Þjóðviljinn - 10.01.1979, Blaðsíða 9

8 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN— Miövikudagur 10. janúar 1979
Ásgeir Einarsson frá ísafirði, sem búið
hefur hartnær hálfa öld í Danmörku
tekinn tali í járnbrautarlest á leið
lest með landa
Þeir sem ferðast mikið
með járnbrautarlestum
kvarta oft undan tilbreyt-
ingarleysi þeirra. Ferða-
langar sitji hnipnir og horfi
tómlátum augum í gaupnir
sér meðan löndin bruna hjá
með turna sína og hallir.
En engir tómlætismenn
vildum vér vera. Við ætl-
uðum að brynja okkur
gegn tilbreytingarleysinu
með ferskum bók-
menntum, ég og ferða-
félagi minn frá Árósum,
Sigurður ólafsson (yfir-
læknis á Akureyri Sigurðs-
sonar skólameistara gráa,
Guðmundssonar, af hún-
vetnskum sauðaþjófum
lengra aftur).
En þaö kom ekki til þess aö viö
þyrftum aö gripa til þeirrar rauöu
veislu i farangrinum. Ferö okkar
var heitiö til Þýskalands, þar sem
menningarlif er hiö þyrrkings-
legasta um þessar mundir. En
þaö er auövalds tragedia sem viö
látum hjá liöa aö sinni.
Er viö undum okkur inn um
klefadyr járnbrautarlestarinnar i
Fredericiu suöur á Jótlandi, sátu
þar fyrir þrifleg hjón á áttræöis-
aldri og spuröu okkur þjóöernis.
Þegar viö höföum látiö þaö uppi
sneri gamli maöurinn sér aö
eiginkonunni forviöa og hræröur I
bragöi og sagöi: Hör du det mor,
de er mine landsmænd!
Þar reyndust vera á feröinni
þau elskulegu hjón Marie
Rollschau Einarsson og Ásgeir
Einarsson. Asgeir hefur aldrei
veriö annaö en Islendingur, sagöi
Marie um leiö og hún gaf okkur
rúgbrauö meö Islenskri rúllu-
pylsu. Þar heföi hann alltaf viljaö
vera. En aöstæöurnar leyföu þaö
ekki. Reyndar heföi mér ekki ver-
iö á móti skapi aö búa á tslandi.
Det er det skönneste land I
verden. Viö höfum háö llfsbarátt-
una saman i bráöum hálfa öld i
gegnum þykkt og þunnt. Allir
afkomendur eru heilir heilsu og
hvers getur maöur óskaö sér
frekar, sagöi Marie.
Hún nam viö skóla i Flensburg
er henni var boöiö aö fara til
Islands. Þaö var áriö 1931 og þá
kynntust þau Asgeir. Hann haföi
fótbrotnaö á sjónum og lagst inná
sjúkrahús þar sem hann naut um-
önnunar Marie. Þaö voru þeirra
fyrstu kynni. Þaö snart athygli
okkar af hve fáséöri natni og
hlýju þau hjón voru I háttum
hvort viö annaö.
Lifsbaráttuna ber Ásgeir vel i
fasi; gamall sjómaöur islenskur,
sterklegur allur og haröfengi
erfiöismannsins I andliti.
Kjarnakarl ad
vestan
Þegar viö höfum jafnaö okkur
eftir þá skemmtilegu tilviljun aö
veröa sessunautar i lestinni góöu
settumst viö á skör og skrifuöum
eftir Asgeiri nokkur minnisatriöi:
— Ég var sjómaöur I meir en
tutt.ugu ár. Ég fæddist á Isafiröi
áriö 1902 og er af Arnardalsætt.
Faöir minn hét Einar Bjarnason
og var snikkari viö Ásgeirs-
verslun. Hann byggöi Pólgötu 1 á
ísafiröLHann varö blindur meöan
ég haföi enn óslitiö bernskuskón-
um.
