Morgunblaðið - 01.08.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 1. ÁGÚST 1995 35
sýninga á verkum nemenda í hand-
og myndmennt.
Löngu fyrir alla þjóðfélagsum-
ræðu um jafnrétti karla og kvenna
var tekin upp sama kennsla í handa-
vinnu fyrir drengi og stúlkur í
Kópavogsskóla. Drengir námu
hannyrðir jafnt og stúlkur og stúlk-
ur smíðar jafnt og drengir. Þetta
var á fyrstu skólastjórnarárum
Magnúsar.
Magnús var góður og gegn skóla-
maður. Því miður varð starfsævi
hans styttri en vænta átti. Árið
1977 varð hann að láta af störfum
vegna veikinda, þá á besta aldri og
átti ekki afturkvæmt til starfa. En
eitt er víst að Kópavogsskóli mun
alltaf njóta starfa hans. Þau spor
sem hann skildi þar eftir sig verða
ekki afmáð.
Magnús Bæringur! Ég þakka þér
vel unnin störf í þágu Kópavogs-
skóla og fyrir góð kynni, og óska
þér blessunar í hulinsheimum.
Við Elísabet sendum Guðrúnu,
börnum, tengdabörnum, barna-
börnum og öðrum ástvinum Magn-
úsar alúðar samúðarkveðjur héðan
úr Jónshúsi í Kaupmannahöfn.
Olafur Guðmundsson,
skólastjóri Kópavogsskóla.
Þótt andlát hans hafi ekki komið
á óvart eftir langa sjúkdómstíð, er
erfitt að átta sig á og sætta sig
við, að hann Bæringur skuli vera
okkur horfinn. Hann, sem var eins
og ferskur, glaður blær kominn
norðan yfir fjöll, því mikill frískleiki
og kraftur einkenndi manninn og
fylgdi honum. Hann var ímynd ís-
lenzkrar karlmennsku að líkams-
burðum, hreystimennsku, snarræði
og vaskleika, svo fáir stóðust honum
snúning. Þannig minnist ég hans í
leikfimisalnum, skíðaferðunum, list-
rænum skautahlaupunum og vin-
samlegum fangbrögðum skólafélag-
anna á ganginum í gamla, góða
Kennaraskólanum okkar, svo og í
heimahúsum hverra annarra. En í
fylgd með þessari ytri, víkingslegu
manngerð var innri maðurinn ljúf-
ur, fíngerður, viðkvæmur, næmur,
jafnan glaður og búinn til hins bezta
í hverjum leik og starfi. Það var
einmitt þessi næmleiki innra manns-
ins, sem opnaði samskipta- og tján-
ingaleiðirnar í félags-, skóla-
mennsku-, leiklistarstarfinu og
söngnum — ekki hvað sízt í söngn-
um. Bæringur var söngmaður góð-
ur, ekki einungis tónnæmur, heldur
og hljómnæmur. Hann var einn
þeirra manna, sem heyrði samhljóm-
inn hið innra með sér áður en hann
söng. Þess vegna var gaman, enginn
vandi né áhætta að blanda röddum
stríðra tónbila J)ar sem hann var
annars vegar. I söngnum var það
trúlega sem við tengdumst hvað
nánast, en vinfengið var allt í senn
gleðiríkt, náið og harla traust. Því
þegar við hittumst, sem og hinir
bekkjarfélagarnir, var allt því lík-
ast, að við værum að koma inn úr
síðustu frímínútunum.
í hjúskaparmálum var Bæringur
gæfumaður. Það var einmitt í
bekknum okkar að hann fann eftir-
lifandi, ágæta eiginkonu sína, Guð-
rúnu Sveinsdóttur. Allt frá þeim
tíma hefur hún staðið honum
óskeikulléga við hlið í öllu lífi og
starfi. Kostir hennar hafa ekki hvað
sízt sannað sig hin mörgu, þung-
bæru sjúkdómsár, sem hún bar með
honum af hetjudáð.
