Morgunblaðið - 15.09.1950, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐID
Föstudagur 15. sept. 1950.
Framhaldssagan 37
Hiaunuiiuuiiiiaiiiiniui
FRÚ mike
Effir Nancy og Benedicf Freedman
UUIIIIIIllHlimUUUIIlHIIIIIIIIIIIIHIIIUIIIIIIIlllll
Jeg veitti því athygli hvern-
Mike horfði á unga manninn,
Hann horfði á hendur hans. —
Fjær voru hreinar og vel hirtar.
Neglurnar voru hreinni en mín-
ar og höfðu verið pússaðar
þar til þær glönsuðú.
spurði Mike með hægð.
Peters virtist þessu óviðbú-
inn. Hann vatt sjer svolítið til
í stólnum. „Jeg geri ráð fyrir
að jeg hafi verið of stórtækur,
fiegar jeg nefndi sjálfan mig
gullleitarmann. Jeg hefi ekki
enn leitað neitt en jeg er á leið
iiini norður til Yukon til að
freista gæfunnar“.
..Þú hlýtur að hafa komið
hingað í eftirmiðdaginn. — Jeg
get ekki ímyndað mjer að þú
hefðir komist hingað án þess
að jeg tæki eftir þjer, nema um
)>að leyti sem bátarnir voru að
fara“.
„Rjett ályktun, undirforingi.
Jeg kom rjett þá á eftir. Mætti
bátunum þegar þeir höfðu far-
ið um það bil mílufjórðung“.
„Þú ert Amerikani, er það
ekki?“ spurði Mike.
„Jú, frá Detroit“.
„Og hvað gerðir þú í Detro-
it?“ Mike horfði ennþá á hend
ur hans. Þær virtust vera hon-
um mikið undrunarefni.
„Jeg seldi skó fyrir Thomas
& Bailey verslunina í Church-
stræti.
Mike glotti. „Jæja, þá máttu
segja okkur svolítið frá birn-
unni, Peters“.
Um leið og bjarndýrið var
nefnt á nafn, fölnaði Peters og
íeygði sig eftir whisky-flösk-
unni. Jeg hellti í glas fyrir
hann. Hann saup á, hóstaði og
settist aftur niður.
„Það var hræðilegt ferðalag
ið hingað með kajakinum. Jeg
bjóst við að stansa hjerna um
vikutima til að hvíla mig og
hressa eftir volkið. Það fyrsta
sem jeg gerði var, að fá lánað-
an hest og ríða dálítið um. Vilai
sjá landið“.
„Það er fallegt umhverfið
hjer, finnst þjer það ekki?“
spurði jeg.
Hann leit á mig tómlega.
„Oh, jú. En hjer er ógrynni
af björnum“.
Mike hló. „Þetta er þeirra
tími. Sumrin og vorin“.
„Já“, sagði ungi maðurinn
rólega, eins og hann væri að
reikna þeirra tíma nákvæmlega
út í huga sjer. „Nú. Jeg Ijet
hestinn aðeins fara fetið. svo
jeg nyti betur landslagsins, en
eins og þú segir, ungfrú, þá er
þetta fallegt landslag, öldu-
myndað og fjöllótt, og gróður-
inn nýr og ferskur. Jeg var
einmitt að taka eftir því að
gróðurinn er Ijósari þegar hann
er nýkominn undan snjónum,.
Einhvernveginn gulgrænn“,
„En hvar fannst þú bjarnar-
ungann?“ spurði Mike óþolin-
móður.
Peters leit á hann álasandi
augnaráði. „í gulgrænu kjarri.
Hesturinn nam staðar til að
íjaka niðri. Allt í einu sperti
hann aftur eyrun og hætti að
bíta. Á sama augnabliki varð
j#g var við einhverja hreyfingu
ífkjarrinu. Jeg varð forvítinn
£$ð vita, hvað þetta væri. Jeg
jptti til runnunum með byss-
r|nn. Ef það væri eitthvað hættu
Ifegt, ætlaði jeg að skjóta það.
