Morgunblaðið - 26.08.1988, Blaðsíða 14

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 26. ÁGÚST 1988
14
Minning:
Vilhjálmur Ingvarsson
framkvæmdastjóri
Fæddur 27. apríl 1940
Dáinn 18. ágúst 1988
í dag verður gerð frá Dómkirkj-
unni útför Vilhjálms Ingvarssonar
framkvæmdastjóra, sem andaðist í
Landakotsspítala 18. ágúst síðastlið-
inn. Með honum er genginn góður
vinur og frændi og er nú tregt tungu
að hræra. Litlir drengir lékum við
okkur saman sumarstund í Laugar-
ási við Síðumúla. Árin liðu og leiðir
lágu aftur saman, stundum daglega,
og nú síðast fyrir nokkrum vikum
uppi við Þverá, þar sem öllu amstri
var gleymt þó að lítt viðraði til veiði.
Drengir urðum við aftur. Svo kom
fregn af veikindum, dauða.
Dugnaðarforkur hlífði sér ekki og
lagði veikur í langferð. Þaðan kom
hann að vísu, en nú er hann farinn
aftur, þá ferð er enginn kemst und-
an. Mér er söknuður sár en í minning-
unni býr bros, vinátta, einlægni og
drenglund.
Vilhjálmur Ingvarsson fæddist í
Reykjavík 27. apríl 1940, sonur hjón-
anna Áslaugar Jónsdóttur og Ingvars
Vilhjálmssonar útgerðarmanns.
Áslaug var dóttir Jóns bónda í
Hjarðarholti í Stafholtstungum Tóm-
assonar að Skarði í Lundarreykjadal
Jónssonar og Sigríðar Ásgeirsdóttur
frá Lundum Finnbogasonar bónda,
bókbindara og útvegsmanns og
Ragnhildar dóttur Ólafs í Bakkakoti
í Bæjarsveit, er nú heitir Hvítár-
bakki, Sigurðssonar. Ragnhildur var
áður gift Ólafí á Lundum Ólafssjmi,
sem fórst af slysförum. Eitt barna
þeirra var Ragnhildur langamma mín
í Engey. Ásgeir hafði áður búið á
Lambastöðum á Seltjamamesi en
misst konu sína, Sigríði Þorvalds-
dóttur prests Böðvarssonar. Eitt
bama þeirra var Kristín langamma
mín á Komsá. Þannig lágu ættir
okkar saman á tvo vegu; hann var
jafnskyldur foreldrum mínum þó að
ekki verði rakinn skyldleiki þeirra í
milli. Nánar frænkur urðu mæður
okkar vinir.
Foreldrar Ingvars vom Vilhjálmur
Hildibrandsson bóndi og jámsmiður
af Víkingslækjarætt og kona hans
Ingibjörg Ólafsdóttir bónda á Bakka
í Þykkvabæ Ámasonar. Bjuggu þau
fyrst í Dísukoti í Þykkvabæ og síðar
í Vetleifsholti í Ásahreppi. Þau flutt-
ust til Reykjavíkur L919 og bjuggu
á Laufásvegi 20.
Áslaug frá Hjarðarholti varð
bráðkvödd á aðfangadag jóla 1968.
Henni var flest til lista lagt, er góða
konu má prýða. Ingvar lifír í hárri
elli og dvelst á Hrafnistu við Hafnar-
flörð.
Að loknu stúdentsprófí frá Versl-
unarskóla íslands 1961 hóf Vilhjálm-
ur störf með föður sínum, einkum
austur á Seyðisfírði. Það var hans
háskóli. Þá vom síldarár. Þeim dugði
ekki að salta síldina, verkið varð að
vinna til enda og þess vegna var
reist síldarbræðsla sem kennd var
við Hafsíld. Vilhjálmur var fram-
kvæmdastjóri hennar frá stofnun
1965 og söltunarstöðvarinnar
Sunnuvers frá 1962. Jafnframt vann
hann við ísbjöminn hf. og gerðist
framkvæmdastjóri þar 1971. Árið
1973 kom Jón bróðir hans einnig til
starfa við félagið og stóðu nú bræð-
umir báðir við stjómvölinn með föður
sínum. Getur vart samhentari menn.
