Morgunblaðið - 26.04.1988, Blaðsíða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 26. APRÍL 1988
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SIGRÚN JÓNSDÓTTIR
frá Patreksfirði,
Hjallavegi 10, Reykjavík,
lést á Borgarspítalanum sunnudaginn 24. apríl. Jarðarförin aug-
lýst síöar.
Hjörvar Garðarsson,
Jón Sverrir Garðarsson,
Reynir Garðarsson,
Jóhann Baldvin Garðarsson,
Guðjón Steinar Garðarsson,
Vignir Ingi Garðarssorr,
Garðar Jóhannsson,
og barnabörn.
Ágústa Rósa Þórisdóttir,
Erna Sveinbjarnardóttir,
Helga Eygló Guðlaugsdóttir,
Guðfinna Óskarsdóttir,
Emelia Ástvaldsdóttir,
Guðlaug Þorsteinsdóttir,
Sonur okkar, unnusti, faðir, bróöir og frændi,
BJARNI SNORRASON,
lést 24. april. HólabergiO,
Snorri Agnarsson,
Helga Heiðberg,
Valgerður Snorradóttir,
Sigrún Snorradóttir,
Karl Snorrason,
Lilja H. Snorradóttir,
Agnar R. Snorrason,
Tryggvi Snorrason,
Lára Bjarnadóttir,
Ragnar Davíð Bjarnason,
Gunnar Júliusson,
Bragi Sveinsson,
Ástríður Hákonardóttir,
Carl Adams,
Snorri Þ. Eysteinsson,
Helga Helgadóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar og tengdafaðir,
HALLUR KRISTJÁNSSON,
fyrrverandi póstfulltrúi,
Úthlið 7,
lést í Borgarspítalanum að morgni 24. apríl.
Ingeborg Kristjánsson,
Inger Hallsdóttir, Kristján Baldvinsson,
Rúnar Þór Hallsson, Sigfríð Guðlaugsdóttir,
Heba Hallsdóttir, Eyjólfur Eðvaldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Eiginkona mín og móðir okkar,
GUÐRÚN LILJÁ KRISTMANNSDÓTTIR,
Stóragerði 13,
Reykjavik,
lést í Borgarspítalanum 24. þessa mánaðar.
Ásgeir P. Ágústsson,
Maria Ásgeirsdóttir, Guðbjörg Elín Ásgeirsdóttir.
Maðurinn minn,
t
ÓSKAR B. JÓNSSON
mælitækjasmiður,
lést mánudaginn 25. april. .
Fyrir hönd vandamanna, - Laufey Kristinsdóttir.
t
Eiginkona mín, móðir okkar og tengdamóðir,
FRIÐNÝS. MÖLLER,
Furulundi 11A,
Akureyri,
lést föstudaginn 22. apríl.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju föstudaginn 29. april kl. 13.30.
Alfreð Möller,
Halldór Hallgrimsson,
Gerður G. Möller,
Birgir B. Svavarsson,
Sverrir Sigurvinsson,
Stefanía Hauksdóttir
og fjölskyldur.
t
Útför föður okkar, tengdaföður og afa,
JÓHANNESAR G. JÓHANNESSONAR
hljóðfæraleikara,
Dvalarheimili aldraðra,
Borgarnesi,
fer fram frá Fossvogskirkju miövikudaginn 27. apríl kl. 10.30 f.h.
Jóhannes Garðar Jóhannesson, Ingveldur Sigurðardóttir,
Hörður Jóhannesson, Fanney G. Jónsdóttir,
Ólafur H. Jóhannesson, Arnþrúður Jóhannesdóttir,
Þórir Jóhannesson,
Gunnar Rafn Jóhannesson, Svala Valdimarsdóttir,
börn og barnabörn.
Gígja Möller,
Páll G. Möller,
Súsanna J. Möller,
Alma K. Möller,
Erla E. Möller,
Jóhann G. Möller,
t
Þökkum innilega hlýhug og vináttu við andlát og útför
GESTS MAGNÚSSONAR,
cand mag.
