Morgunblaðið - 25.09.2002, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 25. SEPTEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jóna Gróa Krist-mundsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 10. jan-
úar 1917. Hún lést á
hjartadeild Land-
spítalans við Hring-
braut 15. sepember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Jónína Jó-
hannsdóttir, f. í
Ossabæ í Landeyjum
30. október 1886.
Hún ólst upp á Voð-
múlastöðum, var
húsmóðir í Vest-
mannaeyjum og síðar í Reykjavík
þar sem hún lést 6. september
1976, og Kristmundur Jónsson, f.
8. ágúst 1895 á Nesi á Seltjarn-
arnesi, sjómaður í Vestmannaeyj-
um og Reykjavík, síðar verkamað-
ur í Reykjavík þar sem hann lést 9.
janúar 1960. Systkini Jónu voru:
Guðný (látin), Margrét (látin),
Guðmundur (látinn), Kristín (lát-
in), Jóhann og Árni. Jóna giftist
10. maí 1938 Gísla Guðnasyni, yf-
irverkstjóra hjá Reykjavíkurborg,
f. í Hafnarfirði 25. september
1914, d. 5. nóvember 1974 í
Reykjavík. Foreldrar Gísla voru
Þorbjörg Sigrún Eggertsdóttir, f.
í Fremri Langey á Breiðafirði
1877, d. 1943, húsmóðir í Ósgerði
Börn þeirra: Guðni, f. 1975, d.
1975, Hermann, f. 1976, maki Ingi-
björg Hilmarsdóttir, Björk, f.
1979, maki Murat Özdemir, og Jó-
hanna, f. 1980, maki Richard de-
Goede. 7) Bára húsmóðir, f. 1951,
gift Gunnari Gunnarssyni, f. 1948.
Synir: Gísli, f. 1967, maki Kolbrún
Dröfn Ragnarsdóttir, Gunnar
Bjarki, f. 1980 og Sævar Örn, f.
1987. 8) Ragnheiður Dóróthea
skrifstofumaður, f. 1956, gift
Hrafnkeli Gíslasyni, f. 1953. Börn:
Erna, f. 1974, maki Mörður Finn-
bogason, Ásta Lilja, f. 1975, maki
Dagbjartur Herbertsson, Gísli, f.
1982, og Guðný, f. 1986. Barna-
barnabörnin eru orðin 26 talsins
og eru 25 þeirra á lífi.
Jóna ólst upp á Hamri í Vest-
mannaeyjum en fór ung til Reykja-
víkur þar sem hún vann m.a. í
Hampiðjunni þar til þau Gísli
stofnuðu heimili sitt. Eftir það
stundaði hún heimilisstörf um ára-
tuga skeið enda heimilið stórt og
mörg handtökin sem unnin voru,
framan af án þeirra heimilistækja
sem við eigum að venjast í dag.
Jóna fór síðan að vinna aftur utan
heimilis þegar yngsta barnið var
komið á unglingsár, fyrst við fisk-
vinnslu en síðan við símavörslu hjá
Reykjavíkurborg í allmörg ár eða
þar til hún fór á eftirlaun. Fjöl-
skyldan var alla tíð hennar helsta
áhugamál en auk þess fylgdist hún
vel með íþróttum, einkum hand-
bolta og ensku knattspyrnunni.
Útför Jónu verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
og síðar Reykjavík og
Guðni Einarsson, f. í
Hallgeirsey í Landeyj-
um 1881, d. 1924,
bóndi í Ósgerði í Ölf-
usi. Sonur Jónu: 1)
Kristmundur Ingvar
Edvardsson, f. 1935,
var kvæntur Aðal-
björgu Pálsdóttur, f.
1935, þau skildu. Börn
þeirra: Páll Helgi, f.
1955, Rannveig, f.
1956, maki Þráinn
Guðjónsson, og Gest-
ur Hrafnkell, f. 1959.
Börn Jónu og Gísla: 2)
Guðni sjómaður, f. 1939, d. 1971 af
slysförum. Var kvæntur Hildi Lár-
usdóttur, þau skildu. 3) Eggert, f.