— Þaö var þungt á minu æsku-
heimili og ég þurfti snemma aö
hefja aödrætti til þess. TIu ára
keypti ég skektu, sem kostaöi 30
krónur i þá tiö. Ég fiskaöi á kúfisk
og aflaöi vel. Tókst fljótlega aö
greiöa andviröi bátkænunnar.
— Ó, jú, ég man visur og kvæöi
aö heiman. Eitt sinn var ég á
djúpbátnum Póst-Gunnu, þá
stráklingur. 1 för meö okkur var
Guömundur Geirdal sýsluskrif-
ari. Hann sat i lúkarnum meöal
annarra farþega og varö þessi
fyrripartur á vör:
Hvaö er þaö sem kætir mest
kvenmannshjörtun ungu.
Ung stúlka, sem ég man ekki
lengur hvaö hét svaraöi aö
bragöi:
Aö brigömælgin er böivuö pesl
sem býr á karlmannstungu.
Já, ég er aö vestan og þangaö
sækir hugurinn oft heim, —þótt ég
hafi átt heima I Holsterbro I nær
hálfa öld.
Þótt aö séu fjall viö fjall
og fátt sé um gróöur bestan,
þá hefur margur kjarnakarl
komiö þaöan aö vestan
Svona orti einhver, sjálfsagt
réttilega.—
— Friösteinn heitinn
Jónsson veitingamaöur meö
meiru var hagmæltur og þess
naut ég i samskiptum okkar. Viö
vorum miklir vinir. Þegar ég var
á Mb Braga var Friösteinn
kokkur hjá okkur. Þar var einnig
illa liöinn Grindvikingur. Um
hann kvaö Friösteinn:
Grindavikur garmurinn
gaman af þvi hefur
aö flytja niö meö falska kinn,
fá mun launin auminginn.
Djarfur gerist drengurinn
dregst hann i skammarflikur
brúkar hann kjaft viö báts-
manninn
bófa örgum likur.
Goggolla og
Mariusardropi
—Þegar ég var barn, var ég
stundum I liöléttingum fyrir
vinnuflokk viö Asgeirsverslun.
Fyrir honun stóö Jón nokkur, sem
kallaöur var skarfur, — hann
haföi svo voöalega langan háls.
Hann sendi mig til aö kaupa
goggollu og kostaöi 35 aura. Um
þetta mátti yfirmaöurinn Eirikur
Finnsson ekkert vita. 01 og
brennivln var selt i Asgeirs-
verslun. Ég man eftir þessum
fyrriparti um brennivinssöluna:
Mariusardropinn dýr
dauöinn endurfæddur...
Magnúsar þáttur
Torfasonar
Einn er sá maöur mér I barns-
minni fyrir gæsku sina viö okkur
smáfólkiö. Hann hjálpaöi mér á
marga lund. Þaö var Magnús
sýslumaöur Torfason,—
—1 fermingargjöf fékk ég byssu
I lifsbjargarskyni. Eg var ötull
viö aö skjóta fugl, —lika forboöna
þegar I nauöirnar rak. I isnum á
pollinum átti ég mér skjól þarsem
ég geymdi fuglinn, —skarfinn
efst og einan sjáanlegan. Einhver
klagaöi mig i Magnús sýslumann.
Þetta var frostaveturinn mikla
1918. En Magnús hliföi mér.
Blessaöur segöu ekki frá þvi,
-hann baö mig um aö gefa sér
fugl ööru hvoru og hafa hann vel
tættan og sviöinn.—
—Magnús haföi veriö sýslu-
maöur i Arnessýslu og lent I barn-
faöernismáli:
t Árnessýslu sýslumann
svoddan og þvi um likt
Magnús Torfason heitir hann,
hvaö er aö fást um slikt.
Mörg eru þjóöar minnar mein,
mörg plága á iandi og sjó.
Magnús þessi er aöeins ein,
andstyggilegust þó.