Gyða Guðmundsdóttir,
WMBfiHRUÍÍ f ÍÍ'ÍÍÍÍÍÍÍÍMÍf f Soffia Magnúsdóttir.
Jens Ragnarsson
húsvörður—Minning
Fæddur 5. október 1925
Dáinn 17. apríl 1988
Sunnudaginn 17. apríl sl. lést á
St. Jósefsspítalanum í Hafríarfirði
Jens Ragnarsson húsvörður í Haga-
skóla í Reykjavík. Jens hafði átt
við veikindi að stríða undanfama
mánuði en gekk þó til starfa sinna
dag hvem, lengur en kraftar hans
leyfðu, og varð því sjúkrahúsvist
hans stutt.
Það var haustið 1976 að Jens
gerðist húsvörður í Hagaskóla.
Skólinn er fjölmennur, 3 árgangar
7.-9. beklq'ar með samtals rúmlega
500 nemendum og starfslið skólans
fjölmennt, alls um 60 manns. Hús-
vörður sér um að ekkert skorti á
að skólinn sé í kennsluhæfu ástandi
dag hvern. Til þess að slíkt megi
takast er nauðsynlegt að hann sé
í góðu sambandi við allt starfslið
skólans, kennara, nemendur og
ræstingafólk.
Jens Ragnarsson stóðst þær
kröfur, sem gerðar voru til hans,
með mikilli prýði. Eðliskostir hans
vom skapmildi og jafnaðargeð sem
nýttist honum vel í erilsömu starfí.
Hann gætti þess að ekkert skorti á
til daglegra starfa — sá um að-
drætti — ýmist pöntunum gegnum
Skólaskrifstofu eða með því að út-
rétta sjálfúr það sem hann gat.
Hann var ósérhlífinn og gaf ríku-
lega af tíma sínum.
Ymsir kunna að halda að hús-
varsla sé óskastarf þeirra sem kom-
ast vilja í rólega vinnu. Starfíð
krefst að sönnu ekki mikillar líkam-
legrar áreynslu en er engu að síður
umfangsmikið eins og áður greinir.
Húsvörður þarf að færa nákvæmt
bókhald yfir starfslið sitt og skila
vinnuskýrslum, fylgjast með við-
haldi og sjá um að það sé fram-
kvæmt. Ollu þessu sinnti Jens með
prýði en auk þess kom í hans hlut
yfírumsjón með íþróttahúsi skólans
á daginn og ekki síst á kvöldin og
um helgar þegar húsið er leigt út
til íþróttafélaga borgarinnar.
Vinnudagur hans vildi því oft verða
langur. Þegar hann hafði lokið
starfsdegi í skólanum tóku við
reglulegar kvöldvaktir, 2-3 í viku í
íþróttahúsinu, sem venjulega lauk
um miðnættið.
Eg þykist vita að margir íþrótta-
iðkendur minnist Jens með hlýhug
á þessum degi því hann Ieysti oft
óvænt húsnæðisvandræði með lip-
urð og góðum samstarfsvilja.
Það kom einnig oft í hlut Jens
að sjá um móttöku ýmissa hópa
utan skólatíma t.d. í tengslum við
ráðstefnur og annað. Þetta gerði
hann af samviskusemi og lipurð.
Það var jafnan létt yfir honum,
hann var grandvar maður og dreng-
ur góður. Slíkum manni var gott
að treysta fyrir stóru húsi.
Eftirlifandi eiginkonu hans, Sig-
urbjörgu Kristjánsdóttur, kynntist
ég þegar hún hóf einnig störf við
Hagaskóla. Það leyndi sér ekki að
þau hjónin voru ákaflega samhent
í starfi og leik. Böm þeirra urðu
sjö og hann reyndist þeim hinn
besti faðir, góðviljaður og hjarta-
hlýr.
