Morgunblaðið - 11.08.2001, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 11. ÁGÚST 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Kæri Ástmar. Nú
kveð ég þig eftir stutt
kynni sem ég hélt að
yrðu miklu lengri. Ég
kynntist þér haustið
1999 þegar ég kom
fyrst til Njarðvíkur með Birni Árna
bróður þínum. Ég var að hitta þig í
fyrsta skipti en þú talaðir við mig
eins og þú hefðir alltaf þekkt mig.
Þú komst ekkert öðruvísi fram við
fólk sem þú varst að hitta í fyrsta
skipti heldur en það sem þú hafðir
alltaf þekkt. Þú varst svo hreinskil-
inn og traustur. Þú brást hvorki vin-
um þínum né fjölskyldu. Þú sagðir
alltaf það sem þú meintir og fórst
ekki í felur með neitt. Ef þú sagðist
ætla að gera eitthvað, sama hvað
það var, þá stóðstu við það. Þú
guggnaðir aldrei, svo mikið er víst.
Við Björn Árni fórum með þér og
Berglindi vestur á firði yfir eina
helgi í fyrrasumar. Það má segja að
það hafi verið ævintýraleg ferð og
oftar en einu sinni sýndirðu að þú
varst maður orða þinna. Þú talaðir
alla leiðina um að við yrðum að
finna einhverja gamla útisundlaug
sem væri full af slýi og tilheyrandi
og hoppa út í hana. Við fundum jú
laugina en þú varst sá eini sem fór
út í þótt þér fyndist hún heldur
ókræsileg. Það var ekki til að tala
um að þú myndir klikka sjálfur á að
hoppa út í. Þessa einu helgi kynntist
ég þér enn betur og sá að ef maður
þarfnaðist einhvers sem hægt væri
að treysta, þá værir það þú.
Fengum við oftar en einu sinni að
rúnta um á Corvettunni þinni og
hefði nú ekki hver sem er lánað slík-
an dýrgrip en þú vildir að við fengj-
um að njóta hennar líka. Einnig lán-
aðirðu okkur Lancerinn þinn í vetur
þegar bíllinn okkar bilaði svo að við
kæmumst á milli staða. Þegar við
ÁSTMAR
ÓLAFSSON
✝ Ástmar Ólafssonfæddist í Kefla-
vík hinn 18. desem-
ber 1980. Hann fórst
með m.b. Unu í Garði
17. júlí síðastliðinn
og minningarathöfn
um hann var í Ytri-
Njarðvíkurkirkju 10.
ágúst.
héldum innflutnings-
partý á Víðimelnum í
fyrrasumar slóstu svo
rækilega í gegn og sem
betur fer eigum við
þessar minningar á
filmu sem við getum
alltaf flett upp í til að
minnast þín.
Þessa tvo vetur sem
við Björn Árni höfum
verið á Bifröst hélstu
alltaf sambandi. Þau
voru ófá sms-skila-
boðin sem við fengum
frá þér og tölvupóstur-
inn. Þannig fréttum
við alltaf af þér og vissum hvað þú
varst að gera. Þú varst besti vinur
bróður þíns, hans Björns Árna, og
það var frábært að sjá ykkur sam-
an. Þið hlóguð manna mest að vit-
leysunni í sjálfum ykkur og mön-
uðuð hvor annan í alls kyns hluti.
Ég veit að hann á eftir að sakna þín
sárt. Ég mun ávallt minnast þín,
Ástmar minn, og vona að þú og
Skarphéðinn bróðir þinn lítið eftir
bræðrum ykkar, þeim Birni Árna
og Þórði, sem við höfum hér.
Takk fyrir að hafa fengið að
kynnast þér.
Þín
Kristbjörg.
Svo yndislega æskan
úr augum þínum skein.
Svo saklaus var þinn svipur
og sál þín björt og hrein.
(Tómas Guðmundsson.)
