Morgunblaðið - 01.05.1976, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. MAt 1976
r
A hættu-
slóðum í
ísraeP'1" ir
Sigurður
Gunnarsson þýddi
spurði eftir honum. Fresturinn las og
sönju sneri sér ýmist aö hrúöhjónunum
erta söínurtinum og las og söng á ný . . . .
Fjögur þúsund ár ... Þá var Haraldur
hárlagri ekki enn fæddur, né heldur
Olafur helgi, ... nei, þá fóru víst alls
engar sögur al' Noregi.
Því næst var sezt art veizluborði, og
hrúrthjónin fengu margar og góðar gjaf-
ír. Þau sátu art sjálfsögrtu virt háborrtirt,
en gestagrúinn allt í kring. Samræðuklið-
ur og léttir hlátrar lylltu salinn, því aö
aurtvitart voru allir í bezta skapi, — en úti
féll hirt milda og górta regn á þyrsta jörrt.
Þart hlaut art vera hamingjutákn fyrir
þau Ester og Míron. ()g menn komu hver
r CUJSPtR ----------\
Pahbi minn? — Nei. ekki aldeilis — þetta er
madurinn minn!
á eftir öðrum og lögðu gjafir af ýmsu tagi
á borðið framan við brúöhjónin, eins og
hér tíókaðist: Blóm, ávexti, skartgripi og
bækur.
En svo kom allt i einu í ljós, að Alí litli
var aó gráta.
Enginn gat gert sér grein fyrir hvernig
á því stóð. Ekki gat það verið vegna þess,
að hann saknaði fjölskyldu sinnar, því að
hann var svo ungur. Það var helzt Sara,
sem mundi geta leyst þennan vanda, Hún
var líka lítil, og hún var mjög hyggin
telpa. Sara komst að þeirri niðurstöðu, að
Alí gréti vegna þess að honum fyndist, að
María ætti líka að fá gjafir. Það var
nefnilega María, sem hugsaði mest um
Ali, og þess vegna þótti honum vænst um
hana. En gat María fengið gjafir, fyrst
það var ekki hún sem var brúðurin?
Sara og Alí stungu nú saman nefjum
um stund, en þau töluðu mál, sem enginn
hinna fullorðnu skildi. Það var hvorki
hebreska né arabíska, því að þau voru
bæði of lítil til þess aö geta talað rétt. Og
þegar allir gestirnir höfðu fært brúð-
hjónunum gjafir sínar, trítlaði Sara til
Maríu með Alla á hælum sér.
„Þetta átt þú að fá,“ sagði hún og lagði
eitthvað á borðið fyrir framan hana.
Þetta var lítill böggull vafinn innan i
óhreina léreftsrýju.
María tók við bögglinum og opnaði
hann. Margir teygðu sig inn yfir borðið
til að sjá það, sem úr honum kom. Þá
hrópaði hún skyndilega hátt, svo að
mikla athygli vakti, — því að út úr
bögglinum kom glóandi skartgripur:
eyrnalokkurinn hennar góði.
Oskar hljóp til Söru, en Sara skildi
harla lítið af því sem hann sagði, því að
hann talaði norsku. Og þó að Sara skildi
oft allt, sem menn sögðu, varð engu að
síður að vera hóf á hverjum hlut. svo
kom Míron til þeirra, og Sara sagði
ákveðið að María ætti að fá þessa litlu
gjöf.
„Já, en hvar fékkstu hana?“ spurði
Míron.
Það mundi Sara ekki í fyrstu. — „jú,
það var víst Alí, sem átti hana,“ bætti
hún svo við.
„Segirðu, að Alí hafi átt hana?“
Já, Alí hafði hana í munninum, þegar
hann kom, og þar hefur hann haft hana
næstum því allan tímann,“ sagði Sara
ákveðin og kvaðst nú muna þetta vel.
f-----------
MORÖdN-ý^’
KArr/NU \\ í sa-
Ef ekki má ganga á grasinu —
má þá i‘kki sitja?
Ef einhver hankar á medan —
segdu þá augnahlik.
Réttu mér nú skiptilykilinn á
veggnum, Jóna mín!
Ilvaó eruð þiö aó hugsa, —
landsleikurinn er bvrjaður!
Óli er ekkjumaóur og langaói
til að gifta sig aftur. Hann fer
því að tala við prestinn.
— Jú, Oli minn, segir prest-
urinn. „Þú getur vel gift þig
aftur, en þú þarft að skipta
fvrst...
— Skipta, greip Óli fram í,
* auðvitað geri ég það, ég hefi
líka hugsað mér að haða mig
Ifka.
X
Hér í gamla daga voru
orgelin þannig úr garði gerð, að
annar maður varð að stíga þau
en sá sem spilaði. Maður að
nafni Friðrik hafði þann starfa
á hendi f einni kirkjunni.
— Hvað eigum við að spila f
dag? spurði Friðrik orgelleik-
arann eitt sinn.
— Þú átt vfst við, hvað ég
ætla að spila í dag, sagði orgel-
leikarinn.
Friðrik svaraði þessu 'engu,
V
og þegar messan á að bvrja
stvður orgelleikarinn á
nóturnar, en ekkert hljóð
hevrðist. Stekkur hann þá reið-
ur upp og segir:
— Hvernig stendur á því,
maður, að þú stígur ekki orgel-
ið?
Friðrik: — Ó, hver skollinn,
ég hlýt að hafa misskilið þig.
En mér hevrðist áðan að þú
segðist ætla að spila einn á
orgelið í dag.
X
— Er hóstinn nokkuð betri?
— Hann ætti að vera það, ég
hefi æft mig í alla nótt.
