Skírnir - 01.01.1868, Síða 177

MexíM.
FRJETTIR.
177
Cprinzins af Salm-Salm) tókst för á hendur til herbúða Juarez, fór
nótt sem dag, og sárbændi hann um a<5 vægja keisaranum, en
fresturinn var allt og sumt, er hún fjekk á unnið. Margar sögur
hafa fariS af þessum tíSindum og af aftökunni, en öllum bar jþeim
saman um, ab Maximilian keisari hafi oröiS vel viS öllu og gengiS
mót dauöa sínum meí karlmannshug og prú5u hjarta. þegar hann
gekk út úr varShaldinu mælti hann til J>ess manns, er variS hafSi
mál hans i dóminum: i(en hvaS himininn er í dag heiSur og
fagur! Svo hefi jeg altjend óskaS aS hann yrSi daginn, er jeg
ætti a5 deyja”! jþegar komiS var á aftökustaSinn (fyrir utan
borgina) spurSi hann eptir jþeim hermönnum, er áttu aS skjóta
hann, mælti til jþeirra ljúflega, gaf hverjum þeirra gullpenning og
ba<5 þá miSa á hjartaS og hæfa. Hann faðmaSi þá a5 sjer, Mi-
ramon og Mejia, og sagSi viS þá: (ivjer sjáumst aptur bráSum í
betra heimi!” Hann stó5 þá í milli þeirra cn mælti si5an vi5
Miramon: (lhershöf5ingi, einvalair höfSingjar kunna og a5 meta
hrausta menn og hugprúSa, og á5ur vi5 göngum í dauSann, vil jeg
í virSingarskyni bjóSa ySur a5 standa í miSib!”; og viS hinn:
(1Í>aÖ sem ekki er endurgoldiS hjer í heimi, á vissa umbunina á
himnum!” Mesti urmull af fólki var kominn saman á aftöku-
staSnum, sem jafnan, er svo ber undir, og er sagt, a5 fæstir hafi
haldiS tárum. ÁSur en skotin riSu, steig keisarinn nokkur fet
fram og talaSi á þessa lei5 í skíru máli og settu: ((Mexíkómenn!
Fyrir þeim mönnum, er hafa mitt ætterni, tign og burSi, bera sama
hjarta og tilfinningar í brjósti, verSur anna5 tveggja aS liggja: gipta
og gengi þeim sjálfum til handa og þegnum þeirra, e6a gæfuleysi
og þungar raunir. Jeg kom til y6ar meS einurS í hug og hjarta,
utan duls og undirmála, jeg kom aS hoSi vel hugaSra manna,
líkra manna og þeir eru, er í dag láta líf sitt fyrir Mexíkó. Jeg
stend bjer búinn aS skiljast viS þenna heim, en á því er mjer
nú huggun, aS jeg hefi svo fram fylgt öllum góSum ráSum, sem
mjer var færi á, og hinu, aS hershöfSingjar mínir, er jeg ann
hugástum, hafa eigi hrugSiS viS mig trúnaSi sínum. Mexíkómenn!
SíSasta ósk mín er þá þessi, aS einkis manns blóSi verSi framar
út hellt, er jeg er tekinn af lifi, og aS þessi atburSur megi verSa
hinu nýja ættlandi mínu til endurreistar!” HershöfSingjarnir
13