnar nægir ekki, og
bátarnir leggjast hver við
annars hlið. Sjómennirnir
stökkva út í nótabátana til
þess að athuga nótina. Að því
loknu þykir sumum gaman
að sýna nýtizku bátana sína.
Þeir setja vélina í gang og
skellir hennar hljóma glað-
lega um víkina, þegar nótabát
urinn þýtur í lystilegum
krákustigum innan um smá-
bátana á legunni.
Veður er blítt í þorpinu,
þrátt fyrir ylgjuna til hafsins.
Og þegar sólin skín á þessi
óteljandi siglutré, hlær gleð-
in í brjóstum fólksins.
Stúlkur þorpsins þvo hár
sitt og slétta kjólana sina, þvi
að í kvöld á að dansa.
Bros leikur um þykkar var-
ir Siggu í Eyvík og freknurn-
ar í andliti hennar ljóma, hver
sem betur má. Hún stendur
úti við þvottahjall í kvöld-
blíðunni og hengir upp nælon
sokka. Upplitaður léreftskjóll
inn strengist yfir þreknar
mjaðmir hennar og hún er
sokkalaus í rifnum striga-
skóm.
Nú stekkur hún fram á
sjávarbakkann, . staðnæmist
þar og krossleggur handlegg-
ina að maddömusið.
Skógur siglutrjáa blasir við
og stúlkan sér mennina hóp-
ast frá borði. Brátt er bryggj
an krökk af sjómönnum.
Bensi gamli með skeggið
hallast fram á tóma tunnu
og horfir sljóum augum á
þennan sjávarskóg, sem mor-
ar af lífi.
Augu ungu stúlkunnar
ljóma af æsku og glettni, og
hún gefur gamla manninum
hressilegt olnbogaskot.
— Ætli maður fái sér ekki
snúning með þeim í kvöld! Og
lífsglaður blátur hennar
hljómar á milli húsanna.
Svo er hún þotin aftur heim
að Eyvík, húsinu með einum
dyrum og tveimur litlum
gluggum á hliðinni og alls
engu rúmi fyrir meira. En á
gaflinum uppi undir súðinni
er örlítil gluggabora, og er
hún á einkaherbergi Siggu, en
þangað er gengið upp úr eld-
húsinu eftir hvítskúruðum tré
stiga. Breiðu, kvistóttu gólf-
fjalirnar í eldhúsinu eru
einnig hvítskúraðar, og á borð
inu á köflóttum vaxdúk
standa blárósótt bollapör og
kleinur á diski, en húsmóðir-
in, Stjana, stendur við elda-
vélina og hellir upp á bláa
kaffikönnu.
Baldi í Vík er gestkomandi
í húsinu og situr við eldhús-
borðið ásamt húsbóndanum
Þeir taka í nefið á meðan þeir
bíða eftir kaffinu.
Sigga tekur gólfið í tveim-
ur skrefum og það brakar 1
Smásaga eftír Völu - Rúnu
stiganum, þegar hún hleypur
upp til sín.
— Á ekki einu sinni að gefa
sér tíma til að drekka kaffi-
sopa? kallar Stjana.
— Ég á eftir að strauja
kjólinn minn.
Að vörmu spori er hún kom
in niður aftur með rósóttan
sumarkjól og fer að slétta
hann með járni á eldhús-
bekknum.
— Varla er nú ástæða til
að missa matarlystina fyrir
eitt síldarball, rausar Stjana
um leið og hún rennir í boll-
ana handa karlmönnunum.
— O, einu sinni varst þú nú
líka ung, móðir góð.
Lína á Bala kemur við hjá
Siggu, uppdubbuð. Þær fylgj
ast að upp á loftið, og þaðan
berast píkuskrækirnir niður
til eldra fólksins.
Eftir drykklanga stund
koma stúlkurnar niður aftur
með ljómandi augu og eftir-
væntingarroða í kinnum.
Sigga gengur að eldavélinni,
tekur könnuna upp og hristir
hana. Það gutlar sæmilega í
henni, og ungu stúlkurnar fá
sér sopa, standandi.
— Já, nú er farið að drekka,
þegar kaffið er orðið hálfkalt,
fjasar Stjana.
En sú hin sama stendur
nokkru seinna með krosslagða
handleggi í dyrum sínum milli
blómafullra glugga og horfir
með bros í augum á eftir stúlk
unum, sem ganga burtu eftir
sumarrökkvuðum veginum.
Það er þröngt í samkomu-
húsinu. Tréhlerar eru fyrir
gluggunum, ljós dauf, og
tóbaksreykur fyllir loftið.
Á baklausum trébekkjum
meðfram langveggjum salar-
ins sitja stúlkurnar, þegar
þær dansa ekki, en piltarnir
standa í þéttum hnapp
frammi við dyr, reykja og
horfa á stúlkurnar.
í miðjum salnum er dans-
inn stiginn eftir harmoniku-
hljómum. Hljóðfærið knýr
roskinn maður, snöggklæddur,
með sveittan skalla.
Dansfólkið er yfir að líta
sem iðandi kös. Ilmvatnsang-
an stúlknanna löngu drukkn-
uð í svita- og reykingarlykt,
nákvæmustu drættir hár-
greiðslunnar horfnir og ryk
fallið á burstaða skó.
Hendur eru hnýttar og mitt
um þrýst, barmar snertast og
mjaðmir sveigjast. Gamla,
kvistótta gólfið dunar af svell
andi lífi ungra fóta.
f kvöld er tækifæri allra
stúlkna í þorpinu. Nú þurfa
sumar ekki að bíða og vona,
að einhver heimastrákurinn
láti svo lítið að dansa við þær.
