Morgunblaðið - 30.03.1947, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudag-ur 30. mars 1947
Á HEIMILI ANNARAR
(ffptit' yifji(ftvion Q. cL erLart
26. dagur
Sam svaraði: „Setjum svo að
ekkert sje nýtt í málinu. Og
setjum svo, að saksóknarinn
hafi sagt við ríkisstjórann:
Sleptu Alice úr haldi og láttu
það berast út að ný rannsókn
verði hafin í málinu, og sjáum
svo hvað gerist þegar allir
verða hræddir um sig“.
Tim leit upp. „Nú, þjer hald-
ið að þeir ætli að stokka spilin
að nýju?“
„Alveg rjett“, svaraði Sam.
„Og gefa að nýja og sjá hvaða
spil menn fá á hendina og hvað
þeir segja á þau og hvað þeir
leggja undir“.
í sama bili heyrðist útidyra-
hurðinni skelt og fótatak í and-
dyrinu. Richard kom inn, ber-
höfðaður en með kápu á öxl-
unum. Hann leit yfir hópinn
og allra snöggvast á Myru, svo
fljótlega að hún gat ekki lesið
neitt í augnaráði hans.
„Sæll Sam“, sagði hann.
Sam reis á fætur og gekk á
móti honum: „Sæll Dick. Jeg
kom beint úr klúbbnum“.
„Jeg skrapp til Webbs“.
„Hvað varstu að gera þang-
að?“
„Hann kemur hingað eftir fá
ar mínútur“.
Margt skeði nú í sömu svip-
an. Barton kom inn með diska
á bakka. Útihurðin var opnuð
og henni skelt aftur. Cornelia
þagfði pentudúkinn sinn milli
handanna. Tim stökk á fætur
og misti sinn dúk. Mildred
Wilkinsson kom í dýrnar og
horfði yfir öxl Richards á
fólkið.
„Hvers vegna fórstu til
Manders?" sagði Sam við Ric-
hard.
Mildred sagði og bar ört á:
„Jeg var á hælunum á þjer Ric
hard, svo að jeg hringdi ekki“.
Tim sagði: „Hvað gerði Webb
af byssunni, ef það var hann,
sem skaut Jack?“
Myra heyrði þetta alt og sá,
en samtímts skaut nýrri hugs-
un upp hjá henni: Ef Sam gat
notað byssuna sem gildru, þá
gat jeg eins gert það.
Mildred hjelt áfram að mala:
„Jeg vona að jeg trufli ykkur
ekki. Jeg gat ekki beðið leng-
ur. Jeg verð að fá að tala við
Alice“.
Cornelia sneri sjer að Myru.
„Viltu gera svo vel að fylgja
henni til Alice?“ En með aug-
unum sagði hún: Komdu þess-
um kvenmanni burtu.
XIII. KAFLI
En Mildred hinkmði við.
Hún ljet kápuna falla af öxl-
um sjer niður á gólfið og fum-
aði heldur mikið við það að
taka hana upp aftur, eða nógu
lengi til þess að hún heyrði
Richard svara Sam:
„Mjer fanst það rjettara að
við töluðum saman allir“.
„Þú og Webb og Tim?“
Webb hefir nú meðgengið
svo mikið að vera má að hann
viti Jleira“.
•Sam var ekki trúaður á það.
Hann sagði: „Heldurðu að hann
muni segja frá því?“
„Það getur vel verið, ef þú
spyrð hann, Sam“.
Mildred hafði sveipað káp-
unni um sig en misti hana nú
aftur á gólfið.
Sam sagði: „Hvernig gastu
fengið hann til að koma?“
„Jeg sagði honum eins og
var. Jeg sagði honum að við
hefðum tíma til morguns að
reyna að hafa uppi á morðingj-
anum. Einhvers staðar er lyk-
illinn að því leyndarmáli“.
„Ef Webb er sekur, þá mun
hann verða orðvar“.
„En ef hann er ekki sekur,
þá eigum við að hjálpa hvor
öðrum“.
„Lofaðu mjer. að vera með“,
sagði Tim. „Mjer er alveg ó-
skiljanlegt hvernig Webb hefði
átt að fara að því að myrða
Jack. Jeg sá þegar hann ók
fram. hjá mjer. Jeg heyrði þeg
ar hann stöðvaði hreyfilinn í
bílnum, og samtímis heyrði jeg
skotin. Það er enginn tímf til
þess fyrir hann að fara út úr
bílnum, hlaupa bak við húsið
og upp á veröndina“.
Nú greip Cornelia fram í:
„Tim, jeg hefi aldrei spurt þig
um það, og jeg veit ekki heldur
hvort þú hefir verið spurður
um það í yfirheyrslunum — en
ertu nú alveg viss um það að
það hafi verið Webb, sem ók
fram hjá þjer?“
Mildred tók upp kápuna sína
og lagði hana á handlegg sjer.