Ingvar Vilhjálmsson hafði stofnað
ísbjöminn hf. árið 1944 en hafíð
útgerð, fískkaup og fískverkun í
Reykjavík 1935. Áður hafði hann
verið togaraskipstjóri, en í sjóróðra
fór hann fyrst á opnu áraskipi frá
Þorlákshöfn 1916. Þeir feðgar réðust
í það stórvirki að reisa eitt fullkomn-
asta hraðfrystihús landsins á Norður-
garði við Reykjavíkurhöfn í stað
gamla hússins á Hrólfsskálamelum
á Seltjamamesi. Jafnframt vom
gerðir út togarar og Hafsíldarverk-
smiðjan starfaði áfram. Þegar upp-
gripin vom mest var tekið á leigu
sfldarbræðsluskipið Norglobal. Fyrir
þremur ámm gengu ísbjamarfeðgar
svo til samstarfs við Reykjavíkurborg
um stofnun Granda hf., en hag-
kvæmt þótti að sameina rekstur
Bæjarútgerðar Reykjavíkur og ís-
bjamarins hf. í einu fyrirtæki. Eftir
stóð verksmiðjan á Seyðisfírði. í vet-
ur var tekin ákvörðun um end-
ursmíði hennar og keyptar vélar frá
Noregi. Enn var leitað hins full-
komna og ákveðið að nota nýjustu
tækni og framleiða verðmætara mjöl
en áður. Að þessu vann Vilhjálmur
heilum huga og í þágu þessa verkefn-
is lagði hann veikur í langferð.
Vilhjálmur kom víða við sögu í
atvinnulífí þjóðarinnar, einkum í
sjávarútvegi og fyrirtækjum og sam-
tökum tengdum honum. Þannig var
hann í stjóm Landssambands
íslenskra útvegsmanna og Verslun-
arráðs íslands og framkvæmdaráð-
um þeirra, í stjóm Fiskveiðasjóðs
íslands og stjómum ýmissa hlutafé-
laga, m.a. Sfldar- og fískimjölsverk-
smiðjunnar hf., Isbjamarins hf.,
Granda hf. og Olíuverslunar fslands
hf.
Vilhjálmur kvæntist 19. október
1969 Önnu Fríðu Ottósdóttur Winth-
ers umboðsmanns á Seyðisfírði
Magnússonar og konu hans Valdísar
Guðmundsdóttur. Böm þeirra em
Ottó, Valdís og Ingvar. Sambýlis-
kona Ottós er Elín Helena Bjama-
dóttir og eiga þau einn son, Bjama
Steinar. Yngri bömin eru í foreldra-
húsum. Vilhjálmur Qg Anna Fríða
áttu vel saman. Hún studdi hann í
störfum hans og bjó honum gott
heimili, fullt af hlýju, þar'sem gott
var að koma að loknu dagsverki. Þau
vom bæði smekkmenn og höfðu
komið sér upp góðu safni fágætra
bóka og fagurra málverka. Hennar
og bamanna er söknuðurinn mestur.
Vilhjálmur bar nafn afa síns. Um
hann orti Davíð Stefánsson frá Fa-
graskógi kvæðið Höfðingi smiðjunn-
ar og sagði:
Hann tignar þau lög, sem lífið
með logandi eldi reit.
Hann lærði af styrkleika stálsins
að standa við öll sín heit.
Hann lærði verk sín að vanda
og verða engum til meins.
Þá væri þjóðinni borgið,
ef þúsundir gerðu eins.
Þannig minnist ég frænda míns.
Blessuð sé minning hans.
