Skólablaðið - 01.03.1916, Blaðsíða 13

SKÓLABLAÐIÐ
4S

ÞaS viröist eiga langt í land aö menn skilji þýöingu kenslu-
starfsins, eöa geri sér ljósa grein fyrir þeirri þungu ábyrgö sem
hvílir á kennarastéttinni.
Sýnist, eins og mest sé um vert aö fylgja á yfirboröinu formi
lagabókstafs. Hins síöur gætt, hvort maöurinn er starfinu
vaxitin, eöa hvort honum er mögulegt aö framkvæma þaö, sem
insti kjarni fræös'lulaganna Og uppeldismálanna ætlast til.
Þetta er í rauninni engin ásökun á sveitaheimilin, sem skól-
ann halda. Eg þekki ekki annaö en aö þau flest geri alt sem
í þeirra valdi stendur, til þess að kenslan geti fariö sem best
úr hendi.
En víða í sveitum eru húsakynni svo litil og ill, aö óum-
flýjanlegt er að sæta þessu. — Ekki verður, heldur hægt a'ö
búast viö neinni verulegri „mótun“ á huga barnanna, á þessum
stutta tima sem hvert þeirra dvelur í farskólunum. — —
Viö þetta unir enginn til lengdar. Enda æ betra að sjá aö
farskólarnir eiga enga framtið fyrir höndum, eins og þeir eru
nú. — Og eg heyri rödd sem hvislar: Hættu! Þú fær engu
áorkað. Þig vantar afliö, andlega og efnalega. Þú slitur kröft-
um þínum til einskis. Þig er aö kala. — —
Eg hrökk upp frá þessum hugsunum. Var búinn að gleyma
Tómasi; en eg finn, aö mér er ekki til neins aö hugsa um
hann i bili; ekki fyr en eg er búinn að fá sólskin i hugann.
Og eg veit hvert gott er að fara til þess. :
Léttir gleðihlátrar barnanna berast að eyrum mér. Eg stend
á fætur, geng til stofunnar, þar sem börnin eru aö leika sér.
„Gaman, gaman. Ó, hvaö þaö var gott aö þú komst. Ætlarðu
nú aö leika þér meö okkur um stund?“ —
— Eg er aftur barn í ijarnahóp.
Við erum öll komin á rjúkandi ferö.
Skapið mýkist, verður léttara og þjálla, eins og limirnir
viö hreyfinguna.
Jafnvægið er fengiö.
—- Eg nem staðar að kasta mæðinni, og lít á klukkuna.
Það er mál fyrir börnin að ganga til hvíldar.
Leikurinn er úti.
Eg lit yfir liópinn. Rjóðir vangar, óbæld æskugleði í svipn-
um.-------