Alþýðublaðið - 29.08.1967, Side 13

Ný dönsk mynd, gerð eftir hinni •
umdeildu metsölubók Siv Holms '
„Jeg en kvinde“.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
Sýnd kl. 9.
Hvert viljið þér fara?
Nefnið staðinn. Við flytjum
yður, fljótast og þægilegast.
Hafið samband
við ferðaskrifstofurnar eða
p/vtv /vivtEBFtro^vi^r
Hafnarstræti 19 — sími 10275

BÍLAKAUP
15812 — 23900
Höfum kaupendur að flest-
um tegundum og árgerðum
af nýlegum bifreiðum.
Vinsamlegast látið skrá bif-
rciðina sem fyrst.
BÍLAKAUP
Skúlagötu 55 við Rauðará
Símar 15812 - 23900.
hann elskaði hana„ef hann gerðl
það ekki. Ég vildi aðeins ógjam-
an að þú yrðir fyrir vonbrigðum.
— Ég verð ekki fyrir vonbrigð
um, sagði Vonnie alvarleg. —
Þetta er alvara.
— Það er dásamlegt, Vonnie.
Taktu ekki mark á mér. Reynsl-
an hefur gert mig efagjarna. Ég
trúi ekki á trúlofun fyrr en stúlk
an hefur fengið Ihringinn . . .
Ef Iþetta er formleg trúlofun,
ætti ég víst að skrifa Nigel
og óska honum til hamingju.
— Það er ekki komið í blöðin
enn, ef þú átt við það.
— Ég vona, að þið sjáist áð-
ur en hann fer til Englands.
— Það sér hann áreiðanlega
um, sagði Vonnie, — Ef hann
kemst ekki hingað, ætla ég til
Montreal daginn áður en hann
fer.
— Ég held, sagði Myra, — að
fáeinar línur frá beztu vinkonu
kærustunnar hans hlýi honum
um hjartarætur. Ef þú segir mér
heimilisfang hans . . .
— Ég get það ekki. Hann lét
mig ekki fá það . . .
Myra leit ekki upp.
— Hann skrifar mér, þegar
hann feemur til Yellowknife,
flýtti Vonnie sér að segja. —
Hann fer þangað í bíl ásamt
manni frá Toronto. Ég fæ bráð-
um heimilisfang hans.
— Ég veit það. Ég veit það,
tautaði Myra.
Það varð þögn, sem hvorug
þeirra gat rofið.
— o —
Vonnie ibeið eftir bréfi í hvert
iSkipti, sem pósturinn kom. Á
hverjum degi sagði hún við
sjálfa sig: — Það kemur á morg-
un.
En það liðu tvær vikur og Von
nie minntist orða Myru.
Á laugardagsmorgni næstu
viku kom pósturinn í seinna lagi.
Vonnie þaut til dyranna. Það
voru þrjú bréf. Einn verðlisti til
hennar og tvö bréf til Myru.
Hún bar bréfin inn döpur í
skapi.
— Flugbréf frá Englandi!
sagði Myra. — Hver ætli hafi
sent það? Hún opnaði umslagið
og leit á bréfið. Augu ihennar
þutu yfir línurnar og hún rétti
úr sér.
— Vissir þú, að ég á frænda
í Englandi, Vonnie?
— Þú ihefur minnzt á hann.
— Hann var þekktur listamað-
ur. Hann er gamall — hann er
eiginlega föðurbróðir pabba
míns. Myra varð hörkuleg á svip
inn. — Hann gleymdi alveg að
við værum til eftir að við fór-
um frá Englandi, en nú skrifar
hann mér bréf!
— Kannski að hann hafi ekki
vitað fyrr, hvar þú áttir heima?
— Hann vissi mjög vel að
pabbi settist að í Vancouver. En
hann hafði of imikið að gera við
að verða frægur listmálari til
að hafa tíma til að sinna okkur.
Hann skrifaði mömmu ekki einu
sinni, þegar pabbi dó. Og núna
skrifar hann mér — bara af því
að hann er veikur og heldur að
hann sé deyjandi.
— Þú verður að svara honum.
— Hann vill ekki aðeins svar-
bréf, sagði Myra. — Hann býð-
^immiimiiimmimmmiiinmmiiHHmmmimmmmmimmimiiHmmmmmimimiiiHiimmiiHiifMiiHimmmmiiimmmHiiiiHimHiiimmmtimniftimnmmimnt
Suzanne Ebel:
4
iiimiiiiiHÍimHiiiiiiiiimiiiiiiiiHHHHiimiiiimimmiiiii
ur mér í mánaðardvöl tií Eng-
lands og borgar allar ferðir og
uppihald.
— Það lítur vel út!
— Gaman að sjá England að
vísu, en ekki að sjá Joss frænda.
Ég fer ekki þangað og leik ást-
kæra frænku, sem vill allt fyrir
gamla manninn gera. Því skyldi
ég gera það?
— Hann er veikur og gamall
og einmana . . .
— Hann er veikur, já. Meira
veit ég ekki. Kannski hann hafi
góða ráðskonu. Svo er alltaf Fen
ella frænka mín í London — þó
að hún skrifi mér ekki heldur.
Myra brosti glettnislega. — Ég
skil ekki heldur hvers vegna
hún ætti að gera það. Mig minn-
ir að við höfum ekki getað þol-
að hvor aðra meðan við vorum
minni.
— Ætlarðu ekki til Englands?