Tim mælti: „Það var bíllinn
hans Webbs, sem ók fram hjá
mjer. Og þegar jeg kom inn þá
var Webb þar fyrir“.
„Sástu hann í bílnum?“
„Nei, ekki beinlínis. Jeg
fjekk Ijósin beint í augun. F.n
hann sagðist hafa sjeð mig“.
Nú varð stutt þögn. Svo
sagði Sam: „Nú er alt breytt.
Málií horfir nú alt öðru vísi
við“.
Richard sagði: „Hann kemur
ekki vegna þessa. Hann kemur
vegr«í. þess að hann er hrædd-
ur -— —“.
„Erum við það ekki allir?“
sagði Tim.
„-----og hann langar til að
vita hvað við hyggjumst fyrir“.
Kápan hennar Mildred fór að
síga, en nú greip Myra í hana
og sagði:
„Við skulum koma til Alice“.
Svo gekk hún á undan út í
fordyrið og upp í stigann. Mild
red kom á eftir með semingi
og Myru fanst hún vera að
hlusta eftir því, sem sagt var
í stofunni. Myra sneri sjer við
í miðjum stiga. Þá hafði Mild-
red staonæmst í neðstu riminni
og hjelt um húninn á handriðs-
súlunni.
Myru brá mjög. Mildred?
Nei, það gá't ekki verið að hún
vissi neitt um byssuna. Og hún
hafði aldrei verið víð þetta mál
riði.v. Samt sem áður beið Myra
og horfði á hana með eftir-
væntingu.
Sam hafði verið að tala um
að st.okka spilin að nýju. Og
hann hafði sagt að það væri
mjög þýðingarmikið ef byss-
an fyndist. Þarna hafði hún nú
legið öllum að meinalausu síð-
an Alice var sett í varðhald.
Nú var öðru máli að gegna:
Mildred fann það að Myra
horfði á sig og hún leit upp
með hægð. Þær horfðust í
augu en Myra gat ekki lesið
neitt út úr svip hennar. En í
sama bili slepti Mildred hún-
inum.
Myra sagði: „Ó, hvað þetta
er alt hræðilegt. Hvernig get-
ur nokkrum dottið í hug að
Webb hafi myrt bróður sinn?“
„Einbver myrti hann“, sagði
Mildred og hjelt áfram upp
stigann. Það skrjáfaði í græna
kjólnum hennar er hann drógst
við stigaþrepin.
Allir sögðu og hugsuðu þetta
sama: Einhver myrti hann.
Þær komu nú að herbprgi
Alice og drápu á dyr. Alice
sagði þeim að koma inn. „Mild
'red“, hrópaði hún. Hún lá enn
í legubekk'num og var að leika
sjer að skartgripum sínum eins
og barn að gullum sínum. Stórt
skartgripaskrín stóð á gólfinu
og á borðinu og í kjöltu Alice
glóði á marga skartgripi. „Mild
red“. hrópaði hún aftur og
breiddi út faðminn með liend-
urnar fullar af dýrgripum.
Eitthvað datt á gólfið. Það
var hlekkjaarmband með ofur
litlu úri, og gimstienum sett.
Mildred settist á skemil fyrir
framan legubekkinn og ljet
kápuna enn falla af öxlum sjer.
„Alice, en hvað þú ert frísk-
leg“, sagði hún. „Hvernig hef-
ir þjer liðið? Áttirðu ekki
hræðilega ævi? Og nú ertu
komin hingað aftur í þitt ynd-
islega herbergi — —“.
„Mjer leið ekki svo illa. Jeg
var ekki í fangaklefa. Það var
nokkurs konar stofa, björt og
rúmgóð og hreinleg“.
„Nei, nú er jeg hissa. Þú
veist að mjer hefir aldrei kom-
ið til hugar að þú værir sek,
Alice. Hvernig stóð á því að
Webb gat gert þetta?“
Hún laut niður og tók upp
djásnið, sem daft. Myra sagði
eitthvað um það að hún ætl-
aði að fara og opnaði dyrnar.
Þá sagði Mildred hvelt:
„Alice, hvað er þetta? Jeg
hefi ekki sjeð það hjá þjer áð-
ur“.
„Hvað? Ó, þetta. Jeg hefi átt
það lengi“, sagði Alice.
„Hvar fjekstu það?“
„Hví spyrðu? Mig minnir að
Richard gæfi mjer það, hann
hefir gefið mjer svo margt“.
EVki gat Mildred á sjer setið
með forvitnina, þó Alice væri
nýkomin heim. Myra lokaði
dyrunum hljótt á eftir sjer og
gekk hægt niður stigann.
Hún varð að taka ákvörðun
viðvíkjandi byssunni. Hvað
átti hún að gera? Þetta var
byssan hans Richards, og nú
var hann grunaður um morðið.
