Morgunblaðið - 05.10.2000, Blaðsíða 66

66 FIMMTUDAGUR 5. OKTÓBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
Ljjóska
Ferdinand
Smáfólk
4
Hvað er í HárkoOa, Magga.. Ég f ár langar mig að vera
kassanum, ætla að vera með hana svaka sæt.
herra? á bekkjarmyndinni
Brosir þú Ég efast um að
Magga? það skipti öUu,
herra..
BREF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík # Sími 569 1100 e Símbréf 569 1329
Auðlindagjald
Frá Snorra P. Snorrasyni:
JÆJA Þá hefur niðurstaða
auðlindanefndar litið dagsins ljós og
er ekkert nema gott eitt um það að
segja. Mikið vildi ég að góð sátt ætti
nú eftir að ríkja um sjávarútveginn.
Það sem hinsvegar knýr mig til að
skrifa um þessa nýútkomnu skýrslu
er sú umfjöllun sem hún fékk strax
við útkomu hennar í ríkisútvarpinu
29. sept. sl. Þar var bæði talað við
Brynjólf í Granda og Friðrik í LÍÚ.
Voru þessir tveir menn sammála um
að útgerðarmenn væru tilbúnir að
ganga að þessu auðlindagjaldi að
uppfylltum vissum skilyrðum: jafn-
ræðisreglan yrði í hávegum höfð og
það skyldi greitt af launum sjó-
manna. Þetta eitt er nú alveg stór-
kostlegt, koma með þessa yfirlýs-
ingu þegar það er ósamið við
sjómannastéttina í heild sinni. Frá
mínum bæjardyrum séð er þetta
ekkert annað en skilaboð til sjó-
manna um að nú skuli sverfa til stáls
og boða til verkfalls sem fyrst.
Astæðan fyrir þessari niðurstöðu
er einföld. Þeir töluðu báðir um það
að þennan útgjaldaauka á útgerðina
yrði að taka alfarið af óskiptu afla-
verðmæti, sem sagt lækka laun sjó-
manna. Það er ekki nóg að sjómenn
séu að borga olíu og slit á veiðarfær-
um og búnaði, heldur ætla þeir líka
að bæta þessu auðlindagjaldi við.
Ég hef alla tíð verið hlynntur
kvótakerfi og oft ritað um það í
blaðagreinum, en kvótakerfið í
þeirri mynd sem það þróaðist í var
aldrei ætlun þeirra sem hönnuðu
það. Því er auðlindagjald í hvaða
formi sem er sjálfsagður hlutur. Ég
get líka tekið undir það með þeim,
að þá verði það að vera á jafnréttis-
grundvelli, þ.e.a.s. að öll fyrirtæki
sem vinna við að nýta sér auðlindir
þjóðarinnar borgi afnotagjald fyrir
það. Á sama hátt á það að vera alveg
ljóst að við sjómenn getum gert
sömu kröfu um það að við, einir
launafólks í landinu, séum ekki að
taka þátt í beinum rekstri sjávar-
útvegsfyrirtækja. Nú þegar eru tek-
in 30% af aflaverðmætinu áður en
laun okkar eru reiknuð út (30% af
óskiptu) og samkvæmt bráðabirgða-
útreikningi Brynjólfs sýnist honum
að það þurfi að taka svo sem 4% til
viðbótar til að standa straum af
kostnaðinum við auðlindagjaldið.
Þess vegna er það jafnréttismál að
við fáum okkar hlut af óskiptu og út-
gerðin eigi afganginn til rekstrarins
í hvaða formi sem hann er. Það er
óþolandi að búa við þessar aðstæð-
ur, að það sé einræðisstefna rekin í
þessu sambandi. Það hljóta allir að
sjá.
Ef rekstur sjávarútvegsins er
svona erfiður eins og þessir menn
tíunda sýknt og heilagt verður að
koma til ríkisstyrkur til fyrirtækj-
anna. Þá yrði jafnræðisreglunni
fullnægt og öll þjóðin tæki þátt í því,
en ekki bara ein launastétt í landinu.
Ég vona að auðlindanefnd sjái
hvernig ósættinu sæmir og beiti sér
fyrir því á komandi þingi að laga-
setningin sem skyldaði sjómenn til
að taka beinan þátt í rekstri sjávar-
útvegsfyrirtækja (kostnaðarhlut-
deildin svokallaða) verði afnumin.
Sjómenn hafa alla tíð reynt eftir
fremsta megni að ganga vel um auð-
lind sína og vona ég að ekki verði
breyting þar á. Að sjálfsögðu erum
við tilbúnir að ræða við forráða-
menn um það hvernig sumir hlutir
megi betur fara, er ég þá að vitna í
umræðuna sem varð um brottkast á
afla og svo um umhverfismálin. Það
má bæta allt ef viljinn er fyrir hendi,
en þá verður að ríkja jafnrétti og
samstaða.
SNORRIP. SNORRASON,
vélfræðingur.
Nútímaaftökur -
er þetta það sem
við viljum?
Frá Ingibjörgu G.
Guðmundsdóttur:
AÐ UNDANFÖRNU hef ég lesið
greinar Jakobs Frímanns Magnús-
sonar tónlistarmanns í Morgun-
blaðinu þar sem hann gagnrýnir
Dagblaðið fyrir óvandaða rit-
stjórnarstefnu. Þegar ég las fyrstu
grein Jakobs Frímanns hugsaði ég
með mér að hér væru orð í tíma
töluð, án þess að hafa sett mig sér-
staklega inn í þau tilvik sem vitnað
var í. Mér hefur svo oft blöskrað
hvað sumir blaðamenn teygja sig
langt í óhróðri um einstaklinga,
augljóslega í því augnamiði einu að
auka sölu blaðs síns og hversu fáir
snúast til varnar þeim sem vegið
er að hverju sinni. Fórnarlömbin
sem „tekin eru af lífi“ með þessum
hætti eiga gjarnan erfitt um vik að
verja sig, m.a. vegna þess að aukin
athygli á miskunnarlausa og
óvandaða umfjöllun um mál þeirra
getur gert illt verra. Þar að auki á
fólk sér einskis ills von eftir
vinsamleg samskipti við blaða-
mann sem bregst trausti þeirra
með því að skrumskæla viðtalið og
slá upp fyrirsögnum sem greypast
í vitund lesenda og gleymast
ógjarnan.
Rétt eins og Jakob Frímann vík-
ur að í skrifum sínum er blaða-
mennska af þessu tagi lýsandi
dæmi um þá óvægni í mannlegum
samskiptum sem ekki bara við-
gengst heldur þykir jafnvel „svöl“
og sá mestur sem lengst kemst
þótt á annarra kostnað sé. Ef sala
á dagblaði er grundvölluð á slíkum
vinnubrögðum er blaðið ekki papp-
írsins virði. Ég vona að þessi þarfa
ábending Jakobs Frímanns verði
mörgum umhugsunarefni og opni
augu þeirra sem gerst hafa þjónar
þessa mengaða hugarfars.
INGIBJÖRG G.
GUÐMUNDSDÓTTIR,
Grettisgötu 81, Reykjavík.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt tii að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.