Vísir - 02.03.1972, Blaðsíða 2

2
Vfsir. Fimmtudagur 2, marz 1972,

Farið þér á
tizkusýningar?
Jónína Baldursdóttir, húsmóftir.
Já, ég fer svona einstaka sinnum,
en geri þó ekki sérlega mikiö aö
þvi, annars hef ég gaman af að
fylgjast meö tizkunni og reyni aö
klæða mig eftir henni svona
annað slagiö.
Borghildur Strangc, húsmóftir.
Nei, ég fer aldrei á tizkusyningar,
enda er ég nú komin á þann aldur,
að maður er hættur að fylgjast
svo mikið með breytingum i tizk-
unni, en ég kaupi oft þessi
móðinsblöð.
Ounnar Ottósson, Mýrarhúsa-
skóla. Nei, ég geri nú ekki mikið
að þvi, en ég sá hérna tizkusýn-
inguna á alþjóðlegu vörusýning-
unni i Laugardalshöliinni, og það
fannst mér alveg ágætt, svo
fylgist maður dálitið með popp-
blöðunum.
Uggi Agnarsson, læknanemi. Ja,
ég fylgist nú reyndar dálitið meö i
tizkuheimínum, en ég fer aldrei á
tízkusýningar og hef engan
áhuga á svoleiöis löguðu. Svo litur
maður annað slagið i þessi blöð
öll og reynir kannski svolitið að
klæða sig eftir þessu.
Jóhanna Björnsdóttir, á Um-
ferftarmiftst. Nei, ég fer hreint og
beint aldrei á svona sýningar,
enda vinn ég vaktavinnu og hef
ekki svo mikinn tima til þeirra
hluta. Og svo er nú aldurinn aö
færast yfir og þá vill þetta detta
upp fyrir.
Guftrún Hikarftsdóttir, húsmóftir.
Já.égfer yfirleittá tizkusýningar
og hef mjög gaman af. Ég kaupi
lika þessi tizkublöð og reyni satt
bezt aö segja að fylgjast meö
þessu öllu saman.
Ekki mikið um ónefni
eða sjaldgœf nöfn"
— rœtt við nokkra presta hér í bœ
„Eruft þér fylgjandi efta andvígur
þvi, aft ættarnöfn verfti lcyfft á
tslandi?” var spurningin i
skoðanakönnun Visis um daginn.
Meirihluti virtist á móti. En viö
vildum fræðast örlitift meira um
mannanöfn á tslandi og hve
strangt væri tekift á nafngiftum.
Vift röbbuðum þvi dálítift vift
nokkra presta hér i bæ og
spuröum þá, hvort þeir ættu i
erfiftleikum meft fólk, sem vill
gcfa börnum sinum nöfn, sem eru
ekki leyfileg, en tslendingar hafa
liklega ströngustu nafnalög i
heirni.
Séra Garðar Svavarsson, prestur
1 Laugarnessókn, sagði, að ekki
væri algengt að fólk kæmi með
óleyfileg nöfn, ,,en”, sagði
Garðar, ,,á striðsárunum var það
nokkuð algengt að þetta kæmi
. fyrir. Það vildi oft verða svo, að
faðirinn var farinn af landi brott,
og móðirin vildi þá skira barnið i
höfuðið á honum og hafa þá
islenzkt nafn með. Þetta hafði
þann kost, að þegar barnið varð
uppkomið og réö þvi nokkurn
veginn sjálft, hvort það dveldi hjá
föður eða móður, gat það notað
annaðhvort erlenda eða innlenda
nafnið, eftir þvi sem þurfti. Þetta
held ég að sé nú leyfilegt, þar sem
2 þjóðir eiga i hlut. En það eru
orðnar fastari reglur um nafngjöf
upp á siðkastið, en samt man ég
ekki eftir neinum sérstökum
vandræðum, sem ég hef lent i
með svona tilfelli. En ég man eft-
ir einu dálitiðskemmtilegu:
Það átti að skýra barn eftir
nöfnunum Einar og Gróa, og
nafnið var Einsina Gróa, þá
spurði prestur: ,,Er barnið ein-
sýnt?” en þá hugsuðu foreldrar
málið betur, og þar með var það
úr sögunni!
