Morgunblaðið - 19.11.1994, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 19. NÓVEMBER 1994 31
1979 til loðnuveiða. Strax við
fyrstu kynni varð mér ljóst að þar
var einstakur maður á ferð. Ingvi
var ávallt léttur í lund og hafði
einstakt lag á að segja góðar sög-
ur. Hann var flinkur skipstjóri,
hafði byijað ungur og alltaf geng-
ið vel. Ingvi náði góðum árangri
í starfi hvort sem um var að ræða
skipstjórn eða veiðieftirlit og raun-
ar held ég að það hefði verið sama
hvað hann hefði tekið sér fyrir
hendur, hann hefði alls staðar náð
góðum árangri.
Ingvi starfaði með hléum hjá
Festi hf. og var á síðastliðnu sumri
með Þórshamar á loðnu.
Ingvi var gæfumaður. Þau hjón-
in María Hjálmarsdóttir og hann
áttu fallegt heimili á Eskifirði sem
bæði gott og gaman var að heim-
sækja. Þar ríkti ávallt mikil glað-
værð og voru hjónin Ingvi og
Maja samtaka um að taka vel á
móti fólki sem þangað kom. Ekki
var síður gaman að fá þau í heim-
sókn, ávallt hress og kát.
Við sem eftir stöndum erum
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast þessum ljófa dreng.
Hjartanlegar samúðarkveðjur
sendum við Maríu og börnunum.
Elsa og Sigmar, Grindavík.
Ingvi Rafn Albertsson skipstjóri
lést 10. nóvember sl. á sjúkrahúsi
í Reykjavík 55 ára að aldri. Ingvi
fæddist á Eskifirði 13. ágúst 1939.
Foreldrar hans voru Hrefna Björg-
vinsdóttir og Albert Aalen, en
hann ólst upp hjá móðurforeldrum
sínum, þeim heiðurshjónum Björg-
vini Guðmundssyni og Sigurveigu
Kristjánsdóttur.
Ingvi Rafn fór til sjós 15 ára á
Arnarfellið og starfaði þar sem
sjómaður til 18 ára aldurs. Þá lá
leið hans í Stýrimannaskólann.
Hann var fyrsti stýrimaður á Birki
frá Eskifirði hjá hinum kunna afla-
manni, Sigurði Magnússyni. Ingvi
Rafn var orðlagður aflamaður og
var landskunnur síldveiðiskip-
stjóri. Hann var skipstjóri á kunn-
um aflaskipum, t.d. Hólmanesi,
Birki, Seley og hin síðari ár var
hann með Þórshamar.
Ég kynntist Ingva Rafni eftir
að ég fluttist frá Austurlandi.
Hann veiktist fyrir ellefu árum af
hjartasjúkdómi og fór í kransæða-
aðgerð til London árið 1983 eða
aðeins 44 ára, en náði góðri heilsu
aftur. Árið 1990 var hann einn
af stofnendum Félags hjartasjúkl-
inga á Austurlandi og í fyrstu
stjórn félagsins. Hann varð for-
maður félagsins árið 1992 og stór-
efldist félagið undir hans forystu.
Stjórn félagsins ætlaði að koma
upp endurhæfingu á Austurlandi
fyrir hjartasjúklinga á næsta ári
og hafði Ingvi Rafn unnið gott
undirbúningsstarf. Hann hafði
mætt á tveimur þingum hjá Lands-
samtökum hjartasjúklinga og
hafði margt gott til málanna að
leggja og vakti verðskuldaða at-
hygli fyrir góðar tillögur og hnitt-
in tilsvör. Hann mætti einnig á
tveimur þingum SIBS og var jafn-
an hrókur alls fagnaðar á manna-
mótum. Þá fór Ingvi Rafn ekki
dult með áhuga sinn á málefnum
Austurlands og hafði mikinn og
heilbrigðan metnað fyrir byggðar-
lag sitt og íbúa þess.