Kæra skóla- og bekkjarsystir,
Guðrún og fjölskylda. Látið ekki
sorg og trega á ykkur festa. Þau
hugtök voru ekki í orðaforðanum
hans. Hjá honum ljómaði gleðin í
öndvegi ofar öllu. Guð hjálpi ykkur
að láta fögru minningamyndina
hefja upp til hæðanna þar sem eilíf-
ir endurfundir bíða.
Hér er góður drengur genginn.
Blessuð sé minning okkar kæra
Bærings.
Með innilegri samúð,
Jón Hjörleifur Jónsson
og Sólveig.
Eftirvænting ríkir alltaf í skólum,
þegar von er á nýjum kennara. Það
var einnig svo haustið 1948 þegar
kom til starfa að Marbakkaskóla,
ungur, stæltur og nýútskrifaður
kennari, Magnús B. Kristinsson,
sem átti meðal annars að kenna
leikfimi og íþróttir, sem ekki hafði
verið sinnt áður í skólum í Kópa-
vogi.
Um áramótin 1948-49 flytur
skólinn í nýtt hús við Digranesveg
(þar sem nú er Digranesskóli) og
breyttust kennsluaðstæður til hins
betra við það. Magnús var hug-
mynda- og hæfileikaríkur kennari
og þótti þröngt um sig til kennslu
í leikfimi og íþróttaiðkun innan
skólaveggja, og því brá hann á það
ráð að skipuleggja skíðaferðir nem-
enda sinna. Þá tíðkuðust ekki rútu-
bílar eða önnur þægindi til slíkra
ferða. Við mættum bara í skólann,
með skíðin okkar og nestið, og
gengum yfir til Vífilstaða. Þar und-
um við daglangt í brekkum og
bugðum undir stjórn Magnúsar sem
var mjög góður skíðamaður og
kennari. Enda varð orðstír hans við
Kópavogsskóla sá að hann var þar
alla sína starfsævi og síðustu árin
sem skólastjóri. En lífið er skrítið,
árið 1957 liggja leiðir okkar saman
á ný, þegar við tókum þátt í að
stofna Leikfélag Kópavogs. Þá
sýndi Magnús, sem var mikill fé-
lagsmálamaður, að honum var
margt til lista lagt „hann var leik-
ari af Guðs náð“. Saman störfuðum
við í leikfélaginu í fjölda mörg ár,
því verður aldrei neitað að á gullald-
arárum félagsins var Magnús einn
af sterkustu burðarásum þess,
hvort sem var á sviði eða baksviðs.
Ofarlega í huganum eru hlutverk
hans og túlkun t.d. í Gildrunni og
Alvörukrónunni, svo fátt sé nefnt
af þeim hlutverkum sem hann lék
hjá leikfélaginu. Enn sækjast sér
um líkir, 1959 vorum við aftur
meðal stofnenda félags, nú var það
Lionsklúbbur Kópavogs. í slíkum
félagsskap reynir á frumkvæði,
glaðværð og stjórnsemi sem hann
átti allt til. I Lionsklúbbi Kópavogs
valdist Magnús til flestra trúnaðar-
starfa, hann var formaður, ritari,
gjaldkeri og svo í forsvari nefnda
innan klúbbsins. Og auðvitað leysti
hann öll þessi störf vel af hendi og
þurfti enginn að fara í fötin hans
þar. Það kom þó engum á óvart að
hann varð „landsfrægur ljónatemj-
ari“ (siðameistari í Lionsklúbbi).
Orðstír Magnúsar í þessu embætti
barst víða og var hann oft fenginn
til að koma í aðra Lionsklúbba til
að kenna listir ljónatemjarans.
Magnús var alltaf að kenna, hann
kenndi mér í barna- og unglinga-
skóla, hannkenndi mér líka í skóla
lífsins.
Fyrir það vil ég þakka honum.
Ég sendi eiginkonu, börnum og
öðrum ástvinum samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Magnúsar Bær-
ings Kristinssonar.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Pétur Sveinsson.
