Morgunblaðið - 15.12.1965, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLADIÐ
Miðvikudagur 15. des. 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Nei. það'hefði hver getað,
komið sem vildi — en það kom
bara enginn. Hann horfði á eft.
ir fólkinu, sem var að fara. Ég
skil varla í, að þau skyldu
nenna að koma heldur. Þeim er
vist nokkurnveginn sama um
þetta.
Þarna voru kransar frá
,,Chuok“ og „Rodney“ og .,Perl-
itu“. Ég furðaði mig á því, að
Chuck skyldi ekki hafa verið
viðstaddur.
— Ég hef verið að búast við
hringingu frá yður fulltrúi,
sagði Albert, er við gengum
burt.
— Nú, hversvegna?
— Er ég ekki grunaður?
— Við komum að því bráðum,
þér megið ekki reka á eftir okk-
ur.
— Hafið þér enga hugmynd
um, hver hefur gert það? Ég
svaraði því engu. — Það skrítna
er ,hélt hann áfram, — að þegar
tTrsúla er horfin þá er mér ein-
hvernveginn alveg sama, hvort
þið finnið morðingjann eða
ekki — hún. kemur ekki aftur
og jafnvel þótt hún gæti það,
þá er ég ekki viss um, að ég
kærði mig neitt um það.
— Hvers vegna segiðþérþað?
Við stóðum í skjóli í bogagöng
unum og horfðum yfir velhirta
grasblettina og garðana. Frá
kapellunni heyrðust veikir org-
eltónar, og tvær daufar mann-
p-------------------------p
52
□------------------------□
eskjur, svartklæddar, gengu
fram hjá okkur. Hann svaraði:
Af því að ég held, að þetta
mundi bara endurtaka sig. Úrs-
úla var ekki myrt af því að hún
hefði gert neitt af sér, heldur
vegna þess hvernig hún var.
Það er ég vis um. Og hún hefði
aldrei getað breytzt, hversu feg-
in sem hún hefði viljað og
hvemig sem hún hefði lofað því
— af því að hana skorti vilj-
ann.
— Hún var ekkert hrifin af yð
ur? sagði ég og var ruddalegur
af ásettu ráði. Hann sneri sér
hægt imdan og tárin komu fram
í augun. — Hvers vegna var
hún ekkert hrifin af yður?
— O, hún var það bara ekki,
það var allt og sumt. Það er
ekki hægt að skylda neinn með
neinum lögum til þess að verða
hrifinn af einhverjum, eða
hvað?
— Hr. Hall. sagði ég rólega,
— voruð þér nokkurntíma í
Aylesbury?
Það var eins og allur líkami
hans stirðnaði upp. — Ayles-
bury?
— Fyrir fimm eða sex árum
&
cirnci
ti
uncfiingci
MOZART er fiirunta bókin í bóka-
llokkmim „Frægir menn", ætluð
unglingum 12—16 ára. Margar ljós-
myndir prýða bókina.
Skíðakeppnin er fyrsta barnabók-
in, sem skrifuð er um skíðakeppni
og útilif, og er jafnt fyrir drengi
og stúlkur á aldrinum 10—14 ára.
l>etta er 2. hefti af bókinni um
Sandhóla-Pétur (Baráttan). Hún
er spennandi frá upphafi til enda.
Falleg bók að efni og útliti. Fyrir
drengi 11—15 ára.
Kátir piltar er spennandi bók, og
söguhetjurnar Steini og Óli eru
mestu ærslabelgir og rata sí og æ
1 ævintýri og mannraunir. Fyrir
drengi 9—12 ára.
Áso Díso

wmaamaasKmmmmmmKmammmmmmmamKmmaKmam
Á»a Disa ar fyrir heilbrigSar og
tápmiklar stúlkvr 10—12 ára.
Margar teikningar eru í bókinni.
Hotundurinn Margarethe Haller
er þekikt a£ JEmubókunum.
KALLA OG
KHISTJÁN
Kalla og Kristján er eftir Evi
Bögenæs, hööfund bókanna Jóla-
dansleikurinn, Anna Beta og Frið-
rik og Anna María trúlofast. >etta
er saga um heilibrigt og J>róttmik-
Erna fer í ferðalag er ný „Ernu"
bók eftir Margarethe Haller. Þetssi
nýja bók er fjörlega rituð. Kjör-
in bók fyrir allar stúlikur á aldr-
inum 8—12 ára.
Prinsessan sem strauk er önnur
bókin í bókaflokknum, sem heit-
ir „Bækurnar um Sally Baxter
fregnritara". Bókin er spennandi
frú upphafi til enda.
ið æskufólk.
Ævintýri á ísjaka segir frá ferð
tveggja Í6lenzkra bræðra út á
fljótandi „rannsóknarstöð'*. Þar
lenda þeir í hinum margvísleg-
ustu ævintýrum. Ætluð ungling-
um 10—14 ára.
