Vísir - 13.08.1966, Blaðsíða 15

intSIR . Laugárdagur 13. ágúst 1966.
15
Leonie skoðaði leiksviðið með
gaumgæfni. — Vannstu að svona
löguðu í Bandaríkjunum, Julian?
Hann kinkaði kolli. — Það var
með þessu, sem ég komst í sam-
band við leikhúsmenn hér í landinu
Það var gaman að sjá til hans.
Fingur hans léku við þessar smá-
myndir af mikilli lipurð. Ljós lokk-
ur hékk niður á ennið og bros lék
um varir honum.
— Ég er alltaf að fást við líkö'n
að leiksviðum; þá finnst mér ég
vera að fást við sviðið sjálft. Hann
leit til hennar um öxl sér. — Hvað
ert þú að gera núna, Leonie?
Hún settist á borðröndina og fór
að tala um leikhús. Það var auðvelt
að halda uppi samtali við hann, og
henni varð ljóst, er þau töluðu
betur saman, að ferill þeirra hafði
að mörgu leyti verið líkur. Þau
höfðu bæði verið alin upp af metn-
aðargjömu fólki. Þau höfðu lært
að meta það sem fallegt var, en
höfðu aldrei upplifað hina raun-
verulegu ást. Þau hefðu getað verið
steypt í sama mótinu.
Þegar Leonie hélt af stað til leik-
hússins hálftíma síðar, var hún
sannfærð um að sér félli mikið bet-
ur við Julian en hún hafði getað
búizt við.
,JÉG VEIT HVER
DRAP MARCUS ...“
Leonie hafði gleymt hve langan
' tima hún þurfti að ætla sér til þess
' að komast frá Richmond í leikhúsið
og hún var orðin sein fyrir, þegar
hún kom f borgina. Hún æddi beint
inn á leiksviðið, en þar vom leik-
endumir að búa sig undir æfing-
una.
Þegar hún stóð á leiksviði var
ekkert annað til í meðvitund henn-
ar. Hún var önnum kafin við æf-
ingamar allan daginn, og það var
ekki fyrr en hún kom heim að
húshliðinu á Richmond Hill um
kvöldið, að hún vaknaði úr drauma
heiminum og komst aftur niður á
jörðina.
Bertha, digra og brosandi negra-
stúlkan hennar ömmu hennar, opn-
aði dymar fyrir henni og sagði að
Venetia væri háttuð og ætlaði að
hlusta á útvarpið. — Ungfrú Claire
er inni í herberginu hennar. Herra
Julian er niðri í garðinum að vinna.
Frú Hilda .. ..hún yppti breiðum
öxlunum. — Ég veit ekki. ..
— Farðu bara inn og horfðu a
sjónvarpið, Bertha. Ég skal slökkva
héma sjálf.
Þegar Leonie var heima hjá sér
var hún vön að fá sér tebolla á
kvöldin, og henni fannst ástæðu-
laust að bregða þeirri venju. Hún
fór fram í eldhúsið og setti upp
ketil með vatni.
— Leonie ! Hvíslandi rödd heyrð-
ist á bak við hana, svo að hún
hrökk við og snerist á hæl.
—Æ Hilda, þú gerðir mig hrædda
Ég er að hita tevatn. Komdu og
fáðu þér bolla með mér — eða hef-
urðu ekki lært ensku venjuna enn
þá?
Hilda var í dökkrauðum innikjól.
Hún trítlaði inn í eldhúsið á hæla-
lausum inniskóm úr flaueli og
hlammaði sér niður við borðið.
— Ég er svo þreytt, sagði hún.
— Hvað hefurðu verið að gera I
dag ? spurði Leonie og setti bolla
og undirskálar á borðið.
— Ekkert. Það er líklega ástæð-
an. Ég tók bíl Julians og ók dálítið
hérna í kring. Ég geri það oft —
það er skárra en að sitja ein.
— Þú þarft nú varla að sitja
ein ?
— Þegar Venetia er ekki að
tala um leiklist við Julian, situr
hann öllum stundum í þessari
Passamyndir
Teknar í dag — Tilbúnar á morgun.
