Lesbók Morgunblaðsins - 23.07.1978, Blaðsíða 2

Mikiö aö snúast í fangelsisgaröinum í Ravensbruck, enda næsta
óvenjulegur atburöur, aö föngunum væri gefin heit súpa. Hitt voru
algengari daglegir viöburöir, að hrottaskapur, aöskilnaöur og dauði
ættu sér staö. Trúin hjálpaöi Corrie ten Boom til pess aö lifa pessa
skelfilegu vist af.
STRÍÐSMINJAR
I BRAGGA
NR.28
„Farðu úr peysunni!" sagði ég
æst. „Úr peysunni manneskja!"
Betsie flýtti sér úr henni og fékk
mér. Eg þreif biblíuna upp úr
pússi minum, vafði peysunní utan
um hana og vítamínglasið og tróð
þessum dýrmæta böggli bak við
bekk. Tíu mínútum síðar kom að
okkur og við vorum reknar inn í
baðklefann. En við vorum ekki
allslausar, eins og til var ætlazt.
Við áttum nokkuð, sem enginn
gat frá okkur tekið. Enn einu
sinni höfðum við fengið sönnum
fyrir forsjón Guðs. Hann réði ríkj-
um alls staðar — jafnvel í Ravens-
bruck.
Þegar við vorum búnar að skola
af okkur og mýkja auma húðina
ofurlítið gengum við I fatahaug-
inn og reyndum að finna á okkur
mátulega kjóla og skó. Ég fann
síðerma kjól og tók hann handa
Betsie; hún gat verið í peysunni
innan undir honum. En hún gat
ekki farið í hana núna. Ég tróð
mér sjálfri í kjól, teygði mig eftir
bögglinum okkaf og tróð honum
niður um hálsmálið. Ég reyndi að
vefja peysuna um mittið og gera
sem minnst úr öllu, en það var
engin leið að leyna því undir
þunnum baðmullarkjólnum. En
það var furðulegt, að ég hafði
öðrum þræði engar áhyggjur af
þessu! Einhverra hluta vegna
fannst mér ég ekki þurfa þess;
Guð mundi sjá svo um, að ekkert
færi úrskeiðis. Ég þyrfti ekki ann-
að en ganga rakleitt áfram og líta
hvorki til hægri né vinstri. Röðin
fór nú að mjakast út um dyrnar á
baðhúsinu og framhjá SS-
mönnunum. Þeir þukluðu hverja
konu hátt og lágt, í bak og fyrir og
til hliðanna. Það var þuklað á
konunni á undan mér; það var
þuklað á Betsie, sem var næst á
eftir mér. En það var ekki snert
við mér. Og þegar við Betsie kom-
um inn í skála nr. 8 þarna í morg-
unsárið þennan dag höfðum við
ekki einungis biblluna meðferðis:
við höfðum fengið nýja, enn eina
sönnun fyrir mætti drottins. Og
það var sú eign, sem mest var um
vert.
Tvenns konar líf...
Skáli nr. 8 var á sóttkvíarsvæð-
inu. Næstur honum var „refsinga-
skálinn" svokallaður. Þar fóru
fram pyntingar bæði daga og næt-
ur. Þaðan heyrðust sífellt högg og
spörk, stunur og vein í takti.
Okkur Betsie varð brátt ljóst,
hvers vegna við vorum komnar í
þennan stað. Við vissum ekki,
hvers vegna hinar þurftu að þjást.
En það var augljóst, að við höfð-
um verið sendar í þennan kvala-
stað — sendar til þess að verða til
hjálpar. Biblían okkar var lífs-
lind, sem æ fleiri sóttu þrek í; við
lásum úr henni fyrir þjáningar-
systur okkar öllum stundum, þeg-
ar við komumst höndum undir.
Og þvi dimmari sem nóttin varð
umhverfis þeim mun skærar lýsti
orð guðs. Einhverju sinni, þegar
Betsie var að lesa úr ritningunni
við ljóstýru varð mér litið upp og
ég fór að virða fyrir mér andlitin í
kring. Ljósið flökti og hvikulum
glömpum brá á andlit kvennanna.
Þá sló því allt i einu niður í mig,
að við værum að visu snauðar,
smáðar, kaldar og hungraðar —
en við værum samt sem áður sig-
urvegararnir, ekki þær sigruðu.
Og á samri stundu varð þetta mér
að fullkominni sannfæringu. Við
lifðum tvenns konar lífi í Ravens-
bruck. Annars vegar var hið ytra
lif, sem allir fengu séð. Það varð
æ ömurlegra með degi hverjum.