Benedikt Blöndal
í þessum örfáu, fátæklegu orðum
langar mig að minnast Vilhjálms
Ingvarssonar, framkvæmdastjóra,
sem lést langt um aldur fram í
Landakotsspítala þann 18. ágúst eft-
ir skamma en ógnarharða sjúkdóms-
baráttu.
Vilhjálmur var gæddur mörgum
góðum mannkostum. Hann var ein-
stakt prúðmenni og alltaf var stutt
í glettnina, hann var dulur maður
og lítið fyrir að láta á sér bera. Hann
flíkaði lítt tilfínningum sínum eða
bar þær á torg. Hann var mikill at-
hafnamaður, alltaf með eitthvað á
ptjónunum, tranaði sér ekki fram,
en vann verk sín í hljóði. Hann átti
svo margt eftir ógert, en hafði þó
áorkað svo miklu.
Að leiðarlokum eru efst í huga
söknuður og þakklæti fyrir að hafa
fengið að kynnast þessum afbragðs-
manni sem svo brátt varð um í blóma
lífsins. En minninguna um góðan
dreng munum við eiga og hún yljar
okkur um hjartarætur um ókomna
framtíð.
Ég veit að litli drengurinn minn
sem nú spyr hvar afí sinn sé sendir
honum hlýjar kveðjur, því barns-
hjartað hafði fundið vin í Villa afa.
Elsku Anna, Ottó, Valdís og Ingv-
ar, ég bið góðan Guð að styrkja ykk-
ur og aðra ástvini í sorginni.
Blessuð sé minning Vilhjálms Ing-
varssonar.
Elín Helena Bjarnadóttir
Vilhjálmur var dugmikill athafna-
maður, sat í stjómum fyrirtækja og
stofnana og rak eigin fyrirtæki. Hér
verður starfsferill hans ekki rakinn,
það verður væntanlega gert af öðr-
um.
í þessum fátæklegu orðum vil ég
minnast góðs vinar og hafa sam-
verustundir fjölskyldna okkar verið
margar og ánægjulegar á undan-
fömum árum.
Vilhjálmur er af góðu fólki kom-
inn. Faðir hans, Ingvar Vilhjálmsson
útgerðarmaður, lifír_ son sinn í hárri
elli en móðir hans, Áslaug Jónsdótt-
ir, andaðist 1968.
Árið 1968 kvæntist hann Önnu
Fríðu Ottósdóttur frá Seyðisfírði og
eignuðust þau tvö böm, Valdísi, f.
1969, og Ingvar, f. 1973. Anna átti
son fyrir, Ottó, f. 1966, og gekk
Vilhjálmur honum í föður stað. Böm-
in em öll við nám.
Mörg góð ráð og ábendingar hef
ég fengið frá Vilhjálmi. Hann var
drengur góður í fyllsta skilningi þess
orðs; ekki aðeins gagnvart vinum
sínum heldur og gagnvart öllum öðr-
um.
Við hjónin höfðum ákveðið ferða-
lag með Vilhjálmi og Önnu þann 11.
ágúst, en þau komust ekki því sama
dag og Vilhjálmur kom úr viðskipta-
ferð frá Hong Kong 2. ágúst var
hann lagður inn á sjúkrahús og dó
þar 18. ágúst eftir stranga legu, sem
var konu hans og bömum mikið álag.
Fjölskyldan sýndi þar mikinn styrk,
sem ég treysti að þau sýni áfram.
Föður Vilhjálms, Ingvari, og
systkinúm hans, Sigríði og Jóni,
sendi ég innilegustu samúðarkveðjur
en með bróður sínum starfaði Vil-
hjálmur alla sína tíð. Samúðarkveðj-
ur fær tengdafaðir hans, Ottó W.
Magnússon, en samband þeirra var
gott og náið.
Fjölskylda mín sendir Önnu og
bömunum hugheilar samúðarkveðjur
og óskum við þeim allrar blessunar
um ókomin ár.
Blessuð sé minning hins góða
drengs', Vilhjálms Ingvarssonar.