Ingvi Rafn átti farsælt fjöl-
skyldulíf. Hann giftist Maríu
Hjálmardóttur árið 1960 og áttu
þau fjögur börn. Þegar við kveðj-
um góðan vin er mér efst í huga
þakklæti fyrir hans frábæru störf
að margvíslegum hágsmunamál-
um hjartasjúklinga og er mikill
skaði að missa hann einmitt þegar
mikils mátti vænta af farsælum
störfum hans. Ég vil senda eigin-
konu, fjölskyldu og vinum samúð-
arkveðjur, en minningin um góðan
dreng vinnur harmi gegn. Blessuð
sé minning Ingva Rafs Albertsson-
ar.
Sigurður Helgason, form.
Landssambands hj artasj ú k linga.
GUNNAR
BJÖRGVINSSON
+ Gunnar Björg-
vinsson fæddist
á Hlíðarenda í
Breiðdal 8. apríl
1916. Hann lést á
Landspítalanum 16.
október síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Heydala-
kirkju 29. október.
Foreldrar hans
voru Sigurbjörg
Erlendsdóttir og
Björgvin Jónasson,
sem bjuggu á Hlíð-
arenda. Þeim hjón-
um varð tíu barna
auðið og náðu átta þeirra full-
orðinsaldri. Gunnar stundaði
alla almenna vinnu til sjós og
lands á sínum yngri árum, m.a.
við brúarsmíð, hafnargerð og
jarðvinnslu, en lærði síðan
meðferð vinnuvéla og var lengi
verkstjóri bjá íslenskum aðal-
verktökum, þar sem hann lauk
sinni starfsævi.
ÞEGAR aldurhniginn maður sjúkur
og þreyttur kveður þennan heim er
slíkt ekki tilefni sorgar. Eftir þrautir
erfíðrar sjúkdómslegu, kemur dauð-
inn frekar sem kærkomin lausn.
Þó okkur finnist ef til vill að það
sé ekki á réttu augnabliki sem
stundaglas jarðlífsins rennur út. Slík
verða þó endalok okkar, fyrr eða síð-
ar. „Um daginn eða stundina gefst
svo fáum val,“ segir í þekktu ljóði.
Allt frá fæðingu er vissan um enda-
lokin fyrir hendi sem staðreynd sem
enginn fær umflúið. Því vil ég nú
þegar Gunnar frændi minn hefur
lokið vegferð sinni meðal okkar,
minnast hans í ljósi þeirra góðu sam-
skipta sem við áttum um langan ald-
ur.
Hann hét Gunnar Björgvinsson og
14. ágúst sama ár og hann fæðist
hlýtur hann skírn samkvæmt prest-
þjónustubók Eydalaprestakalls, en
svo hét fæðingarsókn hans til
skamms tíma. Þar óx hann úr grasi.
Lífsskilyrði æskuáranna meitluðu þá
reynslu inn í hugann, að nýtni, dugn-
aður, nægjusemi ásamt samvisku-
semi og þrautseigju væru þær dyggð-
ir sem best væru fallnar til farsæls
veganestis á lífsbrautinni.
Vægðarlaus lífsbarátta æskuár-
anna var harður skóli sem mótaði
viðhorfín til tilveru fullorðinsáranna
síðar. Hlutskipti bræðranna allra
nema Gunnars, varð búskapur í sveit,
svo og systranna tveggja, Rósu sem
reisti bú á Sunnuholti við Seyðisfjörð
ásamt manni sínum Sigurði. Hún er
nú látin. Jóhanna Petra móðir mín
bjó um skeið á Gilsá í Breiðdal ásamt
Páli föður mínum. Þau slitu samvist-
um. Þá fluttumst við, hún og fjórir
ungir bræður, að Hlíðarenda til Sig-
urbjargar ömmu. Þar voru þá fyrir
Gísli Friðjón, kvæntur Sigurbjörgu
frá Veturhúsum, Herbjörn, Gunnar
og Erlendur bræður móður okkar.
Ragnar bróðir þeirra bjó lengst af í
Víkurgerði við Fáskrúðsfjörð ásamt
Elínu konu sinni frá Dísastaðaseli.