Myra róaðist ögn. — Jú, svar
aði hún. — Ég fer. Og ég skal
skemmta mér vel. Hún henti
bréfinu á borðið. — Lestu hvað
ihann skrifar:
,,Komdu eins fljótt og þú get-
ur. Gamlir, hjartveikir menn
vita ekki hvenær dauðastundin
rennur upp“.
Hann ski-ifar líka að ef ég
toíði fjárhagslegt tjón af að fara
til Englands vegna starfsins,
skuli hann bæta mér það.
— Ferðu strax?
— Það er víst betra. Hún
strauk rauðgyllt hárið frá enn-
inu. — Ég vildi að þú kæmist
með, Yonnie.
— Það vildi ég líka.
— Þú gætir það! Fjólublá aug
un glömpuðu. — Heyrðu, Von-
nie! Ef ég sé um flugmiða handa
þér og við fáum herbergi ná-
lægt húsinu hans Joss frænda,
væri þetta upplagt. Ég myndi
njóta .þess!
— Ekki ég’ Ég myndi ekki
hugsa um annað en að ég fengi
kannski ekki vinnu, þegar ég
kæmi hingað aftur. Auk þess
get ég ekfei látið þig borga fyr-
ir mig.
— Ég bið þig um það mín
vegna! Það væri dásamlegt að
ihafa þig hjá mér, Vonnie.
Vonnie lokaði augunum. —
Mig langar til Englands. En ekki
svona. Hún opnaði augun aftur.
— Hvenær ferðu?
— Eftir viku eða svo. Ég þarf
ekki að hugsa um neitt hér.
Hvorug okkar á neitt, sem
íheldur ofekur hér, hugsaði Von-
nie og það fór hrollur um hana.
Þær Ihöfðu báðar lifað í voninni
síðustu tvær vikurnar og báðar
misst hana . . . Hvernig getur
karlmaður lýst yfir að hann
elski konu einlæglega og i'ull-
vissað hana um að dauðinn einn
geti aðskilið þau — og svo horf-
ið orðlaust. Var þetta stundar-
hrifning? Eða ekkert?
Myra teygði úr vel vöxnum
líkamanum og sagði: — Guði sé
lof fyrir að nú er laugardagur!
Ég get hugsað málið um helg-
ina.
Næstu dagar voru mjög önn-
um hlaðnir. Myra vildi ekki fara
til London eins og fátækur ætt-
ingi. Þegar hún var búin að
iborga farseðilinn fór hún að
kaupa föt og aftur föt. En hún
tók Vonnie ekki með sér.
Vonnie heimtaði að fá að sjá
allt, þegar Myra kom heim. Fal-
legar dragtirnar, minkapelsinn,
glæsilega kjólana.
— Eg ætla líka að kaupa
hatta, sagði Myra.
Hatta yfir þetta fallega hár!
Það var guðlast og Vonnie sagði
það við hana.
Myra hló.
— Ég ætla að fara á fínu veit-
ingahúsin, þar sem allir eru með
hatta.
Viku eftir á mánudegi rétt áð-
ur en Myra ætlaði að fara, kom
Vonnie snemma heim og hitti
Myru þar.
— Hvað er að, Myra? Ertu
búin að loka?
Myra stóð grafkyrr.
— Ég ætla að hitta Brad.
— Kemur hann til Vancouv-
er?
Myra stóð enn grafkyrr. Hún
virtist ekki þora að bæra á sér.
Eins og hún óttaðist að fara út
fyrir töfrahringinn, isem Brad
hélt henni í.
— Linda skrifaði og bauð mér
að koma og heimsækja hana og
fjölskyldu hennar til Mexíkó.
Brad er þar.
— En . . . sagði Vonnie.
Myra greip fram í fyrir henni.
— Hann veit, að mér er boðið!
Linda sagði það. Hún sagði að
hann hefði ekki viljað koma til
Meríkó fyrr en hann frétti að
mér væri boðið þangað!
— Þú getur það ekki! Þú ert
á förum til Englands!
Myra sýndi enga óvissu.
— Ég skrifa Joss frænda og
segist koma seinna.
— Þú færð kannski aldrei ann
iit.iimHiiirHiimHiiiimtilÍHMl'HiitHmiiiiYiíiímÍHHfiit'^
að tækifæri. Menn með alvarleg-
an ihjartasjúkdóm ná sér sjald-
an.
— Það væri leitt. En ekkert,
— alls ekkert fee.mur í veg fyrir
að ég fari til Mexíkó. Hún leit á
Vonnie. — Þér finnst ég vísfc
þrjózkulega bak við hana. — Þá
líka. En frændi var vondur við
foreldra mína allan þennan
tíma.
Vonnie gekk að glugganum.
Það hellirigndi.
— Allt í lagi, sagði Myra
þrjóskulega bak við hana. — Þá
er ég bæði 'harðbrjósta og eigin-
gjörn! En það er hamingjunn-
ar vegna, Vonnie. Ég fæ ekki
annað tækifæri og ég verð að
grípa þetta — eða mig iðrar
þess alla ævi.
Vonnie leit við og sá biðjandi
augnaráð Myru.
— Ég er ekki aðeins að fara
til að skemmta mér, sagði Myra.
— Þú veizt það betur en nokk-
ur. Þetta er lífið sjálft — allt,
isem ég hef að lifa fyrir. Ég vil
giftast Brad. Ég elska hann og
mun alltaf elska hann.
TrúBofunarhrlngar
Sendum gegn póstkröfa.
Fljót afgrelðsla.
Guðm. Þorsteinsson
gullsmiður
Bankastrætl 1S.
AUGLÝSIÐ
í Albvðublaðimi
29. ágúst 1967 - ALÞÝÐUBLABIÐ