Þetta kvæði lýsir best bróðursyni
mínum, Ástmari Ólafssyni, sem
fórst með m/b Unu í Garði 17. júlí
síðastliðinn. Ástmar bjó í foreldra-
húsum og stundaði nám í Fjöl-
brautaskóla Suðurnesja, hann fór til
sjós í sumar til að afla sér fjár til að
geta haldið áfram námi í haust. Ást-
mar hafði mikinn áhuga á vélum og
bifreiðum og hafði nýlokið við að
kaupa húsnæði til að geta sinnt
áhugamáli sínu, einnig til að geyma
draumabílinn sinn, Corwettuna,
þegar hann væri ekki að nota hana.
Af fjórum tápmiklum lífsglöðum
bræðrum hafa nú tveir farist af
slysförum, Skarphéðinn Rúnar, en
hann fórst í snjóflóði í Óshlíðinni
fyrir tólf árum, þá 25 ára að aldri,
og Ástmar nú, aðeins tvítugur.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson.)
Góði guð, ég bið þig að varðveita
þá bræður.
Jórunn J. Þórðardóttir.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku frændi minn. Það var
hræðilegt símtalið sem amma fékk
til Spánar þegar okkur var sagt að
þú hefðir drukknað, ég vildi ekki
trúa því, þú sem varst svo góður, af
hverju þú? Ég hélt að ég myndi
aldrei geta hætt að gráta en amma
sagði að við ættum að fara með
bænirnar okkar og biðja fyrir þér
og við gerðum það og veit ég að það
hefur hjálpað okkur öllum. Ég var
rosalega heppin að fá að vera heima
á Íslandi í allt sumar og kynnast þér
upp á nýtt og fá að vera svona mikið
með þér. Þú gast nú strítt manni
svolítið eins og til dæmis kvöldið áð-
ur en lagt var upp í Spánarferðina,
þá kom ég með ömmu til að kveðja
ykkur, þú varst búinn að láta renna
í baðið, og gerðir þér lítið fyrir og
tókst mig í öllum fötum og skelltir
mér í baðið – sagðir að ekki veitti af
að baða mig áður en ég færi. Það má
ekki gleyma öllum 100 krónunum
sem þú gafst mér til að kaupa bland
í poka, ég hef aldrei fengið annað
eins sælgæti. Þú varst svo góður að
lána mér gemsann þinn þegar upp
komst að allar stelpurnar sem ég
var með voru með síma, þú vildir
sko ekki að litla frænka þín væri eit-
hvað minni en hinar, og ég var svo
montin að eiga svona frábæran
frænda. Þegar ég ætlaði að láta
ömmu hafa símann þegar ég fór
heim gat ég það bara ekki því þetta
var hlutur frá þér, ég veit að ég get
ekki notað hann hérna úti en mér
líður betur bara að taka hann upp,
snerta hann og hugsa um þig. Við
vorum sko búin að ákveða að fara á
Hooters að borða þegar þú kæmir
út í haust því þú varst alltaf að
stríða mér með að ég væri ekki með
nein „hooters“. Svo þegar amma
kom heim og gaf mér Hooters-bol-
inn frá Ameríku fannst þér það svo
flott og ég tróð sokkum inn á mig og
„módelaði“ hann fyrir þig, það var
nú mikið hlegið að því. Ég lærði
bænina sem fer hér á eftir daginn
sem hræðilegu fréttirnar komu og
ætla ég alltaf að fara með hana með
faðirvorinu áður en ég fer að sofa á
kvöldin.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Elsku frændi, þakka þér fyrir
frábært sumar.
Þín frænka,
Ólöf Rún.