ÆSKUMINNINGAR
ALBERT SCHWEITZER
m w WmSBt m m Wlw/á
Æskuminningar Alberts Schweit-
zers. Bókin er lifandi frásögn um
óvenjulegan dreng, sem varð mik-
ilmenni. Hún er prýdd myndurn
og er kjörin bók fyrir unglinga
10—16 ára.
jBgrrr
Grímur grallari
og Lotta frœnka
Grímur grallari og Lotta frænka
er enn ein ný og skemmtileg
Grímsbók. Allar bækurnar um
Griim grallara og félaga hans
hafa hlotið miklar vinsældir hér
á landi.
Bóka-
útgáfan
SETBERG
FREYJUGÖTU 14
SÍMI 17667
— með flughemum — í Halton,
kannski?
Hann kinkaði kolli og það
var rétt svo, að ég sá það, en
ég hélt áfram, vægðarlaust: —
Mér datt í hug, að þér hefðuð
verið þar. Þér náðuð þar í skóla
stelpu, sem hét Úrsúla Twist,
og meðan á stóð þessu ævintýri
ykkar. gáfuð þér henni þetta.
Ég hélt ljósmyndinni fyrir fram
an andlitið á honum, og sneri
henni þannig, að hann gat séð
nafn Ijósmyndarans í Halton,
sem var á bakinu á henni. Hann
starði á myndina, en lét sér
hvergi bregða. — Og það var
ekki það eina, sem þér gáfuð
henni, eða var það? Hann stóð
grafkyrr og beit á vörina, ó-
lundarlega.
Svo sagði hann rólega. — Ég
var fús til að giftast henni —
og vildi það.
— Sextán ára gamalli! Hún
var ekki nema sextán ára.
Hann sneri sér að mér og
röddin var áköf og biðjandi. —■
Haldið þér, að ég hefði gefið
mig nokkuð að henni, hefði ég
vitað, að hún var ekki eldri?
Þér verðið að ætla mér svolitla
sómatilfinningu. Enginn hefði
getað getið sér til, að hún væri
enn á skólaaldri eins og hún
hagaði sér. Það var ekki fyrr en
hún vissi, að hún var barnshaf-
andi að hún sagði mér sannleik-
ann. Ég varð frá mér af hræðslu.
Ég gaf henni hvern eyri, sem ég
átti til þess að hún gæti losnað
við það, og svo fluttu þær hing-
að til London og ég sá þær ekki
árum saman. En ég vonaði allt-
af, að ég mundi rekast á hana
aftur. Auk þess sem ég vildi
bæta úr þessu við hana, var mér
orðið ljóst, að .... T'Hann
þagnaði og horfði á kransahrúg-
una í rigningunni.
— Hvað? Að þér elskuðuð
hana, eða hvað?
Hann kinkaði kolli, en svo
leið góð stund áður en hann hélt
áfram: — Ég sá mynd af henni
framan á einhverju kvenna-
tímariti, og eftir það var ekki
erfitt að finna hana. í fyrst-
unni virtist hún fegin að hitta
mig aftur, og vera reiðubúin að
taka upp þráðinn þar sem fyrr
var frá horfið — og meira að
segja fann hún þessa gömlu
mynd af mér og fór a@ bera
hana á sér. En fyrir nokkrum
vikum fór þetta að færast úr
lagi aftur. Hún hafði vitanlega
breytzt á þessum árum . . . en
síðustu vikumar var rétt eins
og hún væri alveg að sleppa
sér. Hún fór að tortryggja alla,
og þá fyrst og fremst mig . . . .
allir væri á móti henni, að of-
sækja hana, njósna um hana,
og svo framvegis. Ég beið átekta
og vonaði, að ég gæti orðið að
einhverju gagni, en sú hjálp var
ekki þegin, og meira að segja
snerist hún beinlínis gegn mér
fyrir hana. Hún var sjúk og það
ekki eingöngu á sálinni. Stund-
um fékk hún þessa hræðilegu
verki og krampaköst........
Ég greip fi-am í fyrir honum,
óþolinmóður: — Þér vissuð vel,
hvað að henni gekk, var ekki
svo?
Hann leit á mig, vesældarleg-
ur á svipinn og hristi höfuðið.
— Ég veit það núna, en ég vissi
það ekki þá. Ég datt ofan á það
alveg fyrir tilviijun. Það vildi
svo til, að ég var að lesa um
•eitt tiltekið mál í lagabókunum
minum, og þarna kom það —
öll þessi einkenni, sem ég kann-
aðist svo vel við. Ég skil ekki,
hversvegna mér hafði aldrei
dottið það í hug, en hvernig
hefði mér líka átt að detta það
í hug? Ég hafði aldrei áður
komizt neitt í tæri við eiturlyf.
— Fannst yður, að verið væri
að halda eiturlyfjunum frá
henni?
Hann kinkaði kolli, dræmt. —.
Það gæti verið, en ég veit það
ekki. Stundum var , hún alveg
eðlileg og sanngjöm við mig,
og þá gátum við farið út að
kvöldi dags en svo snögglega og
upp úr þurru, gat hún orðið nið
urdregin, fyrtin, gert uppistand
og stungið af frá mér — eða þá
talað við bláókunnugt fólk og
hagað sér eins og hún væri
drukkin.