„Hvað hefir þú leitað Vtða?“
En þá sá jeg að þetta var lítill
bjarnarungi, sem hnipraði sig
þarna saman. Þegar hann sá
mig ýlfraði hann. Hann var á-
kaflega fallegur, feitur og patt-
aralegur. Jeg steig af baki til að
geta sjeð hann betur. — Hann
veinaði dálítið er jeg tók hann
upp, en hann streyttist ekki
mikið á móti. Skinnið hans var
mjúkt og fallegt. Jeg hugsaði
með mjer að gaman væri að
fara með hann heim til skálans.
Hesturinn fann bjarnarþefinn
og jeg átti í erfiðleikum með
að komast á bak með ungann í
fanginu, en það tókst þó að lok-
um. Jeg hafði aðeins snúið hest
inum heim á leið, þegar.birnan
birtist allt í einu. Hún hljóp í
áttina til okkar og öskraði reiði
lega. Hesturinn tók viðbragð og
hljóp eins og hann ætti lífið
að leysa en tókst ekki að
hlaupa birnuna af sjer.
Jeg held að ófreskjan hafi
hiaupið á eftir okkur minnsta
kosti fimm mílna spotta. Jeg
heyrði, hvernig hún bljes af
mæði. Eitt skipti leit jeg aftur
og sá gráleitt höfuð birnunnar
og upp í opinn skoltinn. — Jeg
hugsaði til þess, ef jeg mundi
falla af hestinum og sú tilhugs-
un kom mjer til að knýja hest-
inn áfram allt hvað jeg gat“.
„En hversvegna sleppturðu
ekki bjarnarunganum?" spurði
Mike.
„Sleppa honum?“ endurtók
Peters. „Jeg var búinn að
gleyma honum. Jeg mundi ekki
eftir neinu nema ófreskjunni
sem á eftir mjer hljóp og glefs-
aði stöðugt nær hestinum. Það
suðaði fyrir eyrum mjer, og
mjer er næst að halda að það
hafi verið jeg sem æpti“.
„Já, það varst þú“, sagði
Mike. Og síðan bætti hann við:
„Tæmdu glas þitt, Peters“.
Peters lyfti snyrtilegri hendi
sinni að munni sjer. Hún var
hvít og bláar æðarnar skáru sig
greinilega úr. Hann hjelt að
hann væri með glasið í hend-
inni. En svo var ekki. Það var
enginn vafi á því, að atburður-
inn hafði haft mikil áhrif á
Peters.
Til þess að hætt yrði að tala
um birni, fór jeg að segja frá
tönninni, sem dregin var úr
Atenou. Hann hlustaði með mik
illi eftirtekt, þegar jeg lýsti
kvölum hans og hugrekki. —
Hann ljómaði af ánægju þegar
jeg hafði lokið við að segja frá
aðgerðinni.
„En hvar er tönnin?“ spurði
Mike.
Jeg leit á borðið. Töngin var
þar ennþá, en tönnin var farin.
Jeg sneri mjer að Atenou. Hann
glotti og benti á brjóst sjer. í
leðuról, sem hann haf ði um háls
sjer, hjekk lítill skinnpoki.
„Er hún þarna?“ spurði jeg.
Hann hvolfdi úr pokanum -í
lófa sjer. Fyrst kom silfur-
hnappur, síðan nokkur grasstrá
bundin saman og loks tönnin.
Blóðíð var orðið storkið á
henni. Atenou tók tönnina upp
með mikilli varúð og rjetti
hana til Peters.
„Aftasti jaxlinn", sagði hann
með hægð.
,,Endajaxlinn“, leiðrjetti
Mike.
Peters rjetti Atenou tönnina
aftur. „Til hvers ætlar þú að
bera tönnina á þjer?“
„Hún getur læknað —
Peters hló. ,Indíánahjátrú“.
