Vísir - 20.09.1975, Síða 5

Vísir. Laugardagur 20. september 1975.
KIRKJAN O G ÞJÓ niJV
VER ÞU
FYRIRMYND
Aðalritin i Nýja testamentinu eru guð-
spjöllin og bréfin. — Pálsbréfin —. Af
þeim eru þrjú, sem eru Hirðisbréf og bera
raunar það nafn með rentu. Af þessum
bréfum eru tvö til Timóteusar og eitt til
Titusar.
Enda þótt þessi svonefndu Hirðisbréf
séu langt frá því að vera meðal kunnustu
rita i N.T., eru þau hollur og uppbyggj-
andi lestur og geta verið hverjum athug-
ulum og leitandi lesanda til sannrar sálu-
bótar, ef hann letrar þeirra góðu orð á
hjarta sitt og gerir þeirra heilnæmu ráð
að sinum lifsreglum.
I fyrsta Hirðisbréfinu er minnzt á
kenninguna ogmarkmið hennar. Og hvert
er það markmið? Bréfritarinn er ekki i
neinum vafa um það. — Það er vitanlega
kærleikurinn. Og það vefst ekkert fyrir
honum hvernig þessi kærleikur á að vera,
n.l. þannig: Hann á að vera af hreinu
hjarta — góðri samvizku og hræsnislausri
trU.
En það er sama hversu góð og holl og
hræsnislaus kenningin er. Hún er ekki
einhlit. Það væri sama hve vel og vand-
lega væri með þessa kenningu farið, af
hve mikilli mælsku hún væri flutt af hve
miklum eldmóði værifyrirhennibarizt —
allt væri það til li'tils gagns, ef breytni
boðandans væri ekki i samræmi við hið
boðaða orð. Þess vegna segir siðar i þessu
sama bréfi, og að framan er vitnað i, á
þessa leið:
„Bjóð þú þetta og kenn það... en ver þú
fyrirmyndtrúaðra, i orði, ihegðun, i kær-
leika, i trú, i hreinleika.
A þetta ber ætið að leggja hina rikustu
áherzlu. — Að haga lifi sinu i samræmi við
fagnaðarerindið'og þær siðgæðisreglur,
sem það felur i sér og það gerir kröfu til.
Að öðrum kosti fellur boðun þess máttlaus
niður.
— O —
Það hefur nú, eins og stundum endra-
nær, verið rætt um ýmsar hliðar á starfs-
háttum kirkjunnar. Og það er talið eðlil.
ogsjálfsagt, að i þeim efnum verði hún að
fylgjast með timanum og taka þeim
breytingum, sem nýir þjóðfélagshættir og
breytt aðstaða krefst. Ensannleikurinn er
sá, að hvernig sem þeim málum er skip-
að og hversu vel, sem kirkjunni tekst að
laga sitt ytra form og skipulag, þá er þó
alltaf mest um það vert, að hverjum boð-
anda kristinnar kenningar takist að móta
lif sitt og breytni eftir fagnaðarerindinu,
sem hann er vigður til að boða og hann
trúir, að sé hverjum manni leiðin til
hamingju og heilla.
Ekki setjum við okkuri dómarasæti yfir
samferðamönnunum. En þarft og hollt er
okkur öllum að rifja upp sögu þeirra, sem
við getum verið sammála um að gerðu
hina kristilegu manngildishugsjón að
veruleika i lífi sinu og starfi. Og hlýddu á
þannhátt dagskipan Páls postula til sins
trUa lærisveins Timóteusar, VER Þó
FYRIRMYND:
Slika fyrirmynd hefur fólk alltaf kunn-
að meta hvað sem um kennimátann mátti
segja. t gamla daga orðaði fólkið það
þannig um þann prest, sem þvi fannst
vera til fyrirmyndar: „Hann kennir á
stéttunum”, þ.e.a.s. öll framkoma hans i
daglegu lifi, öll umgengni við náungann
var ekki siður vænleg til góðra og gagn-
legra áhrifa heldur en snjallar ræður og
skörulega fluttar predikanir. — Þær gátu
verið góðar með en ekki voru þær einhlit-
ar. — Siður en svo.
í Timóteusarbréfinu fyrra er á það
minnt, að orðastælur séu til litils gagns.
Þær geti orðið áheyrendum til falls. Á hitt
beri að leggja kapp að sýna sjálfan sig
fullreyndan fyrir Guði, verkamann, er
ekki þarf að skammast sin, sem fer rétt
með orð sannleikans.
Þetta eins og svo margt annað i Hirðis-
bréfunum eru eftirtektarverð og vekjandi
orð. Það munum við komast að raun um
ef við lesum þau, eins og annað i orði Guðs
með lotningu og bænarhug, hafandi hann i
huga, sem hinn góði hirði , hann sem
leggur lif sitt i sölurnar fyrir sauðina.
Vertu hjá mér hirðir beztur
lijarta mitt svo eigir þú.