1942. Sambýliskona var Elín Al-
bertsdóttir, þau skildu. Sonur
þeirra : Albert, f. 1972. 4) Valgerð-
ur framkvæmdastjóri, f. 1944, gift
Lofti Ólafssyni. Börn þeirra: Ólaf-
ur, f. 1961, maki Þórdís Ólafsdótt-
ir, Hildur, f. 1963, maki Birgir Sig-
urðsson, og Guðrún, f. 1969, maki
Hjörtur Steindórsson. 5) Þorbjörn
varahlutasali, f. 1945, kvæntur
Sigríði Halldórsdóttur, f. 1949.
Börn þeirra: Sigrún, f. 1968, maki
Steinþór Ingibergsson, Guðni, f.
1977, og Berglind, f. 1982. 6) Rún-
ar dýralæknir, f. 1948, kvæntur
Brynju Jóhannsdóttur, f. 1954.
Nú þegar komið er að kveðjustund
langar mig að minnast tengdamóður
minnar með nokkrum orðum. Hún
veiktist alvarlega á miðvikudegi og
lést síðan aðfaranótt sunnudagsins
15. september. Fráfall hennar bar
nokkuð óvænt að því þótt hún væri í
seinni tíð orðin talsvert líkamlega
slitin og lasburða var hún andlega
mjög hress.
Ég tengdist tengdafjölskyldunni
fyrir rúmum 35 árum og man ennþá
þegar ég hitti Jónu í fyrsta sinn, eða
Nennu eins og hún var jafnan kölluð.
Var dálítið kvíðin en það var ástæðu-
laust, ég fann fljótt að hún var ákaf-
lega góð og vönduð kona og því leið
mér brátt sem ég væri ein af þessari
stóru fjölskyldu. Ég á því mikið af
ómetanlega góðum minningum um
Nennu sem og tengdaföður minn,
Gísla, sem lést aðeins sextugur að
aldri árið 1974. Útfarardag Nennu
ber upp á afmælisdag Gísla sem
hefði orðið 88 ára hefði hann lifað.
Ósjaldan leitaði ég til hennar eftir
ráðum á frumbýlisárunum og sem
nærri má geta átti hún ráð undir rifi
hverju um hvaðeina sem sneri að
heimilisrekstri og barnauppeldi þótt
aðstæður hafi allar verið mun erf-
iðari á þeim tíma sem hún var að ala
upp sín börn. Þegar ég síðan eign-
aðist mín börn tók hún mikinn þátt í
lífi þeirra sem og annarra barna-
barna. Þeim þótti ekki ónýtt að eiga
slíka vinkonu sem ömmu sína og þá
var ekki að sjá að aldursmunurinn
skipti neinu máli. Barnabarnabörn-
unum fannst líka ómissandi að
langamma væri til staðar þegar eitt-
hvað stóð til og buðu henni iðulega
fyrst af öllum í afmælið sitt.
Nenna hafði sérlega gott lundar-
far, var alltaf glaðleg og smitaði aðra
af góða skapinu. Fjölskyldan var
alltaf hennar stærsta áhugamál og
hún tók ævinlega þátt í öllum við-
burðum innan hennar. Blóm voru
líka hennar líf og yndi og fátt fannst
henni skemmtilegra en að koma til
nýjum blómum og var aðdáunarvert
að fylgjast með natni hennar við þau.
Var því gjarnan lífvana blómum
komið undir hennar grænu fingur og
ekki brást að þau blómstruðu á ný.
Hún hafði líka mikið yndi af því að
spila og var því oft glatt á hjalla þær
ófáu stundirnar sem tekið var í spil í
gegnum árin. Einnig naut hún þess
að hlusta á góða tónlist. Hún fylgdist
vel með íþróttum, sérstaklega hand-
bolta og fótbolta. Fylgdist iðulega
með ensku knattspyrnunni í sjón-
varpinu og þekkti leikstíl leikmann-
anna vel og átti auðvitað sitt uppá-
haldslið, Liverpool. Handboltaleikir í
sjónvarpinu fóru heldur ekki fram
hjá henni hvort sem um var að ræða
félagsleiki eða landsleiki. Víkingur
og ÍBV voru hennar lið og vandaðist
málið þegar þau kepptu innbyrðis.