Sér tímar eftir samkomulagi.
Ljósmyndast. Péturs Thomsens
Ingólfsstræti 4. Sími 10297, eftir kl.
7 sími 24410.
vinnustofu, sem hann kallar. Hún
hækkaði róminn. — Ég vildi óska
að ég hefði aldrei komið hingað !
Ég hata þetta hús. En nú erum við
hérna — við sitjum föst f gildrunni
meðan Venetia lifir!
Leonie sneri sér undan og fór að
fást við teið. Henni varð órótt út
af þessari roku, sem kom upp úr
Hildu. Það var eitthvað meira bak
við þetta en eintóm leiðindi. Hún
virtist uppgefin á tilverunni. Og
samt var hún ung og falleg. Hún
hlaut að hafa verið þróttmeiri og
fjörugri, þegar Julian varð ástfang-
inn af henni og giftist henni. Hvað
hafði komið fyrir hana og gert hana
kvíðafulla og hrædda ?
— Ef Julian heppnast vel með
leiksviðin sín, þá eignizt þið ykkar
eigið heimili, sagði Leonie og
reyndi að tala í sem eðlilegustum
tón.
— Dettur þér f hug að Venetia
sætti sig við það ? Hún hefur hann
í bóndabeygju. Hún hefur okkur
bæði í bóndabeygju!
— En ekki getur hún haldið i
ykkur, ef þið viljið bæði komast
burt, sagði Leonie. — Julian er
ekki öðru vísi en aðrir menn. Undir
eins og hann finnur að hann getur
staðið á eigin fótum, vill hann
eignast sitt heimili sjálfur. Sannaðu
til!
En Hilda lét sem hún heyrði
hana ekki. Hún dreypti við og við
á bollanum sem Leonie rétti henni,
en hugur hennar var einhvers stað
ar langt í burtu.
— Ég veit ekki hvað ég á til
bragðs að taka, heyrði Leonie að
hún muldraði. — Ég veit ekki hvað
ég á að gera!
Leonie rétti höndina yfir borðið
og snerti við handleggnum á henni.
— Ef ég gæti gert eitthvað til að
hjálpa . .
Hilda greip um höndina á henni
og sperrti upp augun og starði á
hana. — Ég verð að tala við ein-
hvem. Ég verð brjáluð ef ég fæ
ekki að tala við einhvern ! Leonie,
ég er svo hrædd ! Þetta hús — her-
bergið, sem Marcus dó f... Þú
finnur það líka! Þú sagðir það í
gærkvöldi, og þá ætluðu þau að
ganga af göflunum. Jafnvel Philip
— ég horfði á hann. Ég held að þau
skilji öll, að eitthvað hlýtur að
koma fyrir ! Þau vita að einhver er
á höttunum og bíður ...
Leonie fannst nærri þvf óhugnan
legt að heyra grunsemdir sínar frá
kvöldinu áður vera endurteknar
svona. En þó var það broslegt. Á-
vöxtur taugabilunar og of ríks hug-
myndaflugs. Frá hennar sjónarmiði
var það ofur eðlilegt, sem Philip
hafði sagt, að henni mundi finnast
óhugnanlegt að koma aftur f hús-
ið, sem Marcus hafði verið myrtur
í. En Hilda hafði aldrei séð Marcus.
— Þú mátt ekki halda þessu á-
fram, Hilda, sagði Leonie einbeitt.
— Þú lætur ímyndunina hlaupa
með þig í gönur. Vertu viss um að
hér gerist ekki neitt.
— En þú skilur þetta ekki! Það
er hræðilega alvarlegt og það snert-
ir þig líka, Leonie. Skilurðu — ég
veit hver drap Marcus.
Hún var grafalvarleg. Það var
það óhugnanlegasta. En á vissan
hátt var það léttir að heyra hana
láta út úr sér jafnfráleita fullyrð-
ingu, því að nú var Leonie ekki í
neinum vafa um að Hilda var móð-
ursjúk og hálfgeggjuð. Þá skoðun
hefur Hilda lesið út úr henni, þvf
að nú sagði hún, nokkru rólegri:
— Gerðu það fyrir mig að trúa
mér! Ég er ekki að ljúga þessu.