Þegar frændi minn Ástmar Ólafs-
son kom í þennan heim var honum
gefið af miklu örlæti: heilbrigð sál,
gott útlit, góð mamma, pabbi og
þrír stórir bræður. Ástmar var
sannkallað jólabarn og gleðigjafi,
fæddur 18. des. 1980. Þá voru bræð-
ur hans: Skarphéðinn Rúnar, sem
er látinn, var þá sautján ára, Þórður
Jörgen, var fjórtán ára, hann er
landfræðingur og búsettur í Banda-
ríkjunum, og Björn Árni, sem var
þá sex ára, en er nú nemandi við
Samvinnuháskólann á Bifröst. Ást-
mar átti marga vini, herbergið hans
var næstum alltaf fullt af strákum,
allir vinir velkomnir. Forstofan á
Hæðargötunni var líka oft full af
strákaskóm og núna síðast engir
smáskór, enda var hann frændi
minn orðinn mjög stór. Það þótti
öllum strákum gott að koma á Hæð-
argötuna til þeirra Óla, Álfheiðar og
strákanna. Tóti minn er einn þeirra,
oft er stungið upp á því að fara til
Óla frænda, þá kemur Álfheiður
iðulega með bílatöskuna en Óli með
nokkra sleikjó. Í byrjun júlí fór Ást-
mar á sjóinn. Hann ætlaði að leysa
af í tvær vikur á Unu í Garði. Ást-
mar hafði lært að bjarga sér og sá
tækifæri á að þéna aura á sjónum.
Sumarið átti að vera eftirminnilegt,
hann ætlaði í sína fyrstu Eyjaferð
um verslunarmannahelgina. Allt var
klappað og klárt, hann átti pantað
far og hann ætlaði að hafa lopa-
peysu með sér. Þótt Ástmari hafi
verið gefið af miklu örlæti hefur það
allt verið tekið af honum aftur í einu
vetfangi, hann sem var svo ungur og
lífsglaður. Hann mætti örlögum sín-
um 17. júlí síðastliðinn er hann fórst
með Unu í Garði ásamt skipsfélaga
sínum Árna Pétri Ólafssyni úr
Garðabæ.
Líður að dómi, drottins raust mun kalla,
hin djúpa gröf, hinn mikli kirkjugarður,
fjörðurinn breiði, fjöld sem geymir bragna,
hlýtur með tölu aftur láta alla,
sem áður tók, og bani deyddi harður,
þá skaltu glaður þreyðum bróður fagna!
(Jón Th.)
Kæri Guð, ég bið þig að vernda
ástvin og hetjur, Ástmar og Árna
Pétur. Með söknuð í hjarta kveð ég
þig Ástmar minn. Þín frænka
Birna.
Elsku Ástmar minn, það er erfitt
að trúa því að þú sért fallinn frá er
þú varst í blóma lífsins. Þú sem
varst svo lífsglaður og virkilega
naust þess að lifa. Ég ætla að þakka
þér fyrir allar þær stundir sem við
höfum átt, frá því við vorum lítil
börn og minningarnar eru eitt af því
sem verða aldrei frá mér teknar. Þú
hefur alltaf verið góður vinur og
þegar maður hugsar aftur til baka
fer maður að brosa því við áttum
svo margar góðar stundir saman í
gegnum tíðina. Ég vil þakka þér af
því þú varst vinur í raun og láta þig
vita hvað ég sakna þín núna og hve
mikið ég á eftir að sakna þín. Ég
veit að þú ert í góðum höndum núna
og vonandi líður þér vel og ég reyni
að sætta mig við það og veit að þeir
sem guðirnir elska deyja ungir.
Ég vil votta Álfheiði og Óla, Birni
Árna og unnustu, Þórði, Kim og
börnum, vinum og öðrum ættingj-
um innilegustu samúðarkveðjur.
Þín vinkona,
Helga G.
Ástmar sagði einu sinni: ,,Þeir
sem missa barn við fæðingu missa
svo mikið því samverustundirnar
eru svo fáar.“ Þessi orð hans minna
okkur á að þakka fyrir allar þær
stundir sem hann gaf okkur. Ég var
svo lánsöm að kynnast Ástmari og
fylgjast með honum vaxa úr grasi
og verða að manni. Ástmar eins og
aðrir breyttist úr barni í ungling og
úr unglingi í fullorðinn mann. Í mín-
um huga voru þessar breytingar
stökkbreytingar. Hann var ljóshært
og bláeygt barn. Feiminn og ögn
undirleitur unglingur. En hnar-
reistur og myndarlegur maður, sem
gaman var að eiga samræður við.