Eitt aðaláhugamál Jens síðari
árin var bygging sumarhúss í ná-
grenni Laugarvatns. Náði hann að
fullgera húsið og ræktun lóðarinnar
var komin vel á veg. Hugur hans
leitaði oft í þennan unaðsreit og það
var órækt merki um vorkomu þegar
maður fór að heyra hann hafa á
orði að nú væri gott að komast
austur.
Við Steinunn kveðjum Jens með
þökk fyrir áralanga vináttu. Haga-
skóli á honum margt að þakka og
ég vil ásamt öllu starfsliði skólans
votta eftirlifandi eiginkonu, börnum
og öðrum ættingjum innilega sam-
úð um leið og ég bið þeim guðs
blessunar.
Hann hvílij friði.
Einar Magnússon
Þreyta merkir hár og hár
hvítt, er líður vorið.
Sljógvar auga tár og tár.
Tæmist æskuþorið.
Allir hljóta sáir og sár,
svo þyngir sporið.
Leggst við baggann ár og ár,
unz menn fá ei borið.
Mörgum þykir vel sé veitt,
vinnist gullið bjarta,
láta í búksorg ævi eytt,
ágimdinni skarta.
En þeir flytja ekki neitt
yfír djúpið svarta.
Þangað fylgir aðeins eitt:
ást frá vinarhjarta.
Om Arnarson
Þegar okkur barst fregnin um
að hann Jens væri allur, fylltumst
við harmi og söknuði. Sjúkralegan,
sem við öll héldum að yrði stutt,
var þannig orðin að ferðalaginu
langa. Ferðalaginu, sem við öll þurf-
um að leggja upp í, fyrr eða seinna.
BirgirB. Guðbjarts-
son — Minning
Fæddur 13. mars 1944
Dáinn 14. apríl 1988
Þegar mælt er eftir 44 ára gaml-
an mann er það þyngra en svo að
tárum taki. Á sl. ári fékk Birgir
að vita að hann gengi með ólækn-
andi krabbamein. Lífið þvarr og
þreyttur sofnaði hann að kveldi 14.
apríl sl.
Leiðir okkar Birgis lágu fyrst
saman 1961, en þá var hann að
læra prentiðn í Félagsprentsmiðj-
unni, en ég var starfsmaður hjá
Dagblaðinu Vísi, sem var settur og
umbrotinn þar. Að loknu námi kom
hann til starfa í Prentsmiðju Vísis,
sem ég þá veitti forstöðu. í Blaða-
prenti vann hann nokkur ár. Árið
1972 hóf Birgir störf í prentstofu
minni. Síðastliðin fimm ár hefur
hann verið starfsmaður heildv. Ás-
bjöms Olafssonar hf.
Birgir var góður starfsmaður.
Hann hafði létta lund, alltaf já-
kvæður og snyrtimennska fylgdi
honum í starfi. Vinmargur var hann
og ræktaði þann garð vel.
Birgir kvæntist ungur -Þóru G.
Valtýsdóttur og áttu þau þrjá syni,
mestu efnismenn. Hjónin unnu úti-
veru og ferðuðust mikið. Var ætíð
hlýtt og notalegt að heimsækja þau
hjón, og fékk maður þá að sjá ferða-
lagið í myndum, en Birgir var pjiJ^-
ill áhugamaður um töku ljósmynda.
Á kveðjustund eru Birgi færðar
þakkir og kveðjur frá eigendum
Prentstofunnar og starfsfólki öllu,
og ég veit að þar má ég einnig
mæla fyrir hönd prentiðnaðar-
manna sem Birgir vann með.
Þóra mín og synir. Missirinn og
söknuðurinn er mikill. í helgri bók
er talað um trúmennsku sem veitir
lífsins kórónu. Líf Birgis mótaðist
af trúmennsku við allt sem gott er
og fagurt. Megi því Guð blessa
hann og ykkur öll sem eigið um
sárjiað'binda við fráfall hans.ti i)
Guðm. Benediktsson.