Ryögaö var Skeiöarréttarfar
rosaleg næturferö.
Sigvaldi seldi þar
fyrir sanngjarnt okurverö.
Keleri stillt og kvennafar
kom lika þar viö rétt.
Sveitapiltar og piurnar
pukruöu þar viö iétt.
Best er fyrir oss Magnús minn
aö mannoröi voru aö gá.
t réttir faröu ekki i annaö sinn
amen og halelújá.
Magnús var mikill ágætis-
maöur og reyndist mér ætiö vel,—
Tóm er ordin
tuöran
I siglingum var ég i tiu ár. Ég
haföi þann ósiö aö reykja upp
I 50 vindlinga á dag. Þegar ég
kom I land lagöi ég þann vana af, •
en fór þess i staö aö brúka munn-
tóbak. -Einhvern tima þegar
tóbaksleysi svarf aö heima á ís-
landi þá fór Jón prestur I Djúpi á
tal viö Þuriöi I Ogri:
Texti: Óskar Gudmundsson Myndir: Sigurdur Ólafsson
Óvæntir fundir: Marie Rollschau Einarsson, Asgeir Einarsson og
greinarhöfundur.
Miövikudagur 10. janúar 1979IÞJÓÐVILJINN — StÐA 9
Tóm er oröin tuöran min,
tróöan gulls, ég unni þér.
Geturöu ekki grundin fln
gefiö neitt I nefiö mér?
—Já, sagt er aö fátæktin hafi
veriö svo óskapleg aö þaö hafi
oröiö fólki búbót aö selja útlend-
ingum hár sitt. Þvi söng gömul
kona af Austfjöröum þetta:
Þaö var hérna um áriö
Þaö var fyrrum háriö,
en nú sést ekkert niöur undan
mér.—
Og þannig hélt Asgeir lengi
áfram meö spaugsyröi og trega-
blandin gamanmál á vör.
Á gamla kóngs-
ins afmælisdegi
—Til Danmerkur kom ég á
gamla kóngsins afmælisdegi, 26
september 1933. Mig hefur alltaf
langaö heim. En ég er oröinn of
gamall.meir aö segja til aö fara
þangaö i heimsókn. Og hér I Dan-
mörku keyptum viö Marie hringa
fyrir 17 krónur stykkiö. — Lengi
vann ég viö brúargerö, —þar kom
sér heldur en ekki vel aö kunna aö
splæsa víra. Viö þaö var ég liö-
tækur, -haföi t.d. veriö á tog-
aranum Gullfossi I ein sex-sjö ár.
Þá vann ég lengi I tóbaksverk-
smiöju A.P. Möller. Ég hef alltaf
unniö erfiöisvinnu. A sjónum var
ég án þess aö kunna aö synda.
Þaö var oft hörkulegt úthald á
togurunum fyrir Vökulög. Lengst
man ég eftir aö hafa staöiö án
svefns i 54 tima.—
Hvaö þekktu æsir?
—Viö eigum þrjú börn. Tvö
þeirra eru búsett I Þýskalandi.
önnur dætra okkar býr I
Bolungarvik,— og viö heimsótt-
um hana fyrir 7 árum. Þaö var
með öllu ógleymanleg ferö. Þau
héldu okkur mikla veislu I
Bolungarvik. I stað þess aö enda
veisluna meö þeim heföbundna
söng Fósturlandsins Freyja réöi
ég aö annaö lag var sungiö. Þaö
er ljóö sem byrjar svona:
Hvaö þekktu æsir yndislegra
en Freyju
sem ást og fegurð prýddu
á hverja lund
Hvaö þekktu fegra friöri
yngismeyju
1 fullum blóma á lifsins
morgunstund...
Og Asgeir söng þetta kvæöi
fyrir okkur til enda af hlýrri til-
finning og innlifun. Viö létum fara
vel um okkur I lestarklefanum.