Séra Ólafur Skúlason sókn-
arprestur i Bústaðaprestakalli,
hafði sömu sögu að segja, að
ónefni og furðuleg nöfn væru ekki
algeng, og yfirleitt engir erfið-
leikar i sambandi við það. ,,En
yfirleitt reynir maður að ráð-
leggja fólki,sem vill gefa börnum
r.inum furðuleg nöfn”, segir
Olafur. „Nafnið er nú ekki svo
litill hluti af persónunni, eöa
hvað ?” „En þetta með útlendu
nöfnin, það er nú ekki svo gott,
það er oft sem foreldrar vilja
skira i höfuðið á einhverjum út-
lendum i ættinni, og þá er ekki svo
gott að sniðganga alveg þann
hluta ættarinnar. Ég bar þetta
t.d. undir dómprófast einhverju
sinni, og varhann alveg sammála
og sagði, að það væri ekki hægt að
taka mjög hart á þvilikum til-
fellum.”
Erikirkjuprestur, séra Þor-
steinn Björnsson, sagði að J)að
væri orðið mjög sjaldgæft, að
foreldrar vildu láta skira börn sin
sjaldgæfum nöfnum. „En það er
þá helzt, ef ættrækriin á'i'hlut meí)
þessi skrýtnu nöfn. Og ég veit, aö
við prestarnir erum mjög
misjafnlega harðir, ef þvi er að
skipta. Til dæmis held ég, að ég sé
ósköp liðlegur i þvi máli. Ég veit
dæmi þess, að prestur hefur verið
á móti þvi að skira barn Arnar,
þar sem það er oft aðeins talið
eignarfall af nafninu örn, en
Arnar er nú orðið mjög algengt
nafn. Otlendu nöfnin koma ekki
oft fyrir hjá mér, og held ég að
það sé ekki tekið svo alvarlega á
þeim, enda stundum ekki hægt.”
Sóknarprestur i ffáteigspresta-
kalli, séra Arngrimur Jónsson,
hvað erfiðleika sömuleiðis mjög
sjaldan koma fyrir með nafna-
gjöf. „Eða min reynsla er sú”,
sagði Arngrimur, ,,og þetta með
ónefni er mjög sjaldgæft, kemur
varla orðið fyrir, en það er annað
með útlend nöfn, það er oft erfitt
að gera það upp við sig, hvort
hægt er að skira barn viðkomandi
nafni. En ef nöfnin falla að
islenzkum málvenjum, þá fellst
ég yfirleitt á þau, og þá sérstak-
lega ef útlendingur á i hlut, það
getur oft verið tilfinningalegs
eðlis, og siður hallast ég að þeirri
reglu að afnema útlend nöfn. En
svo ég viki að þessu með ónefnin,
þá get ég nefnt það dæmi, að ég
var prestur úti á landi i 18 ár, og
aldrei var ákveðið að skira barn
þviliku nafni. Ef slikt kemur
fyrir, þá ræöi ég við viðkomandi
aðila og reyni að komast að sam-
komulagi.
Að siðustu ræddum við
við séra Framk M. Halldórs-
son, prest i Nessókn, Hann hafði
sömu sögu að segja. „Það er alls
ekki mikið um það, að fólk komi
með skrýtin nöfn, ég held að það
sé alveg að detta upp fyrir. En
það er oft með ættarnöfn, þ.e.a.s.
nöfn, sem ekki eru lengur ættar-
nöfn, að fólk vill gjarnan halda
þeim i ættinni, en þvi verður oft
að neita. Annars held ég nú fyrir
mitt leyti að fólk sé varkárt,
þegar það velur nöfn á börn sin,
enda eru það þau, sem koma til
með að bera nafnið, og það verður
fyrst og fremst að hugsa um það.
Nú, ef svo einhverjir erfiðleikar
koma upp, þá er yfirleitt alltaf
hægt að komast að einhverju
samkomulagi.”
Alltaf leynast samt mjög svo
furðuleg nöfn i okkar þjóðfélagi,
þó að þau séu nú óðfluga að falla i
gleymsku timans. En þegar flett
er upp i gömlum kirkjubókum og
öðrum gömlum skræðum, er það
auðsjáanlegt, að forfeður okkar
höfðu hið frjóasta imyndunarafl i
nafngiftum, og má til gamans
nefna nöfnin: Rustikus,
Guðvalinus, Lofthæna, Fimm-
sundtrina, Skúla, Þorsteina,
Septemberina og Kristinus.
