Skólablaðið - 01.04.1914, Blaðsíða 6

Eins og eg þegar hef bent á, er óbeinlínis gefið í skyn
í grein kennarans um nemendur héðan, að þeir standí
gagnfræðingum Mentaskólans að baki „að kunnáttu og
dugnaði", þar sem það er beinlínis sagt að „kunnáttu
þeírra og þó einkum lipurð við nám“ hafi „reynst ábótavant“
og því hafi lærdómsdeildarnemendur orðið svo misjafnir, —
„hvort heldur um er að kenna kenslulagi eða öðrum ástæð-
um“.
þetta verður eigi skilið á annan veg, en að hin hátt-
virti höfundur telji kunnáttu og námfimi Reykjavíkur-gagn-
fræðinga í engu ábótavant og þakkar það þá auðvitað betra
„kenslulagi*. Sé þetta rétt, væri það sannarlegt gleðiefní
öllum þeim, sem bera skólamál vor fyrir brjósti, og þá síst
ástæða til að álasa Mentskólanum eins og gert hefur verið.
En eg vildi leyfa mér að spyrja hinn háttvirta höfund
hvað hann meinar sérstaklega með „lipurð við nám?“
þetta má skilja á fleiri en einn veg. Af því höf. talar sífelt
um „kunnáttu" en eigi þekkingu eða þroska, dettur mér í
hug að þennan námslipurðarskort norðansveina beri að
skilja svo, að þeim sé styrðara um utanaðnám en þeim
syðra. — Væri svo, gæti eg trúað því að höf. hefði rétt að
mæla.
Hér eru nemendur lítið æfðir í utanað lærdómi. í mín-
urn námsgreinum legg eg ríkt á við nemendur að reyna
ekki að læra utan að, heldur skilja svo það, sem með er
farið, að þeir geti skýrt frá því rétt og skilmerkilega með
eigin orðum. — Eg hef litið svo á að meiri stund beri að
ieggja á þroskun nemandans í slíkum skóla sem þessum,
en kunnáttu hans í hinum ýmsu fræðigreinum, sem kendar
eru eða rettara sagt notaðar eru nemandanum til andlegrar
þroskunar. En nú sé eg af grein annars kennarara við
Mentaskólann Böðvars Kristjánsonar, að hann er á gagn-
stæðri skoðun. Er eigi ólíklegt að embættisbróðir hans sé
sömu skoðunar um þetta atriði og máske fleiri eða flestir
kennarar Mentaskólans. Sé svo er engin furða, þó nemend-
ur skólanna eigi örðugt með að verða samrekstra, fyrst í
stað að minsta kosti.