Morgunblaðið - 19.07.1970, Blaðsíða 3

MORjGUNBLAÐIÐ, SUNmjDAGUR 1S, JÚ’DÍ 1S70
3
íslendingar starf samir
— segir Vazhnov, sendiherra Sovétríkjanna,
sem nú er á förum héðan
SENDIHERRA Sovétirílkjiaininia
ó íaliainidi Nilkolaij Vazfhmiov er
niú á föirium ihiéiðlam etfitiiir sfjög-
luirna áirla divöl. Af því Uileifirai
(htíltrtti Ærétibattniafðlur Mlbl. seondli-
tueinnainin að máli og s|piuir6ii
taamini uim dvöl tons hór á
lamldi, kymmli hiamis af íis'liend -
dinlguim og isiatmislkiptli þjóiðiamlnia,
Sovéltlríkjiainmia oig íblainds.
— Mér er þa@ sénsltlök
ómiætgljia 'alð svama jxæsuim
spiuimiilnigluirn, Ihólf siemdilhieinnainm
imál sMlt. Aðluir em óg teom
thlimtgalð ittíl íslainds, hiaifiðli óg
laöeilnls kynmzit lainidiinlu alf l)ók-
uim, ein á þossuim tfjóinutm ánuim
ttieif é@ kyininef laindiilnlu og
fölkiniu. Mér hlefuir fluindizt
mnijöig áiniæigjuleigt aið stainfa ihér
og óg (held Ihéðlain mnieð igóö'air
imíiininlilnigar.
Þiaið sieim mér höfur kainmislki
þóitlt althygliisvierlðiaist er, hve
dtamflsiaimiir ístendiimigair eiriu og
Ihve lamlgt þeliim heflutr fekiizt
aið mlá, þiráltf fyirir hariðlbýit
laind og kialt lofiteiaig. Þá hieifiur
fomnimienirÉnig íslemddmiga eiiran-
ólg vialkilð alðldóiuin mlina og miiig
iainigar viilð þielttia tækiifælri til
að láita í Ijós viröiinigu rtííma
fytritr fiomnmieminltium ykkair.
Ég h'ef kymmizit alknlöirgiu
fóllki hór,, imiér itlil mlikdllar
óinætgjiu, olg (hrvarveitlnia mœitit
höfðáinigsluind og gedtiriis'nii. Af
viiðiræiðiuim vdið íikiemzka stjóm-
mlálaimiemin hetf ég bomiizlt að
maiuln lUim, ia)ð iþeir emu ámœigðliir
mieið þalð, hveimilg siamekdipti
lamdia okkair hafia þiróazt. Ger-
dr Sovétlsitjóinnliin siltlt bezte
rtiil a)ð efla þau isiamiskápti á
griuindvelli fni@isaimleigria vi©-
sJkiþite og mieið gaignlkvæmiain
haig fyhir alugum.
Á þeisaum gnuindvelli hefiur
veiriið kamlið á fót miairigivíisileg-
uim iSarniskipitiuim, t. d. á sviðii
lisltia, vdlsiimdia, tϒknli og mteinm-
iinlgar. Miklir imlölgulailkair emu
fyrdr heinidli alð auka og etfla
þeasi siamiskiLpitd alð miuin.
Heimsókn íislemzlku þimig-
'miainlnlamietfmdiainimmiairdininair til
Sovétrikjlaininia var mjöig þýð-
. áinigainmiikil á síinluim 'tlímia og
samia er a@ siagja uim heiim-
siókln sovézkiu þimigmiainmia-
miefmldairdminiar hliinigað fiil ís-
lainidis. Þá höifium vtíð skipzt á
hidimisóknium miemmitiam/áiaináð-
herma, sjiávamúlbveigsróðherinai
verlkalý'ðsifoininigjia, vísilndia-
maminia og blaðiaimiainma. Hiaifla
aliair þesisair gaignkvæmiu fhieiim
sóQnniir hlaft mdlkla og jákvæðla
þýðdmlgu fyirlir isamskipti larnd-
aininia. Vorzlumiarviðlsknptii hatfa
eimmdg miikáð aið degja, em þau
fara seim kuminiugt er meist-
miegndis friaim á gnuindvelli
vömuislkiplba. Vilð selj'uim yklkur
sem kummiuigt er oláu, málmia,
ttirtíhulr, þíla, dinálttiairvéiar og
miamgt fLedina, og mieð kaiupum
ykikar á þessuan vönuim stkapdð
þc@ skilyirði fymir últifluibniiinigii tlil
Sovébníkjiaininia. Þammliig kau|p-
uim vdð t. d. fiiskimin, steon hairð-
femignlir sljóimianm ýlkkar diraiga
úir djúipumium og eimmtig kaiup-
'Uim við ullamvönur í balsiveirit
im'ilklium miæli mlú orðiið.
