Alþýðublaðið - 28.05.1964, Blaðsíða 15

VIÐ gengum niður Broadway, í
áttina að Dagonet-leikhúsinu við
44. götu, þar sem við sáum glytta
í Wrigleys gullfiskinn, sem hékk
yfir International Casino, og
starði á vegfarendur freðnum
augum. Ég var óskaplega ánægð
ur með sjálfan mig. Og það
hafði ég verið síðastliðna þrjá
mánuði og tvo daga, eða síðan
leikrit Henrys Prince, „Ólgandi
vötn“, hafnaði á skrifborðinu
mínu og mér skildist að ég af
tilviljun hafði náð i leikrit, sem
var öruggara til vinsælda en nokk
uð annað síðan „Regn“ var skrif-
',að.
!' Við gengum framhjá Shubert,
Broadhurst og St. James, og öll
leikhúsin voru uppljómuð. Ein-
hvern tímann heíði það gert mig
sjúkan af öfund að sjá uppljóm-
að leikhús, en nú var sá tími
liðinn. Mér var hjartanlega
sama, þó hvert einasta leikhús á
Manhattan gæti státað af aug-
lýsingum um að allt væri upp-
selt nema stæði. Peter Duluth,
leikhússtjóri, var að byrja að æfa
fráhært leikrit með fyrsta flokks
leikurum. Afturhvarf mitt til leik
liússins, þar sem ég hafði upp-
lifað mestu smán í manns minni,
mundi óvéfengjanlega takast. Ég
var á uppleið.
1 Ég var alveg viss, ég þurfti
ekki einu sinni að banka í borð-
ið því til stuðnings.
1 Hanzkakiædd hönd írisar hvíldi
á handlegg mínum. Hún var mjög
töfrandi í persíankápunni sinni
og með nýia hárgreiðslu. Og eins
og venjulega virtu vegfarendur
hana vandlega fyrir sér, eins og
þeir væru að velta því fyrir sér,
hvort hún væri ein af þeim, sem
eru þess virði að fá eiginhandar
áritun hjá.
i Hún sagði í sautjánda sinn:
— Peter, á ég raunverulega að
heyja mína stórkostlegu frum-
raun í lélegasta leikhúsinu á öllu
■ Manhattan?
í Og ég svaraði í sautjánda sinn:
— Vertu bara ánægð með að fá
yfirleitt tækifæri til að heyja
stórkostlega frumraun, eins og
þú kallar það. Enginn annar leik
hússtjóri í öllum heiminum
myndi láta aðalhlutverk af liendi
við . . .
— Við órevndan grænjaxl, sem
hefur það eina sér til ágætis að
líta nokkurn veginn sæmilega út,
botnaði íris rólega. — Þú ert
þegar búinn að segja mér það,
ástin haín. Það er ekki sérlega
ástúðlegt að segja siíka hluti við
stúlku, sem bú vonast eftir að
gera að þinni æruverðugu ekta-
kvinnu í fvilingu tímans.
Hún þpgnaði tii að virða fyrir
sér hugliúfa fiölskyidumynd af
leikarahiónunum, Lunt, fyrir
framan St. Janies. Svo hélt hún
áfram: — En það er ekki bara
- ég, vinur minn. Gerald Gwynne
segir, að það sé draugagangur í
Dagonet. Og Mirabella er held-
ur ekki hHfin af bví. Þegar hún
frétti, að við fengium ekki Van-
dola leikhúsið. missti hún næst-
• um því stiórn á sér.
— Hvað saeði hún, spurði ég
áhyggiufullnr. Alit Mirabellu
Rue var nefnilega mjög þýðing-
armikið fvrir mig.
j íris varð dreymandi á svipinn.
ráðinn, tók ég það sem gefið, að'
við myndum leika í Vandolaleik-
húsinu. Ég held, að ég geti ekkt
leikið hér — ekki í Dagonet.
— Hvað hafið þér á móti leik
húsinu, sagði íris. — Eru það
draugasögurnar?
— Hún sagði „fjandinn sjálfur“.
— Dæmigert fyrir hana.
— Og Theo Foulkes var á
sama máli.
— Sagði hún líka „fjandinn
sjálfur"?
— Hún sagði: En hvað það er
líkt þessu bölvaða leikfélagi að
koma okkur á síðustu stundu fyr-
ir í öðru eins hryllingsleikhúsi
og Dagonet er.
— Leikkonurnar, sem ég hef
ráðið, virðast vera óvenju geð-
þekkar og yndislegar, sagði ég...
íris lét sem hún heyrði ekki
þessa athugasemd mína, en gekk
varfærnislega út á 8. götu. Hið
glaðværa andrúmsloft, sem ríkti
í kringum leikhúsin, náði ekki
hingað. Við vorum nú komin inn
í borgarhluta, sem hýsti aðeins
dimmar verzlanir og illa upplýst
veitingahús. Leikhúsin höfðu al-
drei náð almennilegri fótfestu
hér.