Gísli Ólafsson
Af spjöldum sögunnar og íslenskri
söguerfð er að fínna einkunnagjöf
um manngildi. Þar ber hæst um mat
manngildis, þá mæts manns var get-
ið, að hann hafí verið drengur góð-
ur. Mér kom í hug þessi upprifjun
úr sögunni, er ég frétti um hið svip-
lega fráfall vinar mfns og félaga,
Vilhjálms Ingvarssonar.
Fundum okkar Vilhjálms bar sam-
an er við nokkrir félagar stofnuðum
fyrir nokkrum árum til félagsskapar,
tengdum veiðiskap. í félagsskap
þessum var Vilhjálmur ætíð traustur
og tillögugóður félagi, svörun hans
jafnan jákvæð og viðhorf til lausnar
verkefna er fyrir lágu mótuðu jafn-
vægi hugans, meitluðu raunsæi og
eðlislægri rökhyggju.
Lífíð er ráðgáta að því er tekur
til iengdar jarðneskrar tilvistar. Um
það gilda engar reglur og þrátt fyrir
framgang og tilorðningu mikilla
framfara á síðustu tímum á vett-
vangi tækni og vísinda hefur aðlægð
þessara þátta ekki fengið breytt
þessari staðreynd.
Það er mikil eftirsjá að slíkum
mannkostamanni, sem Vilhjálmur
var. Hann var í ytra sem innra dag-
fari mótaður mikilli ögun, sjálfsstill-
ingu og fölskvalausri einlægni í öllum
mannlegum samskiptum. Lífsstíll
hans var því prýddur þeim frábæru
eiginleikum, er jafnan fylgja góðum
dreng.
í afturhvarfí er mér fremst í huga
þakklæti fyrir samskipti okkar o^
samverustundir, ógleymanleg ferða-
lög innanlands sem utan, í Evrópu
og Vesturheimi. Hann var frábær
ferðafélagi og alls staðar sem hann
kom var hann hrókur alls fagnaðar.
Það voru mér dýrmæt forréttindi að
kynnast drengskaparmanninum Vil-
hjálmi, deila við hann geði og njóta
hans samneytis.
í félagsskap okkar verður staða
Vilhjálms vandfyllt og þar skarð fyr-
ir skildi. En endurminningamar
munu lýsa upp það tóm, sem orðið
er, og um síðir gróa öll sár með sam-
stillingu huga og handar.
Eiginkonu Vilhjálms, Önnu Fríðu,
bömum þeirra og öðrum ástvinum
er vottuð einlæg samúð á kveðju-
stund.
Gunnar Helgason
Vilhjálmur vinur minn er látinn
eftir tiltölulega stuttan hildarleik við
dauðann, sem yfírbugaði hann þó að
lokum. Segja má, að dauðinn sé
ávallt í nálægð, misjafnlega mikill
eftir t.d. búsetu manns á jarðar-
kringlunni, aldri o.fl. Baráttan við
dauðann er afstæð. Sem læknir get-
ur maður oftast nær tekið á honum
án of mikillar tilfínningasemi.
Þegar Vilhjálmur háði sína dauða-
orustu, fann ég undir lokin hversu
vanmátta maður er og einnig hversu
erfítt ég átti með að sætta mig við
þennan ósigur. Dauði aldraðra ein-
staklinga, jafnvel náinna skyld-
menna, tekur oft minni tilfínninga-
legan toll, en ef um er að ræða vin
eða skyldmenni á besta aldri.
Það er þetta sem gerir lokaþátt
þessa tilverustigs svo tilfinningalega
magnaðan. Svo var farið með ótíma-
bært fráfall vinar míns, Vilhjálms.
Hann hafði ávallt verið við bestu
heilsu. Skyndileg veikindi sem komu
eins og holskefla drógu hann til
dauða, þrátt fyrir vasklega fram-
göngu bestu lækna og hjúkrunarliðs,
sem völ var á. Ég vil færa þeim hjart-
anlegar þakkkir.