Þjóðdr Sovétrikjiamina efiaslt
eQdki uim, að þessi viðlskápiti
öigi oftir að aufeaat rtiil miumia
í finamltíðlinmá og okkuir virðlislt
góðlur grumdvöllur tfytrdr þvi.
Þá hafia mieminiiinigamsiam-
skipltli lamdiaminia verið mieð
Nikolaj Vazhnov
sendiherra Sovétríkjanna
ágæbuTn ‘að uindiainlförmu. Bins
og kiummiugt er Aór Raignar
Björosisom, argamiedkiaini, hljóm
leákafiör um Sovétinílkin á
þeissu áiri. í fjómum höfuðtoorg-
um Sovétlýðvelda hlault hamm
ágætar váðltökur, í Talliim,
Milndk, TbálSsy og Tasjkonit.
í vor komu sivo siovézlkir tlóm'-
lisltlarimienin bingað til lainds,
píamlóledlkairiiinin T. Gúseva,
bitnin freegi fi'ðlami V. Malíníin,
S. Jafcovnlko og N'altialia
Kaisadain. Þá var sovézfc kvák-
mytndiavikia hér, siem hlaut
ágæltar umdliritiektir. Voriu þar
an. a. sýmidiar kviikmymidiinniair
„Svaimavaltttililð“ og „Aruna Kar.
enínia“. Þesslar miytnidár hleifur
mlú isieinzika imeininítlaimíálairóiðiu-
mieytið keypt.
Sámisltiaiiif feiemzika sjóm-
vanpisjnis við sovézka s|jóm-
vairpilð hefiur eáinmdg vertíð
ágæltt og hafia sjómjvairpsimieinini
dkilpzit á hieiiimlslófclniuttn. Þá hafia
igagmfcvættniar heliimidófcmlir vás-
dindlattniammlai og mlámismiaminla
eiminág sJWðlað að góðu sam-
toamdá á mlilli lamdiammia. Emm
imá mlefina irláðlsitefiniur vísdmldia-
miammia, sem toaminia hatfdjúpim,
og hitbaist árlieiga fiil að betria'
saffruam bækiur stítmar. Hiefiur það
samisibainf veiriið báðiuim aðliluttn
mjög gagnlegt. Að lotoum vál
ég mefna sfiamf Memmiimigansaim-
bamdis íslands og Ráðdtjóffinlar-
mJkjiairuría, MÍR, sam stiuðlað
hefiur að góðiuim samiskiptum
á rnálM lamidiaminia.
Vazhinov semiddhlerlna sagði,
að banm vildá gjiamnan eSga
þess kost að toomla alftur hlihg-
að tdl lands. Hanm toveddd: því
efcíkd rnieð mússmieslkia orðbakimlui,
sem dkkd gterðli iróð fymir end-
umfluindiuttn, heldium yirðlu sím
kveðjiuiarð: „hálttuffnst afitiur“.
Að lotouim bað senddhjennamin
Momgumtolaðið að flyitja elinv
lægiar þakkSr sániar itál allma,
sem banin hetfði hitt hór ó
iamdi og óitt við émiæigjiuJeg
saimdkápitli.
J.H.A.
Poolen- ieðginin.
Krossgátan
gaf honum byr
Hr. G. Poolen frá Knibbel-
aker í Ermelo í Hollanði og
imgtfrú E.H. Poolen, dóttir
hans voru hér á dálítið
skrýtnu ferðalagi um daginm.
Þau voru í boðl Loftleiffa,
em þaff var ástæffa fyrir því,
og þaff er víst ekki hvers-
dagslegt aff vera boffiff í
þriggja vikna ferffalag af því
íyrirtæki.
Þau komu hingað í fyrra-
dag, og ex blaðamaður leit
inm til þeárna á hertoergi
312 á Loftleiðahótelinu, voru
þau að koma úr ferðailagi.
Þau voru búin að ferðast hér
um alilar trisaur, og var
furðuilegt, hvað hr. Poolen
var hnes's. Hann er 78 ára
gaffnaiH.
— Ég er fyrrverandi yfir-
toennari í barnaskála, segir
hann, og augu hams ljóm'a,
©ims og aðeinis þaiu augiu
Ijióma, sem alll'taf hafa verið
inmam um börn. Alltatf að
gefia öðmuim og auðgast um
leið.
