Morgunblaðið - 12.03.1981, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. MARZ 1981
Robin Kern segjandi sojfu sína á sjúkrahúsi Varnarliðsins á
Kefiavíkurflugveili. Hún ætlar aftur að Glym og skoða þar aðstæður,
og klifra þangað niður sem hún datt.
Ég lamaðist
af skelf ingu
Inn af botni Hvalfjarðar er Botnsdalur og eftir honum
fellur Botnsá úr Hvalavatni. í Botnsá er foss sá sem hæstur er á
íslandi. fossinn Glymur. Hann mun vera um 200 metrar.
Laugardaginn 28da febrár sl. fóru sjö Bandaríkjamenn, ungt
fólk starfandi á sjúkrahúsi Varnarliðsins á Keflavíkurflug-
velli, að fossinum Glym. Þau voru öll nokkuð vön löngum göngum
og höfðu gengið á íslensk fjöll og sum farið áður að Glym — en þessi
Glymsferð verður þeim sennilega eftirminnilegust allra göngu-
ferða um ísland: Hér fer á eftir frásögn af þvi, þegar tvær
bandarískar konur féllu tæpa niu metra í Glymsgljúfri og sluppu
lítt meiddar og var hjálpað af borgfirskum björgunarmönnum.
Robin er önnur konan sem féll og Miller einn karlmannanna í
hópnum.
Frásögnin af því, þegar tvær bandarískar
konur féllu tæpa níu metra í Glymsgljúfri
Miller:
Klukkan var um 11.00 þegar við
komumst ekki lengra og stöðvuðum
bilinn. Um klukkan 13.30 vorum við
komin að fossinum og virtum fyrir
okkur þetta mikla vatnsfall. Það
var kalt þó veður væri stillt. Við
gengum hægt niður brattann, ætl-
uðum að komast niður gljúfrið og
safna steinum af árbotninum. Ég
tók að mér að leiða hópinn, leitandi
að öruggri leið niður, og klukkan
hefur verið 14.15 þegar ég hélt ég
hefði fundið greiðfæra leið. Ég
stökk niður á klettsyilu, um það bil
í mittishæð fyrir neðan brúnina,
þar sem félagar mínir stóðu og
fylgdust með mér. Standandi á
syllunni leist mér ekki á niður-
gönguna, hún sýndist brött og
sleip, og ég klifraði upp aftur og
sagði sem var að hér væri ekki
heppileg leið niður. En konurnar í
hópnum, konuna mína, Debbie, og
Robin Kern langaði á sylluna, og
konan mín sagðist ekki trúa öðru
en hún gæti fikrað sig þaðan niður.
Ég maldaði í móinn, en konan mín
sagði sér litist leiðin svo vel, að hún
vildi áfjáð fara, og ég sagði henni
að gera það sem henni fyndist
réttast, en mér þætti þessi niður-
ganga afleit og ætlaði lengra með
ánni og leita betri leiðar.
Ég og Tiso tókum aftur upp
göngu okkar og áður en við höfðum
farið 50 metra fundum við mjög
greiðfæra leið niður og örugga.
Þegar hér kom sögu, stóð ég í þeirri
trú að félagar okkar í hópnum
hefðu fylgt okkur Tiso, en svo var
ábyggilega ekki, því allt í einu
heyri ég Paul Mervine kalla ofsa-
lega, að tvö okar hefðu fallið niður!
Konan mín og Robin ...
Robin:
Þegar Miller og Tiso voru farnir
Krossinn sýnír hvaðan Debbie og Robin féllu, og neðst á myndinni
liggur Robin og tvö úr hópnum hlúa að honum.
Björn Egilsson frá Sveinsstöðum:
Ein nótt á Hofi
Að Hofi hjá Varmahlíð eru
tjaldstæði fyrir ferðamenn. Þetta
svæði er í brekku á móti austri
dálítið frá veginum. Stallar voru
gerðir í brekkuna og á þeim eru
tjaldstæðin vel slétt. Framan und-
ir hverjum stalli er lítil brekka og
þar er gott að halla sér út af og
njóta sólar þegar hún skín, eða
láta sér iíða í brjóst eftir vökunótt
með bakkusi.
A þessum tjaldstæðum mun
vera pláss fyrir 150 tjöld eða allt
að því. Útsýni er fagurt þarna.
Það sér yfir grænan Hólminn og
handan við hann rísa hin formr
fögru Blönduhlíðarfjöll. Hreinlæt-
isaðstaða er góð, heitt og kalt vatn
og rafmagn, svo karlmenn geta
skorið skegg sitt og konur undið
upp hárið, ef það hefur farið í
flóka yfir nótt. Þá eru tveir klefar
með steypiböðum og var það vel
þegið. Margt fólk hefur látið þess
getið, að hvergi í kringum landið
væri betri aðstaða né skemmti-
legra að tjalda.