Hún mátti því ekki láta lög-
regluna fá byssuna. og engan
annan en Richard sjálfan. En
það var líka hættulegt. Þeir
gátu hafa fundið byssuna hjá
honum og það mundi styrkja
grunsemdirnar. Þarna hafði nú
byssan verið geymd heima hjá
honum allan tímann síðan morð
ið vár framið. Mundi Richard
ekk* „hafa farið með hana fyr-
ir löngu ef hann væri sekur?
Hvað^ekyldi lögreglan segja um
það?
Reikningshald & endurskoðun
Mjóstræti 6 — Sími 3028
ÆfintýriH um móða lianga
Eftir BEAU BLACKHAM.
1.
JÁRNBRAUTARLESTIN Móði Mangi kom másandi og
blásandi á leið sinni frá stað til staðar, og enda þótt þetta
væri sólbjartur dagur og hann hefði verið smurður um
morguninn og vjelin í honum gengi alveg ágætlega, var
hann í versta skapi. Hann vissi ekki hvers vegna — hann
var bara í vondu skapi. Alveg eins og verið getur með
stelpur og stráka, getur legið svona á vjelum á stundum.
Móði Mangi korn að stað, þar sem. járnbrautarteinarnir
lágu yfir þjóðveginn og það lyftist svo lítið á honum
brúnin, þegar hann sá að löng röð farartækja beið eftir
því, að hann færi fram hjá. Alltaf þótti honum gaman
að sjá umferðina stöðvast, svo að hann gæti komist leiðar
sinnar; honum fannst hann vera svo fínn karl og þá sjer-
staklega vegna þess, að sumir bílanna þeyttu óþolinmóðir
flautur sínar.
Og þá var það, um leið og hann fór fyrir beygjuna, að
hann sá eitthvað voðalega stórt og hnöttótt og silfurgrátt,
og það var beint fyrir framan hana. Hann varð að stoppa
svo snögglega að hjólin gneistuðu á járnbrautarteinunum,
og þegar hann stoppaði, rákust allir vagnarnir hans sam-
an með hávaða og látum. Allir farþegarnir í Móða Manga
kipptust til í sætum sínum og einstaka hentust' jafnvel
úr sætum sínum og í þvögu á gólfið!
Óskar litli var farinn að
ganga í skóla. Móðir hans, sem
var mjög annt um að hann
yrði ekki fyrir neinu hnjaski,
ritaði kennslukonunni og gaf
henni nokkur ráð varðandi með
ferðina á Óskari.
— Ef hann gerir eitthvert
prakarastrik, skrifar hún, þá
skulið þjer hegna drengnum,
sem situr við hliðina á honum,
því að þá verður Óskar hrædd
ur og verður þægur.
'k
I skólanum.
Það var heilsafræðitími. —
. Kennslukonan var að útskýra
mikilvægi hreinlætis fyrir nem
endum sínum. Og tók þeim
mjög mikinn vara fyrir því að
kyssa og kjassa dýr.
— Elsa mín, geturðu ekki
nefnt mjer eitthvert dæmi um
slíkt? spurði hún svo.
— Jú, svaraði Elsa. Hilda
frænka átti hund, sem hún var
vön að kyssa á hverju kvöldi.
—Nú hvað skeði svo?
— Hundurinn dó.
★
— Útlitið er ekki gott, sagði
læknirinn við sjúklin sinn, er
hann var að rannsaka augu
hans. Úr hægra' augana gétur
maður lesið, að þjer þjáist af
magakrampa, nýrnaveiki og
móðleysi og ......
— Já, en viljið þjer ekki
reyna það vinstra, sagði sjúkl-
ingurinn hinn rólegasti, hægra
augað er nefnilega glerauga.
k
Brunatrygðir vindlar.
í Ameríku brunatrygði mað
ur nokkur nýlega allmikið af
dýrum vindlum. Þegar hann
hafði reykt vindlana fór hann
fram á það að fá brunatrygg-
inguna greidda, því enginn gat
borið á móti því að þeir hefðu
logað upp. Vátryggingarfjelag
ið hefir aftur á móti kært mann
inn fyrir vátryggingarsvik, þar
sem hann hefði sjálfur kveikt
í vindlunum.
★
90% skattar.
Til þess að koma í veg fyrir
það að einstakir Japanir geti
safnað mikluih auði, eða þeir,
sem högnuðust á stríðsárunum,
haldi sínu fje, hefir 90% skatt-
ur verið lagður á þá. Eftir því
esm blaðið „Asahi“ skýrir frá
hefir þetta orðið til þeSs að
fjöldi manan hefir framið sjálfs
morð.
UMBOÐSMAÐUR
óskast til að selja breskar og
ítalskar vörur úr silki og ull.
Uppl um sambönd, reynslu o. fl.
Skrifið.' Box No. A. O. D. 109.
Gordon House, Farringdon St.,
London, E. C. 4. England