Alþýðublaðið - 22.06.1976, Blaðsíða 10

10

N
—Einn hamborgara, eina kók og fjóra vatn
og brauð.
-
SÞ bjóða styrki
Sameinuðu þjóðirnar bjóða fram styrki til rannsóknar á
ýmsum málefnum er varða mannréttindi.
Styrkirnir eru einkum ætlaðir embættismönnum er vinna
að málefnum á sviði mannréttinda.
Sérstök nefnd á vegum Sameinuðu þjóðanna velur styrk-
þega úr hópi umsækjenda og metur upphæð styrksins I
hverju tilfelli.
Umsóknum um styrki þessa skal komið til menntamála-
ráðuneytisins, Hverfisgötu 6, Reykjavik, fyrir 15. júli n.k.
Nánari upplýsingar fást i ráðuneytinu.
Menntamálaráðuneytið,
21. júni 1976. _________
Volkswageneigendur
Höfum fyrirliggjandi: Bretti — Hurðir — Vélarlok —
Geymsiulok á Wolkswagen í allflestum litum. Skiptum á
einum degi meö dagsfyrirvara fvrir ákveðið verö.
Reynið viðskiptin.
Bilasprautun Garðars Sigmundssonar.
Skipholti 25 Simar 19099 og 20988.
TI-1200 án minnis
ÍVerð- s
LÆKKUN
Texos Instruments
sif RAFREIKNAR
TI-1250
Meö
minni
KR. 5.015
ÞÓR^
SÍMI BnSOO-ARMtlLATl
J
Ferðafélags-
ferðir
Miövikudagur 23. júni kl. 20.00
Gönguferð að Tröllafossi og
um Haukafjöll. Auðveld
ganga. Fararstjóri: Sigurður
Kristinsson. Verð kr. 700 gr. v.
bflinn.
Föstudagur 25. júni
1. kl. 8.00 ferð til Drangeyjar
og um Skagafjörð (4 dagar)
2. kl. 20.00 Þörsmerkurferð
3. kl. 20.00 ferð á Eiriksjökul.
Sunnudagur 27. júni kl. 9.30.
Ferðum sögustaði Njálu undir
leiðsögn Haraldar Matthias-
sonar menntaskólakennara.
Farmiðasala og aðrar upplýs-
ingar veittar á skrifstofunni
öldugötu 3 s. 11798 og 19533.
Ferðafélag íslands.
Liggur
Dér
eítthvað
á hjarta
Hafðu þá
samband
við Hornið
Þriðjudagur 22. júní 1976 biaöíð
HVERS EIGA
BLESSUÐ
BÖRNIN
AÐ GJALDA?
Fullorðnir virðast alltaf hafa jafn gaman af frumlegum utskýringum
barna á ýmsum hlutum, t.d. hvernig börnin verði til og liffræðilegum mis-
mun kynjanna, svo eitthvað sé nefnt. En þeir hafa aftur á móti ekki alltaf
eins gaman af, að leggja það á sig að skilja mál barnanna og svara eilifum
spurningum þeirra um allt milli himins og jarðar.
Spurningar barna eru eins
fjölbreytilegar og þær eru
margar, og þau spyrja vegna
þess að þau verða að fá svar við
þvi sem þau eru að brjóta
heilann um. Hver kannast ekki
við spurningar svipaðar þess-
um: Hvers vegna heitir þetta
sól á daginn, en tungl á nótt-
unni? Af hverju sér Guð ekki
hvað börnin i Vietnam eiga
bágt? Hvers vegna reykir full-
orðna fólkið þó það viti að það
getur dáið af þvi? Af hverju
verða pappi og mamma reið
þegar maður spyr...?
FRAMHALDSSAGAN
Það er ekki oft, sem hlaupandi
fólk vekur athygli á flugvöllum,
en þessir fjórir stukku svo
skyndiiega af stað, að margir
horfðu steinhissa á eftir þeim.
Kelp og Greenwood og Chefwick
gerðu það lika, en svo lögðu þeir
einnig af stað, ailir i hóp til að
ráðgast um.
A meðan gengu Dortmunder og
majórinn eftir ganginum, og
Dortmunder var að leita að her-
bergi, sem enginn væri i, til að
losa majórinn við demantinn og
majórinn var að lýsa allri fátækt-
inni I Talawbo, um iðrun sina yfir
að hafa reynt að blekkja Dort-
munder og þvi hvað hann langaði
til að bæta fyrir brot sitt.
Rödd lengst i burtu hrópaði:
„Dortmunder! ” Dortmunder
þekkti, að þetta var rödd Kelps,
leit við og sá tvo svertingjana
koma hlaupandi i áttina til sin,
másandi og rekandi sig á menn,
sem stóðu og gláptu á tollstofuna.
Majórinn ætlaði að slást í flokk
hlauparanna, en Dortmunder tók
um handlegg hans og hélt aftur af
honum. Hann leit umhverfis sig
og beint fram undan var lokuð,
gullin hurð, sem á stóð „Að-
gangur stranglega bannaður”
með svörtu letri. Dortmunder
opnaði dymar, ýtti majórnum inn
og elti hann svo, og nú stóðu þeir á
óhreinu gráu teppi.
„Ég sver yður, Dortmund-
er...” sagði majórinn.
,,Ég vil enga svardaga. Ég vil
fá demantinn.”
„Haldið þér, að ég sé með hann
á mér? ”
„Það hafið þér. Þér sleppið
honum ekki úr augsýn, fyrr en
þér komið til Talawbo. ”Dort-
munder dró byssu Greenwoods
upp og stakk hlaupinu i magann á
majórnum. „Það tekur lengri
tima, ef ég þarf að leita á likinu.”
„Dortmunder-”
„Haldið kjafti og komið með
demantinn! Ég má ekki vera að
þvi að leika mér.”
Majórinn leit á Dortmunder og
sagði: „Ég skal borga alla
peningana, ég skal— ”
„Þér skulið deyja! Látið mig fá
demantinn!”
„Já, já!” Majórinn var orðinn
dauðskelkaður. „Takið hann,”
sagði hann og dró svarta flauels-
hylkiðupp úr vasanum. „Geymið
hann, þvi að það eru ekki aðrir
kaupendur. Geymið hann, þangað
til að ég hef samband við yður, ég
skal ná i peninga til að borga
yður.”
Dortmunder þreif af honum
hylkið, gekk eittskref aftur á bak,
opnaði það og leit i það.
Demanturinn var þar. Hann leit
upp og majórinn stökk á hann.
Majórinn stökk beint á byssu-
hlaupið og datt.
Dyrnar opnuðust og einn
svertinginn æddi inn. Dort-
munder sló hann i magann, áður
en hann mundi, að þeir voru ný-
búnir að borða, og svertinginn
sagði: „Úff! ” og beygði sig.
En hinn svertinginn var á hæl-
um hans, og sá þriðji var ekki
langt undan. Dortmunder snérist
eins og skopparakringla með
Það var
einu
sinni
dem-
antur...