Eg, sem þetta skrifa, hef verið
tjaldvörður á Hofi í þrjú sumur,
eða frá því að tjaldstæði voru búin
til á þessum stað. Mér hefur liðið
vel þarna og allir hafa verið mér
góðir. Eg hef líka verið þjáll, svaf
í húsinu og gegndi kalli á nótt sem
degi. Á meðan nótt var björt, var
fólk að koma til klukkan tvö á
nóttu. Eg hef líka reynt að vera
kurteis, og ef eg er góður við alla,
þá eru allir góðir við mig. Það er
réttlætislögmálið. Áður fyrr var
skaplyndi mitt ekki gull í skel. Það
var eins og fugl, sem flögrar
stefnulaust. Á seinni árum hef ég
reynt að marka því stefnu eins og
ég væri stjórnmálamaður. Sú
„niðurtalning" hefur borið þann
árangur, að nú kemur það sjaldan
fyrir að eg skipti skapi.
Sumarið áttatíu voru tjaldgestir
á Hofi 1762. Auk þess gistu 206
börn sem ekki voru látin greiða
gjald og voru þau innan 12 ára.
Fjöldi af þessu fólki voru útlend-
ingar. Ferðaskrifstofur með út-
lendinga tjölduðu tvisvar í viku og
stundum oftar. Auk þess voru
margir útiendingar á leigubílum
og margir gangandi. Illa gekk mér
að skilja Frakka, því þeir hafa svo
mikla andúð á Bretum, að þeir
hvorki vilja né kunna að tala
ensku.
Mér þótti það harla undarlegt,
að upp til hópa voru íslenzkar
konur miklu fallegri en útlendar.
Þegar eg hugleiddi þetta komst eg
að þeirri niðurstöðu, að þjóðern-
istilfinning mín væri alltof sterk.
Það var kvöld eitt, að tvær
konur komu að sunnan og tjöld-
uðu.
Þær voru komnar til vits, en
ekki ára, rúmlega tvítugar. Þær
voru að fara norður, eg held til
Eyjafjarðarsýslu og ætluðu að
vera nokkra daga á því svæði þar
sem þær drógu andann í æsku.
Þessar ungu konur buðu mér í
kaffi og voru svo blíðar og góðar
við mig, að mig dauðlangaði að
sofa á milli þeirra og finna ylinn
yfir nótt, bæði frá hægri og
vinstri. Svalt var úti. Eftir nokkra
daga komu þær aftur. Þá tjölduðu
þær ekki, en gerðu sér ómak til að
kveðja mig og þakka mér fyrir. En
fyrir hvað? Fyrir það að eg talaði
við þær.
Á liðnu sumri var eg sjötíu
nætur á Hofi. Allan þann tíma var
næði gott á tjaldstæðunum, friður
og ró, nótt og dag, nema um
Verzlunarmannahelgina, þegar
blóð rann eftir barsmíð aðfaranótt
3. ágúst, á sunnudagsnótt, þegar
hátíðin náði hámarki.
Það er annars undarlegt hvað
fólk safnast saman í mikinn
mannfjölda um þessa nafnfrægu
sumarhelgi. Það er eins og lýðnum
Björn Egilsson
sé stjórnað af einhverri múgsefj-
un eins og í forsetakosningum.
Mikið vín er drukkið, kæruleysi
magnast og skemmdarverk eru
unnin.
Að kvöldi 1. ágúst var fjölmenni
mest á tjaldstæðunum. Það voru
86 tjöld og 196 manns. Syðst á
tjaldstæðunum voru nokkur tjöld,
sem fólk á Vesturlandi átti. Vest-
lendingar áttu nóg vín og drukku.
Vestlendingar voru mér góðir, og
þegar eg kom til þeirra og bað þá
að hafa ekki hátt lækkaði kliður-
inn til muna.
Mér fannst þeir láta vel að
stjórn, enda voru þeir af því svæði
á Vesturlandi, þar sem fyrirmað-
urinn er kallaður einræðisherra.
Einræðisherra þarf að vera í
hverri sveit og bæ, því agaleysi er
yfirþyrmandi með íslendingum.
Þessa fyrstu nótt mátti heita
rólegt og lítill hávaði. Þó var það
síðla nætur að miðaldra kona frá
Þjóðverjalandi kom til mín með
miklu fasi, klagaði og flutti orð-
ræðu nokkra, sem eg sá í svip
konunnar að var röð af blótsyrð-
um. Þessi kona var í tjaldi nálægt
Vestlendingum.
