Alþýðublaðið - 16.12.1966, Blaðsíða 16

Gauragangur og heilög jól.
Ekki ætti að fara fram hjá nein-
‘nm að nú eru að koma jól, hátíð
''ljóss og friðar. Hins vegar gæti
farið fram hjá ýmsum að þessi
•anesta hátíð ársins er haldin til að
ininnast barnsins sem fæddist í
jötu og lifð ialla ævi snauður af
l>essa heims gæðum og prédikaði
lítillæti og ihófsemd.
Viti fólk þetta almennt lætur
>l>að eins og það vilji ekki vita.
Aldrei er gauragangurinn og
glamrið jafn mikið og fyrir jólin.
Varningur alls konar er auglýst-
ur með slíkum hætti að halda má
að ekki sé hægt að halda heilög
jól tiema kaupa hann. Það eru
ærið margar tegundir af sölu-
varningi sem eiga að vera liinar !
einu og sönnu jólagjafir. Heimili
.geta ekki verið án þessa eða hins.
■Þessi og þessi bókin er hin eina
■og sanna jólagjöf, sem enginn iget-
Hir látið vera að lesa yfir jólin.
•Svona má, lengi telja.
Ekki er endilega verið að kenna
Hcaupmönnum um þann leiðinda-
'tolæ sem leggst yfir allt þjóðlíf
*rétt fyrir jól. Ekki er annað að
■sjá en viðskiptavinirnir dansi eft-
«r sömu nótum. Fólk kaupir og
•kaiupii- og kaupir. Sjálfsagt ar
mest keypt at jólagjöfum en hins
er líka að gæta að sá siður er land
'iægur að miða alls konar fram-
'kvæmdir við jól. Keypt eru ný
Htnisg^fgn. Á heimilum þarf að
>gera við allan fjandann, pússa og
inála, gera við kranann sem bú-
'inn er að leka síðan i vor, skipta
■um rúðuna í eldhúsinu sem brotn
aði í fyrra, fá nýjan gólfdúk á
baðið og svona mætti lengi telja.
Það er rétt eins og einhver fídons
andi grípi um sig þegar hátíðin
fer að nálgast. Fyrir jól, fyrir jól.
Lítið virðist spurt um hvort
menn hafi efni á öllum kaupun-
um og framkvæmdunum. Enginn
þarf að spara fyrir jólin. Á þess-
um árstíma er nokkuð árvisst hjá
mörgum að slá víxla til að fleyta
sér á yfir hátíðir. Auðvitað þarf
að borga víxlana en það er ekki
gert fyrr en á næsta óri og hver
hefur áhyggjur af því meðan ver-
ið er að bruðla með fé yfir jólin?
Til að gera nú gott betra er
mönnum gert að greiða alla skatt-
ana sína fyrir áramót. Senpilega
hafa færri áhyggjur af því heldur
en hvemig á að kljúfa jólahátíð-
ina fjárhagslega. Og enginn hefur
áhyggjur af neinu yfir sjálf ára-
mótin nema ef vera kynni að ein-
hver hafi ekki birgt sig nægilega
vel upp til að lifa þolanlega á ný-
ársdag.
Hvað um það, jólin verða að
hafa sinn gang með öllu því sem
þeim til heyrir nú til dags og hef-
ur enginn við neinn að sakast
nema sjálfan sig.
Eldheit ástarsajra. svo heit, að
maður óttast ao kni í papp-
írnum. Ást sen. nar ötlu og
sigrast á öllu " > kum . . .
Augt. í blöðunum.
Tímamir breytast og mennirn<
ir með. Ef þú sérð feðga á
gangri úti á götu og annar ee
með skegg — þá getur þú bók-
að, að það er ekki faðirinn,
heldur sonurinn . . .
Kallinn á svo annríkit núna
fyrir jólin, að það er alveg aga-
legrt. Þó á hann aldrei svo ann-
ríkt, að hann hafi ekki tíma til
að kjafta við hvern sem er í
klukkutíma um það — hversi*
annrikt hann eigi . . .
Ég er alltaf að lesa jólaauglýs-
ingarnar og alltaf er ég að rek-
ast á eitthvað sem ég botna
ekkert í. Nýlega las ég þetta:
Reykjavík er orðin lítil Róm í
dúkkutízikunni! — Skeifing'
hlýtur maður að vera orðinn
gamall . . .
S'áluhjálparstúss
Frelsast ég seint úr freistinganna gini.
Fyrst er syndin. Og þar næst yfirbótin.
En ég hef þá reglu að iðrast um áramótin
í einu lagi — í hagræðingarskyni.
Hjá mér sem fleirum ýmsum af Adams kyni
illa stendur fyrirgefningarkvótinn.
Hjá herra biskupnum er ég með annan fótinn,
ef eignazt gæti ég Kristnisjóðinn að vini.
/
Það væri afskaplega gott, ef þú gætir komist í samband við hann.
— Það lief ég aldrei getað.