Skírnir - 01.01.1868, Síða 87

ítal/a.
FRJETTIR.
87
helgunarinnar og friSarins”, og spá kirkjunni af honum miklum
árangri. AS ni?urlagi játa J»eir sig sannfærSa um, aS höf&ingjum
ríkjanna sje skylt aS varSa um ríkisvald páfans, aS hann frjáls
og óháSur megi gegna postullegu embætti.
J>ó uppreistarnefndinni tækist ekki aS koma neinu svo fram,
aS Rómverjar yrSi nær eptir en áSur, er sagt, aS hún enn geti
komiS sjer viS til aS gera allskonar óskunda. Sama daginn sem
Garibaldi hjelt suSur eptir landinu, höfSu uppreistarliSar eSa sam-
særismenn í Rómaborg reynt aS veita atgöngu á sumum stöSum,
|>ar sera hermenn páfans voru fyrir. Hermannaskála var bleypt í
lopt upp meS púSri, og fengu nokkir menn bana og limalát. VíggarSar
voru og blaSnir á strætum, en lítiS er gert úr samtökum og at-
fylgi Rómverja gegn liSinu. Tveir bræSur af eSalmanna kyni, er
Cairoli bjetu, fluttust á bátum niSur eptir Tiberfljótinu nóttina milli
22. og 23. okt., en 70 manna frá Rómaborg og öSrum stöSum
höfSu ráSizt til fylgdar, og áttu aS leita uppsóknar í borgina í
næturkyrrSinni. Verðirnir urSu Jiessa fyrr varir, en uppgangan
tókst, og kölluSu og á liS til atgöngu. Nálega öll sveit bræSranna fjell
í J>eim viSskiptum og eldri bróSirinn, Enrico (þingfulltrúi og
ágætasti maSur), hafSi og bana, en hinn yngri varS sár til ólífis.
MóSir þeirra bræSra er í Padúu og hefir áSur látiS bæSi mann
sinn og tvo sonu í fylgd Garibaldi. 1848 fylgdi hún þeim sjálf
til hershöfSingjans og mælti þetta seinast viS þá: (1fyrir merki
Ítalíu, eSa í skjóli þess!” Örenda leit hún þá aptur alla, en
líkblæja þeirra var fáninn, er hún nefndi. Henni varS þetta þá
aS orSi: ((þeir hafa látib líf sitt fyrir þaS mál, er feSur þeirra
hafa lært aS meta mest af öllu, en jeg á enn þrjá sonu eptir til
forvígis fyrir ættlandi voru”. í sorgarbúningi tók borgarlýSurinn
í Padúu viS líki Enricos sonar hennar, og í brjefi til þeirra
manna, er höfSu gengizt fyrir aS koma líkinu norSur, segist hún
hugga sig viS, aS þessar raunir sínar og annara muni eptir á
snúast Ítalíu til heilla og blessnnar. — í Róraaborg má meS sanni
segja, aS hver höndin sje uppi móti annari, er sumir fylgja máli
páfans — af ótta eSa sannfæringu —, en aSrir bafa bundizt
særum í launráS uppreistarinnar. HjeSan eru margar illar sögur
sagSar af hatri meS jafnvel bræSrum og náskyldum mönnum, ef