Nei, jafnvel hinar óásjáleg-
ustu eru núna eftirsóttar. Með
ljómandi augu og sigurvisst
bros líða þær um gólfið í örm
um ókunnra manna. í heima-
þorpum slnum eru þessir pilt
ar ef til vill aðeins venjulegir
strákar, en hér eru þeir um-
luknir andblæ hins ókunna
og fjarlæga, stignir lifandi út
úr ævintýrinu.
Það er næstum bjart úti í
sumarnóttinni, þegar gengið
er út að danslokum. Eins og
að koma í annan heim. Loftið
er tært og hreint, og það slær
fyrir daufri birkiangan úr
döggvuðum garði í grennd.
Unga fólkið tlnist út úr
samkomuhúsinu með ólgu
dansins i blóðinu. Það leiðist
í burtu, tvennt og tvennt.
Að lokum er aðeins eftir
hópur þeirra, sem enga stúlku
hrepptu og þeirra, sem finnst
flaskan friðari en stúlka. Þeir
ganga .reikulum skrefum með
fram samkomuhúsinu, standa
á steinsteyptu hellunni við
dyrnar og sumir inni í gang-
inum og sýna þrjózku, þegar
gamli húsvörðurinn reynir að
koma þeim út- og læsa.
Og svo hefjast slagsmál,
sem aukast hvað úr hverju.
Gamlar væringar rifjast upp,
og nú á hnefaaflið að ráða
úrslitum. Það eru pústrar og
hrindingar, hártog og bit, blóð
nasir og blá augu. Margir
jakkar rifna eða er fleygt á
jörðina, þar sem traðkað er á
þeim, og skyrturnar eru í
hengslum utan á sumum.
Loksins standast friðsamir
menn í næstu húsum ekki
slíka truflun á nætursvefnin-
um og sýslumannsfulltrúinn
er vakinn. Honum tekst innan
stundar að stilla til friðar í
nafni laganna.
Hópurinn dreifist og tínist
á brott. Allt misklíðarefni er
gleymt. Elskulegir vinir halda
hvor utan um annan, heita
ævarandi vinátu og syngja
fullum hálsi: „Hvað er svo
glatt....“
Og konurnar í húsunum
koma út í glugga með upp-
raknaða fléttinga, í sniðlaus-
um náttkjólum, til þess að sjá,
hvað gangi á. í svefndrukkn-
um augum þeirra blandast
fyrirlitning og lífsglöð for-
vitni.
Sigga í Eyvík géngur með
piltinum sínum götuna út
með sjónum. Kinnar hennar
eru rjóðar og hún er heit og
ör eftir dansinn. Hún er líka
glöð og upp með sér, af því að
pilturinn hennar er einn af
þeim laglegustu, sem á dans-
leiknum voru. Og hann valdi
einmitt hana. Það er ekki
laust við hreykni í augnaráði
hennar, þegar hún lítur fram
an í kunningjastúlkur sínar,
sem reika um götuna með þá
pilta, sem kvöldið hefur fært
þeim.
Hún kallar til þeirra, glað-
lega, en eins yfirlætislaust og
henni er unnt:
— Halló!
Pilturinn hennar, hár og
dökkhærður, er aöeins háseti
enn þá. En í haust ætlar hann
í stýrimannaskólann.
— Kanske verð ég skip-
stjóri með tímanum. Á sjón-
um verð ég að minnsta kosti,
því að: „Sjómaður dáðadreng
ur....“ Og styrkur armur
hans er í einu vetfangi kom-
inn yfir um herðar Siggu og
fingurnir grípa um annað
brjóst hennar.
Hún hálfæpir upp yfir sig
og ýtir honum frá sér, glettn-
islega þó.
Henni lízt svo ljómandi vel
á hann. Þótt jakkinn hans sé
ópressaður, næstum eins og
hann sofi í honum á sjónum,
buxurnar úr grófu efni, og
rauði klúturinn um hálsinn sé
ekki hreinn, þá er pilturinn
sjálfur svo hár og beinn og
hár hans svo dökkt og vand-
lega greitt, og úr því er dásam
legur, ókunnur ilmur.
Og áfram ganga þau á vit'
sumarnæturinnar.
Aldan gjálfrar við steina
og skreytir flæðarmálið hvítu
kögri, sem kemur og fer, kem-
ur og fer. Fuglar sjávarins
geta ekki sofið á slíkri nóttu.
Þeir svífa þöndum vængjum,
og bringurnar eru mjallhvit-
ar. Garg þeirra lætur hressi-
lega í eyrum og er í nánum
skyldleika við slátt öldunnar.
Pilturinn og stúlkan eru nú
komin að litlu túni, sem teyg
ir sig upp brekku ofan við dá
lítinn læk. í túninu stendur
gamall kofi. Gaflinn er úr fjöl
um, sem vindur og vatn hafa
fyrir löngu gert gráar.
Dýrð næturinnar glampar á
ofboðlitlu rúðukríli undir
mæninum.
Pilturinn og stúlkan setjast
með bakið við mjúkan, gaml-
an vegginn.
Grasið er svo undarlega ljós
grænt, eins og í öðrum fegurri
heimi.
Sterkir armar piltsins um-
vefja stúlkuna og heitar, þyrst
ar varir hans hvísla gegnum
lióst hár hennar:
— Vertu góð við mig í nótt,
þvi að kannske siglum við
burtu á morgun.
Það er eins og fjall þorpsins
faðmi að sér undirlendið í
húminu, sem brátt leysist upp
fyrir birtunni, því að langt,
langt norðaustur í hafi rís sól
hins nýja dags upp úr öldun-
um.
T í MIN N, sunnudagurinn 28. janúar 1962