Atenou, sem ekki skildi svona
langt orð, gladdist engu að síð-
ur yfir því. „Já“, sagði hann.
„Mikið sterk. Hún læknar kval-
ir milli beinanna“.
„Gigt“, útskýrði Mike.
„Jæja?“ sagði Peters og
brosti gleitt til okkar. — Hann
var farinn að hafa gaman af
þessu. „Og hvað getur þessi
tönn gert meira?“
„Hún kemur þeim manni,
sem elskaður er, til að endur-
gjalda ástina“, sagði Atenou
alvarlegur á svip.
Peters fannst þetta sjerstak-
lega hlægilegt.
„Ver hann líka gegn björn-
um“.
Peters hætti að hlæja. „Er
það satt?“
Peters sneri sjer að okkur.
„Vitið þið, að stundum finnst
mjer hjátrú Indíánanna þess
verð að henni sje gaumur gef-
inn. Þeir búa þó hjerna stöð-
ugt og hafa því reynsluna“.
„Birnir koma ekki þar sem
þessi tönn er. Geðjast ekki að
henni. Sterkt meðal", sagði
Atenou.
Jeg varð upp með mjer af
Atenou, besta veiðimanni Must
agans. Honum tókst að full-
vissa skósölumanninn frá Detro
it um lækningamátt tannarinn-
ar.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiniiiiiiiii
= 2
| Málverkabók |
| Jóns
1 Stefánssonar I
| Fögiu* og vönduð gjöf til vina |
hjerlendis og erlendis,
HELGAFELL
iHiiimiiiiiiiniiiiiiiiiiifiiiiiiiniiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Góð gleraugu eru fyrir öllu.
Afgreiðum flest gleraugnasecept
og gerum við gleraugu.
Augun þjer hvílið með gler-
augu frá
1 í LI H. F.
Austurstræti 20.

Þegar Kalli varð göldróttur
4. Tj
„Er ekki neitt til, sem þeir eru hræddir við?“ spurði KallL
„Jú, það er eitt og það er vatn, vegna þess, að þegar þeir,
eru í brynjunum, geta þeir ekki synt. En jeg get ekki sjeð,
að það hjálpi okkur neitt.“
Allt í einu byrjaði Kalli að hoppa um í miklum æsingi,
, Stál“, kallaði hann, „sagðirðu stál?“
„Já,“ sagði Tvistur steinhissá. „Hvað er eiginlega aði
þjer?“
„Jeg veit hvað við eigum að gera. Sýndu mjer fljótt, hvar
þeir eiga heima“.
„Niður í hola -trjenu við ána — en hvað —?“ byrjaði
Tvistur. Kalli greip í höndina á honum. „Jeg skal segja
þjer það, þegar við komum þangað“, sagði hann og hljóp
eins hratt og hann gat í áttina til trjesins. Þeir voru báðir,
lafmóðir, þegar þeir komu þangað. Kalli brosti til Tvists.
„Jeg kann dálitla galdra líka“, sagði hann. „Horfðil
bara á mig“. ’
Hann tók stóran segulstein upp úr vasanum og batt hann
í endann á langri snúru. Svo klifraði hann upp í trje þang-
að til hann gat horft niður í opið efst á því. „Svartálfur15,
kallaði hann niður í trjeð. „Ef þið skilið Tvisti ekki aftur
bókinni undir eins, skal jeg galdra ykkur og lyfta ykkur upp
úr trjenu og henda ykkur niður í ána“.
Hann heyrði að álfarnir Tóru að skellihlægja. „Vertu
ekki svona heimskur. Þú getur ekki hrætt okkur“, kölluðu
þeir. „Þú ert ekkert göldróttur11.
„Jæja, er jeg það ekki?“ sagði Kalli. „Bíðið þið bara við“.
