Skírnir - 17.06.1911, Blaðsíða 154
250
Jón Sigurðsson og Bókmentafjelagið.
Mótbárum ímsra manna gegn þvi að senda merk handrit
til útlanda svarar hann á þessa leið í ræðu, haldinni á
fundi 28. apr. 1858:
»Vjer heirum oft talað um, að það sje að ræna og
rupla landið að fá hingað íslensk handrit, og er tilfært
um það dæmi Arna Magnússonar, enn þeir sem slíkt tala
gæta þess ekki, að það handritasafn, sem Bmf. eignast,
tilheirir Islandi vafalaust, hvort sem það er hjer eða þar,
svo að fjelagið getur látið flitja það til Islands, hvenær
sem því þikir þess þörf«. Því næst sínir hann fram á,
að það, sem Arni Magnússon ekki náði af handritum,
hafl ímist glatast með öllu eða komist á ringulreið, og að
safni hans eigum vjer að þakka allan þann fróðleik um
fornsögu og bókmentir Norðurlanda og Islands sjer í
lagi, sem glæðst hafi á seinni árum. »Það er því«, segir
hann, »að minni higgju vafalaust, að hver sá sem ætti
handrit íslensk, hann gæti ekki varið þeim betur enn að
koma þeitn í safn Bmf.’s, annaðhvort að gjöf eða sölu, og
eiga þeir miklar þakkir skilið, sem gefa þessu gaum í
tima, áður en það tínist eða eiðist óvart, sem þeir sjálfir
vildu helst geima vandlega*1).
Nú er safn þetta flutt heim til Islands og komið
ásamt handritasafni Reikjavíkurdeildarinnar í triggilega
höfn, þar sem bæði söfnin eru, ásamt handritasafni Jóns
sjálfs, einhverjir hinir dírustu gimsteinar Landsbókasafns
Islands. Fjelag vort hefur fengið sómasamlega borgun
firir söfnin til aukningar fastasjóði fjelagsins, og ber fje-
lagið þar enn menjar Jóns Sigurðssonar.
skólinn og Bókmentafjelagið taki saman höndam um að kaupa handrita-
safn Jóus Árnasonar. I síðara brjefinu svarar hann mótbárum, sem
Jens hafði hreift í svari sinu, meðal annars á þessa leið: „Þú ert að
mæla út í þumlungum milli deildanna, hvað hver skuli leggja til að
jöfnuði eftir efnakag og ástæðum, og þetta er rjett eftir matningsregl-
um Jóns Þorkelssonar. Enn þetta er mjer satt að segja viðbjóðslegt.
Ef jeg vil eiga eitthvað og jeg get keipt það, þá skifti jeg mjer ekki
af, hvort annar græðir á þvi eða ekki, eða hvort annar ætti að leggja
til meira eða minna, ef vegið væri á gullvigt11.
‘) Skirslur og reikn. 1857—58, IX. bls.