En hins vegar var lífið með guði.
Og það varð æ dýrlegra með degi
hverjum.
Það kom fyrir, að hendur mínar
skulfu, er ég tók biblíuna upp úr
pokanum, sem við geymdum hana
í. Svo dýrmæt og undursamleg
var hún orðin mér. Viðhorf mitt
til hennar var gerbreytt. Ég hafði
lagt trúnað á hana alla tið. En nú
fannst mér ég vera að lesa hana í
fyrsta sinni. Þetta voru alveg ný
tíðindi, nýjustu fréttir! bílin var
nýsamin! Og skilningur minn á
efni hennar var einnig gerbreytt-
ur. Ég þurfti í raun og veru engu
að trúa framar. Lýsingar Bibli-
unnar voru einungis raunsæjar
lýsingar lifsins eins og það var,
lýsingar á himnariki og helviti, á
gjörðum manna og vegum Guðs.
„Gjörið þakkir...”
Sólin kom æ seinna upp á
morgnana. Það var orðið kalt
fram eftir öllum morgnum. Við
reyndum að hugga okkur við þá
von, að betra tæki við, er við
kæmum í nýju braggana. Þar
fengi hver sitt teppi, hver sitt
rúm. Við lýstum þessu hver fyrir
annarri og bætti hver okkar því
við lýsinguna, sem hana langaði
mest í sjálfa. Sjálf var ég að von-
ast eftir lyfjakassa, og helzt
hjúkrunarkonu. Betsie varð að fá
aðhlynningu. Hún hóstaði í si-
fellu. Ég hafði sagt henni svo oft,
að hjúkrunarkona yrði í nýja
bragganum, að ég var víst farin að
trúa því sjálf. A hverjum morgni
gaf ég Betsie vítamíndropa á
brauðbitann hennar. En vitamin-
ið hlaut að fara að þrjóta — „eink-
um ef þú gefur það öllum, sem
verður það á að hnerra", sagði ég
við Betsie.
I annrri viku októbermánaðar
vorum við fluttar í nýja bragg-
ann. Hann var nr. 28. Okkur setti
hljóðar, er við sáum hann. Helftin
af gluggarúðunum var brotin og
hafði tuskum verið troðið í stað-
inn. Við gengum inn um stórar
dyr. Inni í stórum sal sátu einar
tvö hundruð konur að prjónum.
Uppi á borðum voru haugar af
sauðgráum sokkaleistum.
Dyr voru til beggja handa í
salnum og þar inn af.tveir salir
stórir. Við Betsie fórum inn í sal-
inn til hægri. Þar var hálfrokkið.
En það leyndi sér ekki á lyktinni,
að þarna var mjög skítugt. Ein-
hvers staðar var rör stíflað, og
rúmfletin voru rök og ógeðsleg.
Þegar við vöndumst rökkrinu sá-
um við, að þarna voru engin stök
rúm — heldur stórir pallar á
þremur hæðum og þröngir gang-
vegir hér og hvar á milli þeirra.
Og þar var krökkt af flóm. Ég
æpti upp yfir mig. „Flær! Betsie
— við getum ekki verið hérna!
Það er ólíft! “ Betsie svaraði mér
ekki. „Sýndist okkur það“, heyrði
ég, að hún sagði: „Sýndu okkur
hvernig við megum haldast hér
við“. Ég leit á hana og það rann
upp fyrir mér að hún var að biðja
til guðs. Bænalíf hennar var orðið
svo rikt, að það var næstum orðið
hennar eina líf.
I tvo daga og tvær nætur enn
bárumst við æ lengra inn í þetta
land, sem við óttuðumst svo mjög.
Svolitið brauð var til i lestarvagn-
inum okkar og endrum og eins
voru hleifarnir látnir ganga. En
þarna vantaði allt, sem til þrifnað-
ar þurfti, og loftið i vagninum var
orðið svo fúlt, að fáar höfðu mat-
arlyst lengur.
Slæm voru þrengslin og slæmur
var skíturinn og ólyktin. Þó varð
þorstinn verri, þegar til lengdar
lét. Tvisvar eða þrisvar nam lest-
in staðar, dyrnar lukust upp um
fet eða svo og vatnsfata var rétt
inn um þær. En þegar hér var
komið sögu vorum við svo djúpt
sokknar, að við höfðum ekki leng-
ur rænu á skipulagi eða samtök-
um. Við vorum orðnar að dýrum;
©