Og svo Ijet hann segulsteininn síga niður í trjeð og dró
hann síðan upp aftur.
Þið hafið aidrei heyrt neitt þvílíkt eins og hræðsluvæl-
ið og skrækina, sem kváðu við inni í trjenu, því að þegar
steinninn kom upp, dingluðu sex hjálparvana og vesældar-
legir svartálfar á honum. Þeir gátu ekki losnað vegna þess
að segulsteinninn hjelt fast í stálbrynjurnar þeirra.
„Jæja, ætlið þið að skila Tvisti bókinni hans eða á jeg að
henda ykkur 1 ána?“ sagði Kalli og setti upp strangan svip.
Þegar í stað skriðu tveir dauðhræddir svartálfar upp úr;
trjenu með bókina og rjettu Kalla hana.
„Hjerna er hún, taktu hana, og farðu burt með hana
fljótt“, æptu þeir í kór.
'TflfbjcT* nnrLo’iqusnkal
JUTUlX
★
Erfið viSgerð.
Maður nokkur fó, til gistihúss, að
leita sjer herbergis yfir nótt. Var
honum sagt, að öll herbergin væru
upptekin nema eitt er væri við hlið-
ina á taugaóstyrkri konu og ef hann
fengi það, mætti hann livorki láta
heyrast í sjer stunu eða hósta. Mað-
urinn lofaði að hafa lágt um sig, og
var síðan vísað til herbergisins. Þegar
hann háttaði, Ijet hann annan skó-
inn detta ó golfið, svo að small í,
en mundi þá eftir konunni og lagði
lxinn skóinn hljóðlaust niður. Sofnaði
hann síðan, en vaknaði, er liðið var ó
nótt, við mikla barsmíð ó dyrnar.
Þegar hann opnaði, stóð fyrir utan
kona nokkur, títrandi af æsingi, og
hrópaði. „Hvers vegna í ósköpunum
farið þjer ekki úr hinum skónum?"
★
Fimm króna smásögurnar eru
stundum spennandi 1 einni þeirra
stendur: Stúlkan hrærði í teinu sínu
með andvarpi, fór út í garðinn og
sópaði stíginn með yndislegu augun-
um sínum“.
★
Maður einn ætlaði að láta gegnum
lýsa sig, og lagði af stað inn á
berklaeftirlit. Kom hann inn í troð-
fulla stofu, sem horum fannst dólítið
grunsamleg, en fór samt út í hom og
beið þar góða stund. Að lokum fór
honum að þykja nóg um hin einkenní
legu augnatiliit, sem hann fjekk
hvaðanæva að, svo að hann sneri
sjer að konu, sem var við hliðina á
honum og sagði: „Er þetta ekki
berklaeftirlitið?“
Konan kímdi: „Nei,“ sagði hún,
„þetta er eftirlit fyrir vanfærar kon-
★
..Þvi miður, þá get jeg ekki tekið
þennan kjól, sagði ung stúlka vi8
afgreiðslukonuna. „Hann er annað*
hvort of víður mjer eða of þröngur,
og passar hvergi.“
„Einmitt það“, saggði af-
greiðslukonan. „Jeg býst ekki við, að
við getum breytt kjólnum svo að
hann passi á yður, en ef þjer viljifS
fara upp á loft til fegurðarsjerfræð-
inga okkar, er jeg viss um, að þeir
breyta strax vextinum á yður, svo a3
þjer passið i kjólinn."
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiliiiiiliillliUO
Til sölu
| Vandað þýskt orgel, 2 þrísettir 5
\ klæðaskópar, Eldhúsborð og koll 1
| ar, sófaborð, lítill stofuskópur, |
\ bollastell o. fl. Uppl, Bergstaða i
\ stræti 10 A, í dag. 5
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllgg
EINAR ÁSMUND. 30N
hæstaréttarlögmaður
SKRIFSTOFA:
Tjamargötu 10. — Sfml 5107