— J'á, segir hann, þið eigið
fiailiegt land og við fengum
bvo góðan leiðsögumann, að
©kkert fiór fram hjó okkur,
®em verið var að segja. —
IHún dóttir mín tadar ágæta
©msku, ég er ekki svo góður.
— Harnn er n.ú alltotf góður
við mi'g, segir ungfrúin hóg-
vær . . . en svona ©r sagan.
— Pabbi er sem Sagt 78
ára gamall. Hann kenndi til
72 ára aldurs (þá tóiku yfir-
Völdin í tauman'a . . menn
mega kenna til 70, þótt eðii-
iegt þyki .að menn setjist í
helgan stein er þeir ná 65
ára aldri) — jæja, pabbi
hefur alltaf haft gaman atf
kross'gátum, og í ár var stór
samkeppni í krossgátum á
veigum stærsta dagblaðismis:
Die Telegraf. Það var
„Hj a-rtavernd“ heimia í Hoi'-
'landi, sem stofnaði til hemn-
a.r, Menn urðu að getfa pen-
img tiil að fá að taka þátt í
samkeppninni, oig í hverri
viku voru veitt smó verð-
laiun. Keppnin stóð yfix í 26
vikur, og alitaf fékk pabbi
verðlaun,
Vifcuna fyrir páska kom
svo maður og hringdi upp á
heima, og sagði: — Ég er
elkki frá lögreglunni og ektoi
frá skatteyfirvöidunum, en
©r herra Boolen heima?
Meir.a viidu þeir ekki
segja.
Þegar pabbi kom tii dyra
sagði hann: — Fékk ég verði-
liaun?
— Og það kom líka á dag-
inn, að svo var í pottinn bú-
ið.
— Jæj a, verðlaunin voru
sem sagt 2500 gyllini og hér
eruim við.
— En það var meira í spii-
inu en bara penin.garoir: auik
mannsins frá Telegraif, var
iíka Ijósmyndari með og
blaðafuiltrúi Loftleiða í
Amsterdam, hr. Niewenheus-
en. Hann sagði: Lotftieiðir
bjóða yður í þriggja vikna
ferðalag tii New York, og
þér megið sjáilfur velija tím-
ann og stanza tvo daga í
Reykjavík.
— Að hugsa sér. Hann
pabbi minn, sem alltatf hatfði
sivo mifcinn áhuga fyrir þvi
að komast til Ameríku, áður
en hann dæi. Fyrir nökkrum
árum varð svo mamma veik,
og þá sagði hann við mig:
Nú er ég þess fuillviss, að
þetta verður ekki. Héðan atf
get ég ekki farið þanigað. Það
var nú það . . . og svo þette
áigæta boð Mamma gat að
vísu ekfci komið, en hún er
ekki veik lengur.
— Héðan ætlium við til
New York, en þar ætlum við
að dvelja í fimim daga. Það-
an föru'm við til Washington
og verðum þar í þrjá daiga.
Að svo búnu höldum við til
vestur Virginíu, tii fjal'ia, og
þar verðum við í 9 daga, því
að þar eigum við ættingja,
sem emginn átti von á að sjá
framar. Svona er nú Efið
slkriitið.
— Mig langaði alltaf tii að
koma tiil íslands, segir
ungtfrú Pooilen brosandi. Ég
verð líka að lifa. Ég vinn
fyrir mér og fæ frí, og var
alveg ákveðin í þvi að koma
hinigað einhvern tíma. É|g
vissi hara efeki, að það yrðii
á þennan hátt.
— Ég vinn sem kennari fyr
ir vangefin börn í heimalamdii
mínu, en þar höfum við sér-
kennsiu fyrir börn, sem ekki
eru alveig eðlileg, og skiptist
sú kenn.sla eftir stigum í 20
fiokka. Það er alltaf venið að
finna nýja-r og nýjar leiðir ti'l
að styðja við- bökin á þeitm,
og það er skemmtilegt að
geta tetoið þátt í því.
Ungfrújn er fuilltrúi Hol-
landis á alþjóðiasamtökiuim
kvenna og sjálfstarfia-ndi
toven-na í viðskiptaheiiminum.
(In'ternationai Fed-erati-on of
Businesis a-nd Protfe5ision-al
Women). Þær hafa einu sinni
þi-ngað hér á landi.
William C. Westmoreland, yfirmaffur herráffs bandaríska hersins skoffar hér heiffursvörff í æfinga
stöffvum í Vinh Long-héraffi, suffvestur af Saigon. Westmorelandhefur aff undanförnu kynnt sér,
hvernig gengi aff láta her Suff ur-Vietnams taka aff sér rekstur styrjaldarinnar þar í vaxandi
xnæli.