Lífið er fljótt,
líkt er það elding, sem glampar um nótt,
ljósi, sem tindrar á tárum,
titrar á bárum.
(Matthías Jochumsson)
í dag er kvaddur hinstu kveðju
Magnús Bæringur Kristinsson,
fyrrverandi skólastjóri við Kópa-
vogsskóla. Kópavogsskóli er elsti
skóli bæjarins, tók formlega til
starfa 1949, og var eini skóli bæjar-
ins um tíma eins og nafnið gefur
til kynna. Magnús hóf kennslu í
Kópavogi 1948 og starfaði við
Kópavogsskóla til ársins 1981.
Um þróun skólamála er hægt að
lesa í Sögu Kópavogs og ekki ætla
ég að rekja hana hér en í bæ sem
byggðist upp eins ört og raun varð
á um Kópavog má geta nærri að
vel varð að halda á spöðunum til
að uppfylla fræðsluskyldu þeirra
fjölmörgu barna sem þangað flutt-
ust og þar fæddust á þessum blóm-
legu landnemaárum. Magnús tók
við stjórn Kópavogsskóla 1964 af
Frímanni Jónassyni.
Ég kom að skólanum haustið
1971. Þá voru ríflega 600 nemend-
ur þar í 6 árgöngum og kennt allan
daginn 6 daga vikunnar. Það var
því í nógu að snúast.
Mér er mjög minnisstætt þegar
ég kom í Kópavogsskóla í fyrsta
skipti, í viðtal vegna umsóknar um
kennarastöðu, og þá sérstaklega
góðar móttökur Magnúsar sem
færðist allur í aukana þegar hann
vissi hverra manna ég var en hann
og móðir mín voru jafnaldrar og
alin upp í Hrísey. Mér er til efs að
meiri Hríseyingur en Magnús hafi
verið til, svo fastur var hann í rótum
sínum. Sem skólamaður vann
Magnús margt til þarfa. Hann var
áhugasamur um allar framfarir
enda keppnismaður í eðli sínu og
ákaflega góður íþróttamaður. List-
ræna hæfileika nýtti hann i þágu
skólans en hann var drátthagur
með afbrigðum og góður leikari.
Ennþá eru til myndir sem hann
teiknaði sem hjálpartæki í lestrar-
kennslu. Ein mynd fyrir hvern staf,
táknræn fyrir hljóð stafsins. Leik-
hæfileika sína nýtti hann við upp-
setningu leikrita hjá nemendum og
kennslu í framsögn sem hann lagði
mikla áherslu á. Örugglega með
þeim fyrstu sem það gerðu og trú-
lega er Kópavogsskóli fyrsti skólinn
sem hætti að greina kynin í sundur
í handavinnu. Stúlkur í sauma og
strákar í smíði var liðin tíð í Kópa-
vogsskóla í upphafi áttunda áratug-
ar. Bæði kyn fóru í hvort tveggja.
Það er líka óhætt að rifja upp stór-
an hlut Magnúsar í félagslífi kenn-
arahópsins en hann og Guðrún kona
hans, sem var kennari við Kópa-
vogsskóla, voru höfðingjar heim að
sækja og kunnu að gleðjast og
gleðja. Á þessum árum var oft tek-
ið í spil í Kópavogsskóla, bæði í
frímínútum og eftir kennslu. Þar
var Magnús vel liðtækur bridsspil-
ari. Vísnagerð var líka í hávegum
höfð og allar vísur skrifaðar niður
í bók sem kölluð var Mæra. Magnús
á allmargar vísur þar. Alvara og
gaman eiga vel saman segir mál-
tæki og ég tel að Magnúsi hafi tek-
ist vel að fá okkur til að fara eftir
því og þar með að taka daglegum
störfúm af jákvæðni.
