Lesbók Morgunblaðsins - 04.05.1969, Blaðsíða 7

Það var mikið sungið á kvöld-
vökunum um borð. I‘rír félag-
ar syngja Loft Malakoff.
Ljósm. Á. J.
Þaff er vissara fyrir skíffamenn
aff geta farið í plóg eins og
iltla stúlkan.
dansinum um borð og gít-
arar voru slegnir þindarlaust.
Margir útlendingar voru með
Gullfossi í páskaferðinni og
létu þeir mjög vel af öllum að-
búnaði og möguileikuim á hinni
ýmsu skemmtan baeði um borð
og { landi. —
Sérstok hópbifreið var með
skipinu og flutti hún fólkið frá
skipi til fjalls og einmitt þar
sem ég lá í snjónum eftir fyrsta
skíðako'llhnísdnn minn sá ég
hópbifreiðina drattast upp veg-
iran að skíðaskálanum. Tók ég
nú á mig rögg, reis upp og
hratt mér út í brattann, en
víða varð snjórusk á leið minni
niður fjallið. Slóst ég i hóp
fólksins sem komið hafði með
bifreiðimni og var á leið til
skíðakennarans. Um sinn var
frestað frekari sjálfstæðum að-
gerðum í skiðaiðkun og leitað
tilsagnar hjá Gunnlaugi kenn-
ara. Meginþorri Gullfossfólks-
ins strekkti markvisst vöðva
og gekk á fjall og fjörur, því
þótt dvöl um borð í Gullfossi
sé vissulega ævintýraiheimiur út
af fyrir sig eru samskipti við
landið sjálft ekfei sáðri ævin-
týrL
„Þó að í heimsbongunum bílum
stýri
og í borgum náttk'lúbbum sinni.
Enn gerast huggulegri ævintýri
eflaust í Þónsmönkinni,“ segir
í kvæðabálk eftir dr. Sigurð
Þórarinsson þar sem hann ger-
ir góðlátlega grín að þeim fs-
lendingum sem fara öll sín ferða
lög til útlanda án þess að hafa
séð sitt eigið land. Og mikið
rétt. Ma'lljorka sólin er ekki
fyrir öllu, þó góð sé. ísland
er æ'viratýrailandið.
Það var svo sem ekki
árennilegt veðrið fyrstu
dagana á skíðavikiunni á
ísafirði, en það var þó glæta
af og til á degi hverjum. Síð-
ustu dagana var veðurblíðan
með eindæmum, sem á vordegi,
og sólin baðaði fjall og fjörð
í lognblíðu.
Fyrsta daginn á fjöllum var
hríð og illfært að vera á skið-
um. Ti'lraunir voru þó gerðar
attl djarflega í þá átt, en um
siðir var snúið aftur til bíl-
anna. Nokkrir létu bifreiðina
fara lönd og leið, en héldu af
stað niður fjallshlíðina, ýmist
gangandi, á brokki eða steypt-
ust köilhnísum. Á leið okkar
niður hlíðina var svellað hjam
með steirtmön nuim upp úr
á víð og dreif. Undir
hjaminu beið vorið í gras-
inu, en eitt strá sáum við sem
blakti þó í gjóluimú og teygði
sig óbrotið upp úr snjóbreið-
unini. Við settumst niður hjá
stráinu og spjö'lluðum saman
um baráttu lífsins í landinu,
baráttu hjá einu strái á vetr-
ar fjölluim og seiglu þess. Þá
sáium við þá staðreynd að hríð-
arkófið fyrir okkur var aðeins
til þess að gera fegurri sól-
skinsdagana á fjöllum. Nokkru
neðar í fjallinu voru mosa-
skófir á steini. Fagurgrænn
mosi með ótál grænum litbrigð-
um eins og málverk Kjarvals.
Ef til vill býr í svana steini
samband Kjarvals við náttúru
landsins og hulda vætti?
Göngufólkið nálgaðiist fjöru
og yfir höfðum sveimuðu hrafn
ar sem krunkuðu eins laglaust
og allir hrafnar krunka, en
samt er hirafninn líklega eini
laglausi fuglinn, sem syngur
fallega.
Sumir gengu fjörur og tíndu
skeljar á leið til skips, aðrir
þrömmuðu hið snarasta áfram
til þess að komast í sturtu fyr-
ir kvöldmat.
Gullfosshópurinn var fljótuir
að kynnast.
Kvöldlífið var með breyti-
legu sniði, en til dæmis fór ein
kvöldvakan fram einhvernveg-
inn á eftirfarandi hátt: Allir
komu sér þægilega fyrir í rúm-
góðum og vistlegum reyksal
skipsirus. Fjöldasöngur upp-
hófst af miklum móð með und-
irleik gitara. Söng hver sem
betur gat og kepptist við að
skemmta sér í hressum leik. Þá
var farið í ýmsa leiki og keppn
ir en þess á milili var sumgið
hátt og hlegið dátt. Ekki létu
litlu krakkamir uim borð sitt
eftir liggja þar sem kóir ungra
stúlkna söng undirbúningslaust
með mikil'li prýði lög sem allir
kunmu. í miðjum k'líðum var
farþegum boðið upp á pylsur
sem kokkar skipsins báru fram
í reyksal. Var það vel þegið
og hljómuðu þarna saman spak
mælin tvö „Maður er manns
giaiman“, og „Matur er manns-
inis megim,“ en hvort tveggja
var í hávegum haft um borð.