Þaö lætur aö likum I langri
lestarferö aö ýmislegt hafi oröið
okkur til truflunar en um leið
málhvildar. Sögulegast af þvi
tagi var þegar fordrukkinn
danskur miljóneri heiöraöi okkar
þjóölegu samkundu. Sá góöi
mann lét sig ekki muna um þaö aö
setjast meö sveiflum inná bekk
okkar almúgamanna og halda
stundarlanga lofræöu um lita-
sjónvarp og önnur hugstæö llfs-
þægindi fyrir daufum eyrum
okkar. Hann var á leiðinni til
sumarhúsa sinna suöur i álfu og
hvarf ekki af brautu okkar fyrr en
hann haföi pissaö I buxurnar þar
á gólfiö fyrir framan okkur i
miöri rullu.
Aö honum brottu gengnum hóf
Asgeir spaugilega frásögn af til-
urö kaþólsku kirkjunnar i
Reykjavik:
—Þegar kirkjan var vigö setti
einhver gárunginn þetta saman:
Páfinn sig allan upp þá herti
útsendi frá þeim helga staö
noröur hingaö eitt náöarkerti,
nunnurnar eiga aö brúka þaö.
Nær viöa páfans náöarstél.
Nunnunum kom nú þetta vel.—
Hér látum viö lokiö
frásögn um og eftir Asgeiri
Einarssyni, íslendingi af Arnar-
dalsætt i Holsterbro. Ég biö for-
láts á ranglega hermdu i skrá-
setningi þessum. Þeim hjónum
Marie og Asgeiri þökkum viö
ógleymanlega ferö og óskum alls
hins besta I Holsterbro.
ög.
Gisli Rúnar Jónsson I einu af fjórum gervum sinum i sýningu Alþýöu-
leikhússins á „Viö borgum ekki” eftir Dario Fo.
Vid bor
ekki Vi
borgum ekki!
’gum
eftir Darío Fo

Jón ViðarJónsson
skrifar um
leikhús
Þýðendur:
Ingibjörg Briem
GuðrúnÆgisdóttir
Róska
Leikstjóri:
Stefán Baldursson
Leikmynd
og búningar:
Messiana
Tómasdóttir
Fáir leikritahöfundar virðast nú
njóta meiri vinsælda i
Vestur-Evrópu enDarioFo og meö
sýningu Alþýöuleikhússins á Viö
borgum ekki! Viö borgum ekki! er
Fo-bylgja sú, sem gengur nú yfir
viöa um lönd, komin hingaö. Aö
visu hafa fáeinir eldri gamanleikja
Fos veriö sýndir hér, en siðan þeir
voru skrifaöir hefur hann breytt
mjög um steöiu, ekki sist sem leik-
húsmaöur. Hann hefur lengi verið
róttadcur I þjóöfélagsskoöunum, en
fram til ársins 1968 starfaði hann
þó innan marka italskra kerfisleik-
húsa, sem yfirvöld hafa mikil áhrif
á. Ekki er aö efa aö afskipti póli-
tikusa hafa gert Fo og fólki hans
lifiö leitt, en liklega voru þaö þó
fremur áhorfendurnir sem Fo flúöi
þegar hann sagbi skilið viö kerfis-
leikhúsin og stofnaöi óháöan leik-
hóp I kjölfar þjóöfélagsólgu og
stúdentauppreisna. Meðal þeirra
sem uröu fyrir baröinu á stúdent-
um voru ýmsir frægir leikhúsmenn
sem stúdentar gagnrýndu fyrir aö
vera róttæka i orði en gera sig þó
ánægöa meðað búa til leiksýningar
handa borgarastéttinni. Hér var
ráöist að vanda sem flestir vinstri
sinnaöir leikhúsmenn hafa orðiö að
horfast i augu við en sárafáir haft
hugrekki til að reyna aö leysa á
viðunandi hátt. t stjórn- og þjóð-
félagsmálum hljóta þeir aö eiga
samleið með verkalýösstéttinni, en
þvi veröur samt ekki á móti mælt
aö megnið af þeim sem sækja leik-
hús koma úr öðrum stéttum — og
með fáeinum undantekningum er
þetta eitt af megineinkennum vest-
ræns leikhúss. Þetta ósamræmi
milli þjóöfélagsskoöana og list-
rænnar starfsemi er aö sjálfsögöu
tilfinnanlegast fyrir þá sem vilja
nota leikhúsiö sem tæki til aö stuöla
aö þjóöfélagsbyltingu.