Hann er nú látinn. Einn bróðirinn,
Guðlaugur, ólst upp á Gilsárstekk í
Breiðdal hjá Guðlaugu og Guð-
mundi. Hann fann sér lífsförunaut,
Laufeyju, stúlku úr Borgarfirði
eystra. Þangað flutti hann og býr
þar enn. Herbjöm var um árabil
bóndi á Hlíðarenda. Hann er nú bú-
settur á Breiðdalsvík. Erlendur býr
í Fellsási ásamt konu sinni Frið-
björgu, sem er frá Færeyjum. Petra
móðir mín flutti með Erlendi í Fells-
ás frá Hlíðarenda sem bústýra og
lifir þar nú í hárri elli.
Gunnar frændi, eins og við bræð-
urnir systursynir hans kölluðum
hann, hlaut það hlutskipti að stunda
alla almenna vinnu þess tíma til sjós
og lands á yngri árum. Hann vann
meðal annars við brúarsmíð, hafnar-
gerð, vegabætur og jarðvinnslu. Öll
ný tækni heillaði hann, og þegar
fyrstu jarðýturnar komu lærði hann
notkun slíkra véla.
í hans uppvexti byrjuðu börn strax
„að létta undir“ á heimilum svo fljótt
sem þroskinn leyfði,
annað þekktist ekki.
Öllum var talið hollast
að læra sem fyrst til
verka. Fólk varð fyrr
sjálfbjarga og slíkt var
nauðsyn. Allir urðu að
leggja sitt af mörkum
til að heimilið kæmist
af og fjölskyldan leyst-
ist ekki upp.
Sjórinn og fiskurinn
heilluðu Gunnar ungan
þó ekki yrði sjömennsk-
an ævistarfið, en til
hinstu stundar var
áhuginn bundinn afla-
brögðum og athöfnum
okkar á hafinu. Hann var á vertíðum
fyrrum. Þegar hann kom heim í vert-
íðarlokin var hann óþreytandi að
segja okkur litlu frændunum frá líf-
inu í verstöðinni og á sjónum. Við
vorum þakklátir áheyrendur og
spurningum okkar var svarað að
bragði.
Hann talaði til okkar eins og full-
orðinna manna. Hann var sérlega
bamgóður en átti ekki börn sjálfur.
Börn skynja slíkt best og smáfólkið
hændist að honum og sýndi honum
traust og einlæga vináttu. Ekki var
hans háttur að bera tilfinningar sínar
á torg við þá eldri, en samvistir við
einlæg börnin voru honum lífsfylling.
Hann varð því einstakur í okkar
augum. Hann sem hafði séð og gert
svo margt sem okkur langaði til að
leika eftir seinna, þegar þroski og
geta leyfðu. Hann varð okkur fyrir-
mynd og hann átti líka alltaf tíma
handa okkur litlu frændum sínum.
Aðstoðar hans var leitað til að
framkvæma hluti sem I okkar augum
voru stórmerkilegir. Þá oftast við
smíði á einhverju sem okkur langaði
í. Þar naut hann sín. Margir lítils-
metnir hlutir fengu nýtt hlutverk,
nýja þýðingu, nýtt gildi. Oftast voru
það leikföng sem búin voru til, leik-
föng sem í okkar augum slógu allt
annað út. Aðkeypt leikföng voru
ekki til á okkar heimili. En bogar,
örvar, valslöngur og teygjubyssur í
miklu úrvali, auk fugla úr ýsubeini
og kvistum. Allt var þetta óviðjafnan-
legt, og heimasmíðaðir taflmenn voru
dýrgripir. Við bræður gleymum aldr-
ei „línubyssunni" sem smíðuð var úr
leyfum vatnsfötu og gúmmíslöngu
og skaut smásteinum lengra og
hærra en áður hafði sést.
Og ekki má gleyma bátunum sem
siglt var þrotlaust á lækjum og poll-
um, svo og bílum og vinnutækjum.
Undir hans leiðsögn varð til vatns-
drifið spaðahjól í lækjarsprænu. Lík-
legt er, að öll sú umfjöllun sem bát-
ar skip og sjór fengu á okkar æsku-
heimili, þar sem Gunnar frændi var
okkar viskubrunnur, hafi orðið til
þess að leið okkar bræðranna lá
snemma úr sveit til sjávar. Þrír okk-
ar urðu skipstjórnarmenn að ævi-
starfi, en einn hlaut ungur legstað í
hafinu.