Vilhjálmur var aðeins 48 ára e_r
hann lést og því á besta aldri. Á
þessum aldri hafa menn aðeins lokið
hluta síns lífsstarfs. Hið sorglega er
þá að vera hrifinn svo skyndilega á
brott frá ungri eiginkonu og bömum
sínum, sem enn hafa ekki lokið nema
hluta af undirbúningi sínum fyrir
lífið.
Kynni okkar Vilhjálms og Önnu
Fríðu og fjölskyldu þeirra voru tilvilj-
unarkennd. Við vorum nágrannar í
nokkur ár og kynntumst eiginlega
gegnum yngstu syni okkar, sem voru
og eru skólafélagar. Strax eftir
fyrstu kynni skapaðist mikill vin-
skapur með fjölskyldum okkar, sem
hefur vaxið með árunum. Vilhjálmur
var höfðingi heim að sækja, dreng-
lyndur að eðlisfari og í alla staði
vænn. Við ræddum oft um heima og
geima og fannst mér hann mjög já-
kvæður persónuleiki, sem vildi öllum
gott og var öll neikvæð umfjöllun
um menn og málefni honum mjög á
móti skapi.
Anna Fríða mín, Ottó, Valdís og
Ingvar, missir ykkar er mikill, en
minningin um góðan dreng mun lifa.
Guð gefí ykkur styrk á þessum erf-
iðu tímamótum.
Haukur Jónasson
Aldrei er svo bjart
yfir öðlingsmanni,
“ að eigi geti syrt
eins sviplega og nú;
og aldrei er svo svart
yfír sorgarranni,
að eigi geti birt
fyrir eilífa trú!
Þetta vers, sem Matthías Joch-
umsson mælti af munni fram þegar
hann frétti skyndilegt fráfall Bergs
Thorbergs, landshöfðingja, fyrir
rúmri öld, hefur sótt á huga minn
síðan ég frétti andlát Vilhjálms Ingv-
arssonar, langt fyrir aldur fram.
Kynni okkar Vilhjálms urðu hvorki
eins náin eða löng og ég hefði ósk-
að, en þó fann ég strax eftir að þau
hófust, að ég hafði eignast í honum
tryggan og fölskvalausan vin, sem
aldrei myndi bregðast. Vilhjálmur
var sannkallaður öðlingsmaður í
þeirri merkingu, sem Matthías notaði
orðið um Berg Thorberg, allra manna
ljúfastur í lund og hjartahlýr, en þó
skapfastur og stórlyndur. Viðmót
hans var innilegt, blandið bæði
glettni og alvöru, og hann tók á
hveiju málefni af fullri hreinskilni
og drengskap. Þess vegna var ætíð
gott að vera í návist hans og blanda
við hann geði.
Vilhjálmur var um margt líkur
föður sfnum, Ingvari Vilhjálmssyni,
sem ég hef metið einna mest allra
íslenskra athafnamanna, og hann
hefur haldið ótrauður áfram lífsstarfi
föður síns, þótt oft hafi á móti blás-
ið hin síðari ár. En eins og margir,
sem standa í erfíðu veraldarvafstri,
átti Vilhjálmur sér athvarf í áhuga-
málum sínum, svo sem lestri og söfn-
un góðra bóka og listaverka. Um þau
efni var honum ljúft að ræða, og
höfðum við báðir lengi ætlað að gefa
okkur verulega góðan tíma til að
skiptast á skoðunum um þá hluti
alla, sem þó varð aldrei sem skyldi.
Á skilnaðarstund sendum við Dóra
Önnu og bömunum, öldnum föður
og öðrum ástvinum dýpstu samúðar-
kveðjur.
Jóhannes Nordal
Ég átti erfítt með að trúa mínum
eigin augum þegar ég fletti Morgun-
blaðinu yfír kaffíbollanum sl. föstu-
dagsmorgun. Vinur minn Vilhjálmur
Ingvarsson var látinn.