Þegar Magnús var rétt rúmlega
fimmtugur veiktist hann og varð
að láta af störfum. Hans hefur oft
verið minnst í Kópavogsskóla af
góðum gjörðum og við fylgdumst
með honum þegar hann var á dag-
legum gönguferðum í grennd við
skólann meðan hann hafði heilsu
til þess. Honum voru búin þung
örlög heilsuleysis árum saman en
hann tók því þó ótrúlega vel og
gæti hafa haft orð séra Matthíasar
að leiðarljósi:
í sjálfum mér býr sigur, líf og náð,
ef sólarmegin læri ég að stríða.
Þessum fátæklegu orðum er ætl-
að að vera þakkir til Magnúsar sem
skólamanns, yfirmanns og starfsfé-
Iaga. Guðrúnu, börnum þeirra og
fjölskyldum eru færðar samúðar-
kveðjur.
Með kveðju frá Kópavogsskóla.
Jóna Möller.
Mörg eru þau minningarbrot sem
upp koma í hugann þegar ég minn-
ist Magnúsar Bærings Kristinsson-
ar, fyrrum skólastjóra Kópavogs-
skóla. Hann átti í mörg hin síðari
ár við erfið veikindi að stríða. Ég
get ekki minnst Magnúsar án þess
að geta eftirlifandi eiginkonu hans,
Guðrúnar Sveinsdóttur, svo sam-
rýnd voru þau hjón í leik og starfi.
Guðrún var Magnúsi mikill stuðn-
ingur í veikindunum.
Ég hóf barnaskólanám á íslandi
í Kópavogsskóla 11 ára gömul eftir
6 ára dvöl erlendis. Þá skiptu hjón-
in Magnús og Guðrún með sér
kennslu í bekkjardeild jafnaldra
minna. Þau voru kraftmiklir kenn-
arar í Kópavogsskóla og það fór
ekki framhjá neinum að hér var
einlægt skólafólk á ferðinni.
Ég kem aftur í Kópavogsskóla
nýbrautskráður kennari haustið
1971 og kenni þar samfellt í 9 ár.
Aftur hitti ég þar Magnús Bæring,
nú sem skólastjóra. Mér er það afar
minnisstætt hversu vel Magnús tók
á móti mér, nýliðanum. Á þessum
árum fékk ég mitt kennarauppeldi.
Ég upplifi áratuginn 1970-’80
sem mikið átakatímabil í íslenskri
skólasögu. Ólíkar stefnur ruddu sér
til rúms hér á íslandi sem og ann-
ars staðar í heiminum. Ég kynntist
fyrst af eigin raun þeirri skóla-
stefnu sem ríkjandi var á íslandi
að skipta nemendum niður á bekkj-
ardeildir eftir lestrargetu og ís-
lenskukunnáttu þegar ég kom sjálf
í skólann til náms, illa talandi og
illa læs á íslenska tungu. Sama
stefna var ríkjandi í skólamálum
þegar ég hóf minn kennsluferil í
Kópavogsskóla. Það var áreiðan-
lega ekki létt verk að vera skóla-
stjóri á þessum árum. Kvennabar-
áttan var hávær og minnist ég dug-
mikilla kvenréttindakennara sem
vildu breyta skólakerfinu með einu
pennastriki. Þá gustaði af Magn-
úsi. Hann vissi að raunhæfar breyt-
ingar til batnaðar gerast hægt.
Enn þann dag í dag eru mikil
átök um álitamál í skólamálum eins
og blöndun í bekkjardeildir, sérúr-
ræði, nýbúakennslu, kennslu barna
sem dvalið hafa árum saman er-
lendis. Menn greinir fyrst og fremst
á um framkvæmdaleiðir, þ.e. leiðir
til þess að koma til móts við nem-
endur með ólíkar námsþarfir.
Magnús var opinn fyrir nýjung-
um sem skólastjóri' og minnist ég
þess að hann bað mig ásamt öðrum
kennara að sækja athvarfsiðju-
kennarasnámskeið um miðjan átt-
unda áratuginn. Nám þetta átti að
búa kennara betur undir það að
takast á við nemendur með hegðun-
arvandkvæði. Þar með kviknaði
áhugi minn á sérkennslumálum og
áttu þau Magnús og Guðrún sinn
þátt í að ég beindi kröftum mínum
æ meir í þá áttina.