Starf sæfarans heillaði, svo ljóslif-
andi ævintýr voru frásagnir Gunnars
okkur ungum. Hann gaf okkur bæk-
ur í jólagjöf, vildi að við læsum og
fræddumst. Sjálfur hlaut hann minni
skólagöngu en vilji stóð til. Á einstak-
an hátt var Gunnari frænda veiðieðli
í blóð borið. Hann var listaskytta og
laginn með veiðistöng.
Hann innrætti okkur virðingu fyr-
ir bráðinni. „Hún á sinn rétt, það
eiga allir rétt til lífsins, ekkert kvik-
indi er svo aumt, að það eigi ekki
þennan rétt.“
Að aflífa dýr snöggt og fumiaust,
aldrei taka meira en þörf var fyrir.
Hann fór aldrei til veiða með byssu
á helgum degi, taldi lágmark að dýr-
in ættu sinn frídag eins og mannfólk-
ið. Rjúpnaveiði hans sýndi að þar fór
afburðaskytta. Veiddi oft með litlum
riffli sem tók eitt skot. Hann smíð-
aði sjálfur miðin á vopnið.
„Eitt skot, einn fugl,“ sagði hann.
Þá voru oft færðar heim 50 til 70
tjúpur að kvöldi, og haustveiði vel á
annað þúsund fugla þekktist.
Við Gunnar skrifuðumst á fram
eftir árum. Þannig fylgdumst við
hvor með öðrum þó langt væri á
milli. Árið 1953 hóf hann störf á
vegum Hamilton á Keflavíkurflug-
velli. í sendibréfum fæ ég strákur í
sveit að fylgjast með stórfram-
kvæmdum við flugbrautir og efnis-
töku í Stapafelli. Stórvirkustu tækj-
um landsins er beitt.
Hann lýsir aðbúnaði, matföngum,
svefnskálum, klæðaburði og um-
gengni við þá útlendu „Kanana“. Svo
hefur hann störf hjá íslenskum aðal-
verktökum sem verkstjóri. Þar lauk
hann sinni starfsævi.
Sá tími var að hans sögn bestu
æviárin. „Mér leið hvergi betur.“
Betri húsbændur og betri vinnufélag-
ar voru ekki til að hans mati. Þetta
var samhentur hópur góðra drengja,
samtaka á vinnustað og eyddu frí-
tíma saman. Voru eins og ein stór
fjölskylda.
Þegar frændi lá banaleguna heim-
sóttu þessir góðu drengir vininn sinn
á sjúkrabeðinn, og hann sagði okkur
frá því að þeir hefðu komið, og þá
glaðnaði yfir honum. Traust var vin-
átta Gunnars við margan góðan
dreng. Hann var vinsæll af því fólki
sem hann kynntist. Sérstaklega vil
ég nefna áratuga vinskap hans og
aldavinar hans Þorsteins Hermanns-
sonar. Hafí hann og allir aðrir ónafn-
greindir vinir og vinkonur ævarandi
þökk fyrir vináttu um langan aldur.
Frændi kom til mín að áliðnu sumri,
sagðist þurfa að skjótast inn á spít-
ala í nokkra daga í rannsókn. Hann
hugði á ferðalög þegar hann kæmi
aftur. Þær ferðir verða aldrei famar.
Hann trúði því til endaloka, að
bati væri nærri. „Þeir geta svo
margt, læknarnir, núorðið,“ sagði
hann eitt sinn. „Sjáðu bara hann
Brynjólf vin minn, hann var nú hálf-
blindur fyrir löngu, nú sér hann eins
og köttur! Já, þeir geta nú ýmis-
Iegt.“ Þegar ég var í námi forðum,
bjó ég um tíma hjá honum í íbúð
hans á Mánagötu 5. Þetta var eitt
herbergi, frekar lítið, en okkur leið
vel. Allt það besta stóð mér til boða.
Betur gerir enginn. Hafðu þökk fyr-
ir, frændi.