Var kvöldvökunni síðan
haldið áfram með miklu trukki,
alveg geggjuðu, eins og unga
fólkið sagði. Farþegar sýmdu
þjóðdansa sem þeir kunnu og
margir lögðu í púkkið til kvöld
vökunnar. Á milli 'leikja var
stöðugt sungið og meðail ann-
ars lék forstjóri Eimskips á
hljómlistarsög eins þjónsins við
mikinn fögnuð áheyrenda. Þótti
undarlegt að heyra leikið Bí bí
og blaka á venjulega sög og
einmúg lék eigandinn við fögn-
uð ferðalanga. Að lokinni vel
heppnaðri þriggja tíma kvöld-
Allir tilbúnir í brautim.
Oftast sátu einhverjir í reyksal Gullfoss og ræddu spaklega
upi jarfflífiff, tefldu effa spiluðu á spil.
vöku var dansað fram eftir
nóttu, en yngsta fólkið dansaði
í draumheimum.
Þannig liðu kvö'ldin og allt-
af var eitthvað um að vera fyr-
ir þá sem það vildu, en hver
og einn gat einnig haft það ró-
legt í sdnum kleifa, hvilzt á
þann hátt sem honum þótti
bezt.
í landi var einnig sitthvað um
að vera í sambandi við skíða-
vikuna og landsmót skíða-
manna. Skemmtanir voru í
mörgum samkomuhúsum og
bruigðu suimir sér í Ieikmn, aðr
ir heiimisót'tiu vini og kunninigja
í bænu/m, en flestiir héddiu sig á
siíðtovölduim í heimi Gulflfcnss.
Á föstudaginn langa og
páskadiag tóku menn lífiniu ró-
legar, sóttu guðsþjónustur og
tónleika hjá Sunnukórnum sem
hé'lt tónledka í ísafjarðarkirkju
að kvöldi föstudagsins lainga.
Var þar fjölþætt söngskrá
söngfólksins sem á listilegan
hátt söng undir stjórn Ragn-
ars H. Ragnars og einnig lék
ungur ísfirskur píanóleikari
Hjálmar Helgi Ragnarssonn
nökikur verk á píanó. Meðal
píamóverbanna voru Kirkjan á
hafsbotni eftir Debussy og Kór
all eftir Bach-Hess. Allan
föstudagiinn langa var storm-
veður á Isafirði og um kvöld-
ið á háflæði gengu sjóar yfir
götuna sem liggur með sjónum.
Við þessa götu stendur kirkj-
an og fiæddi að kirkjudyrun-
um. Það var sérkennilegt að
hlustia á tónverkið Kirkjan á
hafsbotni leikið í kirkjunni þar
sem öldugjálfur sönglaði á
meðan við dyrastafinn. Þannig
var ávallt eitthvað um að vera
frá fjöru til fjalls, frá þiljum
Gullfoss til hæstu tinda Eyr-
arfja'lls.
Tvo daga var algjört logn í
sjónum og þá notuðu nokkrir
fariþegar tækifærið og sigldu
um fjörðinn í hraðbát sem var
með í ferðinni. Út úr einni sjó-
ferðinni hafðist meðal aminars
slatti af spriklandi rækju og
ein þjóðsaga varð til á þá leið:
„í fjallinu Ernir er dæld ein
mikil eins og set eftir tröll.
Enda var svo, því tröllskessa
ein mikil sem var á leið frá
Grænlandi ti)] Noregs og óð
höfin, settist niður á fjallið
Emir til þess að hvíla sig og
heitir síðan Skessuset þar sem
hún settst og dældin er.“ Þótti
öllum sagan trúleg og góð,
enda mikið um huldufólk og
tröll á Vestfjörðum, svo ekki sé
nefnt ýmislegt er lítur að
galdrakyn'gi. Við síðari altfhuguin
kom í Ijós að þarna heitir
Naustahviliú. Raekj’Uirnar vom
síðan so5nar um borð í Gull-
fossi og höfðu ferðalangar
gaman af og brahðaðist aflinn
sem trillusjómenn gáfu hrað-
bátasjómönnum mjög vel.
Páskaleyfið var fljótt að Iíða
og veðurguðimir urðu stiRtairi
með degi hverjum svo að síð-
ustu tvo dagana var lognkyrrt
vorveður í lofti vfir hvíthjúp-
uðu landi. Álfaborairnar ífjöll
unum stækkuðu og ferðalang-
arnir notuðu síða^ta tækifær-
ið til þess að renna sér. Þeir
sem hólöu sig um borð gengu
um útibilför Gullfoss og virtu
fyrir sér fjallahringinn: Erni,
Kistufe1! Miðfe.11 Kubbinn og
Eyrarfell.
Frarnh. á bls. 12
4. maií 1069
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 7