Kópavogsskóli var á þessum tíma
velbúinn gögnum til nýbreytni.
Magnús var framsýnn og viidi búa
skólann sinn sem best úr garði. Þar
hafði hann mikinn metnað. Fram-
sýnin kemur einnig fram þegar
horft er til áhuga Magnúsar á
kennslu í framsögn, bæði fyrir nem-
endur og kennara. Mér vitandi var
þetta ekki almennt kennt í skólum
á þessum tíma. Leiklistarhæfileikar
Magnúsar nýttust honum hér afar
vel og reyndist honum því afskap-
lega auðvelt að hrífa nemendur með
sér.
Veikindi Magnúsar gripu síðar í
taumana og við tók erfiður kafli
sem skildi eftir sig djúp sár. Ég
upplifi að á þessum tíma hafi skól-
anum verið um megn að taka á
veikindum og breytingum af fag-
mennsku og nærgætni. Við erum
jú öll börn okkar tíma. Þegar um
ólíkar áherslur er að ræða milli
manna, í lifandi skóla, enda mál oft
í togstreitu. En það er einmitt þá
sem mér finnst mest áríðandi að
taka á málum af innsæi, skilningi
og virðingu.
Vonandi sjáum við fram á ábyrg-
ara og mýkra skólakerfi á næstu
áratugum þar sem yfirstjórn skóla,
kennarar og foreldrar sameinast
um að finna réttlátar og raunhæfar
lausnir fyrir alla innan skólans. Það
er mín tilfinning að Magnús styddi
heilshugar svona framtíðarsýn.
Ég votta Guðrúnu einlæga samúð
mína, svo og aðstandendum öllum.
Blessuð sé minning Magnúsar
Bærings Kristinssonar.
María I. Hannesdóttir.
Mörg framfaraspor hafa verið
stigin í skólamálum Kópavogs en
þrátt fyrir allt má telja að stærsta
átakið hafi verið þegar Kópavogs-
skóli var byggður og fyrsti áfangi
hans tekinn í notkun 1949, þá voru
erfiðir tímar og sveitarfélagið lítið
og bláfátækt.
Kópavogsskóli er því vagga
menntunar í Kópavogi og einn af
þeim sem lagði sitt lóð á vogarskál-
ina, Magnús Bæringur Kristinsson,
einn af fyrstu kennurum skólans og
síðar skólastjóri, er nú kvaddur með
nokkrum fátæklegum orðum.
Með því fyrsta, sem ég heyrði af
Magnúsi var að hann væri mjög
vinsæll og vel látinn kennari, en
fljótlega lágu leiðir okkar saman er
við tókum báðir sæti í stjórn Breiða-
bliks, sem þá var ungt og vanmegna
félag. Samt var reynt að halda uppi
félagsiífi og mikill styrkur og upp-
örvun var að því að starfa innan
Ungmennasambands Kjalarness-
þings og minnist ég þess að Magnús
var meðal fulltrúa Breiðabliks á
þingum þess, bæði í Mosfeilssveit
og Kjós. Segir það nokkuð til urh
breytta tíma að í þá daga kom ekki
annað til greina en gista í sveitinni
þegar um tveggja daga þing var að
ræða, enda skorti þar ekki gestrisni.