Við kynntumst Böggu og Jens
fyrir hartnær fímmtán árum, stuttu
eftir að hann Siggi kom inn í lif
okkar. Frá fyrstu kynnum fannst
okkur alltaf mikið til Jens koma.
Hér var á ferðinni einstaklega hlýr
maður, maður sem var ekki fyrir
það að hreykja sér, heldur jarð-
bundinn og góður maður. Það er
ekki oft að við fyrstu kynni sjái
maður hvaða mann viðkomandi
hafí að geyma, en í tilvikinu með
hann Jens fannst okkur öllum að
þama hlyti mikið ljúfmenni að vera
á ferðinni. Hann var ákaflegá ein-
lægur maður, bros hans yljaði öllum
um hjartarætumar, því að hann
brosti með öllu andlitinu. Þannig
komum við líka til með að minnast
hans Jens, sem, hlýlegs brosandi
manns.
Jens og Bagga urðu margra
barna aðnjótandi, og þannig ríkari
heldur en margur. Hann var stoltur
af þessum fríða hóp sínum og fór
ekki í launkofa með það. Hann var
líka barnabörnunum góður afi og
munu þau örugglega sakna hans
sárt.
Það var ljúft að hugsa til þess
hversu samrýmd Jens og Bagga
voru. Það var ekki bara að þau
ynnu saman, heldur voru þau ákaf-
lega samstíga í öllu utan vinnu-
tíma. Hámarkið á þessu var sumar-
bústaðurinn góði, sem þau reistu í
sameiningu og þar sem þau eyddu
mörgum góðum stundunum. Við
munum öll hversu Jens litli, nafni
afa síns, var spenntur að fara í
blessaðan bústaðinn, eins og hann
kallaði hann alltaf, og má segja að
bragð sé að þá barnið finnur.
Þó að samvera okkar með Jens
í þessum heimi hafi verið mun
styttri heldur en við hefðum óskað,
þá setti hann sannarlega mark sitt
á okkur, sem og aðra sem hann
þekktu. En Guðs vilja fær enginn
haggað og við lifum í þeirri trú að
eftir erfíð veikindi sé Jens nú sælli
en áður. Þjáningunum hefur linnt
og hann"er nú á góðum stað þar
sem honum líður betur en áður.
Auðvitað er alltaf erfítt að kveðja
ástvin sinn, en þegar maður veit
að honum líður betur en áður, þá
felst í því dálítil huggun.
Við vonum að góður Guð gefi
Böggu, börnum þeirra og fjölskyld-
um styrk á þessari erfiðu stundu.
Megi trúin á góðan Guð og vissan
um, að elskulegum Jens líði nú mun
betur en áður hjálpa ykkur á þess-
ari erfiðu stund.
Við kveðjum nú Jens Ragnarsson
með þessum fátæklegu orðum og
vonum að Guð og góðar vættir
geymi hann um aldir alda. Minning-
in um kæran vin mun að sama skapi
lifa á meðal okkar.
Fjölskyldan Selbrekku 1
Jens Ragnarsson, húsvörður í
Hagaskóla, lést í St. Jósefsspítala
í Hafnarfirði 17. apríl sl. eftir til-
tölulega stutta en harða baráttu við
ólæknandi sjúkdóm. Útför hans
verður gerð frá Dómkirkjunni í
Reykjavík í dag kl. 13.30.
Jens fæddist á ísafirði 5. október
1925. Hann lauk þar gagnfræða-
prófí og var svo um nokkurt skeið
til sjós. Jenni, eins og hann var
oftast kallaður af vinum og vanda-
mönnum, giftist systur minni, Sig-
urbjörgu Kristjánsdóttur, 1946.
Fyrst bjuggu þau á ísafirði, en
fluttu til Reykjavíkur árið 1947.
Böm þeirra eru: Sigurður Ágúst
viðskiptafræðingur, kvæntur Helgu
■ Valþemarsdóttur, Sigrún, búsett í í
Ameríku, gift Gordon Larson,