Æska hans var hefðbundin að und-
anskildu því að átta ára gamall
missir hann elsta bróður sinn,
Skarphéðin Rúnar. Sá missir risti
djúpt og skildi eftir ör á barnssál-
inni. En hann var lánsamur að eiga
góða foreldra og bræður, þá Þórð
og Björn Árna. Björn Árni og Ást-
mar voru ekki aðeins bræður, þeir
voru líka vinir. Oft bar á stríðni milli
þeirra en í mínum huga var þetta
saklaust grín. Fyrir nokkrum árum
var hann að hjálpa Birni Árna með
nýja tölvu sem hann hafði keypt sér.
Þá gat hann ekki stillt sig um að
stríða bróður sínum og setti inn í
tölvuna hin ýmsu hljóð sem komu í
ljós í hvert sinn sem Björn Árni
framkvæmdi einhverja skipun.
Unglingsárin voru Ástmari eins
og öðrum unglingum stundum erfið
og stundum skemmtileg. Stuttu eft-
ir að hann fékk bílpróf lenti hann í
alvarlegu bílslysi og slasaðist alvar-
lega. Hann var óvinnufær í tölu-
verðan tíma á eftir, en þá gat hann
leitað til Þórðar bróður síns, sem
bjó erlendis, og dvalið hjá honum.
Bílslysið dró ekkert úr bílaáhuga
Ástmars og keypti hann sér fag-
urbláa Corvettu. Svo mikill var
stællinn á honum, að í hvert sinn
sem sonur minn yngri sá hann á
götunni var viðkvæðið: ,,Ástmar
frændi minn á þennan bíl.“ Ástmar
hafði þann góða kost að geta byggt
upp sterk vinabönd. Hann var vinur
vina sinna. Svo góður vinur var
hann að einn af hans bestu vinum
skírði son sinn í höfuðið á honum.
Duglegur var Ástmar og vann
með skólanum við hlið föður síns í
fyrirtæki hans. Hann var að læra
vélstjórnun og byrjaður að leggja
grunninn að glæstri framtíð. Sjó-
ferð hans á Unu í Garði var hluti af
framtíðaráformum hans. Hann var
ráðinn sem aðstoðarvélstjóri og var
það hluti af vélstjóranáminu og einn
steinn í grunninn að þeirri framtíð
sem hann var að byggja.
Ástmar var skírður í höfuðið á
frænku okkar Ástu Guðmundsdótt-
ur og var hún honum kær. Oft kom
hann við hjá henni þegar hann var á
ferð í ,,Bænum“ og fékk kornfleks-
köku, sem var í miklu uppáhaldi hjá
honum, enginn gerði eins góða
kornfleksköku og Ásta frænka.
Seinni hlutinn í nafni hans, mar,
þýðir sjór. Skrýtin er sú tilviljun að
maður sem ber nafnið Ástmar skuli
láta lífið á sjó og hvíla þar. En Ást-
mar lifir í hjarta og minni manna er
hans sakna, vegna þeirra stunda
sem hann átti meðal okkar hér á
jörðu. Elsku Álfa, Óli, Þórður,
Björn Árni, Kim, Kristbjörg, Sævar
og Ólöf. Enginn getur skilið sorg
ykkar, en ef til vill getum við mildað
hana þegar við segjum að Ástmar
lifi í hjarta okkar. Minning um góð-
an dreng og vissan um að vegna
áhrifa ykkar var hann góður dreng-
ur.
Guðrún Guðmundsdóttir.
Mig langar til að
minnast Döggu ömmu
minnar með nokkrum
orðum.
Ég var svo lánsöm að eiga hana
alltaf að og hún hafði svör við öllu.
Þegar ég kom með foreldrum mín-
um í heimsókn suður til hennar var
alltaf ævinlega nóg rými fyrir okkur
þó þröngt væri og við vorum velkom-
in.
Hún amma kenndi mér faðirvorið
og leiðbeindi mér vel í gegnum árin.
