Alþýðublaðið - 05.03.1960, Page 15

legt — eða var það líka dá-
samlegt?
„En þetta er þara vinna“,
flýtti hún sér að fullvissa
sjálfa sig. „Drake gefur mér
þetta fyrir það, sem ég á að
gera fyrir hann. Og fyrst ég
vil það sama — að skilja Guy
og Gwen að — þá hef ég ekk-
ert að óttast“.
Bjallan hringdi Jill gekk til
dyra og hleypti Cicely inn. —
Það var í fyrsta skipti, sem
Cicely hafði heimsótt hana.
Cicely stóð með hendur á
mjöðmum og leit í kringum
sig.
„Noh“, sagði hún loks, „sé
þetta verðlaun syndarinnar,
þá vil ég lifa í synd!“
„Láttu ekki svona Ciceiy“,
sagði Jill reiðilega. „Ég sagði
þér að þetta væri vinna og
þetta er hluti vinnunnar“.
Cicely glotti. „Þú sagðir
það, já. Og ég sem hélt að
tími kraftaverkanna væri lið-
inn. Jæja, jæja!“
Híin sagði ekki meira. Það
var svo margt. sem hún vildi
láta Jill gera fyrir sig og hún
vildi ekki rífast við hana.
„Hefurðu hitt Guy?“ spurði
hún.
Jill roðnaði.
„Nei — til hvers?“ rödd
hennar var köld sem ís.
Cicely ynpti öxlum. „Mér
datt það bara í hug að þú
hefðir kannski rekist á hann
þegar þú varst úti með vinin-
um. Þú hefur víst ekki hitt
frænda hans Rick Anderson
heldur?“
Jill hr'sti höfuðið. „Nei“.
Cicely varp öndinni léttar.
Það væri ekki gott ef Rick
minntist eitthvað á ávísunina,
sem hún, Cicely, hafði fram-
selt.
„Jæja“, sagði hún eftir smá
þögn. „Það er sennilega nóg
af karlmönnum kringum þig
núna svo þú þarft ekki að
hugsa um Guy“.
Jill leit undan. Ef hún
þyrfti aðeins ekki að hugsa
um Guy!
„Ég er að fara á ball í
kvöld“, sagði hún og rödd
hennar titraði. Hún gat ekki
talað um Guy.
„En hvað þú átt gott! Mig
langar svo á ball“, sagði Cice-
ly öfundsjúk.
Jill var fljót að svara“. Það
er velgjörðarball“, sagði hún.
„Kannski getur Drake fengið
aukamiða. Hann þekkir svo
marga. Ég skal spyrja hann“.
Cicely klappað' saman hönd
unum. „Það væri dásamlegt,
Jill. Þakka þér fyr:r“.
Jill tók símann, en Drake
var ails ekki ánægður. — En
hann vildi umfram allt geðjast
Jill og samþvkkti þetta því.
Cicely hljón heim til að skipta
Um föt, en hún sagðist verða
fljót.
„Ég skil uyrnar eítir ólæst-
ar“, sagðí Jill J>á kemstu
inn, þó ég sé að klæða mig“.
Hún baðaði sig í Ijósbláa
postulínsbaðinu og vafði svo
um sig, rósrauðum greiðslu-
slopp og settist við snyrtiborð-
ið. í lengri tíma starði hún á
sig í speglinum og hugsaði:
„Er þetta Jill Cooper, sem
aldrei vildi þiggja neitt af
neinum, en lifir nú í velmegð
á kostnað Drake Meredith. —
Hvað myndi fólk segja, éf það
vissi ,það? Hvað myndi Guy
halda?
Hún fölnaði. Henni var
sama . . . Hún stundi og gróf
andlitið í höndum sér. Hún
heyrði ekki að setustofudyrn
ar voru opnaðar og áður en
hún vissi hvað var að ske —
hafði karlmaður tekið utan
um grannt mitti hennar og
þrýst vörum sínum að nakinni
öxl hennar og hvíslað hásum
rómi: „Elsku Jill, þú ert þó
ekki óhamingjusöm?“
Hún dró' að sér greiðslu-
sloppinn. „Drake, hvað viltu
hingað?“ stamaði hún. „Við
hvað áttu?“
Grieg:
Hann hló blíðlega og dró
hana að sér. „Við hvað ég á,
ástin mín? ‘Við hvað á maður,
þegar maður kyssir fallega
stúlku? Hann á við ...“ Hann
lækkaði róminn skyndilega
og dökk augu hans leiftruðu -
„hann á við, fallega Jill, að
þú ert yndisleg, hann biður
þig um að vera dálítið góða
við sig“.
