Alþýðublaðið - 01.10.1967, Blaðsíða 8

Sunnudags Alþýðublaðið - 1. október 1967
*
Marlon Brando segin
MARLON BRANDO er nú orð-
inn fjörutíu og fjögurra ára,
tekinn að fitna og missa hárið
og stendur í hjónaskilnaði öðru
sinni þessa dagana. Vinsældir
hans hafa farið heldur minnk-
andi á síðustu árum, og nýjasta
mynd hans, GREIFYNJAN FRÁ
HONG KONG, sem Chaplin
stjórnaði og samdi, hefur hlot-
ið afleita dóma. Brando er þó
engu mýkri á manninn en áður
og allt annað en alúðlegur í við-
móti, eins og eftirfarandi við-
tal sýnir.
I
S p u r n i n g : Þér eruð af-
skaplega brúnaþungur — finnst
yður slæmt að sjá mig?
S v a r : Mjög. Ég hef ekkert
við yður að tala og vil ekki tala
við yður. Þér vitið það ósköp
vel.
Sp.: Hvers vegna viljið þér
ekki tala við mig?
Sv.: Mér finnst leiðinlegt að
tala. Mér finnst sérstaklega leið-
inlegt að tala um sjálfan mig.
Ég þoli ekki blaðamenn. Hvað
é ég svo sem að segja? Sömu
delluna og útþvælda orðagjálfrið
sem aðrir leikarar láta hafa eft-
ir sér í viðtölum? Það er auð-
mýkjandi og óskemmtilegt að
að þurfa að standa í þessu.
Sp.: Hvort teljið þér yður
fyrst og fremst leikara eða
stjörnu?
Sv.: Ég var góður leikari hérna
á árunum. En kvikmyndirnar
hafa gert mig að stjörnu. Ég
hata þann þátt í lífi mínu, en
ég get ekki losnað frá honum.
Sp.: Þér v o r u ð góður leik-
ari? Eruð þér það ekki lengur?
Sv.: Ég er orðinn latur og
kærulaus. Gróðasjónarmiðið eitt
er ríkjandi hjá mér. Ég er orð-
inn eins og hver annar kaupmað-
ur. Ég hugsa bara um peninga.
Fyrir bragðið verð ég að gleyma
öllum háleitum listrænum hug-
sjónum. Ég þekkti þær áður
fyrr. Nú eru þær aðeins gömul
minning, hálfgleymd, hálfhlægi-
leg, ef þér viljið heldur orða
það þannig.
Sp.: Þér eruð þá ekki ánægður
með starf yðar?
Sv.: Ég held það út. En ég á
erfiðara og erfiðara með að þola
það. Starfið er allt sem ég á,
en það hefur ekki gefið mér
neitt sem hefur gildi. Ekkert fal-
legt. Ekkert varanlegt.
Sp.: Það hefur þó að minnsta
kosti fært yður auðæfi.
Sv.: Peningar geta verið gagn-
legir, bráðnauðsyniegir, eða til
bölvunar. Það er ekkert fallegt
við þá.
Sp.: Seinni kona yðar, Movita,
hefur hú farið fram á skilnað.
Hvað hafið þér um það að segja?
Sv.: Ætli það hafi ekki verið
alveg rétt hjá henni? Ég hefði
sennilega ekki komið því í verk
sjálfur. Ég hef ekki nóg fram-
tak í mér til þess. Og ég sætti
mig við hlutina. Hjónabandið er
löstur sem fer illa með heilsu
mína.
Sp.: Movita sakar yður um
„hugræna grimmd.”
Sv.: Það er eðlilegt. Ég er ill-
gjarn, alls ekki góður í mér.
Og mér er ómögulegt að þykja
vænt um neinn til lengdar. —
Hvorki sjáifan mig né aðra.
Sp.: Eruð þér nízkur?
Sv.: Ég trúði ekki á þá ham-
ingju sem peningarnir geta veitt.
Hún er grundvölluð á blekk-
ingu.
Sp.: Hvernig eru tilfinningar
yðar sem föður?
Sv.: Ég elska börnin mín af
öllu hjarta, en ég er hræddur
um, að ég hafi aidrei verið og
muni aldrei verða góður faðir.
Ég reyni það, en mér tekst það
ekki. Og þetta endar alltaf á
því, að barnsmæður mínar
hlaupast á brott með börnin og
skilja mig einan eftir. Líf mitt
er keðja af fjarstæðum og vit-
leysum.
Sp.: Kvikmyndin GREIFYNJ-
AN FRÁ HONG KONG sem þér
lékuð í undir stjórn Chaplins
hefur fengið vonda dóma og
þykir léleg. Hvað finnst yður
um hana?
Sv.: Ég hef leikið í miklu
betri myndum sem almenning-
ur hefur ekki kært sig um að
sjá. GREIFYNJAN FRÁ HONG
KONG er vinsæl meðal almenn-
ings, þótt gagnrýnendumir hafi
tætt hana í sundur. Það sýnir,
að fólkið á ekki 'skilið að sjá
góðar myndir.