Alþýðleg leikhúshefð
Dario Fo er slikur leikhúsmaöur
og starfsemi hans og leikflokks
hans, La Comune, slöastliöinn ára-
tug veröur aö skoöast sem tilraun
til aö leysa þennan vanda. Hann
hefur reynt aö eyða þeirri tor-
tryggni sem löngum hefur gætt
meðal vinnandi fólks gagnvart
leikhúsi, sem það hefur litiö á sem
leikfang yfirstéttanna, meö þvl aö
beita þvi i þágu hagsmuna og
stjórnmálabaráttu verkalýösins.
Fo, sem er stórkostlegur skop-
leikari, hefur þó gætt þess aö leik-
hús hans yröi ekki aö þeim leiðin-
legu halelúja-samkomum sem slik
leikhús veröa gjarnan. Hann
býggir mjög á alda eöa árþúsunda
gamalli hefð hins alþýölega trúö-
leiks, sem fór einkum fram á
markaöstorgum og öðrum stöðum
þar sem alþýöa manna var saman
komin. Trúöar þessir eöa farand-
skopleikarar haeddust aö allri af-
siöun og spillingu, jafnt meöal
yfirstétta sem almúga, og gátu þvi
leyft sér að segja meira en flestir
aðrir á timum alræöis og kirlqu-
legra yfirráða. Þessahefö, þar sem
gagnrýni og skemmtan mynda
órofa heild, hefur Fo leitast við að
endurvekja (þaö má skjóta þvi hér
aö, aöannarogenn frægari arftaki
hennar er Chaplin), þó aö eflaust
megi I leikhúsi hans finna merki
um áhrif frá fleiri geröum alþýö-
legs leikhúss.
Fordæmi Darios Fo
Þaö er auövitaö erfitt aö meta
hvort leikflokkur Fos hefur aö ein-
hverju leyti náö þeim markmiöum
sem hann keppir aö, án þess aö
hafa kynnst starfi hans af eigin
raun. En þaö skiptir einnig miklu
aö hann skuli hafa sýnt mönnum aö
leikhús getur veriö gagnrýnið og
skemmtilegt i senn og aö ádeila
þessþarf allsekki aö hafa i för meö
sér listræna flatneskju, einsog oft
er haldið fram. Hann hefur einnig
sýnt aö þessi gagnrýni verður
aldrei verulega áhrifarik nema hún
sé borin fram I nafni þeirra sem
sitja I salnum og endurspegli
sjónarmiö þeirra og lifsbaráttu. Fo
hefiir þannig ásamt flokki sinum
gefiö mönnum ákveðiö fordæmi og
jafnvel bent á leið út úr þeirri
stöönun sem einkennir starf vest-
rænna kerfisleikhúsa. í heimalandi
hans hefur fjölmargt leikhúsfólk
fariö aðdæmi hans ogþar mununú
starfandi um 200 hópar sem starfa
á svipuðum grundvelli og La
Comune.Þaðer ástæöa til aðbenda
á að svipaöar tilraunir voru gerðar
viöaum lönd á síðasta áratug, ekki
sisteftir 1968,enþessihreyfingl átt
til frjálsrar leikstarfsemi viröist þó
hvergi hafa boriö jafnrikulegan
ávöxt og á ttaliu.