Hann ætlaði að kyssa hana
aftur, en Jill hrinti honum
frá sér. Hún var skelfd. „En
þú lofaðir að ekkert slíkt
kæmi fyrir“, sagði hún hvasst.
„Þú sagðir . . .“
Hann tók um hendur henn-
ar. „Hverju skiptir það sem
ég sagði, engillinn minn? Það
er það, sem ég segi núna, sem
skiptir máli.. . Og ég segi að
þarna sem þú situr umvafin
silki, ertu fallegasta vera,
sem ég hef nokkurn tíman
séð ... yndislega, aðdáunar-
verða dóttir götunnar!“
Jill var hætt að vera hrædd
— hún var orðin reið í stað-
inn.
„Ég er kannske dóttir göt-
unnar, en ég er ekki vinkona
eins eða neins“, sagði hún á-
kveðin. „Vilduð þér gjöra svo
vel og fara út úr herberginu
mínu?“
„Þínu herbergi?“ sagði
hann léttilega. „Mínu her-
bergi, áttu víst v'ð. Ég borga
reikningaha. Og því skildi ég
yfirgefa herbergi mitt aðeins
vegna þess að falleg stúlka er
þar inni?“ spurði hann glettn-
islega og blikkaði hana.
„Ó“, veinaði Jill. „Þú sagð-
ir að þetta væri nokkurs kon-
ar atvinna! Ég trúði því. Ann-
ars hefði mér aldrei komið
til...“
„En þó það sé vinna, finnst
þér þá ekki... að við gætum
skemmt okkur eilítið?“
„Kallarðu þetta skemmt-
un?“ Rödd hennar brast.
Hann hló blíðlega. „Er það
ekki skemmtun? Mesta
skemmtun heimsins. Að elska
og kyssa... það er eina
skemmtunin. vina mín“.
„Mér — mér flnnst þetta
dýrslegt“, kallaði hún hátt,
„nema maður elski hvort ann-
að, nema maður þrái hvort
annað“.
„Jill... hvernig veiztu að
ég elski þig ekki?“ Hann tók
um hendur hennar. „ Jill, neit-
aðu mér ekki um kossana ...
sem þú gafst öðrum“.
„En skilurðu það ekki? Ég
elskaði hann, elskaði hann!“
✓ /
Rödd hennar var hás af æs-
ingu. „Það var gjörólíkt! Ég
elska þig ekki. Það eyðileggur
allt...“
„Ég hélt að þér fyndist allt
þegar eyðilagt“. hæddist
hann. „Þú elskaðir hann og
hann sveik þig vegna ríkrar
stúlku. Er hans ást öðru vísi
en mín? Kannske“, hann
kyssti hana á kinnina, „væri
ég lengur hjá þér, hjartað!“
Hún reyndi að slíta sig af
honum, en skyndilega var her
bergið baðað ljósi. Cicely stóð
á þröskuldinum, ljóst hár
hennar ljómaði, skarlatsrauð-
ur kvöldkjóllinn féll fast að
henni og hún hló hæðnislega.
5
„Svo þetta er vinnan!“ vein
aði hún. „Mér datt það í hug!
Ég ásaka þig ekki heldur fyrir
það. Ég bjóst við að vinur
þinn hlyti að vera fífl eða ný-
kominn af geðveikrahæli ef
hann gæfi þér allt þetta fyrir
ekkert! Og ég verð að segja
það að mér finnst hann ekki
heimskulegur11. Hún hneigði
sig í áttina til Drake.
Drake var fljótur að átta
sig, enda var hann heimsmað-
ur og augu hans voru eins
hæðnisleg og Cicely. „Fallegt
af yður að segja þetta, vin-
kona. Nei, ég held að ég sé
ekkert heimskur og ég full-
vissa yður um að innrétting
geðveikrahælis er mér jafn
framandi og höll konungsins
af Abyssiníu. Og þó er erfitt
að töfra þessa ungu konu. Ég
hef verið óheppinn“.
„Segðu það steininum!“
hló Cicely. „Ég skal láta eins
og ég trúi því“.
„Cicely, hvernig dirfist
þú!“ Jill tróðst milli þeirra.
„Þú hefur engan rétt til að
tala svona. Ég sagði þér satt
í dag. Þetta er vinna og...“
Cicely var fljót- að hugsa.
Hún vildi ekki móðga Jill fyrr
en hún hefði feng'ð það, sem
hún vildi. Það var heimsku-
legt af henni að vera Jill ekki
sammála.
„Vitanlega, ýina mín“,
sagði hún hratt. „Kanntu ekki
að taka gríni? Ég veit að þetta
var ekkert. Aðeins vinarkoss.
Og hvers vegna ætti ég að á-
saka þig? Hef ég ekki oft kysst
✓
vini mína? Svona nú, Jill,
láttu ekki svona. Kynntu okk
ur“.