Ég er ekki svo huguð að ég segði
þetta að ástæðulausu.
— En hvernig ættir þú að geta
vitað þetta ? Þú varst í Ameríku
þegar það gerðist! Og hvað áttu
við með að segja að það snerti
mig?
— Þú ert í hættu, Leonie — ekki
síður en ég. Ég hef verið að safna
kjarki í allan dag, til þess að að-
vara þig.
— Nei, þetta er hugarburður,
sagði Leonie hvasst. — Hvemig
ætti ég að vera í hættu ?
— Þú gerir þér það ekki ljóst
sjálf, en þú veizt eitthvað, sem
gæti orðið til þess að einhver yrði
dreginn fyrir lög og dóm. Og ef
þú ferð að spyrja og snuðra, getur
þú — uppgötvað eitthvað. Það er
ástæðan. Hún skalf.
— Hilda, sagði Leonie eins ró-
lega og hún gat. — Ég sagði lög-
reglunni allt sem ég vissi.
— Allt sem þú hélzt að þú
vissir! En hér í húsinu er einhver
sem er hræddur við þig — og ef
þú verður of hnýsin .. . Hún þagn-
aði og hélt báðum höndum um te-
bollann, eins og hún væri að orna
sér. — Þetta verður léttbærara, ef
éi veit að einhver annar veit...
— En ég veit alls ekki neitt,
Hilda! Þú hefur ekki sagt mér neitt
Þú hefur aðeins borið fram ótrú-
lega fullyrðingu, en annað er í
þoku. Hvernig gætir þú vitað hver
myrti Marcus? Og hver er það ?
Hvern grunar þú ?
— Ég..., byrjaði Hilda, en
herpti svo munninn saman, svo að
hann varð eins og strik.
— Ef þú vilt ekki segja mér það
verður þú að segja lögreglunni það,
sagði Leonie.
— Ég fæ ekki tækifæri til þess.
Ég lifi ekki nógu lengi til þess ...
— Hvað gengur eiginlega að þér,
sagði Leonie og varð óþolinmóð. —
Þú ert að gera sorgarleik úr þessu.
— Það getur orðið sorgarleikur
T
A
R
Z
A
N
öll ættkvíslin þaut að staðnum þar sem
lík eins stríðsmanna þeirra hafði fundizt.
Ég stökk niður í mannlaust þorpið.
‘X THOUSHT l'V PUT SO/AE FEAP. INTO
THESE CANNI5AUSTIC NAT1VES...X MAPE
A PUMW/ FPOMTHETHINSSI FOUNR.
THEN X HEARF THEM KETUKNINS’."
úr þvf. Þeir eru fljótir að gerast.
Þú lest um þá f blööunum á hverj-
um degi. Og því skyldum vlð ekki
geta orðið aðilar að sorgarleik? Það
er einhver kominn hingað f húsið
Leonie, sem... Hún þagnaði, leit
upp og hvfslaði: — Hver var þetta?
— Ég heyrði ekkert.
Hilda sneri sér aftur að henni.
— Leonie, gerðu það fyrir mig að
spyrja mig ekki meir. Og talaðu
ekki eins og þú gerðir f gærkvöldi!
Mér datt í hug — að ef ég segði
þér þetta —mundir þú skilja hve
hættulegt þaö er, og minnast ekki
á fortíðina.
Auglýsing í Vísi
eykur víðskiptin
FRAMKÖLLUM
FILMURNAR
FLJÓTT OG VEL
GEVAFOTO
AUSTURSTR/tTI 6
... og kom inn í kofa ... þar lágu vopn
út um allt, skildir, verkfæri og hauskúpur.
Mér fannst ég geta hrætt þessa villimenn
... ég bjó til líkamning úr hlutunum, sem
ég fann svo heyrði ég, að þeir voru að
koma til baka.
BARÐINN#
Árniúll 7 siml 30501
ALMENNA METZEIER umboíiS
VERZLUNARFÉLAGIÐE
| SKIPHOLT 15 SlÐUMÚLI 19
StMI 10199 slM! 35553