Á vegum Breiðabliks tók Magnús
þátt í íþróttum enda stæltur og vel
gerður líkamlega og var í því liði,
sem hóf knattspyrnuferil félagsins,
en fyrsti kappleikurinn var gegn
félögum okkar í Aftureldingu í
Mosfellssveit. Ekki var sótt gull í
greipar þeirra, enda Mosfellssveitin
miklu öflugra sveitarfélag á þeim
tíma en Kópavogur. w
Árið 1957 er Magnús einn af
þeim sem stofnuðu Leikfélag Kópa-
vogs og var ekki tvínónað við hlut-
ina, leikstjóri ráðinn og leikritið
„Spanskflugan" sett á svið og auð-
vitað í Kópavogsskóla, sem var þá
allt í senn skóli, samkomuhús, þing-
staður og guðshús. Magnús lék
unga manninn og elskhugann í þess-
um skemmtilega farsa, en bráðlega
var Félagsheimili Kópavogs opnað
og héldu þá flestir að aðstaða leik-
listar í Kópavogi ætti eftir að batna
en það fór á annan veg.
Fyi'sta leikritið, sem við Magnús
lékum saman í, var hið þekkta leik-
rit Agöthu Christie, Músagildran,
árið 1959. Ég minnist Magnúsar
úr öðrum eftirminnilegum hlutverk-
um, svo sem Sjakaiín gúvenor í
Alvörukrónunni og sem lögreglu-
manninum í prestsgervinu í franska
sakamálaleikritinu Gildrunni. Á
þessum árum var Magnús meðal
fremstu leikara Leikfélags Kópa-
vogs, en hann tók einnig þátt í fleiru
innan félagsins og var um skeið
varaformaður þess.
Magnús Bæringur var félags-
lyndur maður og var einn af stofn-
endum Lionsklúbbs Kópavogs og
starfaði þar meðan heilsan leyfði.
Það vill oft fara svo að góðir
kennarar verða skólastjórar, stund-
um jafnvel gegn vilja sínum. Ekki
skal neitt fullyrt um það hvort
Magnús hafi í raun viljað það stjórn-
unarstarf, en eitt er víst að það
reyndi mjög á mann, sem hafði ríka
skaphöfn og var tilfinninganæmur.
Ég leyfi mér að flytja Magnúsi
bestu þakkir mínar og annarra
stofnenda Leikfélags Kópavogs, en
sá hópur er nú tekinn að þynnast.
Ég þakka honum góðar og skemmti-
iegar stundir á sviði ög utan og
færi eftirlifandi eiginkonu og börn-
um þeirra samúðarkveðjur.
Sigurður Grétar Guðmundsson. >
Látinn er félagi okkar Magnús
Bæringur Kristinsson fv. skólastjóri.
Ekki er hægt að segja að lát
hans hafi komið okkur félögum á
óvart, en hann fékk heilablóðfall
1978 og náði ekki fullri heilsu eftir
það. Sérstaklega átti hann erfitt ;
með mál og gang, en var andlega
hress og mætti á fundum hjá okkur
af og til í kiúbbnum allt þar til fyr-
ir 2-3 árum, að hann fluttist á hjúkr-
unarheimilið Sunnuhlíð, þar sem
hann lést þann 20. júlí.
Magnús Bæringur var stofnfélagi
í Lionsklúbbi Kópavogs 1959 og eru
nú aðeins 4 stofnfélagar eftir í
klúbbnum. '*r
Magnús gegndi velflestum emb-
ættum og nefndarstörfum innan
klúbbsins meðan hann hafði heilsu
til, m.a. var hann ritari 1962-63,
formaður 1970-71 og siðameistari
var hann eitt árið og innleiddi þá
nýjan stíl í því embætti, þar sem
slegið var á létta strengi, enda var
Magnús hrókur alls fagnaðar, leik-
ari og söngmaður góður. Magnús
var gerður að heiðursfélaga Lions-
klúbbs Kópavogs 1987. Eftirlifandi
kona hans er Guðrún Sveinsdóttir
kennari, mikilhæf kona, sem borið
hefur með honum byrðar sjúkleika
og örorku af sönnum hetjuskap.
Um leið og við félagar Magnúsar
í Lionsklúbbi Kópavogs kveðjum
góðan félaga, sendum við Guðrúnu
og börnum þeirra samúðarkveðjur.
F.h. Lionsklúbbs Kópavogs,
Ólafur Gunnarsson,
formaður.