Þegar dug og djörfung brestur,
Drottinn gef mér nýja trú.
Vertu hjá mér hvort ég þarf
hvildar eður vinn mitt starf.
Loks er æviárin þverra
allra næst mér vertu, herra.
O
«a(
Sem draumur liðinn
Björn Björnsson á Klúku i Tungusveit i Strandasýslu andaðist 3.
nóv. 1908 og var þá 99 ára og þrem mánuðum betur. Hann hélt sálar-
kröftum til hins siðasta og þessa visu kvað hann skömmu fyrir and-
lát sitt:
Eg man fyrst mitt æskuvor
ungdómsglaum við riðinn.
önnur flest min ævispor
er sem draumur liðinn.
Björn kunni frá mörgu að segja, og er það ein æskuminning hans,
að fyrsta stundaklukkan kom i sveitina að Tröllatungu. Fólk þyrpt-
ist til kirkju að sjá þetta furðuverk en gamall karl frá Seljavik
sagði, að fólkið skyldi ekki frýnast mikið I þetta. Það væri áreiðan-
lega púki inni i klukkunni, þvl að það væri eigi annarra en þess, sem
sólina hefði skapað, að geta sagt hvað timanum liði.
Einn er meðalgangarinn
Einn er Guð og einn er meðalgangarinn
milli Guðs og manna, maðurinn Jesús
Kristur, sem gaf sig sjálfan til lausnar-
gjalds fyrir alla til vitnisburðar á sínum
tim a.
Leyndardómur
guðhræðslunnar
Og vitanlega er leyndardómur guðhræðsl-
unnar mikill:
Hann, sem opinberaðist i holdi,
var réttlættur í anda,
birtist englum,
boöaður með þjóðum,
var trúað i heimi,
var hafinn upp i dýrð.
Fyrirheit
Þvi að likamleg æfing er til litils nýt, en
guðhræðslan er til allra hiuta nytsamleg
og hefur fyrirheit bæði fyrir þetta lif og
hið komanda.
Hann verður trúr
Þviaðef . vér höfum dáið með honum,
þá munum vér og lifa með honum, ef vér
stöndum stöðugir, þá munum vér og með
honum rikja, ef vér afneitum honum, þá
mun hann og afneita oss, ef vér erum
ótrúir, þá verður hann samt trúr, þvi að
ekki getur hann afneitað sjálfum sér.
Hreinum hreint
Allir hlutir eru hreinum hreinir, en flekk-
uðum og vantrúuðum er ekkert hreint
heldur er bæði hugur þeirra flekkaður og
samvizka. Þeir segjast svo sem þekkja
Guð en afneita honum með verkunum.
Náðargjöfin
Eg minni þig á að glæða hjá þér þá náðar-
gjöf Guðs. sem i þér býr fyrir yfirlagning
handa minna, þvi að ekki gaf Guð oss
anda hugleysis heldur anda máttar og
kærleiks og stillingar.
MIKLABÆJARKIRKJA
,,Á Miklabæ svo margt til ber,
sem mundi ei nokkurn gruna”,
segir i einu frægasta kvæði Einars Ben.,
sem margirkunna. Enhér er ekki ætlunin
að fjalla um foma sögu heldur að kynna
nýja kirkju á þessu skagfirzka prests-
setri, sem vigð var að viðstöddu miklu
fjölmenni 3. júli 1973.
Eins og sést á myndinni, er þetta hið
stæðilegasta hús. Það er timburhús á
steyptum kjallara, lágveggjað en þak-
mikið og standa sperrurnar alla leið i jörð
niður sem er óvanalegti
Gamla kirkjan á Miklabæ brann hálfu
ári áður en þessi var vigð og með henni
flestir gripir hennar og búnaður. Hér er
þvi allt nýtt og skal ekki annað inventari-
um nefnt en altarið og skirnarfonturinn
sem hvort tveggja er höggvið úr islenzk-
um grásteini. Miklabæjarkirkja rúmar á
annað hundrað manns i sæti. í henni er
söngloft og hljómburður góður.
Klukknaportið, sem kemur i staðinn
fyrir turninn setur svip á staðinn. i stöpul
þess eru greyptar leifar af annarri klukk-
unni Ur kirkjunni, sem brann. Um fjáröfl-
un til byggingar þessarar kirkju sem
kostaði mikið fé skal þess eins getið, að
börnin i Blönduhliðinni söfnuðu all-stórri
fjárhæð til kaupa á róðukrossi og kerta
stjökum. Af nöfnum skulu þessi nefnd:
Teiknari, Jörundur Pálsson Reykjavik:
yfirsmiður, Guðmundur Márusson
Útgarði, form. bygginganefndar, Sigurð-
ur Jóhannsson Úlfsstöðum, form. sóknar-
nefndar, Magnús Gislason Vöglum. Sr.
SigfUs J. Árnason er prestur á Miklabæ,
en oragnisti er Jóhanna Sigriður
Sigurðardóttir, kona hans.