Þegar hins vegar HM í handbolta
var haldið í Japan fyrir nokkrum ár-
um lét hún sig ekki muna um að vaka
yfir leikjunum að næturlagi komin
yfir áttrætt.
Ég er þakklát fyrir að hafa haft
Nennu að samferðamanni og að hafa
deilt með henni gleði og sorgum. Ég
kem til með að sakna samverustund-
anna með henni en veit að hún var
tilbúin og sátt við að kveðja okkur að
sinni.
Hvíl í friði.
Sigríður Halldórsdóttir.
Árið 1972 kom ég fyrst inn á heim-
ili tengdaforeldra minna, Gísla, sem
lést fimmta nóvember 1974, og
Nennu, því að hún var aldrei nefnd
annað. Þau hjónin tóku mér opnum
örmum og hófst þar vinátta sem
hélst óbreytt þar til yfir lauk.
Það er margs að minnast frá þess-
um tíma, frá jólum og tyllidögum
þegar allur hópurinn kom saman á
Laugarnesveginum. Þá var glatt á
hjalla og trúlega hefur heyrst eitt-
hvað út fyrir íbúðina, því að Nenna
var glaðvær kona sem horfði björt-
um augum á tilveruna og smitaði hún
jafnan alla af gleði sinni.
Eða eins og Örn Arnarson sagði,
skáldið sem hún hélt svo mikið upp á:
Og er það ekki mesta gæfa manns
að milda skopi slys og þrautir unnar,
að finna kímni í kröfum skaparans
og kankvíst bros í augum tilverunnar.
Nenna vakti yfir velferð fjölskyld-
unnar, ekki síst ömmu- og lang-
ömmubörnunum. Við eigum öll eftir
að sakna hennar mikið.
Blessuð sé minning hennar.
Gunnar Gunnarsson.
Fyrstu minningar mínar um
ömmu tengjast jólunum, þegar stór
hluti fjölskyldunnar var samankom-
inn hjá ömmu og afa. Amma að elda
jólasteikina, allir að borða saman og
afi að lesa utan á jólapakkana. Síðan
lést afi aðeins 60 ára að aldri. Það er í
dag, á afmælisdaginn hans afa, sem
amma verður borin til grafar.
Amma ólst upp í Vestmannaeyjum
og hefur alltaf verið mikill Vest-
mannaeyingur í sér þótt hún hafi
flutt ung til Reykjavíkur. Henni
þótti alltaf vænt um Eyjarnar sínar
og fylgdist alltaf grannt með fréttum
þaðan.
Amma var mjög lífsreynd kona.
Hún hefur upplifað allar þær miklu
breytingar sem orðið hafa frá því í
byrjun síðustu aldar, og var alltaf fús
að miðla okkur úr yngri kynslóðinni
af sinni miklu reynslu, hlutum sem
við eigum trúlega aldrei eftir að upp-
lifa. Svo átti hún líka auðvelt með að
setja sig í spor unga fólksins og
fylgdist af áhuga með því sem við
fengumst við. Alla tíð hefur fjöl-
skyldan verið ömmu efst í huga. Hún
var mjög réttsýn og ósjaldan hef ég
leitað til hennar, reyndist hún alltaf
sannur vinur. Og alltaf var stutt í
hláturinn og gleðina þegar amma var
annars vegar og oft tekið í spil við
mikið fjör. Einnig fylgdist amma vel
með bæði fótbolta og handbolta og
skellti hún sér með okkur á hand-
boltaleik, þá 77 ára gömul. Það var
alveg sérstök stund þegar sýndir
voru landsleikir í beinni útsendingu í
sjónvarpinu og hittumst við þá oft og
horfðum á þá saman.
Í mörg ár bjó amma á Laugarnes-
veginum, en fyrir rúmu ári flutti hún
í nýja íbúð í Grafarvogi, þar sem hún
naut aðstoðar og umhyggju í nábýli
við Völlu dóttur sína, og naut hún sín
vel innan um blómin sín, en hún hafði
mikið yndi af blómum, og var gjarn-
an þekkt fyrir að koma lífi í allt sem
hún snerti.