Það tekur tíma að átta sig á þeirri
staðreynd að Vilhjálmur er ekki með
okkur lengur. Það er alltaf erfitt að
sætta sig við fráfall fólks í blóma
lífsins fyrirvaralaust. Ávallt er verið
að minna okkur á hverfult líf okkar
og hvemig glöð og björt lífsstund
getur breyst í sorg og söknuð.
Vilhjálmur fæddist í Reykjavík 27.
apríl 1940, sonur hjónanna Ingvars
Vilhjálmssonar útgerðarmanns og
konu hans, Áslaugar Jónsdóttur frá
Hjarðarholti, Borg.
Kona Vilhjálms var Anna Fríða
Ottósdóttir frá Seyðisfírði. Leiðir
okkar lágu fyrst saman 1978. í júlí
það ár réðst ég til starfa á skrifstofu
Isbjamarins, í nýju og glæsilegu
frystihúsi út á Granda. Man ég vel
þegar ég kom í viðtal hjá Vilhjálmi,
ég var kvíðinn eins og flestir sem
slflrt gera, en ekki var ég búinn að
sitja lengi, þegar mér fannst ég vera
búinn að þekkja hann alla ævi, slíkt
var viðmót hans.
Á þeim tíu árum sem við Vilhjálm-
ur vorum vinir gerðist margt. Það
skiptast ávallt á skin og skúrir. Hann
bar sig oftast vel, hann bar ekki
áhyggjur sínar á torg fyrir hvem sem
var, hann vissi að það var til lítils.
Það er oft í mjöl- og lýsisviðskipt-
um sem þarf að taka skjótar ákvarð-
anir. „Hik er sama og tap“, á þar
stundum við, eða frekar „að veðja á
réttan hest", — hans hestur sigraði
oft.
Helsta áhugamál Vilhjálms var
laxveiði, hann var dijúgur í viðureign
sinni við þann silfraða, enda naut
hann sín vel á bakkanum, í baráttu
sem gat endað á ýmsa vegu.
Vilhjálmur og Anna byggðu sér
og fjölskyldunni fallegt sumarhús við
Þingvallavatn. Þar sást vel að
smekkfólk réð ríkjum, enda höfðu
þau mikla ánægju af dvöl sinni þar.
Allt sem Vilhjálmur tók sér fyrir
hendur varð áhugamál hjá honum,
hvort sem var í starfí eða leik. Þetta
er mikill kostur hveijum manni.
Hann hafði skemmtilegt skopskyn,
ákveðnar skoðanir og stóð fast á
þeim, þess vegna var gaman að
umgangast hann.
Hann var vinur vina sinna, það
fékk ég oft að fínna.
Bræðumir Jón og Vilhjálmur unnu
vel saman, samband þeirra var eins
og bræðra skal vera, kært og alúð-
legt, með virðingu hvor fyrir öðrum.
Nú er efst í huga söknuður og
þakklæti fyrir að þeklcja góðan dreng
og söknuður vegna þess að kynnin
urðu allt of stutt:
Nú er sár missir hans nánustu,
föður hans, Ingvari Vilhjálmssyni,
Önnu, Ottó, Valdísi og Ingvari svo
og öðmm ástvinum, sendir fjölskyld-
an á Lindarbraut 10 innilegar samúð-
arkveðjur.
Guð blessi minningu um góðan
dreng.
Karl Óskar Hjaltason
Það er skarð fyrir skildi þar sem
er lát vinar míns Vilhjálms Ingvars-
sonar framkvæmdastjóra.
Vilhjálmur Ingvarssonar var
óvenjulega sterkur persónuleiki.
Hann var fagurfræðingur og naut
lífsins og gersema þess. Hann var
jafnframt skapmikill athafnamaður,
sem mjög rounaði um í hveiju liði.
Hann var góður vinur vina sinna, og
ógleymanlegur öllum þeim sem
kynntust honum. Skarð hans verður
vandfyllt.
Ég á Vilhjálmi, íjölskyldu hans og
skyldmennum margt að þakka, bæði
í viðskiptum og einkalífi. Samt vefst