—EA

unda harmar þau viðtöl og önnur
skrif, sem birzt hafa að undan-
förnu um úthlutun listamanna-
launa i Visi, Þjóðviljanum og Al-
þýðublaðinu. Stjórnin harmar
lika, að úthlutunarnefndin skyldi
ekki geta gert fleiri listamönnum
úrlausn. En það er ekki hennar
sök, heldur er það vegna tak-
markaðs fjárframlags til lista.
Vér teljum þó fráleitt, að fyrir-
komulagi á úthlutun þessara
launa skuli breytt i það horf, að
fjölgað verði þeim, sem heiöurs-
laun hljóta, upp i 30, en þar fyrir
utan komi aðeins starfsstyrkir,
eins og lagt hefur verið til. Með
þvi yrðu 35 listamenn, sem nú fá
Atvinnurógur um
listamenn
Krá stjórn Fél. ísl. rithöfunda:
„Stiórn Félags islenzkra rithöf-
laun i efra flokki, og allir lista-
menn neðra flokks sviptir þeim,
en dálitil fjölgun heiður-launþega
og happa og glappafyrirkomulag
starfsstyrkja tekið upp i staðinn.
Er auðsætt, hvilikan ójöfnuð og
hvert öryggisleysi slikt mundi
hafa i för með sér. Og hver vill
draga sauði frá höfrum á svo-
felldan hátt?
Einkum og sér i lagi vill stjórn
F.I.R. lýsa furðu sinni á þvi, að
einn úthlutunarnefndarmaður
skuli hætta sér út i þennan dilka-
drátt, sem hér um ræðir, og deila
jafnframt á meðnefndarmenn
sina fyrir uppfærslu þriggja nafn-
greindra rithöfunda á kostnað
annarra nafngreindra höfunda.
Virðist slikt vera brot á almennu
velsæmi og eiga helzt skylt við
atvinnuróg. Að sjálfsögðu verða
alltaf skiptar skoðanir um einstök
nöfn, þ.e. verðleika hvers og eins.
En vér fáum ekki betur séð en i
heild hafi úthlutunin tekizt vonum
framar og að nefndin hafi unnið
störf sin af sanngirni og dóm-
greind. Lýsum vér þvi yfir fullu
trausti voru á störfum hennar og
hæfni. — Að gefnu tilefni leggjum
vér til, að fjárframlag til lista-
manna verði aukið verulega, svo
að þar til kjörin nefnd geti gegnt
hlutverki sinu sem allra bezt.”
Skemmdarfýsn
íslendinga
Elisabct skrifar:
„tslendingar hljóta að vera
umgengnisversta þjóð i heimi og
hér virðast margir haldnir
skemmdarfýsn. Eitt af mörgum
dæmum eru brotnir kantar við
götur og svo sundurkeyrðir og
stórskemmdir grasfletir við og
milli gatna. Þar eru að verki
ýmsir kæruleysingjar, þar á
meðal strætisvagnar og snjó-
mokstursbilar. Furöulegt er, að
sjaldnast er gert við slikt.
Að lokum tvær spurningar.
Hvers vegna er Miklabraut milli
Kringlumýrarbrautar og
Háaleitisbrautar ekki köntuð
ennþá? Snjókeðjur eru bannaöar i
flestum borgum, en hvers vegna
leyfist sumum strætisvögnum hér
að aka á þeim i rigningu?”
Opinber gandreið
„Ég gat ekki annað en undrazt
ferðalagið á rikisbil einum, sem
geystist fram úr umferðinni á
Hafnarfjarðarveginum á þriðju-
daginn upp úr kl. 4. Bifreiðinni
var ekið upp Kópavogsháls á ca.
100 kilómetra hraða. Það, sem
mér fannst athugavert fyrir utan
akstursmátann, var það, að hér
var um rikisbil að ræða, Volvó,
bláan stationbil, sýndist mér. Við
stýrið virtist sitja fremur ungur,
þrekvaxinn maður, með hvita
húfu á kolli. Vegna hraða
bilsins gat ég aðeins séð bila-
merki hins opinbera, en liklega
var þarna bill frá tollinum eða
einhverju sliku. Þurfa menn á
bilunum okkar skattborganna að
láta eins og fifl á þessum rándýru
tækjum? Hvernig er með eftirlitið
með bilum þessum? Þeir virðast
eftir sem áður notaðir sem pri
vatbilar, þrátt fyrir að það eigi
að vera úr sögunni.”
ökumaður úr Kópavogi.
HRINGIÐ í
SÍMA1-16-60
KL13-15