Vinsældir leikritanna
Þessi stefna Fos I skiptum leik-
ílokksins og áhorfenda getur vita-
skuld aöeinhverju leyti veriö skýr-
ingin á þvi hversu viöa leikrit hans
eru leikin nú. En þó er alls ekki vist
aö hún sé einhlit, þess ber einnig að
gæta að Fo er frábær farsahöf-
undur og sú hlið hans nægir I raun-
inni alveg til aö skýra hversu
sólgnir menn eru I texta hans. Þaö
þarf m.ö.o. ekki aö vera pólitiskt
gildi þeirra, sem gerir þá vinsæla,
heldur getur þaö fullt eins veriö
skemmtanagildið. Auövitaö er
óhugsandi aösetjaleikritáborö viö
Viö borgum ekki! Viö borgum
ekki! upp án þess aö hinn pólitiski
boöskapur þess komi fram, en þaö
er alls ekki vist aö hann hafi sömu
áhrif á áhorfendurna og Dario Fo
stefndi aö, þegar hann skrifaöi
textann.
Sú leiö sem er farin i uppfærslu
skiptir auövitaö miklu máli, en þó
hygg ég aö það sem ráöi úrslitum
sé meö hvaöa hugarfari áhorf-
endur.koma til aö njóta hennar. Fo
skrifar og leikurmeð það fyrir aug-
um aðskemmtaogstappa stálinu I
fólk sem er að berjast fyrir ákveön-
um pólitiskum og félagslegum
markmiöum. Spurningin er nú sú
hvort áhorfendahópur, sem er ekki
á kafi f neinni slikri baráttu en unir
sér viö neyslu efiiislegra verömæta
og litur aöallega á list sem af-
þreyingartæki, getur ekki auöveld-
lega horft fram hjá pólitfeku inn-
taki sýninganna og látiö þær um
þaö eitt aö kitla hláturstaugarnar.
Ætli menn aö meta, hversu vel hafi
tekfet tíl um sýningar á leikritum
Fos er þvi ekki sföur nauösynlegt
aö setja áhorfendur undir smá-
sjána en leiksýninguna sjálfa.
Hérlendar aðstæður
Og ekki ætti aö þurfa aö hafa
mörg orö um þaö aö flest sækjum
viö liklega leikhús I einhverjum
öörum tilgangi en verkamennirnir
sem La Comune snýr sér til. Leik-
hús og þjóöfélagsaðstasöur eru hér
svo frábrugönar þeim sem Fo og
flokkur hans starfa viö aö nánast
óhugsandi viröfet aö sýningar á
verkum hans geti haft hér svipuð
áhrif og þær hafa þar suður frá. Al-
þýöuleikhúsiö finnur hér ekki neina
baráttuglaöa og vel skipulagða
verkalýðsstétt sem gæti e.t.v.
styrkst i viðleitni sinni að breyta
þjóöfélaginu meö þvi að hlæja eina
kvöldstund aöfarsaDariosFo. Þaö
hefur einnig sitt aö segja aö Viö
borgum ekki! Viö borgum ekki! er
hér innflutt vara, en eins og vænta
má miðast leikritiö mjög viö italsk-
ar aöstæöur. Ýmislegt sem þar er
eflaust til þess fallið aö gera mönn-
um heitt I hamsi verkar hér noröur
frá bæöi framandlegt og meinleys-
islegt. Sem dæmimá nefna gri'n um
páfann og meöferöina á aðalper-
sónu leiksins, Giovanni, sem er
verkamaöur og stuöningsmaöur
italska kommúnistaflokksins. Jafn
róttækum mönnum og Fo er afar
litiö gefiöum þann flokk, sem þeir
telja smáborgaralegan krataflokk
og kemur þessi andúö mjög fram i
lýsingunni á Giovanni.