Jitl hikaði, en roðinn hvarf
úr andliti hennar. Til hvers
var líka að láta svona? Og
hvaða máli skipti hvað Cicely
hélt? Hún varð mjög þreytt
eftir æsinguna skömmu áður.
„Þetta er Cicely' Fenshaw
— Drake Meredith11, kvnnti
hún.
Drake leit á Cicely. Honum
hafði einmitt dottið í hug að
hann gæti notað hana. Hann
þurfti ekki nema líta einu
sinni á þessar þunnu grimmd-
arlegu varir og blá augún sem
lágu svo nálægt hvoru öðru
til að sjá að hún sveifst ein-
skis. Og það er stundum gott
að hafa félaga, sem einskis
svífst. Nú brosti hann til henn
ar og sagði: „Eigum við að
fara inn í stofuna og fá okkur
glas meðan Jill er að klæða
sig?“
„Fínt!“ brosti Cicely. „Þér
ættuð að verða feginn“, bætti
hún svo hæðnislega við. „Það
er ekkert eins gott eins og að
fá sér eitt glas, þegar maður
hefur orðið fyrir ástarsorg“.
6.
Það var ást alls staðar í
danssalnum, nema hvað hat-
ur var í hjarta grönnu dökk-
hærðu stúlkunnar, sem dans-
aði í faðmi Drake Mere-
dith. Því Guy var þarna. Guy
var að dansa við Gwen Farra-
day og í hvert sinn, sem Jill
leit yfir herbergið á þau sam-
an, hvíldi höfuð Gwen á öxl
hans og hún leit upp til hans,
en hann brosti til hennar. Líf
ið var ekki þess virði að lifa
því. Hvernig gæti hún afborið
þetta?
„Guy virðist bara vera hrif
inn af Gwen“, hvíslaði Drake.
„Já“. Varir Jill voru stífar,
hana langaði til að veina.'
„Nei, nei! Hann getur ekki
verið farinn að elska hana
strax! Hann er að- gera sér
upp ást eins og hann gerði við
mig, en hana vill hann eiga,
því hún er góður kvenkostur.
Ó, hvað hann er viðbjóðsleg-
ur!“
Hljómlistin hætti og hún sá
að hún stóð við hlið Guy og
Gwen. Gwen leit á Jill, kink-
aði svo kolli til Drake og leit
undan. Guy leit á-Jill. Hann
gerði sig líklegan til að yrða
á hana, en hún leit undan og
sagði hátt við Drake. „En hvað
ég skemmti mér vel. Ég held
að ég hafi aldrei skemmt mér
jafn vel!“
Drake hló með sjálfum sér.
Hann vissi vel hvernig stóð
á því að Jill var svo elskuleg
við hann.
„Ég líka, ástin mín“, sagði
hann lágt en þó nægilega
hátt. „En við skemmtum okk-
ur alltaf vel saman, er það
ekki, hjartað mitt? Hvort sem
við vinnum, skemmtum okkur
eða elskumst...“
Guy kipptist við og hann
roðnaði af reiði.
„Sérstaklega þegar við
elskumst...“ Jill hló inni-
lega. Guy kreppti hnefana,
hann var ákveðinn að berja
Drake, en einmitt þá hóf
hljómsveitin að spila á ný og
Drake og Jill dönsuðu af stað.
Guy stóð eftir. Hann veitti
því enga eftirtekt að allir hin-
ir voru farnir að dansa. Hann
vissi ekkert nema það að
þarna var Jill, Jill hans ...
Gwen tók um hendi hans.
„Hvað er að? Eigum við ekki
að dansa?“
„Jú, ætli það ekki“.
„Finnst þér ekki skrýtið,
hvernig þau haga sér?“ spurði
Gwen, þegar þau höfðu dans-
að um stund.
„Hvernig hver haga sér?“
urraði Guy.
.„Ó, búðarstúlkan og Drake.
Hann heldur henni áreiðan-
lega uppi“.
Æðarnar á enni Guy sáust
nú greinilega. „Vitleysa!“
sagði hann. „Jill er ekki svo-
leiðis. Hún gæti ekki verið
það!“
Svo Guy var enn hrifinn af
stúlkunni. Hún varð einhvern
veginn að sannfæra hann um
ómerkilegheit hennar, en
hvemig?
„Þú veizt víst fátt um svona
stúlkur — er það ekki?“ mal-
aði hún.
„Jill er ekki svona stúlka
— Jill er aðeins Jill“, sagði
hann illur.
„Aðeins Jill?“ sagði hún
hæðnislega“. Sjáðu hana
Alþýðublaðið ■5. rnarz 1960