Skírnir - 01.01.1868, Page 65

Frakkland
FBJETTIB.
65
á aS leggja niSri nm göng, er verið er a3 brjóta gegnum fjalliS,
en vart verSa búin fyrr en aS tveim árum liSnum.
Hinn ungi prinz, sonur keisarans, iá í fyrra vor nokkurn
tíma rúmfastur af ígerSarmeini. Einn af enum nafntoguSustu læknum,
Dr. Nelaton, skar í meiniS og gerÖi prinzinn heilan, J>egar
prinzinn var næstum albata, sagSi hann vi8 iækni sinn: Jeg hefi
hjerna nokkuS, sem ySur er ætlaS”, og rjetti honum um lei8
stórkross heiSursfylkingarinnar, og er Nelaton leit á gjöfina, bætti
hann vi8: ^spánýr er krossinn ekki, j>ví fa8ir minn hefir boriS
hann um nokkurn tíma”. Af læknum er Nelaton annar í tölunni.
er hefir veriS sæmdur me8 þessu vir8ingarmerki. þa8 er hvort-
tveggja, a8 enum unga prinzi er ætla8 a8 taka vi8 þeim vanda, er
fylgir völdum og tign á Frakklandi, enda segja menn, a8 hann
sje bezta mannsefni. — Me8an þau í haust dvöldu í Biariz, keis-
ari og drottning, var hún einn dag á siglingu á lystiskipi me8 fram
ströndinni, og haf8i son sinn me8 sjer, en til fylgdar einn af
a8mírálum keisarans aulc hafnsögumanns og annara sjóliSa. Ye8ri8
var gott fram eptir degi, en me8 kveldinu tók sjórinn a8 yglast
og rísa, og því þótti hafnsögumanninum eigi rá81egt a8 stýra þar
til hafnar (til SaintJean de Lus) í myrkrinu, er a8mírállinn vildi,
og rjebi til a8 halda upp a8ra lei8. ASmírállinn hlaut a8 rá8a,
en þar kom, a8 menn ur8u a8 láta drottninguna og fylgd hennar
fara í skipsbátinn fyrir utan hafnarvoginn, og róaþa8an me8 hana
til lands. I lendingunni bar bátinn a8 klapparsteini, en hafn-
söguma8urinn stökk strax útbyr8is og ætla8i a8 ýta bátnum frá
aptur. Vi8 þa8 var3 hann svo illa á milli bátsins og klappar-
innar, a8 þrjú rifin gengu í sundur, og bei8 hann bana af því
stundu sí8ar. Nú mun fát hafa komi8 á þá, er í bátnum voru,
ilrottningin æpti, a8 menn skyldi bjarga prinzinum, en kvaSst sjálf
myndi geta komizt af á sundi, drengurinn vildi stökkva útbyröis
og freista sunds og ba8 menn a8 eins liugsa um mó8ur sína; og
í þessu skola8i bátnum upp í mölina, en hættan var hvergi nærri
sú, sem þeim sýndist í myrkrinu. Alvotir ur8u þó allir er á
bátnum voru. Drottningin vildi þó ekki hafa fatasldpti, en ók
sem fljótast heim til manns síns, er var farinn a8 vcrSa smeikur
og haf8i láti8 kynda bál á ströndinni skipinu til leiSarvísis.