Við eigum öll eftir að sakna ömmu
mikið, en við vitum að hún var sátt
við að kveðja.
Sigrún Þorbjörnsdóttir.
Okkar elskulega amma og
langamma, Jóna Gróa, er látin.
Þegar sest er niður og horft til
baka flæða minningarnar yfir. Minn-
ingar um ömmu, sem innan um öll
stofublómin sín, var alltaf til staðar.
Amma var ósérhlífin og allt sem hún
tók sér fyrir hendur vann hún af
mikilli kostgæfni. Í blíðu og stríðu – í
gleði og sorg var alltaf hægt að koma
við á Laugarnesveginum, setjast
með kaffibollann, spjalla og aldrei
var langt í spilin.
Amma var alltaf miðpunktur alls,
hún naut þess að hafa líf í kringum
sig og er skemmst að minnast þess
þegar stórfjölskyldan tók sig saman í
sumar og fór í útilegu, þá lét amma
sig ekki vanta, mætti með spila-
stokkinn og spilaði fram á kvöld.
Amma fylgdist vel með öllu; með
stóra sjónvarpinu sínu, myndbands-
tækinu og þráðlausa símanum gat
hún haft fingur á öllu því sem var að
gerast og því sem hún hafði áhuga á.
Aðeins tæpri viku áður en amma dó
vorum við hjá henni að laga vídeóið
sem hafði vanstillst því öll tæki
þurftu að sjálfsögðu að vera í lagi.
Lengi vel fylgdist amma vel með
boltanum og hún var dyggur áhorf-
andi íslenska landsliðsins í hand-
knattleik. Þegar landsliðið var að
keppa á stórmótum erlendis og beina
útsendingu bar upp að nóttu til, þá
að sjálfsögðu vaknaði amma til að
horfa á leikinn, auk þess sem hún tók
leikinn upp á myndband til að geta
horft í rólegheitum aftur.
Amma sá líka til þess að yngri
kynslóðin hefði nóg af barnaefni og
alltaf var íspinni í frystinum og Polo í
eldhússkúffunni.
Það hefur verið höggvið stórt
skarð í líf okkar, skarð sem ekki
verður fyllt nema með ljúfum minn-
ingum um yndislega ömmu og lang-
ömmu sem var alltaf reiðubúin að
rétta fram hjálparhönd og gefa af
sér til annarra.
Amma dó í góðri elli, södd lífdaga
og er nú farin heim til Drottins.
„En sjálfur Drottinn vor Jesús
Kristur og Guð, faðir vor, sem elsk-
aði oss og gaf oss í náð eilífa huggun
og góða von, huggi hjörtu yðar og
styrki í sérhverju góðu verki og
orði.“ (II. Þessaloníkubréf 2:16-17)
Hönd þín snerti sálu okkar – Fót-
spor þín liggja um líf okkar allt.
Guðrún, Hjörtur, Steindór og
Daníel Hjörtur.
Haustið er að taka við af sumrinu.
Skuggarnir lengjast með hverjum
deginum, sólin lækkar á lofti, nýjar
myndir birtast í fjöllum og dölum.
Jörðin tekur á sig litbrigði haustsins
í sinni ólýsanlegu fegurð, fuglarnir
hópa sig til ferðarinnar yfir hafið í
leit að hlýjum vetri. Mjúkt regn fell-
ur til jarðar, friður hlýs hausts ríkir.
Það er við hæfi að Nenna fái svo
gott leiði í síðustu ferðina sína hér á
jörð. Hún var kona friðar og gæsku,
umvafði alla sína og var umvafin af
þeim þegar krafta hennar þraut.
Jóna Gróa hét hún, og var ávallt köll-
uð Nenna.
Þegar ég kom í fjölskyldu þeirra
Gísla var hún enn ung kona, tág-
grönn, létt í spori, falleg og lífsglöð.
Hafði þá eignast sjö börn, gengið í
gegnum erfiðleika styrjaldar og
kreppu, ekki alltaf haft mikið milli
handanna. Var lagin að lagfæra,
bæta og staga og láta hlutina ganga
upp. Vinnudagurinn var langur á
þessum árum ekki síst þar sem svo
stór barnahópur var og margir
munnar að metta. Þar ríkti gleði en
oft talsverður hávaði.