Það var yndislegur tími er ég var í
skóla á Akranesi. Þá fór ég oft til
hennar á helgum og við gerðum eitt-
hvað saman; fórum á kaffihús, bök-
uðum pönnukökur eða góða jólaköku
því hana mátti ekki vanta og ég tala
nú ekki um ávaxtagrautinn sem þú
geymdir alltaf á svölunum til að hafa
á sunnudögum.
Tengsl okkar ömmu voru afar
sterk. Ég naut þess að fá hana í
heimsókn er ég bjó fyrir vestan og
ekki síður er ég flutti suður, þá átt-
um við alltaf saman föstudagana.
DAGBJÖRT JÓNA
JÓNSDÓTTIR
✝ Dagbjört JónaJónsdóttir fædd-
ist í Bæjum á Snæ-
fjallaströnd 17.
ágúst 1912. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
1. júlí síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Aðvent-
kirkjunni í Reykja-
vík 10. júlí.
Amma færði okkur
Grétari alltaf súkkulaði
til að hafa með góðum
kaffisopa eftir matinn
og henni þótti mjög
vænt um strákana okk-
ar.
Amma var sannar-
lega vinur vina sinna og
laðaði fram það besta í
hverjum manni.
Daginn fyrir andlát
hennar sat ég hjá henni
sem oftar og nuddaði
fætur hennar. Þá
spurði hún: Er ekki
föstudagur í dag? Jú,
amma, það er rétt. Þá sagði þessi
elska: Þetta er dagurinn okkar. Ég
er mjög þakklát fyrir að hafa verið
hjá henni þegar hún kvaddi þennan
heim, þjáningum hennar er lokið og
hún hvílir nú í friði.
Á kveðjustund er hryggð í hjarta-
,það brestur stór hlekkur við brott-
för hennar, en Guð með eilífri gæsku
sinni geymir ömmu og við minnumst
hennar.
Allar yndislegu minningarnar um
ömmu lifa með ástvinum hennar, í
bljúgri bæn og þökk og við vitum að
hún vakir yfir okkur.
Á kertinu mínu ég kveiki í dag
við krossmarkið helgi og friðar,
því tíminn mér virðist nú standa í stað
en stöðugt þó fram honum miðar.
Ég finn það og veit að við erum ei ein
að almættið vakir oss yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Við flöktandi logana falla nú tár,
það flýr enginn sorgina lengi.
Hún braut allar vonir, hún braut allar þrár,
hún brýtur þá viðkvæmu strengi,
er blunda í hjarta og í brjósti hvers manns.
Nú birtir, og friður er yfir,
því ljósið á kertinu lifir.
Sá einn þekkir gleðinnar gáska og fjör
sem gist hefur þjáning og pínu.
Sá einn getur sigraðst á ótta og kvöl
sem eygir í hugskoti sínu,
að sorgina við getum virkjað til góðs,
í vanmætti sem er oss yfir,
ef ljósið á kertinu lifir.
(Kristján Stefánsson frá Gilhaga.)
Sigríður, Grétar og synir.
Elsku langamma. Núna ertu farin
frá okkur en eftir sitja minningar um
hjartagóða, indæla og frábæra konu.
Þú varst alltaf til staðar öll mín ár og
það var því áfall að frétta hve stutt
þú ættir eftir. Ég man sérstaklega
eftir öllum heimsóknunum, bæði í
blokkina og á dvalarheimilið. Það fór
aldrei neinn svangur frá Döggu
ömmu.
Það virðist vera svo stutt síðan við
hittumst í Reykjavík og þá barst þú
þig svo vel þrátt fyrir erfið veikindi.
Ég fór svo með pabba og Ingu
„mömmu“ á sjúkrahúsið til að kveðja
þig. Þú varst máttfarin en samt svo
sterk og gafst þér tíma til að tala við
okkur um líðan okkar og hagi þrátt
fyrir að þér liði illa.
Ég veit að þér líður betur núna,
langaamma mín, í faðmi langafa, um-
vafin örmum Guðs.
Ég kveð þig núna í hinsta sinn
með þökk fyrir að hafa þekkt indæl-
ustu og bestu manneskju í heimi.
Þórdís Bachmann.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.