íris hafði vakið óró í sál minni,
þó ég vildi ekki játa það fyrir
henni. Mér var alveg. sama uin
allt þvaðrið um draugagang í
Dagonet. Og mér var alveg sama
þó það væri illa staðsett og hefði
enn verra orð á sér. En öll mín
framtíð var undir því komin,
hvernig mér gengi með „Ólgandi
vötn". Ef mér tækist vel með
það, væri mér bjargað. Ég mundi
öðlast nýtt sjálfstraust og finn-
ast ég vera verður þess að kvæn-
ast íris. Ef leikritið misheppnað-
ist. myndi ég halla mér aftur að
flöskunni, en þeim vana var ný-
búið að lækna mig af. Þá myndi
ég aftur fara í hundana og ég
myndi ekki fá íris. Ég hafði sjálf-
ur tekið af henni hátíðlegt lof-
orð tim að yfirgefa mig strax og
ég byrjaoi aftur að drekka.
Á leið okkar til Dagonet blöstu
þessir ógnandi framtíðarmögu-
leikar við mér.
Írís líktist mest Rassöndru
þeirri, er spáði falli Tróju: —•
Ég vil ógjarnan auka á erfiðleika
þína, elskan, en er raunverulega
ekki nokkur leið að komast hjá
því að leika í Dagonet?
— Engin leið, svaraði ég þol-
- inmóður. — Félagið hefur fullan
rétt á að koma mér fvrir í því
Ieikhúsi sínu, er bví hentar bezt.
: f>áð stendur í samningunum svo
að> þú verður í guðanna bænum
að hætta að barma þér yfir því.
Þar að auki er Dagonet hreint
ekki sem verst. Þsð er stórt leik
hús, sem einu sinni naut mikillar
virðingar. Sara Bernhardt lék
þar einu sinni.
— Það hefur líklega verið þar,
sem hún missti fótinn. sagði íris.
Nú vorum við komin að hinu
skrautlega anddvri leikhússins.
Stórar steinsúlur studdúst upp
við' aðrar stórar súinr, prýddar
könumyndum. Á rifnum auglýs-
ingaspjöldum voru auglýst löngu
-gleymd leikrit. Rafmagnsljósa-
skiltin voru perulaus og störðu
á pkkur með sfn»m hundruðum
af tómum augnaholum.
Þetta var ekki beinlínis örv-
andi umgerð um eitthvert liið
mest spennandi og óöruggasta
fyrirtæki lífs míns.
Ég starði gegnum rimlana fyr-
ir .hinum skuggalega gangi, er lá
að leiksviðsinnganginum. Ég var
undarlega taugaóstvrkur, og ósk-
aði innilega að ég hefSi lagt mig
betur fram við að halda hinu
straumlínulagaða Vandolaleik-
liúsi, þar sem við höfðum æft í
þrjár vikur.
Við gengum einmitt eftir gang
inum, þegar feimnisleg rödd að
baki' mér kallaði: Herra Duluth.
Ég sneri mér við, og .sá að
þetta var Lionel Cromstock, gam
all, uppgjafa leikari, sem ég
hafði ráðið í smáhlutverk í leikn
um. Hann stóð hikandi íraman
við rimlahliðið og í nóvember-
rökkrinu virtist andlit hans ná-
fölt undir barðabreiða hattinum.
— Eigum við raunverulega að
æfa hér í kvöld — í Dagonet,
spurði hann órólegur.
Við íris litum hvort á annað.
— Já, svaraði ég.
Cromstock stóð enn og horfði
gegnum hliðið, eins og honum
væri mjög á móti skapi að ganga
inn fyrir. — Mér þykir það leitt,
herra Duluth, en þegar ég var
SÆNGUR
Endumýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld v*r.
NÝJA FHÐURHREINSUNIW.
Hverfisgötu 57A. Sími 18T88.
Hrein
frisk
heilbrigð
húð
pkki.
— Ég veit vel, að það er bannað fyrir börn, — ég sé það helduc
TELE'btOMfi
call tor you,
CC'L. CANYON
' 1 NEVER W
SCOI.PED J5
HiV'. LlkE
THAT BEFOHE:
oH-No! NOj
A*E if I'LL BB RIOtíT
OLB y/\
- HOUEy,
VVHEEE )
AEE YOU ? Á

— Mér þyklr þetta leitt með þennan bréf
miða, fröken Calhoon. Hann Óli litli og vin
ur hans fundu miðann osf'þáimig kömst hann
til lögreglunnar. Ef hann hefði sýnt mér
miðann fyrst, hefði engin vandræSi hlot-
ist af.
— Vandræði? Þetta er allt í lagi Olson.
Ég ætla að fá mér blund.
— Óli minn, fyrirgofðu ... Óli. Óll.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 28. maí 1964