Skírnir - 01.01.1836, Side 64

mislíkafii snmum hinna, og eggjuðu fieír mikillega
að biðja skildi konúnginn gjiira að bœn pjóðar-
innar; og var það ráð upptekið. Sfndu fulltrúar-
nir i þessu og mörgu öðru raikla djörfúng og eín-
urð, og að vísu ekki minni, enn við liafði verið
biiist. Má hjer eínkum ncfna tvo hluti þá er
roest þóttu uravarðandi iirir allaun líð. Sá er hinn
firri, að konúngur liafði látið semja tilskipun um
prentunar-frelsið, og sent hana fuiltrúunum til
ransóknar og umhugsunar; enn fulltrúunurn þótti
þar of mikið að því kreppt, og rjeðu konúnginum
að hann ljeti þessa greili standa við saroa, og
áður hefði verið, ellegar, ef hann vildi það ekki,
linaði suint i tilskipaninni. Hvurnig konúngurinn
tckur þessari ráðleggíngu, vita menu ekki; enn
hitt er vist, að þjóðinni lietir failið hún vel i gjeð.
fní liún er opt búin að sina það, að lieiini er
annt um þetta frelsi: tirst raeð bænarskránni, sem
í firra var nefnd, og aptur seinna þegar dómar
fóru frara í Davíög- málinu. Dóraendur ifirrjett-
arins hjer i bænum dæmdu haitn í firra vor síkn-
ann saka, neraa hvað hann átti að borga máis-
kostnaðinn, og varð af þvi gleði mikil bæði i höf-
uðborginni og viðar um ríkiö. Væntu inenu þá,
að þvi raáli inundi vera lokið. Enn það reindist
nokkuð á annann veg; því konúngi þóknaðist að
skjóta því til hæstarjettar; og lá það þá niðri
þángað til 30. nóvember í hausti var. 2. desetn-
her var uppkveðinn dómurinn, sarakvæmur hinuin
firra; og urðu margir til það bið sama. kvöld að
flitja þeím, er varið liöfðu málið, faguaðaróp og
„óskir bestu”. Annar hlutur, sá er fulltrúarnir