Svo kom nóttin vonda aðfara-
nótt sunnudags. Fyrri hluta nætur
var enginn hávaöi meðan fólk var
á dansleik í Miðgarði og þá var
líka myrkur yfir allt. Klukkan að
ganga fjögur fór að birta og þá
kom fólkið af dansleiknum og varð
hávaði nokkur. Leið svo fram um
hríð og Vestlendingar stóðu í
smáhópum úti fyrir sínum tjöld-
um. Klukkan rúmlega 6 kom
bílstjóri úr Reykjavík inní húsið
til að stöðva blóðrás. Hann hafði
verið barinn í andlit, var illa
útlítandi og blóðslettur um öll
gólf.
Eg hafði ekki síma, en mér var
fengið tæki, sem eg gat kallað í og
heyrðist þá gegnum holt og hæðir.
Eg kallaði í lögregiuna og hún
kom innan tíðar.
Kona bílstjórans, lítið drukkin
og falleg, var manni sínum til
halds og trausts og flutti mál
manns síns við lögregluþjón, sem
ekki var úr Skagafjarðarsýslu.
Konan sagði að það væri hart að
vera búin að borga fyrir tjald-
stæði og hafa ekki frið. Voruð þið
í ykkar tjaldi? spurði lögreglu-
þjónninn. Konan lækkaði róminn
og sagði nei. Já, þið áttuð að vera í
ykkar tjaldi, sagði lögregluþjónn-
inn. Svo hélt konan áfram og sagði
að það væri furðuleg ósvífni að
berja manninn sinn, hún væri
búin að búa með honum í 16 ár og
hann hefði aldrei gert flugu mein
og svo væri hann tveggja manna
maki. Já, en eg er átta manna
maki, sagði Gústi lögregluþjónn.
Hann var eins og Egill Skalla-
Grímsson, sem barðist einn við
átta og hafði sigur. Konan endaði
frásögu sína með því að Vestlend-
ingurinn hefði barið með jap-
anskri aðferð, sem karate er
nefnd.
Lögregluþjónarnir gengu suður
á tjaldstæðin, töluðu eitthvað við
þá sem í ófriði áttu og fóru svo.
Eftir litla stund var bankað á
gluggann hjá mér. Það var 14 eða
15 ára piltur, sonur bílstjórans,
sem búið var að berja til blóðs.
Drengurinn var blóðugur um var-
ir, grátklökkur og bað mig kalla
fljótt í lögregluna, því það væri
brjálaður maður á tjaldsvæðinu.
Lögreglan kom mjög fljótt og fór
með bílstjórann og konu hans og
son til læknis. Síðar frétti eg að
meiðsli þeirra feðga hefðu ekki
verið alvarleg.
Á Vesturlandi eru margir góðir
sjómenn. Þeir eru hertir í átökum
við Ægi og líklega nota þeir
karate í baráttunni við öldur
hafsins. Og kjark skortir þá ekki,
að þora að berja mann sem er
tveggja manna maki og þar að
auki frá stórveldinu Reykjavík.
Á mánudagsnótt var allt hljótt.
Ég heyrði engan hávaða þegar
fólk kom af dansleiknum, en það
hafði verið umgangur um húsið.
Nærskjól af kvenmanni hafði ver-
ið skilið eftir á klósetti karl-
manna. Ég skildi ekki hvernig stóð
á þessu og lögreglan gat ekki gefið
mér neina skýringu á því fyrir-
bæri. Klukkan eitt um nóttina lét
eg heilar rúllur af pappír á
salernin, en þegar eg kom á fætur
klukkan 6 var búið að rekja niður
allan pappírinn á klósettum
karlmanna. Sumt lá á gólfinu,
sumt fyrir utan húsið og sumu
hafði verið vafið utan um tvö tjöld
norðast á svæðinu. Þar láu tveir
ungir menn framan í brekkunni,
höfðu meðvitund, en bærðu ekki á
sér.
Við vegamótin heim að Hofi var
stórt spjald með áletrun: „Tjald-
svæði fjrir fjölskyldur". Skammt
norðan /ið tjaldstæðin er hlið og
þar vai annað spjald og á það
skrifað: „Allur akstur bannaður
frá kl. 12 á miðnætti til kl. 8 að
morgn". Bæði þessi leiðbein-
ingarspjöld voru mölbrotin á
mánudagsnótt. Þetta atferli virð-
ist sýna það, að sú kynslóð, sem nú
er að vaxa til vits og valda, þolir
ekki boð og bönn, vill ekki hlýða
lögum og reglum.
Þegar þessi mannfagnaður eða
ófagnaðarhátíð sumarsins var lið-
in fór eg að slá og slá. Eg varð að
slá vellina einu sinni í viku til þess
að grasið yrði ekki of mikið og
gæti horfið ofan í rótina.
Mannlíf að Hofi er ekki „salt-
fiskur" heldur hitt sem skrifað
stendur: „Allt hold er gras“, sem
„afskorið verður fljótt".