Sp.: Hverjar eru fyrirætlanir
yðar varðandi starfið?
Sv.: Ég hugsa ekkert um fram-
tíðina og géri engar áætlanir
af neinu tagi. Það þýðir ekk-
ert. Nú á dögum er ekki lengur
til neins að hugsa fram í tím-
ann.
Sp.: Er það rétt, að þér ætl-
ið að leika Mussolini í kvik-
mynd um æ\’i hans?
Sv.: Það getur vel verið. Mér
litist alls ekki sem verst á það.
En slík kvikmynd myndi mæta
margs konar örðugleikum.
Sp.: Þér hafið verið leikstjóri
í einni kvikmynd, og hún fékk
góðar móttökur. Hvers vegna
hafið þér ekki haldið áfram
á þeirri braut?
Sv.: Leikstjórn á ekki við
mig. Hún er of tæknilegs eðlis.
Ég hef heldur ekki hæfileika
til að stjórna fólki. Ég er hroka-
fullur og ráðríkur, en ég er
ekki góður stjórnandi.
Sp.: Þér hafið laðazt mest að
„framandlegum” konum, af
öðrum kynþáttum. Hvers vegna?
Sv.: Ég veit það ekki. Ef til
vill ímyndaði ég mér, að þær
ættu eitthvað til af þessum töfr-
um sem konur voru áður sagðar
búa yfir. Eitthvað skáldlegt og
kvenlegt. En það var misskiln-
ingur. Konurnar eru allar elns.
Óþolandi mikið eins.
Sp.: Þetta verða þær ekki
hrifnar að lesa, konurnar sem
dást að yður.
Svar: Mér stendur hjartan-
lega á sama hvort aðdáendum
mínum líkar betur eða verr það
sem ég segi og geri. Ef ég á þá
nokkra aðdáendur eftir.
Sp.: Hvaða áhrif hafa vin-
sældirnar og velgengnin haft á
líf yðar?
Sv.: Eyðileggjandi, tortím-
andi áhrif. Þetta hefpr verið
þung byrði sem ég hef kiknað
undir.
Sp.: Þér liafið alla tíð barizt
ákaft gegn kynþáttamisrétti.
Eruð þér enn fylgjandi algjöru
jafnrétti?
Sv.: Heimurinn hefur ekkert
breytzt og vill ekki breytast. Á
endanum fer svo, að maður hætt-
ir að nenna að mótmæla, æsa
sig upp og berjast, rejma að
sýna fólki fram á hvað heimur-
inn er viðbjóðsiegur. Fólk held-
ur bara, að maður sé sérvitring-
ur eða vitfirringur. Eða vilji
láta á sér bera.
Sp.: Er það rétt, að þér hafið
hug á að snúa yður að stjórn-
málum?
Svar: Nei, tóm vitleysa. Ég
vildi helzt hverfa. Hafa dug í
mér og skynsemi t.il að hverfa.
Eða finna mér smáfylgsni þar
sem ég gæti lifað heilbrigðu
lífi. En ég er eins og jurt með
skemmdar rætur.
Sp.: Hvað álítið þér verstu
ókostina í lífi yðar?
Sv.: Allt líf mitt er rangt og
öfugsnúið og fer sífellt versn-
andi. Ég hef sjálfur reist fang-
eisismúra umhverfis mig, og ég
get ekki mölvað þá niður aftur.
Sp.: Þér eruð orðinn fjörutíu
og fjögurra ára. Fellur yður illa
að eldast?
Sv.: Ég hef aldrei hugsað mik-
ið um það. Mér stendur á sama
hvað ég er gamall, aðalatriðið er
hvað manni f inns-t maður
vera gamall. Stundum finnst
mér ég vera tvö hundruð ára.
Stundum heldur yngri.
Sp.: Mér sýnist þér hafa fitn-
að töluvert. Er það rétt?
Svar: Auðvitað er það rétt,
og allir vita það. Fyrsta sem
fólk segir þegar það sér mig í
kvikmynd er einmitt þetta: —
„Sérðu hvað hann er orðinn
feitur?” Og mér stendur ná-
kvæmlega á sama.
Sp.: Eigum við nú ekki að
ræða um yður frá ofurlítið
jákvæðara sjónarhorni? Eða er
það ekki hægt?
Sv.: Það er fyrir löngu búið
að slá því föstu, að ég sé hroka-
fullur, skapillur, ógeðfelldur,
eigingjarn, grimmur, nízkur og
margt fleira sízt betra. Sá .per-
sónuleiki hæfir mér fulikom-
lega. Ég hef tileinkað mér hann,
sjálfum mér og öðrum til á-
hægju.
Sp.: Finnst yður gaman að
iifa? j
Framhald á 14. síðu.
Líf mitt er keðja af fjarstæðum og vitleysum