Það varð ekki mikill tími til að
sinna öðru því sem hugurinn stóð til,
en Nenna hafði mikið yndi af lestri
og nýtti allar stundir sem hægt var
til þess. Það henti að hún gleymdi
bæði stund og stað við lesturinn, þá
lengdist vinnudagurinn sem því
nam. Hún naut tónlistar, sem hún
hafði aðeins aðgang að í Ríkisútvarp-
inu, og fyrir kom að hún tók dans-
spor á eldhúsgólfinu sínu í Hólm-
garðinum. Hún var ein af
hvunndagshetjum samtímans.
Hún hafði mikla hæfileika til
ræktunar, aldrei átti hún samt
blómagarð, en blómin í húsum henn-
ar báru af öðrum, allt óx og blómstr-
aði í höndum hennar,
Þegar að því kom að hagur þeirra
batnaði var forgangsröðin þannig að
fyrst nutu afkomendur og ástvinir,
síðan hún. Einnig fékk hún meiri
tíma fyrir sjálfa sig, fékk útrás fyrir
fegurðar- og sköpunarþörfina,
saumaði mikið út og fegraði heimilið.
Þá fór hún líka að vinna utan
heimilis og varð stolt af að verða
fjárhagslega sjálfstæð.
Sorg og missir sneiddu ekki hjá
henni, þannig er lífið, en hún brotn-
aði ekki þótt hún bognaði um stund.
Atvikin höguðu því svo að ég var
ekki lengi í fjölskyldu þeirra Nennu
og Gísla en vinátta og umhyggja
hennar gagnvart mér og mínum
breyttist ekki. Eftir því sem árin liðu
og við fullorðnuðumst báðar styrkt-
ust böndin sem tengdu okkur saman.
Nú að leiðarlokum er ég þakklát fyr-
ir að hafa átt hana að vini, þakklát
fyrir ástúðina sem hún sýndi mér,
öllum mínum börnum og barnabörn-
um, ekki bara hennar, hún varð
amma þeirra allra. Þakklát fyrir
stundirnar sem við áttum saman á
seinni árum, þegar við hlógum og
grétum yfir minningunum ljúfum og
sárum, mest þó ljúfum.
Hún var táknræn fyrir skopskyn
hennar síðasta kveðjan sem ég fékk
frá henni. Ljóð, sem hún hafði klippt
út úr blaði, eftir Theodoru Thorodd-
sen ,,Mitt var starfið“ sem á kíminn
og kaldhæðinn hátt fjallar um stöðu
kvenna þá. ,,Abba mín skilur þetta,“
sagði hún. Hún átti svo auðuga kímni-
gáfu – og lífsgleði. Lífsgleðin var
hennar aðalsmerki til síðasta dags.
Hún kvaddi sátt við Guð og menn.
Aðstandendum Nennu og Gísla og
fjölskyldum þeirra vottum við Þór-
steinn samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Aðalbjörg Pálsdóttir.
JÓNA
KRISTMUNDSDÓTTIR
Elsku afi, við bræð-
urnir þökkum þér fyrir
allt sem þú hefur gert
fyrir okkur, allar sam-
verustundirnar og góðu minningarn-
ar sem eru okkur ómetanlegar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
JÓN
HANNESSON
✝ Jón Hannessonfæddist á Undir-
felli í Vatnsdal í A-
Hún. 2. júní 1927.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnuninni á
Blönduósi 10. sept-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Blönduós-
kirkju 21. septem-
ber.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta
skalt.
(Vald. Briem.)
Guð geymi þig, elsku afi.
Magnús Ívar og Jón
Hannessynir.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN GÍSLASON
bóndi á Innri-Skeljabrekku,
Borgarfirði,
lést mánudaginn 23. september.
Jarðsungið verður frá Hvanneyrarkirkju laugar-
daginn 28. september kl 14.00.
Gísli Jónsson, Oddbjörg Leifsdóttir,
Pétur Jónsson, Svava Kristjánsdóttir,
Þorvaldur Jónsson, Dagný Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.