Ekki verða flækjur farsans rakt-
ar hér, en þar segir frá atburðum
sem veröa á heimili Giovannis I
kjölfar þess aö eiginkonur hans og
vinir hans hafa tekiö þátt I fjölda-
aögeröum húsmæöra til að mót-
mæla dýrtiö og kjaraskeröingu.
Þessar aögeröir áttu sér staö á
Norður-ítallu áriö 1974. Hús-
mæöur gripu þá til þess ráös aö
greiöa kaupmönnum aöeins þaö
verö sem þeim þótti sjálfum
henta fyrir neysluvörur og
dró þetta bragö aö sjálfsögöu
á eftir sér langan slóöa. Hringa-
vitleysa leiksins stafar ekki
sist af þvi aö Giovanni er svo borg-
aralegur i hugsun að honum finnst
óhæfa aö greiöa kaupmönnum ekki
uppsett verö og þurfa konurnar þvi
aö fela þýfiö bæði fyrir honum og
lögreglunni. Hann lendir þó i þvi
ábur en yfir lýkur að fremja svipað
athæfi, sér aö sér og flytur I leiks-
lok innblásna ræöu yfir áhorfend-
um um nauðsyn þess að koma á
þjóöfélagi þar sem mannfólkiö sé
raunverulega frjálst.
Galsafengin sýning
I sýningu Alþýöuleikhússins er
þaö farsinn sem orkar á mann, hin
pólitfeka ádeila leiksins er þar
meira eins og krydd út á ærslin og
skopiö. Þetta er ekki sagt sýning-
unni til lasts, leikurum og leik-
stjóra hefur hér tekist aö bua til
bráðskemmtilega sýningu, sem
miðaö við forsýningu þá sem ég sá
fyrir jólin er i greinilegri framför.
Leikur og leikstjórn eru á köflum
mjög ærslafengin og talsvert lagt
upp úr þvi sem á ensku nefnist
gags, spaugilegum uppátækjum
leikaranna sjálfra. Þó aö sum
brögöin séu gamalkunn, fannst
mér á heildina litiö vel á þeim hald-
iö og sjaldan farið út i öfgar eöa
skotið yfir markib. Eins og vera
ber er leikurinn hraður og var ekki
annaö aö sjá en leikarar heföu fullt
vald á honum. Leiktækni sumra
var reyndar alláberandiog tæplega
nógu slipuð, enda flestir leikaranna
tiltölulega nýútskrifaöir úr L.I., en
hér kom þetta ekki svo mjög aö
sök: krafturinn og gáskinn bættu
þessa vankanta upp. Og einn mesti
kostur sýningarinnar er sá hversu
jafn leikurinn er, enda standa og
falla farsasýningar meö samstillt-
um leik. Kjartan Ragnarsson sem
leikur Giovanni neytir t.d. aldrei
þeirra yfirburöa, sem hann hefur
óneitanlega yfir mótleikara sina,
tíl þess að leika „einleik”, heldur
tekur greinilegt tillit til annarra
leikenda. Mér þykir ekki ótrúlegt
að hófstillt forysta Kjartans eigi
mikinn þátt i aö lyfta undir leik
hinna og gæöa hann festu og ör-
yggi. Meginmunurinn á túlkun
hans og flestra annarra leikara
virtistméfsá aö hannstilfærir per-
sónuna af meiri dirfsku og beitir
skemmtilega ýktu látbragöi til aö
sýna aulahátt Giovannis.
Farsasýningar gerast ekki betri I
atvinnuleikhúsum borgarinnar nú
en sýning Alþýðuleikhússins á Viö
borgum ekki! Viðborgum ekki! og
af henni ættu flestir aö geta haft
hina bestu skemmtan. Það er aö
visuheldur ósennilegt að hún komi
rótí á pólitiska umræðu I landinu og
þó er aldrei að vita nema einhver
Alþingismaðurinn reyndi aö nota
ádeilu hennar á eignarrétt og trú-
arbrögö sem rök gegn þvi aö Al-
..U
Framhald á bls. 14