X
Hugvitsmaðurinn bvggir brú
vfir torfæruna, afreksmaður-
inn stekkur vfir hana og angur-
gapinn tekst á loft, en dettur
ofan í hana.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
54
sem meira hefði verið vafið um
sárið en áður.
— Það skiptir engu máli,
fullvissaði David hana um —
hann var aðeins að sýna leikni
sfna. Eg held ekki að hann hafi
unnið jafn nýtilegt verk og þetta
um Iangan tima.
— Spurði hann þig hvernig þú
hefðir fengið þetta sár, spurði
hún.
Ég sagði honum að ég hefði
orðið fyrir slysaskoti og það væri
mjög óþægilegt af þvf að við
hefðum verið að leggja upp f
þessa ferð og það virtist
fullnægjandi fvrir hann. Og ætli
það sé ekki sannleikskorn f þvf
Ifka.
Þegar þau komu út á götuna sá
hún að hann var fölari en fyrr og
reikaði f spori. Hún sagðí ekkert
en greip undir handlegg honum
og studdi hann eftir götunni og að
næsta veitingastað þar sem þau
settust niður. David fékk sér kalt
vatn að drekka og mælti ekki orð
af vörum drjúga stund.
— Það hefur ekkert illt hlaupið
f þetta, sagði hann að lokum. —
Ég gerði bara þau hrapallegu mis-
tök að lfta á sárið og er ekki meiri
bógur en þetta að ég þoldi ekki að
sjá ósköpin.
— Viltu að við höldum áfram?
spurði Heien.
— Já, ég vil það auðvitað allra
helzt. Hvað með þig. Treystir þú
þér til þess.
— Hafðu engar áhyggjur af
mér, sagði Helen. — Ég er ekki
eins aum og þú virðist halda.
Frá Barcelona til I.erida eru
hundrað mflur hundrað mflur af
vegi sem vindur sig innan um
vínekrur og olfvur breiður upp í
hæðirnar þar sem litírnir eru
dökkir og hrjóstrugir og þegar
hærra kom hvarf gróðurinn að
mestu.
David hallaði sér aftur f sætinu
og sökkti sér niður í hugsanir
sfnar.
Ef hann væri barn Madeleine
Herault og Marcel Carriders
hvers vegna hafði hann þá verið
sendur til Énglands, Hvers vegna
hafði Marcel verið sviptur syni
sfnum og hver hafði haft um það
forgöngu? Hver hafði beðið
Simone að taka hann að sér og ala
hann upp sem sitt eigið barn?
Hvers vegna alla þessa leynd f
kringum þetta mál og hvers
vegna hafði Simone aldrei sagt
honum orð, aldrei fengist til að
segja neitt um uppruna hans.
Hvers vegna hafði hún þagað
þunnu hljóði um Heraultfjöl-
skylduna, bæfnn og húsið? Ef
hann hefði ekki af forvitni
ákveðið að koma til Frakklands
að sjá húsið hefði ekkert af þessu
komið i fram f dagsljósið.
Það getur ekki veríð satt,
hugsaði hann. Barn Madeleint
hefur dáið f fæðingu. Lfkingin við
myndina er bara grilla. Við vor-
um að ieita að svip og þess vegna
sáum við hann. Ég er sonur
Simone og Maurice Hurst. Ég er
hálf enskur. Ég veit það. Ég finn
ég er ekki alfranskur. Mér þykir
vænt um Frakkland en Engíand
er mitt föðurland. En þó — þarna
kom einnig inn f dæmið að hann
hafði aiíst upp f Englandi. Menn
venjast nýju umhverfi — hvað þá
ef þeir vita ekki betur hug sagði
hann.
Hann tók kveikjarann upp úr
vasa sfnum og velti honum í lófa
sér. „M.H.“ Maurice Hurst?
Madeleine Herault? Marcel hafði
þekkt kveikjarann aftur. Gæti
hann hafa átt kveikjarann og
látið grafa stafi konunnar sem
hann elskaði f hann? Eða hafði
hann þekkt hlut sem Maurice
Hurst hafði átt? Hafði hann
nokkurn tfma séð hann? Gat verið
að hann væri maðurinn sem hefði
skipulagt undankomu særða flug-
mannsins?
— Nei, hann komst ekki að
neinni niðurstöðu með þessum
heilabrotum sínum. Jafnvel
Marcel gat ekki vitað fyrir vfst
hvort hann væri sonur hans.
Honum hafði verið sagt að barnið
hefði dáið og vel gat verið að svo
hefði farið. Aðeins ein
manneskja vissi kannski allan
sannleikann. Konan sem þau voru
hér að leita að.
— Er allt f lagi með þig? spurði
Helen. — Hvað ertu með f
höndinni.
— Kveikjara sem faðir minn
átti, sagði hann og rakti fyrir
henni söguna.
— Eftir þvf hvernig þú lýsir
Simone virðist mér hún ekki sú
kona sem segir lygi að óþörfu,
sagði hún — Hvers vegna að
minnast yfirleitt á þennan
kveikjara við þig. Það var engin
þörf á þvf fyrir hana. Og ég held
ekki að Marcel geti hafa átt hann.
— Eins og þú sérð er ekki heil
brú f þessu öllu saman, sagði
David vonleysislega.
— Lfttu á útsýnið, farðu að sofa
og hættu að hugsa um þetta
þangað til við komum á leiðar-
enda, sagði Helen. — Þú veldur
sjálfum þér óþarfa heilabrotum
með þessu og auk þess verður þú
engu nær.
— Rétt mælirðu gæzkan, sagði
hann og reyndi að brosa.
— Þegar ég fhuga málið nánar,
ættirðu ekki að reyna að sofna.