Norðurmýrin í Reykjavík var hans
heimaslóð og unaðsreitur. „Þar er
svo fallegt á vorin,“ sagði frændi.
Eftir áratuga búsetu þar, fyrst á
Vífilsgötu 15 og langan tíma á Mána-
götu 5 keypti hann íbúð á Mánagötu
22 og þar bjó hann til æviloka. Hon-
um var gamli miðbærinn og hafnar-
svæðið kært. Gekk þar mikið um á
seinni árum.
Gunnar var glaðsinna og mikill
húmoristi. Hann var höfðingi heim
að sækja. Honum þótti gaman að
lyfta glasi á vinafundum ef svo bar
undir, en lagði slíkt af með aldrinum.
„Eg er búinn með kvótann," sagði
hann kankvís. Hann fyrirleit sýndar-
mennsku. Hann fylgdist með störfum
Alþingis, oft af þingpöllum, og fannst
mikið skorta á ráðdeild' og hyggindi
í landsstjórninni og gaf sig hvergi í
slíkri umræðu. Eftir 41 árs búsetu í
Reykjavík var hann mjög vinamarg-
ur.
Smáfólkið nágrannar hans á ekki
lengur von á einhveiju góðgæti, þeg-
ar það spyr eftir vini sem er horfinn.
Lítilmagninn átti ávallt traustan
málsvara í Gunnari Björgvinssyni.
Síðustu vikurnar naut hann sérlega
innilegrar umönnunar Sigþórs
frænda síns og Þóreyjar Þórarins-
dóttur konu hans. Hún heimsótti
hann og dvaldi með honum daglega
meðan hann lá banaleguna. Sigþór
sat við beð frænda síns og hélt í
hönd hans þegar kallið kom. Gunnar
frændi fékk hægt og friðsælt andlát.
Hádegisblundurinn varð upphafið að
svefninum eilífa. Ég var á leið til
hans í heimsókn en hann var farinn
fyrir hálfri stundu þegar ég kom.
Yfir honum hvíldi þá friður og ró
þess manns sem lokið hefur góðu
dagsverki og fer í friði, sáttur við
guð og menn. Hann var alla tíð
ókvæntur og átti ekki afkomendur.
Ættingjar ákváðu honum legstað í
hans fæðingarsókn, þar var hann
jarðsettur 29. okt. sl. Ég og fjöl-
skylda mín kveðjum þig, frændi.
Hafðu þökk fyrir allt sem þú varst
okkur. Umhyggja þín gleymist ekki,
þín er saknað.
Hvíl í friði.
Stefán Lárus Pálsson.
t
Elskulegur eiginmaður minn, sonur,
faðir okkar, tengdafaðir og afi,
FINNBJÖRN HJARTARSON
prentari,
Norðurbrún 32,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
þriðjudaginn 22. nóvember kl. 15.00.
Helga Guðmundsdóttir,
Jensína Sveinsdóttir,
Oddur Kr. Finnbjarnarson, Björg Dan Róbertsdóttir,
Guðrún Finnbjarnardóttir, Guðmundur Helgi Finnbjarnarson,
Jensína Helga Finnbjarnardóttir, Jón Hjörtur Finnbjarnarson,
Guðmundur Helgi Oddsson, Finnbjörn Oddsson.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
REIMAR SIGURPÁLSSON,
Arnarsíðu 2E,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Dalvíkurkirkju
miðvikudaginn 23. nóvemberkl. 14.00.
Jarðsett verður í Tjarnarkirkjugarði.
Ingibjörg Kr. Björnsdóttir,
Ellý Reimarsdóttir, Vilberg Pálmarsson,
Halldór Reimarsson, Guðrún Snorradóttir,
Hlynur Reimarsson,
Sigurbjörn Reimarsson, Elfsabet Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Innilegar þakkir til allra, er sýndu okkur
hlýhug og samúð við andlát og útför
eiginkonu minnar og móður okkar,
SVÖFU JÓHANNSDÓTTUR,
Svínafelli,
Öræfum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Skjól-
garðs fyrir ómetanlega umhyggju og
stuðning.
Magnús Á. Lárusson,
dætur og fjölskyldur þeirra.